Devil’s love ทิ้งรักของนายปีศาจไป - บทที่77 ลู่เชนกับคาย์อัน
บทที่77 ลู่เชนกับคาย์อัน
เธอเป็นบ้าแล้ว เจี่ยนถงรู้ตัวเอง
แต่เธอในตอนนี้ ในสายตาของเสิ่นซิวจิ่น ท่าทึ่งมาก กระทั่งเทียบกับเจี่ยนถงสามปีที่แล้ว ยังน่าทึ่งกว่า…จุดนี้ เธอไม่รู้!
“คุณพูด”
เธอไม่กลัวที่จะสูญเสียของอะไร เพราะเธอไม่มีของอะไรที่จะให้เสีย!
“ผมต้องการ … ” เสิ่นซิวจิ่นพูดด้วยความสับสนเล็กน้อย ทันใดนั้น เสียงก็หยุดลงทันที!
สีหน้าเปลี่ยนไป กวาดสายตานิ่งๆมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น “คุณสามารถให้อะไรผม?”
เขามีสติปัญญามาตลอด เย็นชามาตลอด เป็นเช่นนั้นเสมอ ทำไมถึงให้ ผู้หญิงคนหนึ่งทำตามอำเภอใจ วุ่นวายตัวเองแล้ว
คำพูดของปู่ แว่วอยู่ในหู เขาพูด ถ้ามีใครสักคนปรากฏขึ้น เขาอาจส่งผลต่ออารมณ์และการตัดสินใจของคุณ ถ้างั้น อย่าลังเล จัดการเขาด้วยมือตัวเอง
เจี่ยนถงหดหู่ … อาลู่ อาลู่ ฉันก็ยังไม่เอาไหนอยู่ดี
เพราะอะไร?
“เพราะอะไรล่ะ? ประธานเสิ่น ฉันสำหรับคุณแล้ว ไม่มีประโยชน์แล้ว ขอให้ท่านใจกว้าง ปล่อยฉันไปเถอะ ถือซะว่าปล่อยชีวิตสัตว์ตัวหนึ่ง เรียบง่ายขนาดนั้น ง่ายดายขนาดนั้น ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยฉันไป?”
เธอหดหู่ “ถ้าคุณเกลียดฉัน ฉันก็ติดคุกสามปีไปแล้ว และฉันก็ไม่เหลืออะไรแล้ว คุณเก็บฉันไว้ มีความหมายอะไร?”
เสิ่นซิวจิ่น หัวเราะเบาๆ “เจี่ยนถง สามปี ชีวิตคนหนึ่งชีวิต อันไหนได้เปรียบกว่ากัน? แน่นอนผมต้องเก็บคุณไว้ เก็บคุณไว้ ค่อยๆทรมาน จนกว่าคุณจะใช้หนี้ชีวิตนั้นจนหมด
ถึงแม้ผมยินยอมที่จะปล่อยคุณไป คุณเคยคิดบ้างไหม ว่าพ่อบ้านเซี่ยอายุมากขนาดนี้ ก็มีแค่เวยเหมิงเป็นญาติคนเดียว?
ถ้าปล่อยคุณออกไปง่ายๆอย่างนี้ ผมจะบอกกับพ่อบ้านเซี่ยยังไง?”
เจี่ยนถงไม่พูดอะไรอีก ก้มหน้า เสิ่นซิวจิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ร่างกายเธองามอย่างสิ้นหวังเมื่อครู่ เหมือนดอกไม้บาน หายไปอย่างไร้ร่องรอย แล้วกลับมาเป็นผู้หญิงที่กล้าๆกลัวๆที่เขามองแล้วสบายตา
“ประธานเสิ่น” ช่วงเวลาที่เสิ่นซิวจิ่นยื่นมือให้เธอ เจี่ยนถงเงยศีรษะขึ้นทันที “ประธานเสิ่น ท่านเคยพูดไว้ ขอแค่ภายในหนึ่งเดือน ฉันสามารถเอาเงินเข้าบัตรนี้จำนวนห้าล้านบาท คุณก็จะไม่สนใจว่าฉันจะอยู่หรือจะไป
ประธานเสิ่น ท่านคือตระกูลเสิ่นผู้มีอำนาจในเมือง S คำพูดของท่านหนักยิ่งกว่าทอง คงไม่กลับคำ ใช่ไหม? ”
ไม่ว่าในกรณีใด เธอคงอยากลองดูสักหน่อย … ไม่เช่นนั้น เธอจะเป็นหนี้อาลู่ไปจนถึงชาติหน้า
หญิงสาวบอกว่าเธอไม่เคยไปที่ทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ เธออยากจะเปิดโฮมสเตย์ที่ริมทะเลสาบเอ๋อร์ไห่… จากนั้นเธอก็หลับตาและไม่ลืมตาอีกเลย
เจี่ยนถงกำลังรอคำตอบของเสิ่นซิวจิ่น และรอการตัดสินใจของเสิ่นซิวจิ่น
แต่ในขณะนี้เสิ่นซิวจิ่นในใจเต็มไปด้วยความโกรธ … ผู้หญิงคนนี้ที่จะทิ้งเขาไปนั้นแน่วแน่มาก!
