Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 334

ตอนที่ 334 เมืองหินขาว

เมื่อฉาวชวนออกจากเมืองผลัดใบ อูฐที่นํามาจากเผ่าพิรุณ เป็นธรรมดาที่จะติดตามฉาวชวน

แต่เดิมฉาวชวนยังคงเข้าใจว่าอฐตัวนี้ลังเลที่จะไป มันรู้ว่าการอยู่ในเมืองไม่ใช่ความคิดที่ดี ต้องการติดตามไป อย่างไรก็ตาม หลังออกจากเมืองผลัดใบ ฉาวชวนเห็นอูฐตัวนี้ ร้องออกมาว่า “แอ๊”

“ดูเหมือนว่าจะเป็นการบอกว่า “ลาก่อน ลาก่อน” จากนั้นก็เปลี่ยนไปเดินที่อื่นแทน ทิศทางนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากฉาวซวน มันไม่สนใจฉาวซวน

ฉาวซวนจ้องไปที่ตัวอูฐ ก้าวไปและถอดสายบังเหียนให้เหลือเพียงถุงหนังสัตว์ที่บรรจุน้ำที่ห้อยอยู่รอบคอของมัน ฉาวซวนมีกระบอกน้ำและมีหินที่ผลิตน้ำได้ที่หยานซุ่ยให้เขา เขาทิ้งถุงน้ำอีกใบไว้ที่ “โคลน”

ตบที่แผงคอของ “โคลน” ฉาวซวนพูดว่า: “ขอให้เจ้าโชคดี อย่าถูกกินล่ะ”

นอกจากนี้ ยังมีอูฐป่าในทะเลทราย ฉาวซวนเห็นมันหลายครั้ง เขาเห็นมันเมื่อเขาเข้าไปในทะเลทรายกับทีมเดินทางไกล พวกมันรวมกลุ่มและเดินบนสันเขา

เหนือทะเลทรายที่ร้อนระอุ ภาพที่เห็นในแนวสายตานั้นค่อนข้างบิดเบี้ยว

“โคลน” ที่ดูเหมือนว่าจะมีอารมณ์ที่เอียงหัวเล็กน้อย “แอะแอะ” กรีดร้อง หันหน้าไปทางทะเลทราย และเดินอย่างช้าๆ ขนยาวบนหัวกระพือในสายลม

ฉาวซวนเห็นอูฐหายไปในระยะสายตา เขาถอนหายใจ และมองไปที่บังเหียนในมือของเขา เขาวางมันไว้ในกระเป๋าหนังสัตว์ ผ้าที่มีสีเดียวกับทะเลทราย ก้าวไปข้างหน้าสู่ทิศทางของเมืองหินขาว

เหตุผลที่เมืองหินขาวถูกเรียกว่าเมืองหินขาว นั้นเป็นเพราะมันตั้งอยู่ในสถานที่ที่มีก้อนหินจํานวนมากที่เผยให้เห็นในทะเลทราย และมันยังคงเป็นสีขาว

ในทะเลทราย มีหินน้อยมากที่สามารถต้านทานต่อการระเบิดของทรายที่ปลิวพัดผ่านอย่างต่อเนื่อง และหินที่เผยให้เห็นพื้นผิวนั้น ซึ่งอยู่ในรูปทรงที่สวยงามและมีรูปร่างแปลกประหลาด

เมื่อเขาเห็นหินสีขาวจํานวนมากกระจัดกระจายอยู่ในสายตา ฉาวซวนรู้ในทันที อยู่ไม่ไกลจากเมืองหินขาว และอาจมีผู้คนรอบ ๆ เมืองหินขาวที่ลาดตระเวนด้านนอก ระวังตัวด้วย

ฉาวซวนเรียนรู้จากซูกู หลังจากการตายของเจ้าเมืองหินขาว จ้าวนายน้อยเมืองหินขาวก็พาชายคนนั้นกลับไปที่เมืองหินขาว เริ่มต่อสู้เพื่อครองบัลลังก์ และตอนนี้อยู่ในสงครามกลางเมือง

อะไรคือสาเหตุการตายของราชาเมืองหินขาว ถูกฆ่าตาย?

