Complete Martial Arts Attributes – คุณสมบัติแห่งนักสู้ - คุณสมบัติแห่งนักสู้ - ตอนที่ 36

บทที่ 36: ฉันเลิกเป็นนายน้อยมาหลายปีแล้ว!

“ แกไม่เชื่อฉันหรอ?” เฉากังหู่ยิ้มอย่างเย็นชา “ แกมีสิทธิ์อะไรมาไม่เชื่อฉัน?”

“ แกรู้ไหมว่าฉันเห็นอะไรเมื่อครู่นี้?”

“ ฟอร์ส!”

“ นั่นคือพลังฟอร์ส!”

“ เมื่ออีกายักษ์ตัวนั้นพุ่งเข้าหาเขา เขาก็เปิดใช้งานพลังฟอร์สของเขา ฉันเห็นมันด้วยสองตาของฉันเอง”

“ ถ้าแกไม่เชื่อฉัน มันก็หมายความว่าแกหาว่าฉันตาฝาด”

คำพูดที่ดูโกรธจัดของเฉากังหู่ทำให้เฉากังเป่าเอ๋อรู้สึกราวกับคนโง่

“ พลังฟอร์ส… นักสู้!”

“ เจ้าเด็กนั่นเป็นนักสู้!!”

“ แต่ตอนที่ฉันพบันครั้งล่าสุด มันก็ยังไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนี้เลย มันยังเป็นแค่ศิษย์นักสู้ชั้นสูงเท่านั้นเอง มันจะเป็นนักสู้ได้อย่างไร!”

เฉากังเป่าเอ๋อยังคงไม่อยากเชื่อ

“ คำอธิบายเพียงอย่างเดียวคือเขาซ่อนความสามารถของเขาไว้ เขาไม่ต้องการเปิดเผยพลังที่แท้จริงของเขา” เฉากังหู่คาดเดาอย่างบ้าคลั่ง

“ ซ่อนพลังที่แท้จริงของเขา!” เฉากังเป่าเอ๋อตกตะลึง จากนั้นมันก็ถามด้วยความสงสัย “ แล้วอะไรคือแรงจูงใจให้มันทำอย่างงั้นกัน?”

“ นั่นไม่สำคัญ สิ่งสำหชคัญหคือหากแกยังคงไปยัวยุมันต่อไป แกก็รู้ใข่ไหมว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น?” เฉากังหู่จ้องไปที่น้องชายของมันด้วยความโมโห

” โอ้พระเจ้า!” เฉากังเป่าเอ๋ออ้าปากค้างด้วยความกลัวเมื่อมันคิดอย่างรอบคอบ

“ พี่ชาย ฉันเคยไปหาเรื่องมันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น พี่คิดว่ามันจะอาฆาตฉันไหม?”

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ที่หวังเต็งจะแค้นมัน มันก็ทำให้เฉากังเป่าเอ๋อกลัวหัวหด

“ มันยากที่จะพูด แต่มันจะเป็นตราบาปของแกไปชั่วชีวิตอย่างแน่นอน!”

“ แล้วถ้าเอางี้เป็นไง? แกตามฉันมา แล้วเราจะไปขอโทษเขากันเดี๋ยวนี้ มาดูกันว่าเขาจะให้อภัยแกและปล่อยให้เรื่องนี้จบลงอย่างสมบูรณ์หรือไม่” เฉากังหู่กล่าวเสริมหลังจากไตร่ตรองอยู่พักหนึ่ง

เฉากังเป่าเอ๋อลังเล มันไม่กล้าที่จะไปเผชิญหน้ากับหวังเต็ง

อย่างไรก็ตาม เมื่อมันสังเกตเห็นว่าเฉากงหู่กำลังจะลุกเป็นไฟอีกครั้ง มันก็กัดฟันและพูดว่า “ ตกลงๆ ฉันจะไปขอโทษ!”

