Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 296

คนที่ดูเหมือนอายุ 14 ปี หรือ 15 ปี ไม่ดำเหมือนทาสคนอื่นๆ เขาสวมเสื้อผ้าที่สะอาดและปกคลุมไปด้วยเครื่องประดับมากมาย อัญมณีที่แวววาว นอกจากนี้ยังมีเครื่องประดับกระดูก ในเมืองผลัดใบ ถือว่าอยู่ในระดับหรูหรา ตราบใดที่ไม่ใช่คนตาบอด จะสามารถเห็นได้ว่านี่เป็นบุคคลระดับจ้าวนายทาสในเมือง
ทาสรอบตัวเขาเรียกเขาว่าจ้าวนายน้อย ฉาวซวนคิดถึงข้อมูลของเจ้าของทาสสามคนในเมือง เกี่ยวกับเรื่องนี้ มีแนวโน้มมากที่สุดคือในสามคน คือซูกู จ้าวนายน้อยคนสุดท้าย ตามที่มีการพูดในปัจจุบัน ผู้ซึ่งยังไม่สามารถมีทาสเป็นของตัวเอง ชนเผ่าอื่น ๆ ไม่ได้เลือกที่จะค้าขายกับเขา

นอกจากนั้น นั่นคือจ้าวนายน้อยของเมือง ทาสต้องเคารพ

ในเวลานี้ การเปิดตัวของจ้าวนายน้อยคนที่สามได้เกิดขึ้น และท่าทางที่หยิ่งยโสได้กวาดสายตาไปรอบ ๆ ได้เห็นสีหน้าที่แสดงถึงความเคารพของทุกๆ คน ดวงตาของเขาแสดงออกถึงความพึงพอใจ หลังจากนั้นเขามองไปที่เสลี่ยง

หลังจากจ้าวนายน้อยสามปรากฎตัวออกมา คนบนเสลี่ยงที่ทำด้วยไม้ดูเหมือนกลายเป็นบื้อใบ้ ไม่พูดคำใด และแรงยกของเสลี่ยงก็อ่อนแรงลง เขาเชื่อว่าคนบนเสลี่ยงก็ด้วยเช่นกัน

เช่นเดียวกับ “ส่งเสียงครางเบาๆ” ครั้งนี้ดูไม่มีความแข็งแรงของก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่ามีความผิดเล็กน้อย

“ไป!”คนที่นั่งอยู่บนเสลี่ยงขว้างแก้วไวน์ที่ทำจากดินเผาออกมา แล้วพูดด้วยความโกรธ

แก้วเครื่องปั้นดินเผาตกลงบนพื้น และแตกทันที

ฉาวซวนมองไปที่มัน แก้วดินเผาที่ทำขึ้นอย่างประณีต รอบตัวแก้วบางมาก รูปแบบของแก้วก็ซับซ้อนมาก ถ้าเจ้านำไปไว้ในเผ่าที่รักเครื่องปั้นดินเผา มันจะถูกเก็บดูแลเหมือนลูกแน่นอน แต่ที่นี่ มันถูกใช้โดยพลการเป็นที่ระบาย สิ่งที่ทาสทำด้วยใจ และสำหรับเจ้าของทาสนั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่าสิ่งที่มีประโยชน์

หลังจากเสลี่ยงไม้จากไป คนรอบข้างก็เกือบจะว่างเปล่า

สายตาของซูกูมองไปที่ฉาวซวนและถัว และดูเหมือนว่าเขากำลังตรวจดูวัตถุสิ่งของทั่วไป คาดว่าตัวเขาเองก็ไม่รู้ ดวงตาของเขาช่างเป็นกังวล อย่างไรก็ตาม ทัศนคติที่ชอบธรรมในตนเองนี้เป็นสิ่งที่ดี และรอยยิ้มให้กับฉาวซวนและถัว