มีไฟแรงกล้าลุกขึ้นในใจ แต่สายตากลับเย็นชา “แน่นอน แต่ผมขอเตือนคุณว่ากำหนดเวลาหนึ่งเดือน เหลือไม่มากแล้ว”
ฝั่งซู่เมิ่ง เขาได้ออกคำสั่งไปแล้ว แต่เขาไม่เชื่อว่า ผู้หญิงคนนี้ ยังสามารถเอาเงินห้าล้านมาได้
อย่าว่าแต่ จำนวนห้าล้านเลย ถึงจะเป็นห้าร้อย ตั้งแต่วันนี้ไปจะให้เขาไม่มีแม้แต่บาทเดียว
ฟังจากคำพูดนี้ เจี่ยนถงก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ทุกท่าทางกิริยาของเธอ ขอแค่ขยับก็ถูกผู้ชายคนนี้มองทะลุได้หมด
ดวงตาเรียวยาวโฉบเฉี่ยวเสิ่นซิวจิ่น แสดงถึงความประชด …
เขายกขาที่เรียวเดินไปที่โซฟาอีกด้าน หยิบนิตยสารการเงินบนโต๊ะ และเมื่อเขานั่งลงเขาก็ออกคำสั่งไล่แขกออกไปอย่างใจเย็น
“ออกไป”
เจี่ยนถงก็ไม่ต้องการอยู่ที่นี่เช่นกัน
เธอลุกขึ้นจากโซฟา และเดินไปที่ลิฟต์ โดยไม่รู้ว่า ข้างหลังเธอมีดวงตาคู่หนึ่ง มองตามเธอเข้าไปในลิฟต์ตลอดเวลา
ในขณะที่ประตูลิฟต์ปิดลงเจี่ยนถงมองไปที่เสิ่นซิวจิ่นที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น และชายคนนั้น เริ่มก้มหน้าก้มตาดูนิตยสารอย่างสงบ
เธอละสายตาลง
….
บริษัทลู่ซื่อกรุ๊ป
ลู่เชนกวาดสายตามองไปผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องทำงาน “ช่วงนี้ คุณดูอารมณ์ดีมากเลยนะ”
“แน่นอน ได้เจอเหยื่อที่น่าสนใจมากตัวหนึ่ง”
“คาย์อัน” ลู่เชนได้ยินคำพูดของผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟา และวางเอกสารลง จ้องมองไปที่ฝั่งตรงข้าม พูดอย่างจริงจัง “อย่าทำต่อเลย นี่มันไม่มีอะไรที่น่าสนุก”
“ไม่ๆๆ อาลู คุณไม่รู้ว่าเหยื่อชิ้นนี้ เป็นสัตว์ที่สูงส่งมากการล่าสัตว์เป็นกีฬาที่สง่างามมาก”
“ถ้าการล่าสัตว์เป็นเรื่องสนุกขนาดนั้น หลายปีมานี้ ทำไมคุณถึงเปลี่ยนเหยื่อไปทีละคนคน?”
