Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 369

ตอนที่ 369 : ชิงก็ไม่ได้ ชนะก็ไม่ได้

ฉลาดพอ ดูเหมือนจะรู้อะไรมากมายเกี่ยวกับพฤติกรรมของมนุษย์ ลิงกรงเล็บยาวตัว

นี้รู้มาก

ฉาวซวนจ้องมองที่เจ้าลิง จ้องไปที่ขนของมันที่ดูยุ่งเหยิง

เดิมที่มันต้องการหนีไป แต่มันไม่ต้องการที่จะจบลงด้วยน้ํามือของฉาวซวน ตอนนี้ งกรงเล็บยาวกลัวมากมันไม่เป็นไรหากเพียงมนุษย์กลุ่มนั้นที่จับมันได้ นอกจากนี้ยังมั่นใจที่จะคิด หาวิธีที่จะหลบหนีแต่เมื่อเผชิญหน้ากับฉาวซวน มันรู้สึกกดดันมาก ๆ

หลังจากนั้นไม่นานสําหรับสิ่งที่ส่งเสียงกรีดร้องที่คลุมเครือ และดูเหมือนว่ายังคง ความซับซ้อนอยู่

“ไม่ให้?”ฉาวซวนกวาดสายตามองลิงกรงเล็บยาวที่ซึ่งมันกําลังหดตัว ”ย่อมได้ เช่น นั้นข้าจะฆ่าเจ้าก่อนค่อยพูดกัน”

เมื่อเห็นว่าฉาวซวนพร้อมที่จะจับมีดลงมือ ลิงกรงเล็บยาวเกิดความกังวล ส่งเสียงกรี ดร้องสองสามครั้ง ดวงตาคู่หนึ่งเต็มไปด้วยความอ้อนวอนและมองไปที่ฉาวซวน แสงแวววาวที่สะท้อนอยู่ในดวงตา เช่นดวงดาวเต็มท้องฟ้า ผู้ที่เห็นดวงตาเหล่านี้ในใจล้วนไม่สามารถอธิบายได้ถึงความอ่อนโยน

แต่ในไม่ช้า เขาก็รู้ว่านี่เป็นการโจมตีทางจิตวิทยาของลิงกรงเล็บยาวตัวนี้ ช่างมีแผนการมากมาย!

แน่นอน เห็นได้ชัดว่าสายตาของฉาวซวนฟื้นตัวแล้ว ลิงกรงเล็บยาวเปลี่ยนสายตาขอ งมันเช่นเดียวกับความกว้างใหญ่ของดวงดาว ทันใดนั้นดวงตาก็ระเบิดเป็นพายุ ดั่งพายุเฮอริเคนโจมตีอย่างฉับพลัน บนใบหน้าของมันก็เปลี่ยนไปจนน่าเกลียด ภายในปากที่มีขนาดใหญ่เปิดกว้างฟันสองแถวบนล่าง เขี้ยวแหลมและยาวสี่อัน ทําให้บรรยากาศรอบๆ เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด หา กดวงตาของลิงกรงเล็บยาวมีความสุกใสและเปล่งประกายเหมือนกับเด็กน้อยแล้ว ตอนนี้มันก็เหมี อนวิญญาณชั่วร้ายในนรกที่ร้อนระอุ

การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันดังกล่าวจะทําให้กลายเป็นความตกใจและความเครียด เมื่อเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงดังกล่าว ผู้ที่ขลาดเขลาหวาดกลัวจะได้รับผลกระทบเป็นเวลานานและพฤติกรรมก็จะผิดแผกแปลกไปเพราะความตื่นตระหนก

ฉาวซวนก้าวถอยหลังเล็กน้อย แต่ไม่ตื่นตระหนก ยกมือของเขาขึ้นแล้ววางไปที่ตรง หน้าผากของลิงในแววตาอันดุร้ายของลิง มีไฟสีน้ําเงินปรากฏขึ้นมาจากฝ่ามือของมนุษย์

