Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 253

ตอนที่ 253 : ลงมือเพียงครั้งเดียว

มีคนกว่า 20 คนปีนขึ้นไปในแนวตั้งจากด้านล่างของภูเขา พวกเขาใช้เวลาน้อยมาก และทุกคนยืนอยู่ตรงหน้าเผ่าตี๋ซาน คนที่เห็นเช่นนี้ได้แต่สงสัยว่าเผ่าของคนเหล่านี้มาจากไหน

เมื่อเห็นคุนตูถูกพาขึ้นมาอย่างไม่ยากลำบาก จิยี่ก็สับสนทันที เขารู้จักคุนตู แต่เขาไม่เคยเห็นคนอื่น

อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกว่ากว่ายี่สิบคนช่างคุ้นเคย และเขาก็เดาว่าเขาเป็นใคร หัวใจของเขาจู่ๆ ก็เต้นเร็วและเขาดูเหมือนจะลืมหายใจ

จิยี่เงียบและคุนตูก็มาถามเขาว่า “เกิดอะไรขึ้น?” ความคิดของเมยคล้ายพวกเขา คุนตูได้แนะนำพวกเขากับเขาทันที “พวกเขามาจากเผ่าเพื่อพาเราไป เมยเป็นนักรบระดับสูง! ลุงเหว่ยยังเป็นนักรบระดับสูงด้วยเช่นกัน “

เหว่ยเป็นรองผู้นำกลุ่มแนวหน้าที่มีผู้นำคือทา และยังเป็นหนึ่งในสมาชิกไม่กี่คนที่ถูกส่งมาที่นี่ในกลุ่มนี้ โอวรู้ว่าฉาวซวนจะไปรับคนหลงทางและกลับมาพร้อมกับสัตว์ ดังนั้นเขาจึงสั่งเหว่ยไปกับเขา สถานะของเหว่ยสูงกว่าเมย แต่ส่วนใหญ่ของสมาชิกในกลุ่มนี้เป็นสมาชิกของกลุ่มเมย เหว่ยไม่ต้องการยึดอำนาจ หัวหน้าเผ่ากล่าวว่าเขาเป็นผู้รับผิดชอบในการช่วยเหลือครั้งนี้เท่านั้น

เมื่อได้ยินว่ามีนักรบสองคนที่เป็นนักรบระดับสูง จิยี่และคนอื่น ๆ รู้สึกตื่นเต้นและมั่นใจในทันที เผ่าสามารถสนับสนุนพวกเขาได้

จิยี่รู้สึกตื่นเต้นเกินไปที่จะพูดอะไร ดังนั้นชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ เขาหลังจากทำความรู้จักกับตัวตนของเมย บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดโดยสังเขปโดยไม่ชักช้า

เมื่อจิยี่พาคนไปยังสถานที่ที่พัก พวกเขาพบว่ามีนักเดินทางจำนวนมาก เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งกับกลุ่มนักเดินทางเหล่านั้น พวกเขาตั้งใจที่จะอยู่ห่างจากพวกเขา แต่ไม่คาดฝัน ก่อนที่พวกเขาจะออกไปพวกเขาได้หยุดลงจากแปดคนของเผ่าตี๋ซานที่มีเป้าหมายเป็นหญิงสาวในกลุ่ม พวกเขาต้องการจับผู้หญิง แต่จิยี่ไม่ยอมให้พวกเขาทำเช่นนั้น โชคดีที่ทั้ง 8 คนเป็นนักรบรุ่นเยาว์ จิยี่อยู่ในกลุ่มใหญ่และพวกเขาได้รับความแข็งแรงเพราะผลจากของเมล็ดเพลิงในดินแดนเก่า พวกเขาลงมือร่วมกันเพื่อขับไล่แปดคนออกไป แต่บางคนในกลุ่มได้รับบาดเจ็บสาหัสและสองถูกฆ่าตายตรงนั้น

จิยี่นำกลุ่มออกไปยังสถานที่ที่ห่างไกลจากตลาดและตัวเขาเองก็พาคนออกไปหาสมุนไพรเพื่อรักษาคนบาดเจ็บสิบคน มิฉะนั้น ผู้บาดเจ็บสาหัสจะตายภายในสองสามวัน

ขณะที่พวกเขากำลังหาสมุนไพร จิยี่ได้พบกับเผ่าอื่น ก่อนที่เขาจะออกจากทุ่งหญ้า เขาต้องพึ่งพาเผ่า เขาอยู่ในสถานการณ์เช่นเดียวกับชายชราฮี บางคนในกลุ่มนี้รู้เกี่ยวกับจิยี่และอนุญาตให้พวกเขานำสมุนไพรจากถ้ำที่พวกเขาอยู่

