Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 409

ตอนที่ 409 : เดินทางด้วยกัน

กงเจี๋ยเหิงเล่นกับทองแดงตลอดทั้งคืน ในเช้าวันต่อมา เมื่อเขาได้ยินการเคลื่อนไหวของฉาวซวนบนต้นไม้ เมื่อเขาออกมาจากบ้านหิน ตาของเขาก็เต็มไปด้วยสีแดงที่แดง… ดูน่ากลัว

“เกิดอะไรขึ้นกับท่าน?”ฉาวซวนยังได้ยินเสียงดังในตอนกลางคืน แต่เมื่อเขาต้องการพักผ่อน เสียงนี้ยังคงสามารถทนได้หากเจ้ากําลังออกล่าสัตว์บนภูเขา หากเจ้าพักผ่อนในภูเขาตอนกลางคืน เจ้าจะได้ยินเสียง สัตว์ป่าขนาดใหญ่, เสียงนกร้องต่าง ๆ และแมลงเป็นครั้งคราว หากเสียงเหล่านี้ไม่สามารถทนทานได้ อย่าคิดถึงการพักผ่อน สถานที่ที่เงียบสงบนั้นค่อนข้างหายาก

กงเจี๋ยเหิงได้ยินคําพูดของฉาวซวน และเผยดวงตาที่แดงก่ําให้ฉาวซวนเห็น กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขากระตุกสองครั้ง“ไม่มีอะไร” จากนั้นเลี้ยวไปทางด้านข้างของถ้ํา

มีน้ําอยู่ในถ้ํา และกงเจี๋ยเหิงถือเปลือกหอยและตักน้ําขึ้นมาล้างหน้า ทําให้สดชื่น ปล่อยให้ความคิดที่เข้าไปพัวพันกับค่ําคืนนั้นสงบลง

“ข้ายังคิดถึงเรื่องนี้” กงเจี๋ยเหิงอยู่ติดกับถังไม้ที่เต็มไปด้วยน้ํา เสียงดังจอม ถือเปลือกหอยไว้ในมือ เขายื่นมือไปในถัง แต่ไม่ได้ตักน้ําแล้ว

ฉาวซวนหันหลังกลับและบอกว่าเขากําลังฟัง ให้กงเจี๋ยเหิงพูดต่อไป

กงเจี๋ยเหิงไม่ได้ยกหัวขึ้น และมือที่ตักน้ํายังคงแกว่งอยู่ในถัง แต่ดวงตาจ้องมองที่พื้นราวกับมีอะไรบนพื้นดินที่น่าสนใจมาก

“เจ้าไม่ใช่ว่าไปหาภูเขากงเจียร์? ข้าคิดเกี่ยวกับมัน ข้าคิดว่า ข้าจะไปกับเจ้า ” กงเจี๋ยเหิงพูดเหมือนเป็นการแก้ตัว เขารีบพูดอย่างรวดเร็ว: “เจ้ายังเด็กมาก ครั้งแรกที่เข้ามาที่นี่ เจ้าไม่คุ้นเคยกับพื้นที่นี้อย่างแน่นอน ข้าอาศัยอยู่เป็นเวลา 20 ปี ออกไปข้างนอกและมองหาอีกครั้ง ข้าสามารถให้คําแนะนําแก่เจ้าได้”

ฉาวซวนหยุดชะงัก เช่นเดียวกับที่เขามีปฏิกิริยา และเขาตบมือของเขาเบาๆ และยิ้ม: “… เยี่ยมมาก!”

“ยิ้มบ้านเจ้าสิ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าในใจของเจ้ากําลังคิดอะไรอยู่ ฮีข้าจะเอาชนะใครไปทําไม? “กงเจี๋ยเหิงขว้างเปลือกหอยตักน้ํา แล้วหยิบค้อนทองแดงขนาดใหญ่ขึ้นมาที่ต่อสู้กับสัตว์ร้าย ” กินก่อน มีพลังงานเพียงพอที่จะทํางาน! “

ในการค้นหาภูเขากงเจี๋ย เจ้าต้องเตรียมบางสิ่งที่ช่วยชีวิต สิ่งแรกคือสมุนไพรรักษา ยารักษาแผลหรือถูกพิษ เช่นเดียวกับอาหาร,เครื่องมือ ฯลฯ

ครั้งสุดท้ายหลังจากที่กงเจี๋ยเหิงออกไปหาภูเขากงเจียนั้นไม่นาน ถ้าฉาวซวนไม่ปรากฏตัว เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งในเร็วๆ นี้ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากแผนการเปลี่ยนแปลงไปในตอนนี้ เจ้าต้องรีบและให้ได้รับสิ่งที่เจ้าต้องการ

