Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร - บทที่ 1152 : เดิมพันหนึ่งพันล้าน!

　　ทันทีที่เย่เทียนสุ่ยได้ข่าวเรื่องการประลองในครั้งนี้เขาก็รีบเปิดให้มีการเดิมพันขึ้นทันที และคาดหวังว่าจะสามารถหาเงินได้จากการเดิมพันครั้งนี้สูงถึงหนึ่งพันห้าร้อยล้านหยวนเลยทีเดียว..
แต่หลังจากที่มีข่าวลือออกไปว่าตระกูลหลงจะยื่นมือเข้าช่วยตระกูลซันกับตระกูลเฉิน ก็ยิ่งมีคนเดิมพันว่าจะตระกูลหลิงจะเป็นฝ่ายแพ้เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนเย่เทียนสุ่ยต้องสั่งให้เพิ่มเงินเดิมพันฝั่งตระกูลหลิงชนะเป็นหนึ่งต่อสิบห้าแทน เพื่อหวังดึงดูดให้คนมาพนันฝั่งตระกูลหลิงมากขึ้น..
หนำซ้ำตัวเขาเองยังเดิมพันให้ตระกูลหลิงเป็นฝ่ายชนะเพื่อดึงดูดคนอื่นๆให้มาลงตามด้วย แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ จะมีคนมาขอเดิมพันว่าตระกูลหลิงจะเป็นฝ่ายชนะ ด้วยจำนวนเงินถึงหนึ่งพันล้าน เย่เทียนสุ่ยจึงต้องการออกไปดูให้หน้าคนผู้นั้นด้วยตัวเอง.. 　　เย่เทียนสุ่ยทำหน้าตาถมึงทึงพร้อมกับลุกขึ้นยืนและร้องตะโกนสั่งเสียงดัง “หมอนั่นยังอยู่หรือไม่”
ผู้จัดการคลับถึงกับยืนขาสั่นเมื่อเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของเย่เทียนสุ่ยจึงรีบตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
“ยะ..อยู่ครับ!”
“ข้าจะออกไปดูหน้ามันหน่อย!”
แม้เย่เทียนสุ่ยจะอ้วนมากเพียงใดแต่การเคลื่อนไหวของเขาก็ช่างรวดเร็วยิ่งนัก เพียงประเดี๋ยวเดียวก็มาถึงที่ห้องโถงชั้นสองของคลับเฮ้าส์ ซึ่งตกแต่งด้วยสีทองหรูหราอร่ามตา..
และคลับเฮ้าส์แห่งนี้ก็คือบ่อนคาสิโนใต้ดินของเย่เทียนสุ่ยนั่นเองและนักพนันที่จะเข้าบ่อนของเย่เทียนสุ่ยได้ ก็ต้องมีเงินมาไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยล้านเลยทีเดียว..
“สหายมือเติบคนใหนกันที่จะเดิมพันว่าตระกูลหลิงจะเป็นฝ่ายชนะการประลองด้วยจำนวนเงินถึงหนึ่งพันล้าน ช่วยลุกขึ้นยืนให้ข้าเห็นหน้าหน่อยจะได้หรือไม่”
ทันทีที่ร่างอ้วนของเย่เทียนสุ่ยเดินเข้าประตูมาก็ร้องตะโกนถามออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทันที..
“พวกข้าเอง!”
“หลิงอี๋!หลิงชี!”
และแน่นอนว่าทั้งคู่ก็คือคนที่หลิงหยุนส่งมานั่นเอง..
เย่เทียนสุ่ยกัดฟันกรอดแต่ก็ฝืนพูดออกไปยิ้มๆ “ในเมื่อเป็นพวกเจ้าสองคน ข้าก็จะไม่ขอพูดอะไรมาก แต่จะขอถามพวกเจ้าเพียงแค่สองข้อเท่านั้น!”
