Complete Martial Arts Attributes – คุณสมบัติแห่งนักสู้ - ตอนที่ 92

บทที่ 92: พ่อ แม่เรียกไปกินข้าว!

  เกิดอะไรขึ้น? 

หวังเฉินกั๋วถูกมัดไว้ในห้อง เขาสามารถได้ยินเสียงความโกลาหลภายนอกได้ แต่เขาก็ไม่สามารถเข้าใจได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

  เห้อ พวกเขาจะเป็นยังไงกันบ้างนะ?  เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงหลี่ซิ่วเหม่ยและหวังเต็ง

  คนพวกนั้นหาฉันเจอได้ยังไงนะ? มันไม่มีความขุ่นเคืองระหว่างเรา ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่พวกมันจะทําให้ฉันเป็นแพะรับบาปโดยไม่มีเหตุผล 

หวังเฉิงทั่วไตร่ตรองถึงสาเหตุและผลที่ตามมา แต่เขาก็ไม่พบเหตุผลใดๆ เขาได้เห็นเอกสารแล้วและถ้าเขาเซ็นชื่อลงบนนั้น กลุ่มชิงเต็งทั้งหมดรวมถึงตระกูลหวังของเขาก็จะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมาก

เดี๋ยวก่อนนะ ตระกูลหวัง!

  เป้าหมายของพวกมันคือตระกูลหวัง?  ร่างกายของเขาเย็นยะเยือกเมื่อเขาคิดถึงความเป็นไปได้นี้

  พวกมันต้องการให้เราไม่มีที่ยืน พวกมันต้องการทําลายตระกูลหวังทั้งหมด! 

ตอนแรกเขาไม่ต้องการให้ภรรยาและลูกชายของเขาเข้าไปเกี่ยวข้องเป็นทุนอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามหลังจากปรับความคิดแล้ว มันก็ทําให้เขารู้สึกหนักแน่นในเหตุผลของเขามากขึ้น

ในขณะที่เขากําลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่นั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงเปิดประตู

ดวงตาของเขาถูกปกคลุมด้วยผ้าสีดํา ดังนั้นเขาจึงมองไม่เห็นคนที่เดินเข้ามา เขาทําได้เพียงเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปทางประตู

  พ่อ แม่เรียกไปกินข้าวแล้ว 

เสียงที่คุ้นเคยดังเข้ามาในหูของหวังเฉินกั่ว

  เต็งน้อย!  หวังเฉินกั๋วคิดว่าการได้ยินของเขาคงจะผิดเพี้ยนไป อย่างไรก็ตาม น้ําเสียงที่ขี้เล่นนี้ก็ฟังดูเหมือนกับลูกชายของเขาจริงๆ

วินาทีต่อมา ผ้าสีดําก็ถูกถอดออก

ในที่สุดเขาก็เห็นหน้าคนที่เดินเข้ามา มันคือหวังเต็งจริงๆ!

  ลูกพ่อ ลูกมาทําอะไรที่นี่กัน?  หวังเฉินถั่วตกตะลึง

  ถ้าผมไม่มา พ่อก็อาจจะไปกินข้าวเย็นไม่ทันก็ได้  หวังเต็งตอบอย่างช่วยไม่ได้

เขาตัดเชือกที่มัดหวังเฉินกั่วและช่วยเขาลุกขึ้น   เอาล่ะ กลับบ้านกันเถอะ แม่คงเป็นห่วงแล้ว 

เมื่อหวังเฉินก๋วยืนขึ้นและพยายามเดิน เขาก็เซนิดหน่อย เขาถูกมัดมาเป็นเวลานานแล้วดังนั้นขาของเขาจึงชา

หวังเต็งรีบพยุงพ่อของเขาไว้ในเวลาเดียวกัน เขาก็ไม่ลืมที่จะหยอกล้อพ่อของเขาว่า

  พ่อ พ่อยังอายุไม่ถึง 50 เลย แต่ขาของพ่อก็เสียทรงซะแล้ว 

  ไร้สาระ พ่อของลูกแข็งแรงมาก พ่อจะไม่หอบหรอกนะแม้ว่าพ่อจะปีนบันไดไปสิบขั้น  หวังเฉินกั่วปฏิเสธอย่างฉุนเฉียว

  งั้นก็อย่าขึ้นลิฟต์ให้เห็นนะพ่อ  หวังเต็งบ่น

….หวังเฉินถั่วพูดไม่ออก เขารู้สึกว่าสติปัญญาของเขาจะลดลงอย่างมากเมื่อใดก็ตามที่เขาพูดกับเด็กเหลือขอคนนี้

  ลูกยังไม่ได้บอกพ่อเลยว่าลูกเข้ามาได้ยังไง? พวกเขาตกลงที่จะปล่อยพ่อไปแล้วอย่างงั้นหรอ?หรือลูกได้ไปตกลงอะไรกับพวกมันกัน? 