อย่างเสียดสีแตกกัน หลังจากที่เขาเสียชีวิต ลูกๆ ของเขาไม่ได้ใช้กําลังมากมายในการตรวจสอบสาเหตุของการตายเพื่อค้นหาฆาตกรตัวริง เพียงเพื่อแย่งชิงที่นั่งของราชาแห่งเมือง

เมื่อฉาวซวนไปเมืองหินขาว, ภายในเมืองหินขาว บ้านหิน

ใบหน้าซีดขาวของเต่าหยู ดูเหมือนว่ามันจะเล็กลงเหมือนวงกลมที่หดตัวและผิวหนังที่อยู่บนใบหน้าไม่เหมือนเดิม ใบหน้าถูกปกคลุมไปด้วยริ้วรอยและเป็นแผลบาดเจ็บของกล้ามเนื้อส่วนต่างๆ ดูน่าอึดอัดใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแขนซ้ายของเขาที่ห่อด้วยผ้าหนา ๆ มีกลิ่นสมุนไพรที่ฉุนแรง ทั้งตัวคนดูเหมือนอ่อนแออย่างมาก เหมือนร่างกายป่วยหนักและจะตายในที่สุด

อึก–

เต่าหยูอาเจียนเป็นเลือดอีกครั้งนอนอยู่บนเตียงไม้ที่ปกคลุมไปด้วยหนังสัตว์หนา ฉีกรอยยิ้มออกมาแล้วมองคนที่อยู่ข้างหน้าเขา “จ้าว จ้าวนายน้อย!”

เมื่อเห็นว่าเต่าหยูพยายามลุกขึ้น จ้าวนายน้อยเมืองหินขาวที่มักมาหาเต่าหยูเพื่อพูดคุยเรื่องต่าง ๆ พูดอย่างรวดเร็วว่า “ไม่จําเป็นต้องมากพิธี นอนราบไป!”

สายตากวาดผ่านใบหน้าของเต่าหยู และไม่กล้าที่จะดูต่อแม้ครึ่งนาที จ้าวนายน้อยเมืองหินขาวระงับความรังเกียจไว้ในใจของเขา ยังคงระมัดระวังการแสดงออกทางอารมณ์และดูเหมือนจะกังวลเกี่ยวกับบาดแผลของเต่าหยู

ในวันนั้นที่ราชาหินขาวถูกฆ่าตาย และป้ายหินขาวที่ถือเป็นสัญลักษณ์ของราชาก็หายไปด้วย เต่าหยูไปไล่ล่าฆาตกร แม้ว่าฆาตกรจะไม่ถูกจับมา แต่เขากลับใต้ป้ายหินขาว มอบมันให้จ้าวนายน้อย

ไม่มีใครสงสัยว่าเต่าหยูจะฆ่าราชาหินขาว ในมุมมองของพวกเขา เต่าหยูฆ่าราชาหินขาวไม่สามารถได้รับประโยชน์ใด ๆ และเขาไม่มีความสามารถนั้น ราชาหินขาวเป็นบุคคลที่ทรงพลังมาก ถูกทาสสังหารได้อย่างไร? ดูที่เต่าหยูที่ทําการไล่ล่าฆาตกรรู้แล้วว่าตัวเองดูเหมือนผี หยุดไล่ตามฆาตกร แต่ตัวเองถูกวางยาพิษ

เมื่อได้รับป้ายหินขาวจากเต่าหยู จ้าวนายน้อยมีความสุขมาก ด้วยป้ายหินนี้ การแย่งชิงบัลลังก์ในเมืองจึงเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ดูคนที่เจ็บปวยอ่อนแอบนเตียง ถ้าเป็นวันปกติธรรมดา จ้าวนายน้อยเมืองหินขาวจะไม่มาดูอย่างแน่นอน ประการแรกเต่าหยูดูน่ากลัวเกินไป นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าจะเต่าหยูเป็นเหมือนซากศพ มันดูดีอยู่ในวันนั้น ในแต่ละวันที่ผ่านไป สภาพยิ่งแย่ลงรุนแรงมากขึ้น แต่โชคดีที่คนอื่น ๆ คน ส่วนใหญ่ในเมืองหินขาวไม่รู้สภาพของเต่าหยู

ทาสระดับสูงสามคนรอบตัวราชาหินขาว เสียชีวิตเพียงคนเดียว เหลือเพียงเต่าหยูและอีกคนที่เหลือ ทั้งสองนั้นต่างสนับสนุนเจ้านายที่แตกต่างกัน แม้ว่ามันจะเป็นเพียงทาส แต่ในระดับปัจจุบัน มีความลับมากมายเกินกว่าที่จะควบคุมได้ และมีหลายคนที่อยู่ภายใต้คําสั่งของเขา ก่อนที่จะได้รับราชบัลลังก์ แม้ว่าจะเป็นจ้าวนายน้อยเมืองหินขาวก็ตาม ต้องพิจารณาด้วย

ตอนนี้ภายในเมืองหินขาวยังคงมีชายทรงพลังสองคน ถ้าอีกฝ่ายรู้สภาพของเต่าหยู ก็จะใช้โอกาสนี้ทําให้เกิดเรื่องขึ้น ดังนั้น เจ้านายน้อยผู้นี้กับสภาพอาการป่วยของเต่าหยูที่กําลังจะตาย และต้องรักษาอาการบาดเจ็บที่บ้าน นายน้อยหินขาวผู้นี้ก็มีความสุขมาก เพียงขอให้เต่าหยูไม่ออกไปพบผู้คนก็พอ