“ข้อแรก..ข้าอยากรู้ว่าพวกเจ้าสองคนเข้ามาในคลับของข้าได้อย่างไร”
หลิงอี๋ยิ้มพร้อมกับตอบไปว่า“คุณชายเย่.. บ่อนของท่านมีกฏว่าผู้ใดมีเงินหนึ่งร้อยล้าน จึงจะสามารถเข้ามาเล่นได้ไม่ใช่รึ การที่พวกข้าจะเข้ามาที่นี่จึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร..” 　　เย่เทียนสุ่ยยิ้มและถามต่อว่า –คนตระกูลหลิง.. เจ้ามั่นใจมากว่าตระกูลหลิงจะสามารถชนะการประลองได้งั้นรึ-
แต่ครั้งนี้เย่เทียนสุ่ยใช้วิธีพูดผ่านกระแสจิตและหลิงอี๋ก็ตอบกลับไปด้วยวิธีเดียวกัน –คุณชายเย่.. แม้แต่ท่านเองยังเดิมพันเช่นนั้น ย่อมต้องมั่นใจว่าตระกูลหลิงของข้าจะชนะ ในเมื่อแม้แต่ท่านเองยังมั่นใจเช่นนั้น มีเหตุผลใดที่พวกเราจะไม่เชื่อมั่นเช่นนั้นด้วยเล่า-
เย่เทียนสุ่ยได้ฟังคำตอบ..ร่างอ้วนๆของเขาถึงกับสั่นเทิ้ม และแทบอยากจะพุ่งเข้าไปสังหารหลิงอี๋ทันที!
“คุณชายเย่..ผู้นำตระกูลหลิงได้ฝากคำพูดมาถึงท่านหนึ่งประโยคด้วยว่า..”
“ขอบคุณที่ครั้งนี้ท่านจะได้มอบเงินให้ตระกูลหลิงเป็นจำนวนถึงหนึ่งพันห้าร้อยล้านหยวน!แล้วท่านผู้นำตระกูลก็หัวเราะ..”
……
เย่เทียนสุ่ยถึงกับสบถออกมาด้วยความโมโห..“หึ.. ข้าฝากคำพูดกลับไปให้หลิงหยุนด้วย บอกมันว่าในคืนพรุ่งนี้หากเผชิญหน้ากับตระกูลซันและตระกูลเฉินแล้ว ก็อย่าได้หวาดกลัวจนเสียสติก็แล้วกัน!”
หลิงอี๋ฟังแล้วถึงกับหน้าเปลี่ยนสีและเดินตรงเข้าไปหาเย่เทียนสุ่ย แต่หลิงชีกลับห้ามไว้ “หัวหน้า.. ท่านลืมคำสั่งของผูนำตระกูลแล้วรึ”
หลิงอี๋ยังจำคำสั่งของหลิงหยุนก่อนมาได้อย่างแม่นยำเขาจึงข่มความโกรธพร้อมกับตอบเย่ชิงสุ่ยไปว่า
“ข้าจะรายงานท่านผู้นำตระกูลทุกคำพูดของท่านเลยทีเดียว!”
จากนั้นหลิงอี๋กับหลิงชีก็เดินออกไปจากคลับส่วนตัวของเย่เทียนสุ่ยทันทีและเมื่อขึ้นรถไปได้ทั้งคู่ก็ถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา..
……
ณศูนย์บัญชาการใหญ่องค์กรนักฆ่า สาขาปักกิ่ง.. 　　ในเย็นวันนี้เฉินจิ้งเฉวียนเฉินไห่เผิง ซันเจิ้นหวู่ ซันเทียนหลัว และนินจาทั้งห้า รวมทั้งยอดฝีมือจากตระกูลไป๋หลี่ ต่างก็เดินทางไปดูสนามประลองที่หลิงหยุนเตรียมไว้..