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขามาถึงภูเขา พวกเขาพบว่าแปดคนที่ทำให้พวกเขาเดือดร้อนเป็นสมาชิกของเผ่าตี๋ซาน และถ้ำที่พวกเขาอยู่ใกล้กับพวกเขา

พวกเขาถูกหยุด

คนของเผ่าตี๋ซานต้องการที่จะให้จิยี่กลับไปนำหญิงสาวเหล่านั้นมาที่นี่ มิฉะนั้นพวกเขาจะไม่ปล่อยให้พวกเขาไปและฆ่าพวกเขาทั้งหมด

“แค่นั้นแหละ! เพียงตอนนี้พวกเขาได้ยินเสียงนกหวีดและพวกเขากล่าวว่าไม่ว่ากี่คนที่มาที่นี่ พวกเขาจะฆ่าพวกเขาทั้งหมด! “ ผู้หลงทางหนุ่มข้างจิยี่เริ่มบ่นเกี่ยวกับพวกเขา

ใบหน้าของเผ่าตี๋ซานแสดงสีหน้า: บัดซบ เมื่อไรเราบอกว่าเราจะฆ่าทุกคนที่มาที่นี่? ถึงแม้ว่าเราคิดอย่างนั้น เราก็ไม่ได้พูดอย่างนั้น!

ได้รู้สาเหตุ เมยทันใดนั้นก็กลายเป็นคนโกรธเกรี้ยวและแสดงความก้าวร้าวและความโหดเหี้ยมของเขาเช่นสัตว์ร้ายที่พร้อมจะล่าเหยื่อด้วยสายตาที่แหลมคมจ้องมองไปที่เผ่าตี๋ซาน

ฉาวซวนเหลือบมองไปที่กลุ่มเผ่าตี๋ซาน เขาเห็นคนที่คุ้นเคย แต่คนเหล่านี้อาจจำเขาไม่ได้ เมื่อเขาอยู่ในเผ่าเรือยาว ฉาวซวนได้พบกับคนกลุ่มนี้ และได้ฆ่าพวกเขาสองสามคนเช่นกัน

เจ้าไม่สามารถหลีกเลี่ยงศัตรูของเจ้าได้

คนรอบ ๆ ตัวที่เฝ้ามองพวกเขาจู่ ๆ ก็ตกใจ เพราะมันจะเป็นศึกระหว่างนักรบมากกว่าระหว่างนักเดินทางและนักรบ พวกเขาไม่รู้ว่าเผ่าเหล่านี้มาจากไหน

เมื่อเห็นคนกลุ่มนี้ เผ่าตี๋ซานตกใจและสงสัยว่าทำไมพวกเขาไม่ใช่ผู้หลงทาง เหตุใดจึงมีนักรบมากมายนักและแม้แต่ทั้งสองคนเป็นนักรบระดับสูง?

“ผู้นำ.” คนของเผ่าตี๋ซานมองไปที่หัวหน้ากลุ่มและถามว่าจะทำอย่างไรต่อไป

หัวหน้ากลุ่มเผ่าตี๋ซานเปลี่ยนท่าทางและสีหน้าของเขา และเขาก็มองไปที่เมยและเหว่ยเป็นเวลานาน เขาจับดาบหินไว้และกล่าวว่า “ดี! ดี! ไม่คาดคิดว่าจะมีเผ่า! “เจ้ามาจากเผ่าไหน?”

เมยก้าวไปข้างหน้า ภายใต้เท้ามีก้อนหินใหญ่ขนาดเท่ากำปั้น เขาไม่ได้หลีกมันแต่ก้าวขึ้นไปทันที เขาพูดด้วยเสียงต่ำ: “เผ่าเขาเพลิง!”

เมื่อจบคำพูด เสียงดังก้องออกมาจากใต้ฝ่าเท้าของเมย หินถูกบดขยี้ แม้แต่ทางเดินด้านนอกถ้ำก็สั่น นอกจากนี้ยังทำให้ผู้คนรอบตัวตกใจ

เผ่าเขาเพลิง? ไม่เคยได้ยินชื่อนี้

บางคนรู้สึกว่ามันเป็นที่คุ้นเคย แต่พวกเขาไม่สามารถพูดถึงเรื่องนี้ได้มากขึ้น

ในช่วงเวลาสั้นๆ ในสายตาของทุกคน ถ้าพวกเขาไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ มันต้องเป็นเผ่าเล็ก ๆ และพวกเขาไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องนี้

เห็นเมยไม่ได้วางแผนที่จะถอย ผู้นำเผ่าตี๋ซานโกรธ มีสองนักรบระดับสูงในกลุ่มของพวกเขา จะกลัวอะไร? เรามีสาม! นอกจากนี้ ยังมีคนจำนวนมากในกลุ่มของเรา มากกว่า 100 คนไม่ควรกลัวศัตรูเพียงยี่สิบคน

“เช่นนั้นเจ้าจะไม่ให้พวกเขากับเรา?” หนึ่งในฝ่ายตรงข้ามของเขาถาม

“ใครก็ตามที่ข่มขืนบังคับสมาชิกในเผ่าของข้า” เมยมองตรงไปที่เขา สายตาที่แหลมคมส่องประกายและพูดว่า “จะต้องตาย!”