ใบหน้าของลิงที่มีความแข็งกร้าวและรุนแรง จากนั้นความรุนแรงในดวงตาก็จา งหายไปส่วนที่เหลือมีเพียงความกลัวเท่านั้น เสียงที่กระหมและคมชัดออกมาจากลําคอ มันพยายามหลีกเลี่ยงฝ่ามือของฉาวซวน และต้องการออกจากสถานที่นี้ อย่างไรก็ตาม มันถูกผูกไว้กับเถาวัลย์ ไม่สามารถหลุดพ้นได้ และไม่สามารถวิ่งได้

“ เจ้าเห็นว่าเป็นอย่างไร?” วิธีการเลือกขึ้นอยู่กับเจ้า ถ้าเจ้าอธิบายอย่างตรงไปตรงมา ข้าสามารถปล่อยให้เจ้าไปแต่ถ้าเจ้ายังคงตั้งใจที่จะทําเป็นไม่รู้ ถ้าอย่างนั้นก็อย่าโทษข้า “ ฉาว ซวนกล่าว

คราวนี้ ลิงกรงเล็บยาวไม่ได้นําโชคมาด้วย มันรู้ว่าไฟคืออะไร และไม่ได้คาดหวังที่จะ เห็นมันบนภูเขาสําหรับเปลวไฟสีน้ําเงิน มันน่าขยะแขยงและน่ากลัวอย่างยิ่ง ตัวสั่นสะท้านร้องครวญครางดูเหมือนว่าได้ตัดสินใจแล้ว ลิงกรงเล็บยาวปรับท่าทางของร่างกายท้องปองและหดตัวและดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างคลานในนั้น จากนั้นมีอะไรบางอย่างที่ไม่ใหญ่ไปกว่ากําปั้นผู้ใหญ่ม้วนกลิ้งออกมาจากปากของมัน

ฉาวซวนขมวดคิ้วและเด็ดใบไม้ออกมาจากต้นไม้ข้างๆ เขาจับสิ่งที่ม้วนกลิ้งออกมา และหยิบมันขึ้นมาเช็ดคราบเมือกออก

“ผลไม้?” ฉาวซวนสงสัย

เพราะผลไม้นี้มีเปลือกผิวชั้นนอกที่หนา ดังนั้น แม้หลังจากที่ลิงกลืนลงไป มันก็ยังไม่ถูกย่อย

เช็ดเมือกสิ่งสกปรกออกที่เปลือกชั้นนอก และกลิ่นจาง ๆ เผยออกมา ไม่แรงแต่ ทําให้มึนเมา

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่พฤติกรรมของคนทั้งห้าและใบหน้าของเจ้าลิงตัวนี้ที่ แสดงออกอย่างเจ็บปวดบอกกับฉาวซวนว่าผลไม้ชนิดนี้พิเศษมาก และเป็นผลดีต่อทั้งมนุษย์และสัตว์

เมื่อฉาวซวนสังเกตผลไม้นี้ เจ้าลิงเป็นกังวลและไม่สบายใจ สายตามันจ้องมองไปที่ ฉาวซวนเป็นครั้งคราวและมันไม่กล้ามองตรงๆ ขาทั้งสองกําลังวางแผนและไม่กล้าขยายกรงเล็บของมันทันที มันกลัวฝ่ามือของฉาวซวนจะมอบมาให้มันจริงๆ

“คนเหล่านั้นมองหาเจ้านี้?” ฉาวซวนถือผลไม้ และมองมาที่ลิงกรงเล็บยาว

ลองกรงเล็บยาวพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า

ฉาวซวนร้อง”ยืม” จากนั้นภายใต้สายตาของเจ้าลิง, ห่อผลไม้ด้วยใบไม้ที่สะอาด และ วางไว้ในกระเป๋าหนังสัตว์ของเขา

มองดูฉาวซวนแล้วมองดูตัวเอง เจ้าลิงสายตาจ้องมองไปที่ผลไม้อย่างรวดเร็ว ร่างกา ยม้วนขดตัวมองไปที่ฉาวซวน รอให้ฉาวซวนทําตามสัญญาของเขา