หลังจากที่ตระกูลซันกับตระกูลเฉินได้รับแผนที่มาพวกเขาก็พากันมาที่นี่ตั้งแต่วันแรก และทำการสำรวจสถานที่แห่งนี้นานถึงสองวันสองคืน ทั้งสองตระกูลพาคนมาสำรวจบริเวณนั้นอย่างละเอียด เรียกได้ว่าแทบพลิกแผ่นดินตรวจสอบกันเลยทีเดียว เพราะไม่มั่นใจว่าตระกูลหลิงจะเล่นตุกติกอะไรบ้าง
แต่ผ่านไปสองวันสองคืนก็ยังไม่มีผู้ใดสำรวจพบสิ่งผิดปกติเลยแม้แต่น้อย..
จนกระทั่งในคืนสุดท้ายก่อนการประลองเฉินจิ้งเฉวียน และซันเจิ้นหวู่ จึงได้นำยอดฝีมือของฝ่ายตนเองมาสำรวจสนามประลองด้วยตัวเองอีกครั้ง..
“อาวุโสเฉิน..ท่านพบสิ่งใดผิดปกติหรือไม่”
หลังจากที่สำรวจอย่างละเอียดอีกครั้งแล้วซันเจิ้นหวู่จึงร้องถามเฉินจิ้งเฉวียนเพื่อความมั่นใจ
เฉินจิ้งเฉวียนส่ายหน้าและตอบกลับไปว่า “ข้าไม่พบสิ่งใดผิดปกติเลยแม้แต่น้อย ไม่พบแม้กระทั่งรอยฝ่ามือ หรือว่าฝ่าเท้าของคนตระกูลหลิง!”
เฉินจิ้งเฉวียนหันไปมองทางนินจาทั้งห้าพร้อมกับเอ่ยถามโทคุงาวะ ฮิโรชิซึ่งเป็นถึงนินจาขั้นเงาระดับสาม ซึ่งมีความเชี่ยวชาญในเรื่องอาวุธลับ และค่ายกลเป็นอย่างดี และหากแม้แต่โทคุงาวะ ฮิโรชิยังไม่พบความผิดปกติใดๆ ก็ย่อมจะวางใจได้!
หลังจากที่เหล่านินจาได้ทำการสำรวจจนทั่วบริเวณแล้วโทคุงาวะ ฮิโรชิจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ
“ทั่วทั้งหุบเขาแห่งนี้และรอบๆ ไม่มีความผิดปกติใดๆ คืนพรุ่งนี้พวกเราจะสังหารคนตระกูลหลิงให้หมด!”
………　　เช้าของวันที่31 สิงหาคม..
ในที่สุดวันประลองระหว่างตระกูลหลิงตระกูลซัน และตระกูลเฉินก็มาถึง!
อากาศในเช้าวันนี้ไม่สู้ดีนัก..มีฝนตกบางเบาทำให้อากาศยามเช้าในฤดูใบไม้ร่วงค่อนข้างหนาวเย็นกว่าเดิม แต่ในช่วงบ่ายเมฆหมอกต่างก็สลายไป และท้องฟ้าก็เริ่มเปิด ทำให้ท้องฟ้าทั่วทั้งปักกิ่งไร้เมฆหมอก และเป็นสีฟ้าสดใส..
ตลอดทั้งวันหลิงหยุนไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมใดๆภายในตระกูลหลิงเลยตั้งแต่เช้าตรู่ หลิงหยุนก็เอาแต่นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างต้นหลิวเทวะวิญญาณในสวนชั้นที่หก เพื่อฝึกฝนวิชาอยู่ตามลำพังตลอดทั้งวัน!
จนกระทั่งหกโมงเย็น..หลิงหยุนจึงลืมตาขึ้น และลูกนัยน์ตาของเขาก็ได้ปรากฏประกายสีดำและสีขาวขึ้นมาพร้อมกับวูบหนึ่ง และมันก็คือเนตรหยินหยาง!
หลิงหยุนลุกขึ้นยืนและจัดการถอนหลิวเทวะวิญญาณเข้าไปเก็บไว้ในแหวนจักรวาลของตนเองทันที!
