Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 248

ตอนที่ 248 : ภัยคุกคามใต้ดิน

เมื่อฉาวซวนออกจากทุ่งหญ้าพร้อมกับคนอื่น ๆ ไปยังสถานที่ของเผ่าเฟิง ชายชราฮีไปที่ชายแดนของเผ่าเฟิงเพื่อรอคอยผู้ที่มาจากอีกด้านหนึ่งของทุ่งหญ้าทุกวัน

ตามนัดหมาย พวกเขาจะออกเดินทางจากชายแดน แต่หนึ่ง,สอง … ห้าวันได้ผ่านไป แต่ชายชราฮีก็ยังไม่เห็นพวกเขา

ในวันที่สิบ ชายชราฮีถามภรรยาและหลานชายของเขาไม่ให้อยู่ที่นั่นเพื่อรอคอยกับเขา เขาจะบอกข่าวให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาเห็นพวกเขา ไม่แข็งแรงเช่นเขา ภรรยาของเขาแก่และไม่ได้เป็นสมาชิกคนหนึ่งของเผ่าเขาเพลิง อาหน่าย, หลานอายุสองขวบปีของเขา ถูกขอร้องให้ไปช่วยคนอื่น ๆ ตอนฝูงแกะเพื่อที่เขาจะได้รับอาหารเป็นรางวัล อย่าลืม ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาต้องรออีกนานเท่าไรก่อนที่พวกเขาจะจากที่นี่ไป

เขาเข้าใจว่าทุ่งหญ้ามีขนาดใหญ่และมันจะใช้เวลาพอสมควรในการเดินทางจากที่นี่ ในตอนแรก เขารออย่างสงบ ในวันที่สิบห้า เขาเริ่มกังวล เขากังวลว่าเขาถูกลืมไปหรือพวกเขาไม่อยากพาพวกเขาไปเพราะกลัวว่าจะทำให้เกิดปัญหากับพวกเขา

ชายชราฮีได้แต่กังวล

ผู้หลงทางในทุ่งหญ้าถูกแบ่งออกเป็นหลายกลุ่มและไม่ใช่ทุกกลุ่มไล่ตามไปเส้นทางเดียวกัน คนที่ชายชราได้ติดต่อด้วยตัดสินใจที่จะใช้เส้นทางนั้น แต่เขาไม่ได้มาที่นี่ในช่วงสิบห้าวันที่ผ่านมา เขาหลีกเลี่ยงพวกเขาโดยเจตนาหรือเขาเกิดปัญหา?

ถ้าชายคนนี้หลีกเลี่ยงพวกเขาอย่างจงใจ ชายชราฮีจะไปเพียงครอบครัวของเขา เขารู้ว่าพวกเขาอาจประสบปัญหาในการเดินทางครั้งนี้ แต่เขายินดีที่จะรับความเสี่ยง เขายังคงเชื่อว่าชายคนนั้นมีปัญหาแทนที่จะหลีกเลี่ยงพวกเขา …ได้มีการกล่าวกันว่ามีสงครามเกิดขึ้นบนภูเขา หากผู้หลงทางมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ พวกเขาอาจประสบปัญหา เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ยิ่งกังวลมากขึ้นเท่านั้น ตราบเท่าที่คนหลงทางมีส่วนร่วมในสงคราม พวกเขาจะถูกฆ่าตาย หวังว่าพวกเขาจะไม่ต้องเผชิญหน้ากับสงคราม

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาเป็นคนสงบนิ่ง แต่ทันใดนั้นเขาก็กลายเป็นคนใจร้อน ชายชราฮียังคงไปที่นั่นพร้อมกับอาหารทุกเช้าและรอจนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดิน

