Complete Martial Arts Attributes – คุณสมบัติแห่งนักสู้ - ตอนที่ 102

บทที่ 102: คุณต้องการสมบัติของฉันหรือไม่?

เวลา: 12.12 น.

ณ มุมเงียบสงบของโรงพยาบาลจิตเวชชานเมืองด้านตะวันตก

รอบตัวพวกเขาเป็นสีดําสนิทเงาสีดําทั้งสองกําลังนั่งยองๆอยู่ในมุมอับและกระซิบกันไปมา

 พี่เขย… 

 ฉันบอกให้หยุดเรียกฉันว่าพี่เขยไงเรียกชื่อฉันซะ 

 พี่เต็ง… 

 ..ทําไมมันฟังดูแปลกจัง? 

 พี่กําลังทําอะไรกัน? 

 ฉันกําลังเพิ่มส่วนผสมบางอย่างลงในไวน์เพื่อเพิ่มผลข้างเคียงของมัน พอดีฉันมีเพื่อนที่อยู่ข้างในนั้นที่ชอบดื่มเหล้าแรงๆ หวังเต็งกล่าวด้วยน้ําเสียงจริงจัง

 พี่แน่ใจใช่ไหม?  หลินซัวเซียสงสัย

 ฉันจะโกหกเธอไปทําไม? เอาล่ะ ไปกันเถอะ 

หวังเต็

เละพาหลินซัวเซียไปที่ทางเข้าอาคาร เขาเอียงร่างกายของเขาและซ่อนตัวอยู่ในความมืด

 ร้องเหมียวๆให้เหมือนแมว  เขาพูดกับหลิน ซัวเซีย

หลินซัวเซียตกตะลึง หวังเด็งกระตุ้นเธออีกครั้งก่อนที่เธอจะร้องออกมาสองครั้งอย่างไม่เต็มใจ

ผมของหวังเต็งตั้งเมื่อเขาได้ยินเสียงของเธอ

 เสียงของหญิงสาวคนนี้ช่างเย็นยะเยือกยิ่งนัก!  เขาคิดกับตัวเองเงียบๆ

ในเวลาเดียวกัน มันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าภายในอาคารใกล้เข้ามาขึ้นเรื่อยๆ หวังเต็งทําซ้ําในสิ่งที่เขาเคยทําในอดีตสับคอ!

หลินซัวเซียเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

พยาบาลในครั้งนี้ต่างไปจากครั้งก่อน พนักงานตรงหน้าพวกเขาเป็นหญิงวัยกลางคนที่สูงและอ้วนชุดพยาบาลดูแน่นมากสําหรับเธอและเธอก็ดูแข็งแกร่งและร่าเริง

 ฉันไม่คิดว่าเราจะใส่เสื้อผ้าของเธอได้  หวังเต็งลูบคางและบ่นกับตัวเอง

ลืมมันไปเถอะ ฉันจะไปดูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของพวกเขาในภายหลัง

จากนั้นหวังเต็งก็ลากนางพยาบาลตัวสูงไปที่มุมอับด้านนอกแล้วซ่อนเธอไว้ เขาพาหลินซัวเซียไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าขณะหลบกล้องพวกเขาพบชุดพยาบาลสองชุดและเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดดังกล่าวจากนั้นพวกเขาก็สวมหน้ากากอนามัยและเดินขึ้นบันไดไป

หลินซัวเซียพบว่าทุกสิ่งนั้นน่าสนใจและแปลกใหม่มากสําหรับเธอ

เธอมองสภาพแวดล้อมรอบๆด้วยดวงตาที่สดใสและโตของเธอ สายตาของเธอนั้นเป็นไปด้วยความสุข

เธอไม่ได้ออกมาเล่นตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นเธอจึงไม่ค่อยมีประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้นเช่นนี้

แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีก็ตาม…

หวังเต็งพาเธอขึ้นไปที่ชั้นสาม เขาพบห้องที่ชายผมหยิกอยู่และมองผ่านหน้าต่างเข้าไป

ไฟถูกเปิดอยู่ ชายผมหยิกกําลังจ้องมองไปที่อากาศข้างๆเตียงของเขา

แคร่ก!