…

ในขณะที่เฉากังหู่และน้องชายของเขากำลังคาดเดาผลที่ตามมาจากการยั่วยุหวังเต็ง หญิงสาวสวยจากร้านขายสัตว์เลี้ยงก็ได้มาถึงด้านหน้าของหวังเต็งแล้ว

“ ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้นะ” หญิงสาวสวยอายเล็กน้อยขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นและพูดกับหวังเต็ง

“ ด้วยความยินดี ฉันก็ต้องขอขอบคุณสำหรับการตอบทุกข้อสงสัยของฉันเช่นกัน ฉันต้องไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยงมากมายหลายแห่งกว่าจะได้พบคนที่มีความรู้ที่แท้จริงเช่นเธอ” หวังเต็งยิ้มและตอบ

“ มาแลกเปลี่ยนวีแชทกันไหม? เผื่อคุณมีคำถามใดๆ คุณก็จะได้สามารถติดต่อฉันได้โดยตรงในอนาคต” สาวสวยจากร้านขายสัตว์เลี้ยงกล่าว

ในอดีต หวังเต็งไม่เคยเจอใครพูดแบบนี้กับเขามาก่อน

อย่างที่คาดไว้ ฮีโร่ที่ช่วยเหลือสาวงามคือการกระทำขั้นสูงสุดเพื่อเอาชนะใจผู้หญิง!

แต่…

แลกเปลี่ยนวีแชท… คิดว่าฉันเป็นคนที่เพิ่มวีแชทของผู้หญิงอย่างง่ายดายอย่างงั้นหรอ?

“ ได้ครับ ฉันคงจะได้รบกวนเธออีกหลายเรื่องเลยแหละ” หวังเต็งหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาอย่างรวดเร็ว

พวกเขาแลกเปลี่ยนวีแชทและถามชื่อกันและกัน จากนั้นพวกเขาก็เปลี่ยนรหัส

หญิงสาวสวยจากร้านขายสัตว์เลี้ยงชื่อหลู่จื้อชิง เธอกล่าวว่า “ วันนี้ร้านยุ่งมาก ดังนั้นฉันจึงต้องกลับไปแล้ว คุณสามารถติดต่อฉันทางวีแชทได้เลยนะหากคุณต้องการอะไร”

“ แน่นอน!”

หลู่จื้อชิงยิ้มและโบกมือของเธอ จากนั้นเธอก็วิ่งกลับไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง

ในขณะเดียวกัน เฉากังหู่ก็นำน้องชายที่ไร้ค่าของเขาเดินเข้ามาอย่างระมัดระวังเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าหวังเต็งได้คุยกับหญิงสาวคนนั้นเสร็จแล้ว

“ นายน้อย กรุณารอสักครู่”

หวังเต็งหันหลังให้กับการเรียกอยู่ จากนั้นดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เฉากังหู่ก่อนที่จะพบว่ามันไม่ใช่คนที่เขาคุ้นเคย จากนั้นเขาก็มองไปที่เฉากังเป่าเอ่อที่อยู่ข้างๆมัน

“ เป็นแกนี่เอง!”

รอยยิ้มและน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความหมายทำให้เฉากังเป่าเอ๋อรู้สึกขนลูก

หัวใจของเฉากังหู่เองก็เต้นผิดจังหวะเช่นกัน มันรีบผลักเฉากังเป่าเอ๋อไปข้างหน้า

“ นายน้อย….” เฉากังเป่าเอ๋อพูดติดอ่างขณะที่มันพยายามเปิดปากพูด

หวังเต็งจุดบุหรี่และตอบทันทีว่า “ ฉันเลิกเป็นนายน้อยมาหลายปีแล้ว!”

…

เขาพูดบ้าอะไรกัน?