ฉาวซวน, ถัว: “… ” ต้องการจะมีเรื่อง

“เจ้ามาจากเผ่าไหน? ข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อนเลย ข้าชื่อซูกู จ้าวนายน้อยสามของเมืองผลัดใบ “ซูกูเดินมาหา และแสร้งทำเป็นถามอย่างสงสัย

“เผ่าเขาเพลิง ฉาวซวน, ถัว “ฉาวซวนแนะนำ

“เขาเพลิง … ดูที่ความแข็งแกร่งของเจ้า เผ่าของเจ้าไม่อ่อนแออย่างแน่นอน” ซูกูกล่าว

“แข็งแรงหรือไม่ ข้าตอบไม่ได้” ฉาวซวนกล่าว

“เจ้ามาที่นี่ครั้งแรกเหรอ?”

“ใช่.”

“เจ้ามีแผนอะไร?”

“ซื้อซีอิ๊ว ” (ศัพท์สแลง อารมณ์แบบไม่ว่าเรื่องอะไรข้าก็ไม่อยากยุ่งและข้าก็ไม่เกี่ยวด้วย )

“… ” ซื้อซีอิ๊วคืออะไร?

หลังจากถามอีกสองสามคำ ซูกูก็ไม่ได้สิ่งที่เขาอยากรู้จากฉาวซวน กลับกันเขาตื่นตระหนก และในที่สุดก็อดใจไม่ไหว กล่าวว่า: “จริง ๆ แล้วเจ้าเป็นเผ่ามาใหม่ ไม่มีเหรียญผ่าน มันไม่สะดวกจริง ๆ “

ฉาวซวนและถัวจ้องที่เขา และไม่พูด

รอแล้วรออีก ไม่ต้องรอถ้าเจ้าต้องการ ซูกูพูดอีกครั้ง: “ข้าสามารถให้เหรียญผ่านสำหรับเจ้า!” คำพูดนี้ ฉาวซวนและถัวเผยรอยยิ้มที่มีความสุข

ฉาวซวนและถัวจ้องมองไปที่เขาอีกครั้ง และยังคงไม่พูด

ฉาวซวนบอกข้อมูลที่เขาเคยได้ยินบอกกับถัวและเลน ดังนั้นถัวจึงรู้ ตรงหน้าตอนนี้ เป็นหนึ่งในสามคู่แข่งครองบัลลังก์ เป็นการเสียเวลา ไม่มีชนเผ่าใดเต็มใจที่จะแลกเปลี่ยนกับเขา ในมุมมองของถัว ผู้อ่อนแอเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องมีความร่วมมือในการซื้อขาย อย่างไรก็ตาม ที่นี่ทุกอย่างจะถูกตัดสินจากฉาวซวน ในเวลานี้ เขาจะไม่พูดตามอำเภอใจ

มองดูฉาวซวนและถัวที่ยังคงเงียบ ซูกูคิดว่าพวกเขาไม่เข้าใจสิ่งที่อยู่ภายใน พูดเข้าเรื่องว่า: “เจ้าสามารถทำงานกับข้า เพื่อทำข้อตกลงได้ ทั้งสองฝ่ายได้ประโยชน์ “

“พวกเรายากจน” ฉาวซวนกล่าว

“ไม่เป็นอะไร ข้าไม่ได้ยากจน” ซูกูโบกมือ

“ไม่คุ้นเคยกับรูปแบบแบบนี้” ฉาวซวนกล่าว

“ไม่มีปัญหา ข้าคุ้นเคยกับมัน “ซูกูหัวเราะ

“เรามีแค่สามคนเท่านั้น” ฉาวซวนกล่าวอีกครั้ง

“… ทั้งสามคนนั้นต้องเป็นคนที่มีพลังอย่างยิ่ง” ซูกูมีรอยยิ้มที่ฝืดเฝือนเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าเขาจะตอบฉาวซวนอย่างไร หรือเขายังคงเชื่อมั่นในตัวของตัวเอง

ฉาวซวนมองตาของซูกู และพูดว่า: “ขอบคุณในวันนี้ สำหรับความร่วมมือ ขอกลับไปพูดคุยกันก่อน”

มีเพียงสามคน ต้องกลับไปพูดคุยอีกหรือ? รอยยิ้มบนใบหน้าของซูกูนั้นดื้อรั้นมากขึ้นเรื่อย ๆ “เจ้าจะให้คำตอบเมื่อไหร่?”