ในขณะที่เขากำลังรออยู่บนภูเขา หลานชายวัย 10 ปีของเขาช่วยกั๋วเอ๋อร์ต้อนฝูงแกะของเขา ข้างๆ เขา อีกห้าฝูงแกะฝูงอื่นๆ มันใช้เพียงสามคนก็เพียงพอ ก่อนหน้านี้ เพียงหนึ่งครอบครัวก็สามารถจับตาดูฝูงสัตว์ได้ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้แกะ,วัวหรือม้าบางตัวได้หายไป สัตว์ที่หายไปส่วนใหญ่ยังอายุน้อย

นักรบของทีมลาดตระเวนยังคงออกตรวจดูทั้งกลางวันและกลางคืน แต่บางครั้งสัตว์เลี้ยงจากครอบครัวนี้หรือคนอื่นๆ ได้หายไป นี้กินเวลานานกว่าสิบวัน

มีคนบอกว่าเขาเห็นกลุ่มหมาป่าที่อยู่ใกล้ ๆ บางทีอาจมีหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว สงครามเกิดขึ้นระหว่างเผ่าบนภูเขา ดังนั้น สัตว์ที่อาศัยอยู่ที่นั่นออกมาและแม้แต่ปีนขึ้นไปบนภูเขาเพื่อมาที่นี่หลีกหนีสงคราม นักรบจำนวนมากเข้าร่วมทีมลาดตระเวนและคอยจับตาร่องรอยของหมาป่า

เมื่อเร็ว ๆ นี้ กั๋วเอ๋อร์รู้สึกท้อแท้ เพราะลูกวัวของเขาหายไป เขาวางแผนว่าเมื่อลูกวัวโตขึ้น มันอาจจะแข่งกับสหายของเขาที่อาศัยอยู่ข้างๆ อย่างไม่คาดฝัน เมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันก่อน เขาพบว่ามันหายไปเมื่อเขาไปถึงคอกวัว เขาไม่ต้องการอยู่กับสหายของเขาในช่วงสองวันที่ผ่านมาเพราะลูกวัวหายตัวไป ลูกวัวที่เขาเลี้ยงดูและกินหญ้าที่ดีที่สุดเพียงแต่ว่าได้หายตัวไป

“อาหน่าย เจ้าคิดว่าหมาป่าขโมยลูกวัวไปเมื่อไหร่?” กั๋วเอ๋อร์รู้สึกเบื่อและถาม

“ไม่รู้สิ. เขาหยุดชะงักและพูดว่า “ข้าไม่คิดว่ามันถูกคว้าไปจากหมาป่า”

กั๋วเอ๋อร์สัญญากับฉาวซวนเพื่อดูแลชายชราและครอบครัวของเขา ดังนั้นในช่วงสองปีที่ผ่านมาเขาเป็นสหายกับอาหน่าย แม้ว่าเขาจะไม่ยอมให้เขาเข้าร่วมกลุ่มสหายของเขา แต่เขาไม่เคยอาย บางครั้งเมื่ออาหน่ายถูกรังแก เขาแม้แต่ยื่นมือเข้าช่วย ดังนั้นพวกเขาพูดคุยกันมากขึ้น

“ข้าคิดอย่างนั้น มันอาจถูกคว้าจากสุนัขจิ้งจอกหรือนกอินทรี สัตว์หลายชนิดบนทุ่งหญ้ามีแนวโน้มที่จะคว้าไป … “ กั๋วเอ๋อร์ดูกระหายเลือดขณะพูด เขาหยิบมีดกระดูกและพูดว่า “ถ้าข้ารู้ว่ามันขโมย ข้าจะฆ่ามัน”

กล่าวอย่างข่มขู่ กั๋วเอ๋อร์พบว่าไม่มีใครตอบสนอง เขาหันศีรษะและพบว่าอาหน่ายไม่ได้ฟังเขา แต่เขามองไปรอบ ๆ

“เฮ้ เจ้าได้ยินข้าไหม?” กั๋วเอ๋อร์กล่าวอย่างโกรธๆ

อาหน่ายไม่ตอบและถามว่า “เจ้าได้ยินเสียงหรือไม่?”