ฉาวซวนไม่ต้องการที่จะกดขี่ลิงตัวนี้เป็นทาส เขาไม่ได้ตั้งใจจะทําให้มีทาสเป็นตัวที่ สองสําหรับการทําให้เป็นทาสในตอนนี้ เขาไม่เข้าใจอย่างชัดเจน หลังจากที่ได้ฟังจากจีจือ มีบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับที่นี่ ถ้าเจ้าไม่ใส่ใจ เจ้าอาจขุดหลุมให้ตัวเจ้าเอง สําหรับบางสิ่งที่เขาไม่รู้จักมาก นัก ฉาวซวนจะลงมือด้วยความระมัดระวัง

หยิบมีดหินขึ้น ภายใต้สายตาที่สยดสยองของเจ้าลิง ฉาวซวนสะบัดมือออกไป

เจ้าลิงซึ่งกลัวได้ปิดตาของมันและรู้สึกว่าร่างกายที่ถูกรัดแน่นได้คลายออก เปิดตาและดวงตาก็เป็นประกายชั่วครู่หนึ่ง ยังคงคิดว่าจะเอาผลไม้กลับมาดีไหม แต่ยังคงปฏิเสธความคิดนี้มนุษย์ผู้นี้ซึ่งแตกต่างจากมนุษย์ที่มันเคยพบมาก่อน โชคดีที่ได้ปล่อยตัวอีกครั้งถ้ามันถูกฆ่าอีกครั้งมันอาจจะกลายเป็นอาหารของมนุษย์ผู้นี้เท่านั้น

ไม่ต้องคิดเรื่องนี้อีกแล้ว ถอนใจในใจของมัน ลิงกําลังวางแผนที่จะไปเพียงฟังที่ฉาว ชวนพูดว่า:”เดี๋ยวก่อนนะ”

ขาที่กําลังก้าวเดินออกไป เจ้าลิงเหมือนหุ่นยนต์ที่เป็นสนิม และมันกําลังสงสัยว่าฉาวซวนเปลี่ยนใจหรือไม่

“เจ้ารู้จักเผ่าเขาเพลิงหรือเปล่า? ฉาวซวนถาม

เจ้าลิงอย่างทันทีที่ได้ยินคําถามส่งสายตาอย่างประหลาดใจ และจากนั้นทํา หน้าฉงนสงสัยบางอย่างและยกนิ้วของมันไปในทิศทางหนึ่ง ร้องออกมา ”เจี๊ยก” ราวกับว่ามันไม่เข้าใจว่าทําไมฉาวซวนพูดเช่นนั้น ฉาวซวนถามว่าเผ่าเขาเพลิงอยู่ทางทิศนั้นใช่ไหม มันได้เห็นคนเขาเพลิง สามารถสัมผัสบรรยากาศที่คล้ายกันของฉาวซวนและเขาเพลิง ดังนั้นมันจึงสับสนหลังจากได้ยินคําพูดของฉาวซวน

” ทางทิศนั้นเหรอ?” ฉาวซวนมองไป และทําการคาดการ์ณกับทิศทางที่เขาตัดสินใจ

“เจี้ยก!”เจ้าลิงพยักหน้าอย่างแรง ไม่ว่าความหมายของฉาวซวนจะเป็นอะไรก็ตาม มันแค่อยากพยักหน้า

” ตกลงไปเถอะ” ฉาวซวนสะบัดมือของเขา

คราวนี้เจ้าลิงไม่ได้เดินทีละก้าว แต่กระแทกขาของมันและร่างของมันก็หายไป มัน งอย่างกระตือรือร้นและทําจิตใจของมันให้สงบ หลังจากมองฉาวซวน มันก็วิ่งออกไปไกล

จัดการสิ่งต่างๆ ฉาวซวนยังคงรีบ

คนห้าคนที่ถูกฉาวซวนจัดการ หลังจากพบกับสหายของพวกเขา พวกเขาพบมันในปา อีกครั้งแต่พวกเขาไม่เห็นร่างของฉาวซวน และพวกเขาเห็นว่าเวลาที่กําหนดนั้นใกล้เข้ามามากขึ้นเพียงสามารถนําพาท้องที่เต็มอิ่มแต่ไม่เต็มใจกลับไป