เวลานี้..จิตหยั่งรู้ และหยดเสินหยวนของหลิงหยุนอยู่ในระดับสมบูรณ์สูงสุด และภายในใจของเขานั้นก็มุ่งมั่น และพร้อมอย่างยิ่งสำหรับการประลองในคืนนี้!
และเพียงแค่พริบตาเดียวหลิงหยุนก็ใช้วิชาเงาลวงตาไปปรากฏตัวอยู่ในสวนชั้นที่สาม เขาจัดการอาบน้ำอาบท่าโดยมีเกาเฉินเฉินคอยดูแล และจัดการเปลี่ยนมาสวมใส่ชุดภูษาเกราะที่ทำจากผ้าแพรราชาไหมดำ!
และเวลานี้หลิงหยุนก็พร้อมที่จะออกไปประลองแล้ว..
“หลิงหยุน..นายจะทานข้าวก่อนมั๊ย”
แม้เกาเฉินเฉินจะรู้ว่าวันนี้เป็นวันประลองโดยมีชีวิตเป็นเดิมพันแต่เธอเองก็ยังคงวิตกกังวล และอดที่จะเป็นห่วงหลิงหยุนไม่ได้!
“ไม่ล่ะ..เวลานี้ภายในร่างกายของผมมีพลังชีวิตอัดแน่นอยู่เต็มไปหมด ทำให้ไม่รู้สึกหิว!” 　　หลิงหยุนตอบยิ้มๆพร้อมกับเอื้อมมือไปโอบร่างของเกาเฉินเฉินไว้ และปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“เฉินเฉิน..คุณไม่ต้องกังวลใจไป แม้ครั้งนี้จะเป็นการต่อสู้ครั้งสำคัญของผม แต่ตระกูลหลิงจะต้องชนะอย่างแน่นอน!”
เกาเฉินเฉินเอนกายซบอกหลิงหยุนพร้อมกับพูดขึ้นว่า“พยายามอย่าให้ได้รับบาดเจ็บ คืนนี้ฉันจะรอนายกลับมา!”
หลิงหยุนจุมพิตหน้าผากเกาเฉินเฉินแล้วออกจากบ้านไปทันที และไปปรากฏตัวอีกครั้งในสวนชั้นที่เก้าซึ่งเป็นที่อยู่ของหลิงลี่..
และในเวลานั้น..หลิงลี่ หลิงเสี่ยว หลิงเย่ว เหล่ากุ่ย และสมาชิกตระกูลหลิงคนอื่นๆ ต่างก็ไปรวมตัวกันอยู่ที่นั่นจนหมดแล้ว ทุกคนต่างก็ยืนคอยหลิงหยุนด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย..
แม้กระทั่งหลิงซวี่ซึ่งหลิงหยุนไม่ค่อยจะได้เห็นหน้านักก็มาปรากฏตัวในคืนนี้ด้วยเช่นกัน! 　　เรียกได้ว่านอกเหนือจากหลิงเจิ้นแล้ว..สายเลือดตระกูลหลิงทุกคน ล้วนแล้วแต่อยู่ที่นี่ทั้งสิ้น แม้กระทั่งคนนอกอย่างจินเหยียว และโม่วู๋เตาก็เช่นกัน..
“ท่านปู่..ท่านพ่อ.. ลุงสอง..”
หลิงหยุนเอ่ยทักทายทุกคนด้วยสีหน้าท่าทางสงบนิ่งอย่างที่สุด..
หลิงลี่เอ่ยถามออกมาด้วยความกังวลใจ“หลิงหยุน.. การประลองในครั้งนี้ เจ้าจะไม่ให้พวกเราไปด้วยจริงๆงั้นรึ”
หลิงหยุนยิ้มให้พร้อมกับโบกมือปฏิเสธและตอบไปว่า “ท่านปู่.. ทำทุกอย่างตามแผนที่คุยกันไว้!”
หลิงหยุนนั้นได้วางแผนและเตรียมการทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรมากมายอีก..
“หลิงหยุน..เจ้าระมัดระวังตัวด้วย!”