คาย์อันยกนิ้วชี้ขึ้นแล้วส่ายไปมา “ไม่ไม่ไม่ ความสนุกของการล่า ต้องอยู่ที่การถูกชะตากับเหยื่อ เล็กๆน้อยๆแต่ละขั้นตอนของการล่าสัตว์ สิ่งที่ฉันลิ้มรสคือขั้นตอน ขั้นตอน คุณเข้าใจไหม? อาเชนของผม”
ลู่เชนขมวดคิ้วโดยสัญชาตญาณ “ผมไม่มีรสนิยมที่ชั่วร้ายแบบนี้”
“ใช่ใช่ใช่ ในใจของคุณมีเพียงความสงบ ทำไม… ” ทันใดนั้นคาย์อันส่งเสียง “คิก ~” “ผมขอโทษ อาเชน”
ในแววตาของลู่เชนเยือกเย็น จางลง
“ ต่อจากนี้ อย่าพูดถึงเธออีก”
ลู่เชนพูดเบา ๆ
“ลู่เชน อย่างนี้ไม่ดี ไม่ดีจริงๆ อยู่ในอดีตต่อไป คุณจะไม่สามารถก้าวออกมาได้”
“ผมไม่เคยคิดจะออกมา” ลู่เชนพูดอย่างไม่แยแส “ดี ออกไปล่าเหยื่อตัวใหม่ของคุณกัน”
เห็นได้ชัดว่า ลู่เชนไม่ต้องการที่จะพูดถึงหัวข้อนี้กับคาย์อันอีกต่อไป
“ฮ่าฮ่า” คาย์อันหัวเราะ พลางเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง จากนั้นยกข้อมือขึ้นแล้วเหลือบมองนาฬิกา “อืม~ยังเช้าอยู่ เธอยังไม่ไปทำงาน”
ลู่เชนดูเหมือนจะจับประเด็นได้ “ไม่ทำงาน …หมายความว่าไง?” เขาเหลือบมองไปที่ —15：37
เวลานี้ เป็นเวลาที่ทำงาน แม้ว่าจะเลิกงานก่อนเวลา งั้นก็ไม่ควรเป็น “เธอยังไม่ไปทำงาน”
“อ้อ เหยื่อคนใหม่ที่น่าสนใจคนนั้น เธอทำงานที่คลับบันเทิงนานาชาติ” งั้นก็เป็นช่วงกลางคืนแล้ว
มีความคิดหนึ่ง แวบขึ้นมาในสมองลู่เชน แต่เขายังไม่ทันจับใจความ ก็หายไปแล้ว
ส่ายศีรษะไปมา … อาจเป็นเพราะช่วงนี้เหนื่อยเกินไป
ลู่เชนขยี้หัวคิ้ว “แต่ว่าผู้หญิงทุกคนในคลับบันเทิงนานาชาตินี้ ฉันไม่รู้สึกว่าน่าสนุกตรงไหน”
“ไม่ไม่ไม่ เธอน่าสนุก เป็นผู้หญิงที่น่าสนุกที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ ไม่มีใครเทียบได้ อาเชน จู่ๆผมก็นึกถึงวิธีที่ดีขึ้นมา ผมไม่ไปคลับบันเทิงนานาชาติแล้ว”
“อ๋อ … งั้นคุณปล่อยเหยื่อใหม่ของคุณแล้วสิ?”
แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ ด้วยนิสัยของคาย์อันเขารู้ดีว่า ไอ้นี่จะไม่มีวันปล่อยเหยื่อจนกว่า … การล่าจะสำเร็จ
“ไม่ไม่ไม่ ผมรู้สึก ไปหาเธอที่คลับ ไม่ดีเท่าวิธีที่เมื่อกี้เพิ่งคิดขึ้นมา ใช่ ใช่ๆ ทำอย่างนี้แหละ” คำพูดของเขาเหมือนกับตอบลู่เชน แล้วก็เหมือนกับคุยกับตัวเอง
ลู่เชนก็เคยชิน เพียงแต่ขมวดคิ้ว บางคำพูด ถึงปากเขาแล้ว ก็กลืนกลับเข้าไป เพราะเข้าใจอดีตของคาย์อัน ดังนั้น บางคำพูด ก็ยากที่จะพูดกับคาย์อัน
“อาเชน ผมไปก่อนนะ”
“อืม”
เมื่อคาย์อันจับลูกบิดประตูห้องทำงาน ในใจของลู่เชนเต้น แล้วถอนหายใจ เฮ้อ …
“คาย์อัน บางครั้งบางเรื่อง ก็ทำแค่พอเหมาะพอควรแล้วหยุดเถอะ ทำร้ายคนอื่นเท่ากับทำร้ายตัวเอง”
“คุณกำลังพูดถึงอะไร ผมไม่เข้าใจ”
ลู่เชนส่ายศีรษะ “ไม่ คุณเข้าใจ ผมพูดว่า……ถ้าหากสักวันหนึ่ง โชคชะตานี้บังเอิญนะ เหยื่อที่คุณถูกชะตา บังเอิญเจอผู้หญิงที่สำคัญที่สุดในชีวิตของคุณ ผมถามคุณ ถึงเวลานั้น คุณจะทำยังไง? ”
“ไม่มีทางเป็นไปได้” ทิ้งประโยคนี้ไว้ คาย์อันก็เปิดประตู และเดินออกจากห้องทำงาน