เกราะของฉาวซวน ทําด้วยแผ่นกระดูกด้านหลังของจระเข้ที่พวกเขากินเมื่อวานนี้ ในตอนแรกมันไม่คุ้น เคยเท่าไหร่ที่จะสวมใส่ เหมือนตัวจระเข้จะถูกกักจากแผ่นกระดูกที่ด้านหลังฉาวซวน สวมเสื้อเกราะ แม้ว่ามันจะถูกดัดแปลงในแง่ของความยืดหยุ่น แต่เมื่อเปรียบเทียบกับคราบแมลงที่ผ่านมาแล้ว ความสะดวกสบายยังคงเล วร้ายลงมาก อย่างไรก็ตาม ในกรณีนี้ เจ้าไม่สามารถถามได้มากเกินไป มันดีที่จะสวมใส่ตราบใดที่มันได้รับการปกป้องอย่างดี

หลังจากทําชุดเกราะ กงเจี๋ยเหิงนําฉาวซวนไปรวบรวมสมุนไพร : “การรักษาจากพิษบาดแผลมีมากขึ้น”

รับยามา ฉาวซวนคุ้นเคยกับชุดเกราะ และช่วยกงเจี๋ยเหิงวางกับดัก

ใช้เวลาเตรียมสามหรือห้าวัน ในการเตรียมสิ่งต่าง ๆ ดังนั้นเขาไม่ได้ตั้งใจจะหยุดทํากับดัก

กรงน้ําที่จับจระเข้ถูกติดตั้งอีกครั้ง กงเจี๋ยเหิงใช้เนื้อสัตว์เป็นเหยื่อล่อ ซ่อนยาอยู่ในเหยื่อแล้วแขวนไว้ในกรง เมื่อจระเข้ว่ายเข้ากรงและกัดเหยื่อเพื่อดึงลง ประตูกรงที่เปิดอยู่จะปิดลงมาเพราะมันถูกดึงออก เว้นแต่ว่า มีใครบางคนมาหรือกรงถูกเปิดออก มิฉะนั้นจะเปิดไม่ได้เอง อย่างไรก็ตาม ในเวลานั้นจระเข้ได้กินยาแล้ว และพลังก็หายไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีพลังทําลายกรงได้

“ยานี้เจ้าต้องระวัง เพียงเล็กน้อยเท่านั้น” กงเจี๋ยเหิงใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้มาเทียบให้เห็นถึงปริมาณ นั่นไม่ใช่แม้แต่ถั่วเขียว “เจ้าสามารถล้มคนลงได้ในทันที แน่นอนว่า เช่นเรามีพลังมาก เราสามารถทนมันได้นานกว่า แต่คนที่อ่อนแอมันจะไม่ทํางาน “

เพียงเล็กน้อยสามารถล้มผู้ใหญ่ และยาที่วางไว้ในเหยื่อก็เหมือนขนาดของลูกปิงปอง และหลังจากที่จระเข้กินเข้าไปก็ยังมีพฤติกรรมที่พยายามดิ้นรน

มันจึงเรียกว่ายางนงง อันที่จริงมันเป็นเพียงความสามารถที่สําหรับสัตว์บางตัวมันเป็นยาและการกินจะหมดสติเท่านั้น แต่สําหรับสายพันธุ์อื่น ๆ มันเป็นพิษร้ายแรงหากเจ้าให้ยาขนาดเดียวกับจระเข้เหล่านั้น มันไม่ใช่ผลของอาการที่จะหมดสติ มันอาจนอนไม่หลับ และผายลมเรออกมาทันที

ในเวลาเดียวกัน กงจิ๋นเหิงยังบอกกับฉาวซวนว่าไม่ควรใช้เหยื่อมากเกินไป เมื่อถึงเวลาฆ่าและกินเนื้อสัตว์ มันจะส่งผลกระทบต่อผู้คน และเจ้าจะต้องเชี่ยวชาญในระดับนั้น มิฉะนั้นยาสําหรับจระเข้คืออะไร และข้าควรทําอย่างไรถ้ากินมันลงไป?