หลิงเสี่ยวก้าวเท้าเข้าไปข้างหน้าพร้อมกับเอื้อมมือไปตบไหล่หลิงหยุน ความรู้สึกมากมายของหลิงเสี่ยวได้แสดงออกมาทางแววตา และผ่านคำพูดเพียงแค่ประโยคเดียว!
หลิงหยุนสัมผัสได้ถึงความรักของพ่อจากหลิงเสี่ยวเขายิ้มให้และตอบกลับไปว่า “ท่านพ่ออย่าได้กังวลใจไป ทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนที่ข้าวางไว้แน่!”
เวลานี้หลิงเย่วจินเหยียว และสมาชิกคนอื่นๆของตระกูลหลิง ต่างก็กรูเข้าไปล้อมร่างของหลิงหยุนไว้ มีเพียงโม่วู๋เตาเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่ห่างๆ พร้อมกับร้องตะโกนออกไปว่า
“หลิงหยุน..ข้าเชียร์เจ้าสุดใจเลยนะ! สู้ๆ” ไอลีนโนเวล
ดูเหมือนโม่วู๋เตาจะไม่มีความกังวลใจเลยแม้แต่น้อยนั่นเพราะเขาเชื่อมั่นในตัวหลิงหยุนยิ่งนัก!
หลิงหยุนถึงกับหัวเราะออกมา“ข้าต้องไปแล้ว!”
จากนั้นหลิงหยุนก็เดินออกจากสวนชั้นที่เก้าโดยมีเหล่าสมาชิกตระกูลหลิงเดินตามมาและเวลานี้เอ็ดเวิร์ด เพียร์ซ จอยซ์ พอล และเจสเตอร์ที่อยู่ในชุดผ้าแพรไหมดำ ต่างก็พากันเดินออกมาจากคุกใต้ดินตระกูลหลิงกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา..
พอลกับเจสเตอร์ลากร่างของเฉินเซินกับไห่ซานออกมาด้วย..
“เฉินเซิน..ข้าบอกกับเจ้าแล้วว่าถึงวันฤกษ์งามยามดีเมื่อใด ก็จะปล่อยเจ้ากลับบ้าน ตอนนี้ได้เวลาปล่อยตัวเจ้าแล้ว!”
หลิงหยุนจ้องมองเฉินเซินด้วยรอยยิ้มเย็นชาเวลานี้.. ต่อให้เฉินเซินจะโง่เขลาสักเพียงใด ก็ต้องรู้ว่าจะไม่เป็นอย่างที่ตนคาดหวัง มันจึงได้แต่ดิ้นรน และร้องตะโกนไปตลอดทาง..
“นำตัวพวกมันออกไปได้แล้ว!”
หลิงหยุนคร้านที่จะใส่ใจและทั้งหมดก็เดินตรงไปที่หน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลหลิง เมื่อไปถึงก็พบว่าเกาเทียนหลงจอดรถคอยอยู่ที่ลานจอดรถด้านในแล้ว　　เมื่อเห็นหลิงหยุนเดินมาเกาเทียนหลงก็เดินไปเปิดกระโปรงท้ายรถ พร้อมกับลากร่างที่ถูกทรมานจนไม่เหลือสภาพความเป็นคนของเฉินเจี้ยนกุ่ยออกมา แล้วหันไปบอกกับหลิงหยุนว่า
“ท่านปู่บอกว่าคนผู้นี้ไร้ประโยชน์กับตระกูลเกาแล้วหากเจ้าจะสังหารก็เชิญได้เลย!”
“เยี่ยม!”
หลิงหยุนยิ้มเย็นพร้อมกับส่งสายตาให้เพียร์ซและเพียร์ซก็ตรงเข้าไปลากร่างของเฉินเจี้ยนกุ่ยออกมาทันที
“นำตัวพวกมันไปไว้บนรถก่อน!”