พวกเขาเป็นคนของเผ่าไทยี่ และพวกเขาอยู่ติดกับสถานที่ตั้งของเผ่าเขาเพลิง การทะเลาะกันเป็นเรื่องธรรมดา หากสิ่งอื่นถูกนําไปโดยผู้อื่นก็จะได้รับการพิจารณา แต่เป็นคนเขาเพลิงจะรู้สึกผิดอย่างมาก

ทีมที่ออกไปล่าลิงกรงเล็บยาวกลับไปยังเผ่าไทยี่ เพื่อบอกหัวหน้าเผ่าและผู้เฒ่าคนอื่นๆว่าการลงมือกระทําล้มเหลว เมื่อสิ่งต่าง ๆ ถูกขโมยไปจากฝีมือเขาเพลิง มันเป็นสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าเผ่าหรือผู้เฒ่าผู้แก่ล้วนแล้วแต่ทําสีหน้าน่าเกียจ

ก่อนที่นักรบจากเผ่าของพวกเขาจะออกไปล่าสัตว์ มีผลไม้สุกที่หายากในปา แต่มีสัตว์ร้ายรอบตัวมากกว่า พวกเขาสองหรือสามคนไม่สามารถคว้ามันได้อย่างปลอดภัย ดังนั้นพวกเขาจึงกลับไปที่เผ่าทันที เล่าเรื่องอย่างลับ ๆ

มันเป็นผลไม้ชนิดหนึ่งที่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับนักรบ มันหายากมากเพ ราะมีสัตว์หลายชนิดในปาภูเขาที่ชอบผลไม้ ผลไม้ยังดีมากสําหรับการส่งเสริมพวกมัน นอกจากนี้กลิ่นของผลไม้เบาบางมาก สัตว์ในป่านั้นประสาทสัมผัสรับกลิ่นไวกว่าของมนุษย์บางทีห่างออกไปหลายพันไมล์ พวกมันยังสามารถตรวจจับการเปลี่ยนแปลงของผลไม้แต่มนุษย์ไม่สามารถทําเช่นนั้นได้ นี่เป็นเหตุผลที่ว่าทําไมสัตว์เหล่านี้จึงสามารถมองเห็นผลไม้ได้ชัดเจนกว่ามนุษย์เหตุผลที่ผลไม้หายากก็คือ ผลไม้หลายชนิดถูกปล้นไปจากสัตว์ป่าหลากหลายตัวก่อนที่มันจะโตเต็มที่

จากประสบการณ์และบทเรียนในประวัติศาสตร์บอกผู้คนของเผ่าไท่อี้ ว่าหลังจากค้น พบสิ่งดีๆสิ่งแรกที่ต้องระวังไม่ใช่สัตว์ต่าง ๆ ที่ซุ่มอยู่รอบผลไม้ แต่เป็นเพื่อนบ้านที่ปาเถื่อนของพวกเขา เผ่าเขาเพลิง ดังนั้นเพื่อให้ได้ผลไม้กลับคืนมา เป็นผู้นําเผ่าและผู้เฒ่าผู้แก่ของเผ่าไท่อี้หลายคนที่ทําการปรึกษาหารือ และไม่ได้เปิดเผยเรื่องนี้ แต่แอบส่งทีมเพื่อหลบหลีกเผ่าเขาเพลิงอย่างระมัดระวัง สายตาแอบสอดส่องไปที่ที่ตั้งของผลไม้ เพียงเพื่อรอให้ผลไม้โตเต็มที่แล้วคว้ามันกลับมาเช่นเดียวกับชนเผ่าเขาเพลิงกําลังดําเนินกิจกรรมการล่าสัตว์ ไม่ได้สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเผ่าไท่สี่