หวังเต็งหยิบกุญแจออกมาแล้วเปิดประตู

อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นและถามว่า  คุณเป็นใคร 

 คุณไม่รู้จักฉันหรอ?  หวังเต็งถอดหน้ากากออกและเปิดเผยใบหน้าของเขา

 ทําไมฉันถึงต้องรู้จักนายด้วย  ชายผมหยิกมองเขาด้วยความสงสัย ราวกับว่าเขาจําหวังเต็งไม่ได้

หลินซัวเซียมองไปที่ทั้งสองคนอย่างสงสัย

 หวังเต็งตกตะลึงเล็กน้อย ทําไมเขาถึงต้องโต้เถียงกับผู้ป่วยจิตเวชกัน?  เขาส่ายหัวอย่างเร่งรีบและยกของในมือขึ้น

เขากล่าวว่า  มันไม่สําคัญว่าคุณจะจําฉันได้หรือไม่? ฉันนําแอลกอฮอล์และบุหรี่ดีๆมาด้วยคุณต้องการพวกมันไม่ใช่หรอ? 

ดวงตาของชายคนนั้นเป็นประกาย เขาลุกขึ้นจากเตียงแล้วตอบว่า  เข้ามาเลยๆ 

 รับนะ!  แววตาของหวังเต็งเปลี่ยนไปเล็กน้อยและเขาก็โยนไวน์ให้อีกฝ่าย

ชายผมหยิกรับขวดไป การกระทําของเขาราบรื่นมาก เขาจับขวดแอลกอฮอล์ บิดฝาแล้วเปิดออกในคราวเดียว

อึก อึก อึก อึก…

เขาเงยหน้าขึ้นและกระดกแอลกอฮอล์ลงคอ

 ฮ่าฮ่าง สดชื่น! ฉันไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์มานานแล้ว  ชายผมหยิกอุทาน จากนั้นเขาก็ถามว่า แล้วบุหรี่อยู่ที่ไหนล่ะ? คุณไม่ได้บอกว่าคุณนําบุหรี่มาด้วยหรอ? 

 อื้ม เอาไปสิ 

หวังเต็งหยิบซองบุหรี่และไฟแช็คอจากกระเป๋าของเขาออกมา จากนั้นเขาก็โยนพวกมันไปที่ชายคนนั้น

ชายผมหยิกรับพวกมันไปและจุดบุหรี่สูบอย่างตื่นเต้น เขาเริ่มสูบบุหรี่

หวังเต็งใช้โอกาสนี้เก็บฟองสบู่ค่าคุณสมบัติที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

พลังวิญญาณ*0.5

พลังวิญญาณ*0.2

พลังวิญญาณ*0.2

ปืนกังฟู*1

ห้ะ?!

ปืนกังฟู!

ปืนกังฟูหนึ่งคะแนน!

หวังเต็งตกตะลึง

ค่าคุณสมบัติที่อยู่ข้างหน้านั้นเป็นค่าคุณสมบัติพลังวิญญาณทั้งหมด นี่เป็นสิ่งที่อยู่ในความคาดหมายของเขาดังนั้นเขาจึงไม่ได้ประหลาดใจกับพวกมัน

อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้คาดหวังมาก่อนว่าค่าคุณสมบัติปืนกังฟูจะปรากฎออกมาเช่นนี้

มันดรอปออกมาได้อย่างไรกัน?

หวังเต็งรู้สึกงุนงง แต่ก็ตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน!

ผู้ชายคนนี้เป็นพระเจ้าแห่งปืนจริงๆ!

ปืนกังฟู (พื้นฐาน 4/10)

ปืนกังฟูของเขากระโดดจากสามเป็นสี่คะแนน หวังเต็งสามารถสัมผัสได้ถึงความชํานาญในการใช้ปืนกังฟูที่เพิ่มขึ้นมาได้ในทันที

ฉันสงสัยว่าพลังของปืนกังฟูนี้คืออะไร ถ้าฉันดําเนินการตอนนี้ วังเต็งคิดกับตัวเอง

 ชายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาใช่ไหม?  หลินซัวเซียเคลื่อนไปยังด้านข้างของหวังเต็งและกระซิบกับเขาหลังจากที่เธอเห็นชายที่มีผมหยิก