หลิงหยุนสั่งแวมไพร์ทั้งห้าให้ไปรอที่รถจากนั้นจึงหันไปย้ำกับเกาเทียนหลงว่า “พี่เทียนหลง.. ท่านช่วยบอกท่านปู่เกาด้วยว่า อย่าลืมทำตามแผนที่คุยกันไว้!”
เกาเทียนหลงจ้องหน้าหลิงหยุนพร้อมกับพูดขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ“หลิงหยุน.. ไม่ต้องห่วง เรื่องนั้นเจ้าวางใจได้!”
หลิงหยุนยิ้มเจ้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะพยักหน้าให้เกาเทียนหลงแล้วเดินตรงไปขึ้นรถที่เตรียมไว้ ทันทีที่หลิงหยุนขึ้นไปนั่งข้างเจสเตอร์ซึ่งเป็นคนขับ รถสีดำคันหรูก็เคลื่อนออกจากคฤหาสน์ตระกูลเกาทันที!
……..
เวลาหนึ่งทุ่มตรง..รถหรูสีดำได้เคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์ตระกูลหลิง มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของปักกิ่ง และหลิงหยุนก็นั่งหลับตาไปตลอดทาง..
จนกระทั่งครึ่งชั่วโมงต่อมา..รถสีดำของหลิงหยุนก็ไปจอดอยู่ที่ถนนขึ้นเขาซึ่งอยู่ด้านนอกของเขาหยุนเหมิง และเวลานี้ท้องฟ้าก็เริ่มมืดมิดแล้ว หลิงหยุนสำรวจดูรอบๆบริเวณ และเมื่อไม่เห็นผู้ใดจึงร้องสั่งว่า..
“เอาล่ะ..ลงจากรถได้แล้ว!”
หลังจากที่ทุกคนลงจากรถหมดแล้วหลิงหยุนก็จัดการนำรถเข้าไปเก็บไว้ในแหวนจักรวาล..
“ขึ้นเขากันดีกว่า!”
แวมไพร์ทั้งห้าตนกางปีกออกและบินขึ้นเขาไปทันที ส่วนหลิงหยุนนั้นยืนอยู่บนแผ่นหลังของเอ็ดเวิร์ด ซึ่งกำลังบินนำแวมไพร์ทั้งสี่ตนไปยังศูนย์บัญชาการใหญ่องค์กรนักฆ่า สาขาปักกิ่ง..
เพียงแค่เจ็ดถึงแปดนาทีเท่านั้นแวมไพร์ทั้งห้าก็บินไปถึงยอดเขาที่ทั้งสูงและอันตรายที่สุด หลิงหยุนเปิดจิตหยั่งรู้ออกสำรวจดูก็พบว่า บนยอดเขามีคนอยู่สองคน
หลิงหยุนแสยะยิ้มและเรียกคันธนูทองออกมาพร้อมลูกธนูสองดอก และจัดการยิงใส่ร่างของยอดฝีมือทั้งสองทันที!
ฟิ้ว..ฟิ้ว..
ลูกธนูทั้งสองพุ่งเข้าใส่ร่างของยอดฝีมือทั้งสองอย่างแม่นยำและร่างทั้งสองก็ล้มตึงลงไปกับพื้นทันที
และเมื่อทั้งหมดไปถึงยอดเขาหลิงหยุนก็ใช้เนตรหยิน–หยางสำรวจดูบริเวณรอบๆ แต่แล้วก็ถึงกับร้องอุทานออกมา..
“มากันมากมายถึงเพียงนี้เชียวรึ”
หลิงหยุนพบว่าในหุบเขาด้านล่างและด้านในกับด้านอกคฤหาสน์นั้น มีคนชุดดำอยู่เต็มไปหมด ต่างก็แบ่งออกเป็นกลุ่มๆ สามคนบ้าง สี่คนบ้าง ห้าคนบ้าง แต่ละกลุ่มดูเหมือนจะตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา..
“หึ..ดูเหมือนสถานที่ที่ข้าเลือก จะกลายเป็นบ้านของพวกเจ้าไปแล้วสินะ! แต่น่าเสียดาย.. ที่มันจะต้องกลายเป็นหลุมฝังศพของพวกเจ้าด้วย!”