หวังเฉินกั๋วรู้สึกกังวลขึ้นมาในทันทีเมื่อนึกถึงเอกสาร   พวกเขาขอให้ลูกเซ็นเอกสารอะไรหรือเปล่า? ลูกต้องไม่เซ็นมันนะนั่นเป็นกับดัก ถ้าเราติดกับมัน ตระกูลหวังของเราก็อาจจะต้องจบสิ้น 

  ไม่ต้องกังวล ผมไม่ได้โง่ขนาดนั้น 

  คนจากกลุ่มกําปั้นเหล็กนั้นคุยด้วยง่ายมาก ผมพูดความจริงและใช้เหตุผลกับพวกเขานอกจากนี้ผมก็ยังพูดคุยกับพวกเขาเกี่ยวกับชีวิตและความทะเยอทะยาน มันต้องใช้ความพยายามอย่างมากก่อนที่พวกเขาจะเข้าใจถึงความผิดพลาดของตน และในที่สุดพวกเขาก็ตัดสินใจที่จะปล่อยพ่อไป 

หวังเต็งพูดเรื่องไร้สาระ

  ลูกล้อเล่นหรือเปล่า?  การแสดงออกของหวังเฉินกั่วเปลี่ยนไปเป็นแปลกๆ

พูดความจริง?

ใช้เหตุผลกับพวกเขา?

คและความทะเยอทะยาน?

  นี่ลูกฉันสามารถใช้เหตุผลกับกลุ่มกําปั้นเหล็กได้อย่างงั้นหรอ? พวกเขาว่างมากจนสามารถพูดคุยเกี่ยวกับชีวิตและความทะเยอทะยานกับลูกฉันได้เลยอย่างงั้นหรอ? 

หวังเฉินกั๋วรู้สึกเหมือนกําลังโดนหลอก   นี่ลูกพยายามที่จะหลอกพ่อหรอ? คิดว่าพ่อโง่ที่ไง? 

  แล้วทําไมพ่อถึงคิดว่าพวกมันจะปล่อยพ่อไปล่ะ?  หวังเต็งโต้กลับ จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับหวังเต็ง

หวังเต็งจงใจหลบเลี่ยงพื้นที่ที่มีซากศพ เขาได้เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดก่อนที่เขาได้พบกับหวังเฉินกั่ว

ในไม่ช้าเขาก็นําหวังเฉินกั่วออกจากสํานักงานได้สําเร็จ

หวังเฉินกั่วไม่สามารถเค้นอะไรออกจากปากของหวังเต็งได้ในท้ายที่สุด เขาก็หันกลับไปและเหลือบมองไปที่กลุ่มกําปั้นเหล็กอย่างสงสัย มันเงียบจนเขารู้สึกไม่สบายใจ

ทั้งสองได้พบกับหวังหยาน

  ลุง!  หวังหยานถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นพวกเขาทั้งสอง ในเวลาเดียวกันเธอก็มีความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับความสามารถของหวังเต็ง

เขาได้เข้าไปในถ้ําเสือกลุ่มกําปั้นเหล็กโดยลําพังและไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร นอกจานั้นเขาก็ยังพาพ่อของเขาออกมาอย่างปลอดภัย นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะสามารถทําได้

  หยาน ขอโทษที่ทําให้เธอต้องลําบากมาถึงที่นี่นะ  หวังเฉินกั่วขอบคุณหวังหยาน

  ลุง ไม่จําเป็นต้องสุภาพกับฉันก็ได้ พวกเราคือครอบครัวนะ  หวังหยานยิ้มและกล่าว

ผู้ชายที่มากับพวกเขายังคงตกตะลึง ลูกชายของคุณหวังเป็นเพชรเม็ดงาม เมื่อเหลือบมองไปที่กลุ่มกําปั้นเหล็กที่เงียบอย่างผิดปกติ หัวของเขาก็เริ่มรู้สึกชา

หวังเต็งเข้าไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่คนเหล่านี้ก็ได้ยอมให้หวังเฉินกั๋วกลับไปในช่วงเวลาสั้นๆเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?หรือมันจะเป็นเพราะ

ขณะที่เขากําลังคิดถึงความเป็นไปได้ เขาก็หันไปมองที่หวังเต็งและในวินาทีถัดมาเข้าก็เข้าใจสถานการณ์ได้

เชี่ย!