หยิ่งจองหองนัก ?!

ประโยคนี้ของเมยทำให้คนในบริเวณนี้ตกใจ เผ่าเขาเพลิงกำลังรุกรานและเหลือบมองลงไปที่ทุกคน ใบหน้าของเผ่าตี๋ซานโกรธ

คำพูดของเมยบอกว่าคนในเผ่าของเขาคิดอย่างไร

จากอีกฝากของแม่น้ำ พวกเขาเดินทางไกลเพื่อกลับไปยังดินแดนเก่า ตลอดทาง พวกเขาได้เรียนรู้มากมาย พวกเขาต้องรักษาศักดิ์ศรีของเผ่า และเมื่อเผชิญหน้ากับการยั่วยุ พวกเขาไม่สามารถถอยได้! ความแข็งแกร่งในกระดูกของพวกเขาไม่อนุญาตให้พวกเขายอมแพ้คนของเผ่าอื่น เผ่าตี้ซาน? แล้วไงล่ะ? ผู้คนมากมาย?! อัดพวกเขาซะ!

เมื่อเผชิญหน้ากับสมาชิกยี่สิบคนที่ก้าวร้าวของเผ่าเขาเพลิง ผู้นำเผ่าตี๋ซานรู้สึกไม่สงบ ในหมู่พวกเขา ไม่มีใครตั้งใจที่จะถอยและสายตาของพวกเขาแน่วแน่ มากกว่า 20 คนมีเป้าหมายเดียวกัน เหมือนดาบที่ถูกตีในเปลวไฟที่ลุกโชน พวกเขาพร้อมที่จะต่อสู้

มันช่างยุ่งเหยิงจริงๆ

เราควรจะทดสอบพวกเขาดีกว่า

หัวหน้าเผ่าตี๋ซานทำสัญลักษณ์ด้วยมือด้านหลังของเขา นักรบคนหนึ่งที่มุมหนึ่งจู่ ๆ ก็เดินหน้าไม่กี่ก้าว ไม่ได้หันหน้าไปทางเมยและเหว่ย แต่ก้าวไปทางจิยี่ เขากล่าวว่า “ข้ารังแกเจ้า แล้วไง?”

จากนั้น ชายคนนั้นเอาดาบหินยาวออกมาจากเอว ใต้แสงดวงอาทิตย์ ใบมีดส่องประกายระยิบระยับเช่นพลบค่ำ ราวกับว่าค่ำคืนกำลังจะมาถึง กับการเกิดขึ้นอย่างฉับพลันของพลังสัญลักษณ์ ร่างกายของฝ่ายตรงข้ามแสดงลวดลายสัญลักษณ์ออกมา เขาพุ่งไปข้างหน้าด้วยการกระโดดและปลายดาบของเขาที่กำหนดเป้าหมายไปที่จิยี่ ด้านหลังฉาวซวน ช่วงเวลาต่อมามันจะง่ายสำหรับเขาที่จะตัดหัวของจิยี่

มาเห็นคนอื่นจู่ ๆ ก็พุงตัวมาทางตัวเอง ใบมีดพุ่งมาที่เขา หนังศีรษะของจิยี่รู้สึกชาวาบ เขาได้แต่ก้าวถอยหลัง แต่ฉาวซวนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ไม่ถอยกลับ

เมื่อเขารีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อแทงเขา ฉาวซวนก็สะบัดแขนของเขา เงาดาบสีเทาและความโกรธของเขาทำให้ดาบธรรมดาดูน่ากลัว

เร็วกว่าเขา ใบมีดของฉาวซวนกวาดจากด้านหน้าไปด้านหลังและตัดผ่านร่างของเขาอย่างไม่ช้าไม่นาน เลือดสาดกระเซ็นขณะที่ร่างกายของเขาถูกแทง

ดาบเล่มนี้ไม่ได้นำความมืดสลัวมา แต่เป็นค่ำคืนมืดมิดถาวร เลือดไหลอาบ ดาบน่ากลัว

ฟุบ!