ในสามวัน กงเจี๋ยเหิงเตรียมเครื่องมือของตัวเอง และมอบขวานให้ฉาวซวน ถ้าฉาวซวนไม่มีอะไรให้ใช้ เมื่อเกิดปัญหาเขาต้องทํางานหนักเพื่อช่วยชีวิต นอกจากนี้มันยังสะดวกสําหรับกงเจี๋ยเหิงและสะดวกสําหรับตัวฉาวซวนเอง

ในสามวัน กรงน้ําที่กงเจี๋ยเหิงทําขึ้นอย่างถาวร ไม่มีเบ็ดจระเข้ เขาไม่รู้ว่าจระเข้ไม่พบยังไม่เจอเหยื่อหรือไม่ มันยังไม่ได้มาที่นี่

“เราจะข้ามแม่น้ําได้อย่างไร?” ฉาวซวนถาม

แม้ว่าแม่น้ําสายหลักจะกว้าง แต่เมื่อยืนอยู่บนฝั่งแม่น้ํา เจ้าสามารถเห็นฝั่งแม่น้ําอีกฝั่งหนึ่งได้ เมื่อเทียบกับแม่น้ําที่แยกเผ่าในสถานที่เดิม มันไม่คุ้มค่าที่จะกล่าวถึง

“ท่านต้องการทําเรือไหม? หรือว่าแพ? “ฉาวซวนถาม

“อย่าแม้แต่จะคิด เจ้าไม่สามารถเดินข้ามแม่น้ําได้ แม้ว่าแม่น้ําจะดูสงบ แต่กรงในน้ําไม่ได้จับจระเข้เป็นเวลาสามวัน ซึ่งบ่งบอกว่าตอนนี้ตัวใหญ่อยู่ในกิจกรรมหาอาหาร ถ้าหากมีแพหรือเรือ เจ้าต้องไปไกลและใช้มันอีกครั้ง มันจะไม่สามารถใช้ได้ที่นี่ เรือจะถูกกลืนลงไป เจ้าตัวใหญ่นั้นยากมากที่จะจัดการและต้องใช้เวลา”กงเจี๋ยเหิงพูด

กรงของเขาในน้ําไม่ได้มีไว้สําหรับล่าสัตว์ แต่เป็นตัวบ่งชี้ ถ้าเจ้าสามารถจับจระเข่ได้ นั่นหมายความว่า เจ้าตัวใหญ่ในแม่น้ําไม่ได้อยู่ในบริเวณใกล้เคียง แต่ถ้าเจ้าไม่สามารถจับจระเข้ได้ในเวลาไม่กี่วัน นั่นหมายความว่าจระเข้ตัวเล็ก ๆ ในแม่น้ํากลัวและไม่กล้าแย่งอาหารที่นี่

“แล้วควรทําอย่างไรล่ะ?” ฉาวซวนรอให้กงเจี๋ยเหิงบอกวิธีการของเขา เนื่องจากกงเจี๋ยเหิงผ่านไปบ่อยครั้ง เขาจะต้องมีวิธีการของเขา

กงเจี๋ยเหิงเพียงยิ้มอย่างสบายๆ จากนั้นจึงนกหวีดไม้ออกมา แล้วเป่าออกไปสามครั้ง

“ร็ด จี๊ด จี๊ด”

เสียงนกหวีดดังขึ้นเล็กน้อย และผ่านไประยะทางระหว่างป่า

ไม่นานเกินไป ฉาวซวนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ร่างสีน้ําตาลดําบินมาจากที่ไกลๆ ความยาวสี่เมตร

“โอ้ หนทางกําลังจะมา” กงเจี๋ยเหิงมองดูนกที่บินอยู่บนท้องฟ้า แล้วพูดอย่างโอ้อวด

มันเป็นนกที่มีลักษณะคล้ายกับอีแร้ง ลําตัวส่วนใหญ่เป็นสีน้ําตาลดํา มีลวดลายสีเทาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

นกไม่ได้ลงมาทันทีหลังจากบิน แต่เกาะอยู่บนต้นไม้ เฝ้าดูคนแปลกหน้าอย่างฉาวซวนอย่างระมัดระวัง

“ลงมา ค้อน นี่คือฉาวซวน คราวนี้เขาจะข้ามแม่น้ําไปกับข้า”กงเจี๋ยเหิงพูด

ไม่รู้ว่านกเข้าใจหรือไม่ มันมองไปที่ฉาวซวนและมองกงเจี๋ยเหิง มันกรีดร้องและไม่ยอมลงมา

กงเจี๋ยเหิงลากสัตว์ร้ายที่เหลือออกมาเพื่อล่อนกบนต้นไม้

“เรียกเจ้าเจ้าไม่ลงมา ถ้าอยากจะกินก็ลงมา! มีแต่แบบนี้! “สําหรับนกตัวนี้ไม่ได้มีความรู้สึกเกรงใจกงเจี๋ยเหิง หลังจากที่ลงมา มันยังคงเดินต่อ แรงถูกควบคุมอย่างดี ไม่มีการเดินเหยียบย่ําหรือกระแทกเท้า