“คำตอบให้วันพรุ่งนี้” ฉาวซวนกล่าว

“ดี!”

แม้ว่าฉาวซวนไม่เห็นด้วยในทันที แต่ไม่ปฏิเสธทันทีเช่นกัน ด้วยความคิดนี้ ทำให้อารมณ์ของซูกูดีขึ้น

หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายแยกออกไป ถัวถอนหายใจ: “จ้าวนายน้อยสามคนนี้ ดูเหมือนจะแตกต่างจากนายทาสคนอื่น ๆ “หากเปลี่ยนไปเป็นเจ้านายทาสคนอื่น แน่นอนว่าคงไม่มีคำพูดอะไรที่ดีเช่นนี้

“ในความเป็นจริง มันไม่ได้เลวร้ายมากนัก แต่เขาถูกบังคับให้ต้องรีบเร่ง” ฉาวซวนกล่าว จนถึงตอนนี้ ยังไม่มีทาสพิเศษ และไม่มีใครให้ความร่วมมือ กับเผ่าใด ๆ ไม่มีความน่าเชื่อถือ ไม่มีอะไรจะต่อสู้กับพี่ชายสองคนของเขา เกือบถูกปลดออกจากบัลลังก์ผู้สมัคร ได้แค่ทำการต่อสู้ครั้งสุดท้าย

ให้ความร่วมมือหรือไม่ ฉาวซวนต้องการคิดเกี่ยวกับมันจริงๆ

สามคนในเผ่าเขาเพลิงอยู่ในตำแหน่งที่อ่อนแอที่นี่ และพวกเขาก็ไม่ได้ดีเท่ากับชนเผ่าอื่น ๆ เจ้านายทาสหนุ่มอีกสองคน ไม่จำเป็นต้องมองเห็น ความร่วมมือนั้นยากมาก แม้ว่ามันจะประสบความสำเร็จ จะไม่ถูกดำเนินการอย่างจริงจัง

มาที่นี่ ฉาวซวนไม่ได้ตั้งใจจะเลือกข้างจริง ๆ เขาต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติม เผ่าอื่นๆ ซ่อนตัวและปกป้องอยู่เสมอ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีที่จะร่วมมือกับคนในท้องถิ่น

ซูกูเป็นขยะไหม? บางที อย่างไรก็ตาม การสามารถมีสุขภาพที่ดีจนถึงปัจจุบัน ขยะที่แท้จริงอยู่ที่ไหน?

เมื่อฉาวซวนกลับไปที่บ้านโทรมๆ ในพื้นที่ของเผ่า อูฐที่กำลังนั่งอยู่ที่ประตูกำลังเคี้ยวหญ้าแห้ง หญ้าแห้งเหล่านี้เป็นหญ้าชนิดหนึ่งที่เติบโตในเมือง มีความหนาเป็นนิ้ว และยาว และเป็นแท่งกลวง ดูเหมือนอูฐจะชอบมันสักหน่อย

ฉาวซวนจ้องมองกองหญ้าแห้งกองเล็ก ๆ กองหนึ่ง กำลังคิดอยู่

อูฐเคี้ยวหญ้าแห้งและเห็นฉาวซวนจ้องมองหญ้าแห้ง ขยับตัวและปิดกั้นสายตาของฉาวซวน มันรู้ วินาทีต่อมาฉาวซวนเอื้อมมือออกไปและดึงสองเส้นออกมาจากกองหญ้า

“แอ๋อออ”

“ผายลมเถอะ ขอสองเส้น แล้วจะนำกลับมาให้เจ้าพรุ่งนี้” เมื่อเร็ว ๆ นี้เนื่องจากขาดน้ำ มีหญ้าตายอยู่บ้างในบางส่วนของเมือง

เลนและถัวเห็นฉาวซวนคว้าหญ้าแห้งของอูฐแล้วเข้าไปในบ้าน คิดว่าฉาวซวนต้องการเคี้ยวมันด้วยตัวเองเหรอ?