“เสียงอะไร?” กั๋วเอ๋อร์คิดว่าเขากำลังแก้ตัว

“ใช่…” อาหน่ายคิดเกี่ยวกับมัน แต่เขาไม่สามารถอธิบายเสียงนี้ได้ ไม่สนใจการเรียกร้องความสนใจของกั๋วเอ๋อร์ เขาลุกขึ้นและมองไปที่ฝูงแกะกินหญ้าที่อยู่ไม่ไกลจากเขา

ถึงแม้อาหน่ายจะไม่สนใจเขา กั๋วเอ๋อร์ก็พูดต่อ

“ว่ากันว่าเจ้าจะจากไป เมื่อไหร่? เจ้าจะไปที่ไหน? เจ้าจะพบกับฉาวซวนหรือไม่? ถ้าเจ้าเจอ ช่วยขอให้เขาทำไม้แกะสลักจ่าฝูงหมาป่าสำหรับข้า ข้าจะแลกเปลี่ยนแกะหรือวัวสำหรับมัน ไม้แกะสลักอันเก่าของข้าถูกพ่อข้านำไป และเขาไม่ให้ข้าสัมผัสมัน. “ กั๋วเอ๋อร์กล่าว เขาไม่สนใจว่าเขาจะตอบสนองหรือไม่

“กั๋วเอ๋อร์!” อาหน่ายตะโกนอย่างฉับพลัน

“ว่าไง?”

“แกะหายไปแล้ว!” อาหน่ายกล่าวอย่างวิตกกังวล

ได้ยินแบบนี้ กั๋วเอ๋อร์กระโดดขึ้นทันทีและมองไปที่ฝูงแกะในขณะที่ยืนอยู่ข้างเก้าอี้ไม้ยาว เขานับแกะ ครอบครัวของพวกเขาไม่มีแกะมากมาย และแกะที่หายไปส่วนใหญ่เป็นลูกแกะ

“ทั้งหมดอยู่ที่นี่ เจ้านับผิด ไม่มีหายไป “ กั๋วเอ๋อร์กล่าวหลังจากนับอย่างมั่นใจ

กัวเอ่อกำลังจะหัวเราะไปที่อาหน่าย แต่อาหน่ายบอกว่า “ไม่ใช่ลูกแกะ แกะตัวใหญ่! ข้านับมันหลายครั้ง ตัวหนึ่งหายไป! “

“เป็นไปไม่ได้!” กั๋วเอ๋อร์ไม่เชื่อและนับอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะซุกซน แต่เขาก็สามารถนับจำนวนสัตว์ที่ครอบครัวของเขาเลี้ยงดูได้ เขาแม้แต่รู้ว่ามีกี่ตัวถูกคว้าไปและกี่ตัวที่เกิดออกมาใหม่

หลังจากนับจำนวนแล้ว เขาพบว่ามีหายไปจริงๆ

ผู้คนอื่น ๆ สี่คนในสถานที่ต่าง ๆ จับตามองฝูงสัตว์ ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่ได้จับตาดูฝูงวัวและมองไปรอบ ๆ พวกเขาก็ต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าลูกแกะไม่ได้ถูกขโมยไป กั๋วเอ๋อร์รีบถามสี่คนนั้น แต่ไม่มีใครเห็นแกะที่ถูกขโมยไปจากฝูง

พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นี่และไม่มีใครเห็นหมาป่าหรือหมาจิ้งจอก มันถูกขโมยจากนกอินทรี?

