Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร - บทที่ 1162 : สังหารพญาอสรพิษโอโรชิ!

　　นี่เป็นการประลองในยกที่สาม..แม้หลิงหยุนต้องการจะเอาชนะให้ได้ แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะเผยไพ่ในมือของตนเองออกมาให้ผู้อื่นเห็นมากนัก..
นั่นเพราะหลิงหยุนรู้ดีว่า..แม้เหล่านินจาขั้นเงานี้จะแข็งแกร่งมาก แต่ยอดฝีมือจากหน่วยนภาอย่างเฉินจิ้งเฉวียน และคนอื่นๆ แม้คนพวกนี้จะมีขั้นพลังเทียบเท่าโทคุงาวะ ฮิโรชิไม่ได้ แต่ทุกคนต่างก็ย่อมมีไพ่ไม้ตายในมือของตนเอง!
หลิงหยุนมั่นใจว่า..ต่อให้เขาสามารถเอาชนะการประลองในยกที่สามได้ เขาก็ยังต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือจากหน่วยนภาอยู่ดี อีกทั้งหลิงหยุนยังสังเกตเห็นว่านอกเหนือจากยอดฝีมือจากหน่วยนภาทั้งสี่คนแล้ว ก็ยังมีนักพรตจากสำนักเขาหลงหู่อีกหนึ่งคนด้วย!
ที่หลิงหยุนจำได้ว่าคนผู้นี้เป็นนักพรตจากเขาหลงหู่ก็เพราะว่าชุดนักพรตที่คนผู้นี้สวมใส่นั้นมีลักษณะเดียวกันกับที่นักพรตจากเขาหลงหู่ที่เขาสังหารตาย และนักพรตผู้นี้คงจะมาที่นี่เพื่อแก้แค้นเขาอย่างแน่นอน อีกทั้งเวลานี้นักพรตเลี่ยยื่อเองก็ยังถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินตระกูลหลิง..
ด้วยเหตุนี้..หลิงหยุนจึงพยายามที่จะไม่เผยไพ่ในมือที่มีอยู่จนหมด อีกทั้งยังไม่ต้องการเผยความแข็งแกร่งที่แท้จริงให้กับศัตรูของตนเองได้ล่วงรู้ด้วย!
“ที่แท้เจ้าก็กลัวไฟงั้นรึ”
ในที่สุดหลิงหยุนก็ค้นพบจุดอ่อนของพญางูโอโรชิจนได้เขาสะบัดมือ และยันต์เตโชอีกแปดแผ่นก็ปรากฏขึ้นในมือของหลิงหยุนทันที แต่ครั้งนี้หลิงหยุนซัดยันต์ทั้งหมดเข้าใส่ลำตัวของพญางูโอโรชิแทน!
ในระหว่างที่ซัดยัต์เตโชเข้าใส่ร่างของพญางูโอโรชินั้นหลิงหยุนก็ได้ใช้กระบี่โลหิตแดนใต้ฟันเข้าที่หางของเจ้างูยักษ์ได้ถึงสองครั้งสองครา.. 　　หลิงหยุนเห็นว่าครั้งนี้พญางูโอโรชิได้รับความเจ็บปวดจากยันต์เตโชอย่างมากเขาจึงเกรงว่ามันจะหวาดกลัวจนรีบหลบหนีไปเสียก่อน
ตูม!
ยันต์เตโชทั้งแปดที่ซัดเข้าใส่ลำตัวของพญางูโอโรชินั้นได้ระเบิดขึ้นพร้อมกันกลายเป็นเปลวไฟร้อนแรงที่ลุกโชติช่วง และกำลังเผาร่างของพญางูโอโรชิทันที
ผืนแผ่นดินสั่นสะเทือนราวกับกำลังเกิดแผ่นดินไหว!
ร่างของพญางูโอโรชิดิ้นรนไปมาด้วยความเจ็บปวดลำตัวของมันสะบัดขึ้นสะบัดลงกระแทกไปมากับพื้นดินอย่างรุนแรง และในที่สุดทั้งเลือดและเนื้อตามลำตัวของพญางูโอโรชิก็ระเบิดออก และของเหลวสีม่วงคล้ำก็ได้ไหลเจิ่งนอง และพุ่งกระจายไปทั่วทั้งบริเวณ..