หลิงหยุนแสยะยิ้มและจัดการเก็บคันธนูทองกลับเข้าไปดังเดิม..
“เอาล่ะ..ใกล้เวลาแล้ว พวกเราลงไปข้างล่างกันดีกว่า!”
สิ้นคำสั่งของหลิงหยุนแวมไพร์ทั้งห้าก็ค่อยๆ ร่อนลงที่พื้นด้านล่างทันที!
………　　“พวกมันมาแล้ว”
ในเวลาเดียวกันนั้น..ที่หุบเขาด้านนอกคฤหาสน์ เฉินจิ้งเฉวียน ซันเจิ้นหวู่ นินจาทั้งห้าจากตระกูลโทคุงาวะ ยอดฝีมือจากตระกูลไป๋หลี่ และยอดฝีมือขั้นพลังเหนือธรรมชาติจากหน่วยนภา รวมทั้งหมดสิบสามคน ต่างก็พากันเงยหน้าขึ้นมองหลิงหยุนที่อยู่บนท้องฟ้า..
พรึบ..พรึบ.. พรึบ.. พรึบ.. พรึบ..
เสียงกระพือปีกของเหล่าแวมไพร์ที่ค่อยๆร่อนลงพื้นอย่างช้าๆ ต่อหน้าคนตระกูลเฉิน และตระกูลซัน..
“แวมไพร์งั้นรึ!”
ทุกคนต่างก็มองแวมไพร์ทั้งห้าด้วยความตกตะลึงแม้แต่เฉินจิ้งเฉวียนก็เอาแต่นิ่งเงียบ..
ทันทีที่เท้าของหลิงหยุนสัมผัสกับพื้นดินเขาก็ไม่พูดพล่ามไร้สาระอีก แต่พุ่งไปยืนข้างพอลที่หิ้วคนตระกูลเฉินทั้งสามมาด้วย..
หลิงหยุนเรียกกระบี่โลหิตแดนใต้ออกมาพร้อมใช้มือข้างหนึ่งจิกหัวไห่ซานไว้ และมือที่ถือกระบี่โลหิตแดนใต้ก็ฟันลงไปที่ลำคอของไห่ซานทันที
“ไปลงนรกได้แล้ว!”
หลิงหยุนหัวเราะเสียงดังพร้อมกับโยนศรีษะของไห่ซานไปที่กองตรงหน้าเฉินจิ้งเฉวียนแล้วร้องตะโกนขึ้นว่า
“เฉินจิ้งเฉวียน..เจ้าเห็นชัดแล้วใช่หรือไม่ ตระกูลหลิงไม่ได้เป็นฝ่ายลงมือกับตระกูลเฉินก่อน แต่เป็นคนของตระกูลเฉินที่ต้องการสังหารข้าก่อนต่างหากเล่า!”
น้ำเสียงของหลิงหยุนนั้นเยือกเย็นและอำมหิต!
จากนั้นหลิงหยุนก็เดินตรงเข้าไปหาเฉินเซินเขาใช้มือข้าหนึ่งจิกผมของเฉินเซินไว้พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“คนของตระกูลเฉินผู้นี้..ข้าขอมอบคืนให้กับเจ้า!”
หลิงหยุนฟันคอเฉินเซินขาดและโยนศรีษะขึ้นฟ้าไป! 　　และคนสุดท้ายก็คือเฉินเจี้ยนกุ่ย..
“เฉินเจี้ยนกุ่ย..เจ้าไปลงนรกได้แล้ว!”
ระหว่างที่พูดนั้นหลิงหยุนก็ได้ฟันกระบี่โลหิตแดนใต้ลงบนลำคอของเฉินเจี้ยนกุ่ยอย่างรวดเร็ว..
สามดาบ..สามชีวิต!
และเวลานี้..รังสีสังหารของหลิงหยุนก็พวยพุ่งจนถึงขีดสุดแล้ว!