เป็นเรื่องน่าเสียดาย เมื่อคนของเผ่าไท่สี่กําลังฉกฉวยผลไม้ ลิงกรงเล็บยาวที่รวดเร็ วมากพุ่งตัวไปข้างหน้าและกลืนกินผลไม้ ดังนั้น พวกเขาแยกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งเพื่อกลับสู่เผ่าเพื่อแจ้งหัวหน้าเผ่าถึงสถานการ์ณ อีกฝ่ายหนึ่งทําการไล่ล่าลิงกรงเล็บยาวอย่างไรก็ตามลิงนั้นรวดเร็วมากในปา ติดตามและไล่ล่าได้ยากมาก เพื่อทวงของคืนได้แบ่งคนออกเป็นทีมเล็ก ๆ เพื่อตามหามัน

ปาภูเขาที่กว้างใหญ่ นอกจากนั้นยังเป็นสถานที่ที่ห่างไกลจากชนเผ่าด้วยสภาพแว ดล้อมค่อนข้างไม่คุ้นเคยและค้นหาค่อนข้างยากในที่สุดทั้งห้าคนก็ได้ยินการเคลื่อนไหวและรีบไปพวกเขาเจอลิงแต่น่าเสียดายพวกเขาไม่สามารถคว้ามันได้

มองหาผลไม้ ถูกปล้นจากเจ้าลิง

จับลิง พวกเขาถูกปล้นจากคนเขาเพลิง

ด้วยคนเขาเพลิงที่แย่งชิง และหายตัวไป

กําลังจะคว้า ก็ไม่สามารถคว้ามันได้

ต่อสู้? สู้ก็ไม่ชนะ

การป้องกันหลายพันครั้ง ผลที่ได้ยังไม่สามารถป้องกันคนเขาเพลิง! เจ้าจะไม่โกรธห

รือ?

ผู้เฒ่าชราผมขาวในเผ่าไทสี่รู้สึกเหมือนไฟลุกโชนบนหัวของเขา เคราของเขาชี้ตั้งขึ้น ถ่มน้ําลายลงพื้นชี้ไปที่ผู้คนที่กลับมา และในที่สุดก็เอ่ยออกมาหนึ่งประโยคะ “แม้แต่เขาเพลิงก็ไม่สามารถเอาชนะได้!”

คนที่ถูกกล่าวถึงที่ถูกฝึกให้ก้มหัวลง และคิดเกี่ยวกับมัน : อะไรที่เรียกว่า “แม้แต่เขาเพลิงก็ไม่สามารถเอาชนะได้” ? การเอาชนะคนเขาเพลิงมันเป็นเรื่องง่าย ใช่ไหม? เป็นเรื่องง่ายที่จะพูดแต่เมื่อลงมือจริง มันไม่ใช่ทุกครั้งที่” ทักษะไม่ดีเป็นความล้มเหลว” ในสายตาของชายชราที่มีต่อเขาเพลิงหรอกหรือ?

หากพวกเขากล้าที่จะคิดเกี่ยวกับมัน แต่พวกเขาไม่กล้าพูดมันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีที่จะ เอาชนะคนเขาเพลิงเป็นที่แน่ชัดว่าจํานวนคนในเผ่าของพวกเขานั้นสูงกว่าเผ่าเขาเพลิงมากแต่ทําไมส่วนใหญ่เวลาที่ต้องทนทุกข์ล้วนแต่เป็นพวกเขา คนไทยี่ ล่ะ?

ในอีกด้านหนึ่งของเผ่าเขาเพลิง หลังจากกิจกรรมการล่าสัตว์ที่ดุเดือด ทีมกลับไปที่เผ่าพร้อมกับเหยื่อของพวกเขา ครึ่งทางผ่านการเผชิญหน้ากับคู่แข่งเก่าแก่ของเผ่าไทยี่ เมื่อเกิดหยินและหยางกระทบกระทั่งเสียดสีกัน หัวหน้าทีมยังคงรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ สิ่งที่อีกฝ่ายพูด ทุกคําที่เขารู้คนเป็นผู้นํา ยังรู้สึกลับๆ สิ่งที่อีกฝ่ายพูด ทุกตัวอักษรเขาล้วนรู้ได้ แต่ทําไมสื่อสารกันไม่เข้าใจเล่า

คนเหล่านี้ในไท่อี้ปวยหรือไม่?