แม้หลิงหยุนจะกระโดดลอยตัวหนีขึ้นกลางอากาศแล้วแต่พิษของพญางูโอโรชิก็ยังกระเด็นโดนเสื้อภูษาเกราะของเขา และกัดกร่อนจนเกิดเป็นควันลอยคละคลุ้งไปทั่ว..
ร่างใหญ่ยักษ์ของพญางูโอโรชิถูกแรงระเบิดรุนแรงเช่นนั้นก็ถึงกับชะงัก และหยุดการจู่โจมหลิงหยุนไปชั่วขณะ แต่หางของมันที่ไม่ได้รับบาดเจ็บนั้น กลับกำลังพุ่งเข้าจู่โจมร่างของหลิงหยุนแทน!
ในขณะเดียวกันนั้น..ศรีษะที่ใหญ่ที่สุดของพญางูโอโรชิก็ถูกแรงระเบิดของยันต์เตโชขาด และกระเด็นร่วงหล่นลงกับพื้นทันที!
“เยี่ยม!”
หลิงหยุนเห็นพญางูโอโรชิใช้หางใหญ่ของมันพุ่งเข้าจู่โจมหลิงหยุนแทนหลิงหยุนก็ไม่ได้รีบร้อนตอบโต้นัก เขาโคจรดาราคุ้มกายขั้นสุด พร้อมกับจัดการเผาหยดเสินหยวนสิบหยด และเดินพลังลับหยิน–หยางภายในร่างกาย..
พลังหยางในจุดตันเถียนของหลิงหยุนพุ่งเข้าสู่กระบี่โลหิตแดนใต้ในมือของเขาทันทีและด้วยพลังหยางที่ร้อนแรง ทำให้กระบี่โลหิตแดนใต้ในมือของเขากลายเป็นสีแดงเพลิง และมีไฟลุกโชติช่วงขึ้นในทันที!
หลิงหยุนได้ใช้หยดเสินหยวนเพิ่มพลังเหนือธรรมชาติของตนเองให้แข็งแกร่งขึ้นมากกว่าเดิม!
และผลจากการเผาหยดเสินหยวนนี้..ทำให้พลังสายฟ้าสีเงิน และสีทองที่เกาะอยู่ตามผนังของจุดตันเถียน พุ่งผ่านฝ่ามือของหลิงหยุนเข้าสู่ตัวกระบี่โลหิตแดนใต้ด้วยเช่นกัน!
ในเวลานี้..กระบี่โลหิตแดนใต้ในมือของหลิงหยุนนั้น ไม่เพียงมีเปลวเพลิงสีแดง แต่ยังมีพลังสายฟ้าสีทองและสีเงินพุ่งแปลบปลาบอยู่นับไม่ถ้วนด้วย ทำให้กระบี่โลหิตแดนใต้ของหลิงหยุนได้กลายเป็นกระบี่เพลิงสายฟ้าในทันที!
หลิงหยุนจัดการใช้กระบี่เพลิงสายฟ้าฟันเข้าที่ศรีษะของพญางูโอโรชิทันที!
“คิดจะเขมือบข้างั้นรึเจ้าเตรียมตัวตายได้เลย!” 　　หลิงหยุนเงื้อมือขึ้นพร้อมกับฟันกระบี่เพลิงสายฟ้าลงไปยังหัวงูที่มีขนาดใหญ่ที่สุดแล้วศรีษะขนาดใหญ่ของพญางูโอโรชิก็ได้ขาดออกจากลำคอ และร่วงลงไปกองกับพื้นในทันที!
…….
“กระบี่ในมือของเด็กนั่นช่างงดงามมากทีเดียว!”
“กระบี่นั่นมัน..”
แม้แต่เย่ชิงซินที่มีบุคลิกเฉยชาเป็นปกติเมื่อเห็นกระบี่เพลิงสายฟ้าในมือหลิงหยุนยังถึงกับจิตใจสั่นไหว!