 เธอรู้ได้อยังกัน?  หวังเต็งเลิกคิ้วและถามเธอกลับเบาๆ

 ฉันเห็นเขาจับขวดเมื่อกี้ คนธรรมดาไม่สามารถทําเช่นนั้นได้  หลินซัวเซียตอบ

 มีคนบอกว่าเขาเป็นพระเจ้าแห่งปืน  หวังเต็งกล่าวด้วยน้ําเสียงลึกลับ เขาไม่ได้ซ่อนข้อมูลจากเธอ

 จริงหรอ?  ดวงตาของหลินซัวเซียเปิดกว้าง เธอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยในหัวใจของเธอราวกับว่าเธอได้ค้นพบความลับที่ยิ่งใหญ่บางอย่าง

 แน่นอน ฉันจะโกหกเธอไปทําไม  หวังเต็งกล่าวต่อว่า  อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่เคยแสดงทักษะของเขามา ก่อน ดังนั้นฉันจึงไม่รู้ว่ามันจริงหรือไม่ 

แม้ว่าเขาจะได้รับค่าคุณสมบัติปืนกังฟูมาจากชายคนนี้และเกือบจะสามารถยืนยันได้ว่าชายคนนี้คือพระเจ้าแห่งปืนแต่เขาก็ไม่สามารถใช้สิ่งนี้เป็นคําอธิบายได้

 ทําไมพวกคุณสองคนถึงเอาแต่กระซิบกันอย่างลับๆล่ะ  ทันใดนั้นเสียงของชายคนนั้นก็ดังมาจากด้านข้าง

 โอ้ เรากําลังพูดถึงทรงผมของคุณ เราว่ามันดูดีมาก  หวังเต็งพูดเรื่องไร้สาระ ในเวลาเดียวกันเขาก็ขยิบตาให้หลินซัวเซียและถามว่า ใช่ไหม? 

 แน่นอน มันดูดีมากจริงๆ  หลินซัวเซียพยักหน้าอย่างเมามันส์

ชายผมหยิกเองก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ  พวกคุณมีรสนิยมที่ดี 

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปที่โต๊ะข้าง เขาหยิบยูเอสบีออกมาแล้วเดินไปหาพวกเขาจากนั้นเขาก็ส่งมันต่อให้หลินซัวเซีย

 นี่สําหรับเธอ สิ่งที่เธอต้องการอยู่ข้างในนั้น 

ยูเอสบีนี้ดูคุ้นๆ และคําพูดของเขาก็ฟังดูคุ้นๆเช่นกัน

นี่คืออะไรกัน?

 สําหรับคุณ..  ชายคนนั้นกลับมาที่โต๊ะแล้วหยิบปากกากับกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา เขาเริ่มขีดเขียนบนมันอย่างชุ่ย

มันมีการวาดเส้นเป็นนามธอเรียบง่ายปรากฎบนกระดาษ

 คุณต้องการสมบัติของฉันใช่ไหม? หากต้องการ คุณก็จงใช้แผนที่นี้ในการค้นหาซะ ฉันซ่อนทุกอย่างไว้ที่นั่น! 

ชายผมหยิกโบกกระดาษในมือไปมา น้ําเสียงของเขาดเร่าร้อนและกระตือรือร้นราวกับว่าเขากําลังพูดต่อหน้าผู้คนหลายพันคน

หวังเต็ง: ..

คิดว่าฉันจะเชื่อแกหรอ!

 คุณไม่ต้องการมันหรอ?  ชายผมหยิกถามอย่างงุ่มง่ามเมื่อสังเกตเห็นว่าหวังเต็งไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆ

 ฮ่าๆ  หวังเต็งยิ้มอย่างมีนัยยะ

 ช่างเถอะ คุณคงจะเป็นคนขี้อายแน่ๆ ฉันจะให้มันกับคุณแม้คุณจะไม่ต็มใจก็ตาม เอาล่ะมันดึกแล้วรีบออกไปได้แล้ว  ชายผมหยิกยัดกระดาษขาวในกระเป๋าของหวังเต็ง จากนั้นเขาก็ไล่คนทั้งสองคนออกไปจากห้องและปิดประตูด้วยเสียงปัง

 ฉัน…  หวังเต็งพูดไม่ออก

 ป๋าฟฟ!  หลินซัวเซียหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางหงุดหงิดแต่ทําอะไรไม่ถูกของหวังเต็ง