เงยหน้าขึ้นมองไปบนฟ้า เขาไม่เห็นนก แม้ว่านกอินทรีจะจับแกะ แต่ก็ต้องทำให้เกิดเสียงดัง แต่พวกเขาไม่ได้ยินเสียงใด ๆ รวมทั้งกั๋วเอ๋อร์

“เฮ้ กั๋วเอ๋อร์,เจ้ากำลังมองหาอะไร?” เด็กหญิงวัยเดียวกับกั๋วเอ๋อร์มาที่นี่ เธออาศัยอยู่ข้างๆ เขา

“ไม่ใช่ธุระอะไรของเจ้า!” กั๋วเอ๋อร์กังวลและพูดด้วยความโกรธ

เด็กผู้หญิงชื่อตู๋ย๋ารู้อารมณ์ของเขาและไม่ถามเขาอีกต่อไป เธอถามอาหน่ายที่อยู่ใกล้กับเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้

ตู๋ย๋าทิ้งความประทับใจไว้ให้กับอาหน่าย และเขาก็บอกกับเธอว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้น ตู๋ย๋าไม่อยากให้กั๋วเอ๋อร์ไปแข่งม้ากับเธออีกต่อไป หนึ่งในแกะของครอบครัวเธอถูกขโมยไปเมื่อวานนี้เช่นกัน มันไม่ใช่เรื่องเล็กหรือใหญ่

“เจ้ากำลังจะทำอะไร?” ตู๋ย๋าถาม

“กั๋วเอ๋อร์ บอกให้พ่อของเจ้ารู้ ถ้าแม่ของเจ้าอยู่ที่บ้านบอกเธอ อาหน่ายเตือนเขา

“ไม่ ข้าจะไปหามันก่อน” กั๋วเอ๋อร์ไม่ต้องการไปหาพ่อที่กำลังลาดตระเวน หรือปลุกแม่ของเขา แม่ของเขาตั้งครรภ์และเธอต้องการพักผ่อน นอกจากนี้เขาหวังที่จะหาเบาะแสก่อนที่จะบอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ข้าจะไปกับเจ้า!” ตู๋ย๋าโบกสะบัดแส้และพับแขนเสื้อขึ้นเพื่อตามเขาไป

อาหน่ายมองไปรอบ ๆ บอกชายผู้เฝ้าแกะที่อยู่ใกล้เขามากที่สุดและวิ่งตามหลังตู๋ย๋า

คนเฝ้าแกะไม่สนใจ เพราะเด็ก ๆ ของเผ่าเหล่านั้นมักจะออกไปเที่ยว นอกจากนี้ ยังเป็นสมาชิกของทีมลาดตระเวนชายแดน พวกเขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของพวกเขา

ในขณะที่อาหน่ายและกั๋วเอ๋อร์กำลังมองหาแกะที่หายไป ยืนอยู่บนเนินเขาเตี้ย ในที่สุดเขาก็เห็นกลุ่มคน คนที่เป็นผู้นำกลุ่มคือคนที่เข้ามาติดต่อกับเขา

ชายชราฮีรีบไปกับพวกเขาด้วยความปีติยินดี แต่สังเกตเห็นสมาชิกในกลุ่มที่เหนื่อยล้าและได้รับบาดเจ็บ สองคนในกลุ่มได้รับบาดเจ็บสาหัส และพวกเขาอาจจะหายใจครั้งสุดท้ายของพวกเขาเร็ว ๆ นี้

พวกเขามีส่วนร่วมในสงครามบนภูเขา แต่โชคดีที่พวกเขารอดและมาถึงที่นี่

ขอบคุณสงครามระหว่างเผ่าบนภูเขา สามคนในกลุ่มนี้ได้เสียชีวิตจากทีมทั้งหมดสามสิบสองคน หากผู้บาดเจ็บสองคนเสียชีวิตเช่นกัน ห้าคนทั้งหมดจะจบชีวิตลง

กลุ่มคนหลงทางเหล่านี้เดินทางไปตามชายแดนของเผ่า ตราบเท่าที่นักรบลาดตระเวนไม่ได้กระหายเลือด มักไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชายชราฮีต้องการที่จะนำคนอื่น ๆ กลับไปที่บ้านของเขา แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่คนของเผ่าเฟิงป้องกันไม่ให้คนที่น่าสงสัยเข้ามาในเผ่า ดังนั้นชายชราฮีจึงรีบวิ่งกลับบ้านและนำยาสมุนไพรไปให้นักรบที่ได้รับบาดเจ็บ