เฉากังเป่าเอ๋องงงวย

เฉากังหู่หัวเราะอย่างเชื่องช้าและพูดว่า “ นายน้อยจะต้องล้อเล่นแน่ๆ ฉันมีชื่อว่าเฉากังหู่ และนี่คือน้องชายของฉัน”

“ น้องชายของฉันไม่รู้ว่านายน้อยเป็นใครในอดีตและได้ไปทำให้นายน้อยขุ่นเคือง ด้วยเหตุนี้เอง วันนี้ฉันจึงพาเขามาที่นี่เพื่อขอโทษนายน้อย”

จากนั้นเขาก็ตะโกนใส่เฉากังเป่าเอ๋อ “ รีบมาที่นี่เพื่อขอโทษนายน้อยเดี๋ยวนี้”

เฉากังเป่าเอ๋อต้องการคำนับและขอโทษ แต่หวังเต็งก็ได้หยุดมันไว้ก่อน

“ เดี๋ยวนะ ฉันเกรงว่าตลอดทั้งวันมานี้พวกแกก็คงจะไม่ได้คิดที่จะมาถึงนี่เพื่อขอโทษฉันหรอกจริงไหม? พวกแกคิดว่าฉันไม่ร้หรอว่าพวกแกตามฉันมาตั้งแต่ฉันออกมาจากโรงเรียน พวกแกคิดว่าฉันโง่รึไง?” หวังเต็งเย้ยหยัน

การแสดงออกของเฉากังหู่เปลี่ยนไป เฉากังเป่าเอ๋อเองก็ตัวสั่นด้วยความกลัว

พระเจ้าช่วย ฉันซวยเล้ว!

“ นายน้อย คือ…

“ บึ้ม!”

หวังเต็งไม่ให้โอกาสมันได้พูด ออร่าของนักสู้ระเบิดออกมาและพุ่งเข้าหาเฉากังหู่และน้องชายของมัน

เมื่อกี้เขาแค่เล่นละครเท่านั้น มันเป็นความจริงที่หวังเต็งรู้สึกได้ว่ามันมีคนตามเขามา อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่รู้เจตนาของคนที่ตามเขามา

เมื่อมองไปที่การแสดงออกของเฉากังหูในตอนแรก หวังเต็งก็เห็นว่าพวกมันกำลังมองมาที่เขาด้วยความโกรธแค้น อย่างไรก็ตาม มันก็มีบางอย่างเกิดขึ้นในกระบวนการนี้และทำให้พวกมันทั้งคู่เปลี่ยนใจ นั่นเป็นเหตุผลที่พวกมันถึงมาขอโทษ

เป็นไปได้ไหมที่พวกเขาจะเห็นฉันใช้พลังฟอร์วเมื่อกี้?

หวังเต็งจ้องมองทั้งคู่อย่างเย็นชาในขณะที่เขาคิด

เนื่องจากพวกมันมาหาเขาเอง ดังนั้นนี่จึงเป็นโอกาสที่เขาจะได้ดูแลพวกมัน สิ่งนี้จะป้องกันไม่ให้พวกมันรบกวนเขาอีกในอนาคต

แม้ว่าเขาจะไม่กลัว แต่มันก็ยังคงรู้สึกหงุดหงิดที่มีพวกเหลือบไรมาคอยตามรอบตัวตลอดเวลา

ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อต้องเผชิญหน้ากับแรงกดดันของนักสู้ เฉากังหู่ก็ไม่สามารถต้านทานมันได้

นี่คือพลังของนักสู้!

ใบหน้าของเฉากังเป่าเอ่อเองก็ซีดเช่นดัน มันล้มลงไปกับพื้นอย่างอ่อนแอ และไม่สามารถลุกขึ้นมาได้

ออร่า!