“แคัก!” นกร้องและไม่สนใจกงเจี๋ยเหิง และหยิบอาหารอย่างรวดเร็ว

“เมื่อเจ้าอิ่มพาเราไปที่เดิม ได้ยินไหม?” มิฉะนั้นข้าจะฆ่าเจ้า เจ้าค่อน! ” กงจี้เพียงข่มขู่ด้วยค้อนทองแดง แต่เป็นที่น่าเสียดายที่นกไม่ได้มองกงเจี๋ยเหิง แต่ดูเหมือนว่าอาหารอยู่ในสายตาของมันเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม หากเจ้ามองอย่างใกล้ชิด เจ้าจะพบว่าเมื่อกงเจี๋ยเหิงกําลังพูดอยู่ตลอดเวลาหัวของมันจะหันไปที่ด้านข้างของกงเจี๋ยเหิงเล็กน้อย และยังฟังอยู่

เมื่อเห็นนกตัวนี้ไม่สนใจตัวเขา กงเจี๋ยเหิงลูบหน้าของเขา กระแทกค้อนทองแดงในมือของเขาลงไปที่พื้น จากนั้นนั่งลงเพื่อพัก เขาพูดคุยกับฉาวซวนเกี่ยวกับนก

“เมื่อข้าวางกับดักและจับมัน ข้าใช้โซ่ทองแดงพันคอมัน กําลังวางแผนตอนเย็นถอนขนกินเนื้อ แต่มีการสั่นสะเทือนบนภูเขา มีหินจํานวนมากกลิ้งตัวลงมาจากภูเขา หินยังคงกลิ้งลงมาอีกครั้ง ส่วนใหญ่สัตว์ต่าง ๆ ในป่าตื่นตระหนก โกลาหลวุ่นวาย กับดักไม่มีประโยชน์ในสถานการณ์เช่นนี้ ข้าเกือบถูกสัตว์ร้ายเหยียบในเวลา นั้นมันเป็นเรื่องของโชคด้วย เมื่อข้าเห็นนกกําลังดิ้นรน ข้าก็แก่โซ่และขึ้นหลังนกป่า

ในตอนแรก หลังจากที่ข้าบินขึ้นไปข้าต้องการที่จะลง เขย่าคอมันหลายครั้งก็มาถึงสถานที่หนึ่งต่อมา เมื่อความโกลาหลของพื้นดินยุติลง ข้าก็บังคับให้ลงพื้นดิน ข้าคิดว่าถ้าหากไม่เชื่อฟัง ข้าจะจัดการทันที ฆ่ามัน ลืมมันไปทันที อย่างไรก็ตาม อยู่ในป่าและปกคลุมไปด้วยต้นไม้ ข้าจะตกลงไปสู่ความตาย ข้าเดาว่าเจ้าตัวนี้นี่ค่อนข้างให้ความร่วมมือ

ต่อมาหลังจากวิกฤตการณ์ผ่านไป ข้าจะออกล่าและหากมันอยู่รอบ ๆ ข้าจะขว้างเนื้อสัตว์และค่อยๆทําความคุ้นเคย บางครั้งมันหิวและไม่สามารถหาอาหารหรือได้รับบาดเจ็บและไม่สามารถชนะนกตัวอื่นในฝูง มันจะวิ่งมาที่นี่เพื่อขออาหาร นับเวลากว่าสิบปีแล้ว! “ใบหน้าของกงเจี๋ยเหิงนึกถึงอดีต และจากนั้นเขาก็พูดกับฉาวซวนอย่างภาคภูมิใจ:“จากที่เล่า ข้าไม่เลวใช่ไหม ? แม้ว่าจะไม่เชื่อฟัง แต่ก็สามารถช่วยได้มาก หากไม่มีมัน มันยากกว่าสําหรับเราที่จะข้ามแม่น้ํา เราต้องไปพบกับจระเข้ บางทีเราอาจจะเจอเจ้าตัวใหญ่ในแม่น้ํา”

“ที่จริงแล้ว ข้ามีตัวหนึ่ง ใหญ่กว่าของท่าน และเชื่อฟัง” ฉาวซวนเล่า

“ตอนนี้อยู่ที่ไหน? กงเจี๋ยเหิงถาม เขารู้สึกว่าฉาวซวนคุยโว และเขาไม่เชื่อ

“ข้าไม่ได้เห็นมันมาหนึ่งปีแล้ว” ฉาวซวนพูดด้วยอารมณ์

“อุป” กงเจี๋ยเหิงหัวเราะ “ตัวที่เจ้าพูดนั้นคาดว่าจะติดตามกับกลุ่มนก”

“ไม่หรอก มันอยู่ตัวเดียวเสมอ” ฉาวซวนกล่าว อินทรียักษ์บนภูเขาไม่ใช่สัตว์ที่อยู่เป็นกลุ่ม เว้นแต่เป็นคู่หมัน ไม่อย่างนั้นมันจะตัวเดียว และมักจะแข่งขันกันเอง

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ชาช่ากําลังทําอะไรอยู่?