“ข้านำอาหารมาด้วย กินมันซะ.” ชายชราฮีนำขาแกะครึ่งส่วนให้พวกเขา มันไม่เพียงพอสำหรับพวกเขา แต่พวกเขาสามารถย่างมันและกินสักเล็กน้อย

ขณะที่พวกเขากำลังพูดถึงสถานการณ์ของกลุ่มเหล่านี้ ทีมลาดตระเวนของเผ่าเผิงก็วิ่งเข้ามาหาพวกเขาบนหลังม้า พ่อของกั๋วเอ๋อร์นำกลุ่มจากด้านหน้า

“ชายชราฮี เจ้าเห็นกั๋วเอ๋อร์ไหม?” เขาถามด้วยความกังวลและเหงื่อไหล

“ไม่ เกิดอะไรขึ้น?” ชายชราฮีเดาว่าบางอย่างไม่ดีเกิดขึ้นและเสียงของเขาก็สั่น

“แกะหายไป และกั๋วเอ๋อร์ไม่ได้บอกเรา เขาได้ไปหาอาหน่ายและตู๋ย๋า! แต่จนถึงขณะนี้ พวกเขายังไม่ได้กลับมา “

ชายชราฮีช็อคมากเกินไปจนยืนนิ่ง อาหน่ายเป็นหลานเพียงคนเดียวในครอบครัวของเขา และถ้าเขา …

“ไปหาเขา … ไป … หา …เขา … ข้า …” ชายชราฮีพูดด้วยริมฝีปากที่สั่นสะท้าน

ผู้คนของทีมลาดตระเวนมองไปที่ผู้หลงทาง เกือบสามสิบคน ตรงหน้าพวกเขาและถามว่า “เจ้ามาจากบนภูเขาหรือ? เจ้าเห็นอะไรแปลก ๆ ที่นั่น เช่นกลุ่มหมาป่าหรือสัตว์อื่น ๆ “

“มีหมาป่า,สุนัขจิ้งจอก และ … “ ชายคนนั้นกำลังพูดเมื่อทันใดนั้นเขาก็คิดถึงบางอย่าง ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความกลัวของเขา เขาเสริมว่า “และแมลงขนาดใหญ่บางตัว ว่ากันว่าพวกมันกำลังนอนหลับอยู่ใกล้ภูเขา แต่ถูกปลุกให้ตื่นจากสงคราม จากนั้นแล้วพวกมันก็ออกมาและกินคนเป็นจำนวนมาก คนในกลุ่มของเราถูกลากลงไปในพื้น ข้าไม่รู้ว่าแมลงตัวใหญ่มาที่นี่หรือไม่ “

“แมลง? หนอนหิน? “ เขาถาม.

“พวกมันไม่ใช่หนอนหิน พวกมันแบนราบพร้อมกับเขี้ยวที่แหลมคมและขนาดยาวหลายฟุต พวกมันอยู่ในรูเคลื่อนผ่านดิน ใช้เวลาส่วนใหญ่ขุด … “กำลังจะพูด ชายคนนั้นร้องออกมา เมื่อพวกเขาได้เห็นสหายของพวกเขาถูกลากอยู่ใต้พื้นดิน พวกเขาก็รีบขุดพวกเขาออกมา แต่พวกเขาเพียงขุดดินออก แมลงเข้ารูรวดเร็วมาก

แมลงเคลื่อนผ่านรูใต้พื้นดินและปิดรู?

คนของทีมลาดตระเวนตะลึง พวกเขาแต่ละคนมองอย่างงุนงง

สัตว์ที่หายไปของเผ่าอาจถูกขโมยจากแมลงใต้พื้นดินแทนที่จะเป็นหมาป่าหรือสัตว์บนท้องฟ้า!