ชายคนนั้นถูกตัดออกไปครึ่งตัว และตัดสินจากดวงตาของเขา เขาจบชีวิต การโจมตีสูญเสียกำลังสนับสนุนและคมมีดไร้ประโยชน์

ส่วนหนึ่งของร่างกายของเขาล้มลงกับพื้น และฝุ่นฟุ้งกระจาย ในขณะที่อีกส่วนหนึ่งกระเด็นออกจากโพลงถ้ำและตกลงที่ภูเขา

ฉาวซวนไม่ได้หันกลับไปมองส่วนที่ตกลงไป แต่กับคนอื่น ๆ ของเผ่าตี๋ซาน เขาพูดซ้ำคำของเมย เช่นที่กล่าวตอบฝ่ายตรงข้าม

“ผู้ใดรังแกเผ่าของข้าจะต้องตาย!”

เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของเขาไม่แน่นหนักเท่ากับเมย แต่ก็ทำให้ผู้ฟังรู้สึกหวาดกลัว ผู้คนที่เฝ้ามองดูได้แต่ตัวสั่น

ตรงหน้าผู้คนของเผ่าตี๋ซาน, เจ้าเด็กบัดซบนี้ได้ลงมืออย่างเด็ดขาด! ฟันเขาอย่างแม่นยำแยกออกเป็นครึ่งส่วน? คนของเผ่าเขาเพลิงน่ากลัวและไม่กังวลสิ่งใดเลยจริงๆ!

ผู้คนได้ประเมินคนของเผ่าเขาเพลิง ชายคนนั้นเป็นนักรบระดับกลางของเผ่าตี๋ซาน! ไม่ใช่รุ่นเยาว์! เขาไม่แม้แต่มีเวลาที่จะหลีกเลี่ยงการโจมตี และเขาถูกฟันทันทีหรือ!?

ถ้าข้าถูกเขาโจมตี ข้าจะสามารถหลบได้ไหม? หลายคนคิดเช่นนี้อยู่ในใจ แต่พบว่าพวกเขาไม่มั่นใจพอที่จะหลบ เขาฟันออกไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งน่ากลัวมาก

เผ่าตี๋ซานจ้องมองที่ซากครึ่งร่างบนพื้นและเหลือบมองไปที่ฉาวซวนที่จ้องมองมาที่พวกเขา หลายคนก้าวถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว ถ้าพวกเขาไม่ได้ถูกห้ามจากคนที่อยู่ด้านหลัง พวกเขาอาจจะออกจากวงล้อมที่จะต่อสู้

ข้างบน ชายหนุ่มสองคนที่ได้เห็นยังคงยกคิ้วของพวกเขา “โอ้ ให้ตายเถอะ! โจมตีเพียงครั้งเดียว! “

“ไม่มีอะไรพิเศษ. คนหลงทางอ่อนแอและเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาสามารถถูกฆ่าจากการลงมือเพียงครั้งเดียว “ คนที่อยู่ในถ้ำได้ยินสิ่งที่เขากล่าวและพูดออกมา

“ไม่ใช่คนหลงทาง สมาชิกคนหนึ่งของเผ่าตี๋ซาน และเขาถูกสังหารจากการลงมือเพียงครั้งเดียว!”

“อะไรนะ?” คนที่อยู่ในถ้ำก็ต้องประหลาดใจ

“เขาเป็นแค่นักรบระดับกลางจริงๆ รึ? เขาเป็นนักรบระดับสูงคนที่สามในกลุ่มหรือไม่? “ ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งกล่าว

“ไม่ เขาไม่ใช่ระดับสูง แต่เขาแข็งแรงมาก นอกจากนี้ เขายังเด็กอยู่ เขาจะเป็นนักรบระดับสูงได้อย่างไร? เขาไม่ใช่สมาชิกคนหนึ่งของเผ่าใหญ่ในเขคศูนย์กลาง “

เมื่อได้ยินการพูดคุยของชายหนุ่มสองคนที่อยู่ข้างนอกถ้ำ ผู้คนที่อยู่ในโพลงถ้ำไม่สามารถอยู่นิ่งเฉยได้ ตอนนี้พวกเขารู้สึกแอบตกใจ พวกเขาเดาว่าการต่อสู้ที่รุนแรงขึ้นด้านล่าง แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในขณะนั้น บรรยากาศดูเหมือนจะตึงเครียดในภูเขา และถึงแม้จะมีความตึงเครียดในตอนนี้ แต่ก็ยังคงไม่เหมือนเดิมเช่นก่อน

“ข้าต้องการรู้ว่าคนแบบไหนที่ทำให้พวกเจ้าประหลาดใจมาก!” กูลาออกมา มองลงไปยังโพลงถ้ำที่มีเผ่าตี๋ซานอยู่