กล่าวคําสองคํา จ้าวนายน้อยไม่สามารถยืนอยู่ได้พร้อมกับมองใบหน้าของเต่าหยูและ กลิ่นของยาที่นี หลังจากเรียนรู้สิ่งที่เขาอยากรู้จากเต่าหยู เมื่อเขาจากไป จ้าวนายน้อยยังคงคิดว่าเมื่อเขาเข้ารับตําแหน่ง เขาจะฆ่าทาสคนนี้

หลังจากจ้าวนายน้อยหินขาวรีบออกไป เต่าหยูที่นอนอยู่บนเตียงไม้อย่างอ่อนแรงดูเยือกเย็น และหัวเราะออกมา เปลี่ยนอิริยาบทท่าทางที่สบาย ๆ อยู่บนหนังสัตว์ โดยฉีกผ้าที่พันรอบมือออกจากกัน

แขนนี้ถูกปกคลุมด้วยอาการบาดเจ็บ แผลเปื่อยเน่าแล้ว และแม้แต่แผลก็ยังสามารถเห็นกระดูก ซึ่งน่ากลัวมาก

พยายามขยับมือ และความเจ็บปวดอันแหลมคมทําให้เต่าหยูตัวสั่น อย่างไรก็ตาม เต่าหยูไม่ได้สนใจ แต่ดวงตามีความคาดหวังและความตื่นเต้นที่ไม่สามารถควบคุมได้เผยออกมา

“คิดไม่ถึงว่า เป็นสายพันธุ์อันตรายจริงๆ !” เต่าหยูจ้องมองไปที่มือที่เน่าเปื่อยจนเกือบจะเหลือแต่กระดูก

พิษ? มันคือสมบัติที่น่ารัก! สมบัติหนึ่งเดียวที่ทําให้คนบนโลกคลุ้มคลั่ง! ผู้คนมากมายต้องการได้มัน สิ่งที่เกิดขึ้นเต่าหยูได้รับมาอยู่ในมือแล้ว!

คิดเกี่ยวกับสมบัติล้ําค่าที่ขโมยมา ทันใดนั้นเต่าหยูก็ได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา

“ใคร ?!”

ดวงตาที่แหลมคมมองออกไป เขาเห็นคนผู้หนึ่งสวมเสื้อคลุม

ทันทีที่เขาเห็นคนผู้นี้ สีหน้าที่แสดงออกบนใบหน้าของเต่าหยูก็เปลี่ยนไป ความคมชัดในดวงตาก็บรรจบกัน สีหน้าบนใบหน้าที่เพื่อยเน่าเปลี่ยนไป หากใบหน้าอยู่ในสภาพดี เจ้าสามารถเห็นใบหน้าที่แสดงถึงความเคารพนับถือ

ไม่มีการแสดงความอ่อนแอ เต่าหยูลุกจากเตียง คุกเข่าลงข้างหนึ่งและโค้งคํานับ

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะประสบความสําเร็จ” คนในเสื้อคลุมพูดเบา ๆ คือเสียงของสตรีเสียงเหมือนน้ําในสระน้ำพุ ดูเหมือนนํามาซึ่งความใสเย็น

“ใช่” เต่าหยูเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อยและมองไปที่คนในเสื้อคลุม ด้วยความระมัดระวังในคําพูดของเขา “สายพันธุ์…”

“เจ้าหยิบมันด้วยตัวเองหรือ” คนในเสื้อคลุมไม่สนใจแม้แต่น้อย

“ใช่ จ้าวนายน้อย!” ดวงตาของเต่าหยูเป็นประกายแห่งความสุข

“ข้ามีบางคําที่นํามาให้เจ้า ถ้าเจ้าสามารถชนะเมืองหินขาวได้ เมืองหินขาวที่เป็นของเจ้าเช่นกัน”

หลังจากนั้นไม่กี่คํา คนในเสื้อคลุมก็ทิ้งสมุนไพรไว้หนึ่งซอง แล้วจากไปอย่างเงียบ ๆ

เต่าหยูถือถุงสมุนไพรอย่างระมัดระวัง ปรุงด้วยตัวเอง และกินลงไปทั้งหมด และแม้แต่กากยาเพียงเล็กน้อยก็ไม่เหลือไว้ สิ่งเหล่านี้สามารถทําให้อาการบาดเจ็บของเขาฟื้นตัวเร็วขึ้น

หลังจากดื่มยาแล้ว มองดูที่ความมืดด้านนอกหน้าต่าง เต่าหยูเรียกคนสองคน กระซิบสองสามคํา จากนั้นกระโดดออกจากหน้าต่างไป