ฟังดูลึกลับและลึกซึ้ง แต่มันก็เป็นเพียงแรงกดดันที่ผู้มีอำนาจสามารถใช้กับผู้ที่อ่อนแอกว่าได้

หวังเต็งกับเฉากังหู่ นักสู้กับศิษย์นักสู้

ความแตกต่างในความสามารถของทั้งสองนั้นมีมากมาย

ระยะห่างระหว่างพวกเขาเองก็ชัดเจน

และนั่นก็คือเหตุผลที่ทำให้เฉากังหู่รู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก

“ เรายินดีที่จะชดใช้ให้นายน้อย!” หน้าผากของเฉากังหู่เต็มไปด้วยเหงื่อเย็น มันกัดฟันและเปิดปากของมันด้วยความพยายาม

“ ชดใช้?” หวังเต็งยกมุมปากของเขาขึ้น

“ มีเงินห้าล้านในการ์ดใบนี้ นี่เป็นวิธีการขอโทษของเรา” เฉากังหู่หยิบบัตรธนาคารออกมาในขณะที่เขาพูด

“ ห้าล้าน”

จำนวนเงินห้าล้านนั้นไม่ใช่น้อยๆ คนธรรมดาบางส่วนอาจไม่สามารถหาเงินจำนวนขนาดนี้ได้แม้ว่าพวกเขาจะตายไปแล้วก็ตาม!

อย่างไรก็ตาม หวังเต็งก็เป็นลูกเศรษฐีที่ร่ำรวยมาก!

เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและตอบว่า “ ฉันดูเหมือนคนที่ต้องการเงินห้าล้านอย่างงั้นหรอ?”

หัวใจของเฉากังหู่เต้นแรงขึ้น ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะไม่ได้รับการแก้ไขง่ายๆ มันลืมไปเลยว่าชายคนนี้ไม่ได้ขาดเงิน

คนที่ขับรถสปอร์ตจะขาดเงินได้ยังไงกัน?

เฉากังหู่รู้สึกขมขื่น มันต้องการที่จะฆ่าเฉากังเป่าเอ๋อให้ตายเสียเดี๋ยวนี้ ทำไมเฉากังเป่าเอ๋อถึงต้องมาหาเรื่องชายคนนี้ด้วยนะ?

“ ให้เวลาฉันหนึ่งวัน และฉันจะให้คำตอบที่น่าพึงพอใจแก่นายน้อยในวันพรุ่งนี้”

เฉากังหู่เป็นคนเด็ดขาด เมื่อมันรู้ว่าเงินห้าล้านไม่สามารถแก้ปัญหานี้ได้ มันก็ยอมแพ้และให้คำมั่นสัญญาอีกครั้ง

“ ตกลง พรุ่งนี้ฉันจะรอฟังคำตอบของแก”

หวังเต็งพยักหน้า เขาไม่กังวลว่าอีกฝ่ายจะหนีไป

แม้ว่าเมืองตงไห่จะไม่เล็ก แต่มันก็ไม่ได้ใหญ่เช่นกัน ดังนั้นการหาใครสักคนจึงไม่ใช่เรื่องยาก

วันหนึ่งเขาจะพบมันแน่เว้นแต่เฉากังหู่จะเต็มใจละทิ้งทุกอย่างแล้วหนีออกจากเมือง

ซึ่งหวังเต็งก็เชื่อว่าเฉากังหู่ไม่ได้โง่ขนาดนั้น

เขาส่ายหัวเมื่อเห็นเฉากังหู่ดึงตัวเฉากังเป่าเอ๋อออกไป

เฉากังหู่เป็นเพียงศิษย์นักสู้ขั้นสูง และอายุของัมนก็มากกว่าหวังเต็งไม่มากเท่าไหร่ ซึ่งนั่นก็ทำให้มันดูเป็นบุคคลที่อาจต้องฝ้าระวัง อย่างไรก็ตาม น้องชายของมัน…

มันเป็นคนที่น่าสิ้นหวังมากที่สุด!

พี่น้องเสือและเสือดาว (ในภาษาจีน ‘หู่’ หมายถึงเสือ และ ‘เป่า’ หมายถึงเสือดาว) พี่ชายอาจจะเป็นเสือ แต่น้องชายก็ไม่น่าจะใช่เสือดาว!