  คุณหวัง เราจะพักที่เมืองนี้ก่อนหรือกลับไปที่ตงไห่เลยดี?  ชายคนนั้นถาม

  กลับตงไห่เลย  หวังเฉินกั่วกระตือรือร้นที่จะกลับบ้าน ดังนั้นเขาจึงตอบกลับโดยไม่ลังเล

อีกฝ่ายพยักหน้า เขาขับรถไปที่ทางหลวงและรีบกลับไปที่ตงไห้ในทันที

พวกเขากลับมาถึงตงไห้ตอนหกโมงเช้า

รถจอดอยู่นอกเขตบ้าน หวังเต็งและหวังเฉินกั่วลงจากรถ

  คุณลุง ฉันจะกลับไปก่อนนะ ฉันจะได้ไปแจ้งให้คุณปรู้ด้วย  หวังหยานลดกระจกรถลงแล้วกล่าว

  เอาล่ะ เธอเดินทางมานานแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ  หวังเฉินกั่วพยักหน้า

หวังหยานพยักหน้าเป็นการตอบ จากนั้นเธอก็โบกมือให้หวังเต็ง   ฉันจะไปก่อนนะ เจ อกันเมื่อเราว่างครอบครัวของเราควรจะรู้จักกันมากขึ้นไ

* ได้เลยพี่สาว เดินทางปลอดภัยนะ!  หวังเต็งยิ้มและพยักหน้า

หวังหยานพูดถูกสิ่งหนึ่ง พวกเขาเป็นญาติกัน และเลือดก็ข้นกว่าน้ํา

ในชาติที่แล้ว แม้ญาติพี่น้องจะชอบทะเลาะกัน แต่ในยามวิกฤตอย่างเมื่อตอนตระกูลหวังล่มสลายพวกเขาก็ยังช่วยเหลือซึ่งกันและกัน และนี่คือสิ่งที่บุคคลภายนอกไม่สามารถทําได้

หวังเฉินกั่วตกตะลึงกับทัศนคติของหวังหยานที่มีต่อหวังเต็ง

ในอดีตหวังหยานปฏิบัติต่อหวังเต็งด้วยความรังเกียจ ท้ายที่สุด เธอก็เป็นลูกที่พระเจ้าโปรดปรานและโดดเด่นในทุกๆด้าน

แต่หวังเต็งนั้นแตกต่าง เขาไร้ประโยชน์และโง่บรรลัย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถนับรวมกเธอได้เลย

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้หวังหยานก็กลับอ่อนโยนต่อหวังเต็งเป็นพิเศษ ทัศนคตินี้ทําให้หวังเฉินกั่วโล่งใจและพอใจ

หลังจากที่หวังหยานจากไป หวังเฉินกั่วและหวังเต็งก็เข้าไปในบ้าน

หลี่ซิ่วเหม่ยไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน เธอกําลังรออยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลและความปั่นป่วน

ป้าเฉินก็ไม่ได้กลับบ้านด้วย เธอคอยอยู่เป็นเพื่อนหลี่ซิ่วเหมียในกรณีที่เธอรู้สึกโดดเดี่ยว

เธอสังเกตเห็นหวังเต็งและพ่อของเขาในทันทีเมื่อพวกเขาเปิดประตูและเดินเข้ามา เธอร้องไห้อย่างมีความสุข   คุณนายหวัง คุณหวังและนายน้อยหวังกลับมาแล้ว! 

  อะไรนะ! 

หลี่ซิ่วเหม่ยเงยหน้าขึ้น ทันทีที่เธอเห็นหวังเฉินกั่ว น้ําตาก็เกือบจะไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

หวังเฉินกั่วเดินไปข้างหน้าและกอดหลี่ซิ่วเหม่ย เขาตบหลังเธอเบาๆ   ฉันกลับมาแล้ว ฉันขอโทษที่ทําให้คุณต้องกังวล 

  ฮาว- พ่อกับแม่หยุดทําแบบนี้ได้ไหม? ขนผมลุกจนร่วงไปหมดแล้ว  หวังเต็งหาวและกลอกตา

หลี่ซิ่วเหม่ยออกจากอ้อมแขนของหวังเฉินกั่วด้วยใบหน้าสีแดงค่ํา

  ไอ้เด็กโง่  หวังเฉินกั่วจ้องมองไปที่หวังเต็ง

  คุณและคุณนายหวังนั่งก่อนสิ ฉันจะทําอาหารให้  ป้าเฉินยิ้มขณะที่เธอพูด