อย่างไรก็ตาม หลังจากฉาวซวนเข้ามาในบ้าน เขาก็หยิบหญ้าแห้งจากนั้นหลับตา หลังจากที่คิดคำนวณ ฉาวซวนก็เริ่มขยับนิ้ว เริ่มต้นผูกปมด้วยหญ้าแห้ง

เลนและถัวมองหน้ากัน : อาซวนกำลังทำอะไร?

ถัวส่ายหัว

ไม่ว่าฉาวซวนจะทำอะไร พวกเขาก็แค่รอ

หลังจากนั้นไม่นาน ฉาวซวนก็ลืมตาขึ้นและมองไปที่ปมเงื่อนที่ก่อตัวขึ้นในมือ เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

มองดูหน้าฉาวซวนที่จริงจัง ถัวถามว่า: ” อาซวน เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

“ไม่มีอะไร ข้าตั้งใจจะร่วมมือกับซูกู” ฉาวซวนกล่าว

เลนเปิดปากของเขา ยังไม่ได้พูดอะไรกับมัน เมื่อหมอผีและหัวหน้าเผ่าพูดออกมา เรื่องสำคัญยกให้ฉาวซวนตัดสินใจ

วันรุ่งขึ้น ยามเช้าตรู่ ฉาวซวนยังไม่ออกไป ซูกูแค่มาหา สำหรับพื้นที่ของเผ่าในเมือง แม้ว่าเขาจะไม่ได้ร่วมมือกับเผ่าใด ๆ เขาก็ยังรู้เกี่ยวกับสถานที่นี้ เขายังรู้ว่าฉาวซวนอาศัยอยู่ในพื้นที่ไหน

เขาไม่ได้คาดหวังว่าซูกูจะมาที่หน้าประตูเป็นการส่วนตัว เลนและถัวรู้สึกประหลาดใจ

“ พิจารณาว่าอย่างไร?” ซูกูถามเมื่อเขาเข้าประตู

ฉาวซวนไม่ตอบทันที แต่กล่าวว่า: “เจ้าควรหลีกเลี่ยงน้ำในวันนี้”

น้ำ?

นานแค่ไหนที่ฝนไม่ตก แล้วน้ำมาจากไหน? การดื่มน้ำเกี่ยวไหม ?เจ้าไม่ตายด้วยความกระหายเหรอ?

เมื่อได้ยินแบบนี้ ซูกูรู้สึกว่าฉาวซวนกำลังเล่นกับเขา ดวงตาของเขาส่องประกาย แต่ไม่นานเขาก็เก็บสายตา เขามองฉาวซวนด้วยใบหน้าที่จริงจัง และถามว่า: “ทำไมเจ้าถึงพูดอย่างนี้?”

“หลังจากวันนี้ ถ้าเจ้ายังต้องการ เรามาร่วมมือกันเถอะ” ฉาวซวนไม่สนใจเกี่ยวกับความโกรธบนใบหน้าของซูกู

“ดี! เจ้าแค่รอ! “กำปั้นทั้งสองของซูกูกำแน่น และเขารู้สึกว่าเขาได้รับการยอมรับในเรื่องนี้ สามคนของฉาวซวนไม่รู้จริง ๆ ว่าจะยกระดับพวกเขาขึ้นมาได้อย่างไร คิดอีกครั้งดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างผิดปกติ เมื่อเห็นฉาวซวนเช่นนี้ เขารู้สึกขนลุกชัน หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็คลายกำปั้นและออกจากบ้านไป

ดังนั้น วันนี้ หลายคนเห็นว่าจ้าวนายน้อยสามวิ่งเข้าไปในเขตเผ่า และเขาก็ออกมาพร้อมกับใบหน้าที่เย็นชา