เปลวไฟที่จู่ๆก็พุ่งขึ้นมาบนตัวกระบี่พร้อมกับสายฟ้าสีเงิน และสีทองแปลบปลาบมากมายนั้น ทำให้ภาพของหลิงหยุนที่ถือกระบี่เล่มนี้ดูช่างน่าเกรงขามยิ่งนัก!
เวลานี้..ศรีษะขนาดใหญ่ที่สุดของพญางูโอโรชิได้ร่วงลงไปบนพื้นแล้ว แต่ก็ยังคงถูกเปลวไฟลุกโชนของยันต์เตโชเผาไหม้อยู่ ส่วนลำคอที่ถูกหลิงหยุนฟันด้วยกระบี่เพลิงสายฟ้านั้น ก็ได้กลายเป็นชิ้นเนื้อไหม้เกรียมไปในทันที!
แต่ถึงกระนั้นเจ้างูยักษ์ก็ยังคงไม่สิ้นใจตายในทันทีแม้ว่าหัวงูขนาดใหญ่ที่สุดที่หลิงหยุนตัดขาดนั้น จะเป็นศรีษะหลักของพญางูโอโรชิก็ตาม เพราะอย่างน้อยมันก็ยังเหลือศรีษะอยู่อีกถึงเจ็ดหัว..
เพียงแต่ตอนนี้..พญางูโอโรชิกำลังโกรธมาก ศรีษะงูทั้งเจ็ดนั้นพุ่งหมายกัดหลิงหยุนอย่างบ้าคลั่ง ส่วนหางของมันก็พุ่งเข้าใส่ร่างของหลิงหยุนเพื่อหมายรัดร่างของเขาไว้เช่นกัน!
“ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าครั้งนี้เจ้าจะสามารถฟื้นตัวได้รวดเร็วมากเพียงใด”
จากนั้นหลิงหยุนก็กระโดดขึ้นไปกลางอากาศ และพุ่งเข้าตัดศรีษะใหญ่ยักษ์ของพญางูโอโรชิที่เหลืออีกครั้ง!
หลิงหยุนไม่มีทางปล่อยให้หัวหรือหางของพญางูโอโรชิกัด หรือรัดร่างของตนไว้ได้อย่างแน่นอน เขาตวัดกระบี่เพลิงสายฟ้าในมือเข้าตัดศรีษะของพญางูโอโรชิทีละหัว ราวกับหั่นผัก แล้วศรีษะของพญางูโอโรชิก็ค่อยๆ ร่วงหล่นลงสู่พื้นดินทีละหัวจนไม่เหลือ..
ครั้งนี้กระบี่โลหิตแดนใต้ของหลิงหยุนมีทั้งสายฟ้าและเปลวไฟร้อนแรงเคลือบอยู่ หลังจากที่ตวัดเข้าใส่ศรีษะสีม่วงคล้ำของพญาโอโรชิจนขาดแล้ว พิษจำนวนมากของมันจึงถูกความร้อนเผาไหม้ และไม่สามารถพ่วยพุ่ง กระเด็นออกจากร่างเหมือนก่อนได้..
หลิงหยุนจึงไม่ได้รับอันตรายจากพิษที่มีฤทธิ์เป็นกรดรุนแรงเหล่านั้น!
“ข้าจะให้รางวัลเจ้าให้เจ้าได้กินอาหารรสชาดโอชะ!”
หลังจากที่ตัดศรีษะของพญางูโอโรชิทั้งแปดจนขาดออกหมดแล้วหลิงหยุนก็ได้เรียกขวดเล็กๆใบหนึ่งออกมาจากแหวนจักรวาล หลังจากเปิดฝาขวดออกหลิงหยุนก็ได้ใช้โซ่หยิน–หยางรัดลำคอข้างหนึ่งของพญางูโอโรชิไว้ และใช้โซ่หยิน–หยางอีกเส้นจัดการเทยาในขวดลงไปบนลำคอที่ไร้ศรีษะนั้น..
และทันทีที่หลิงหยุนจัดการเทผงสีขาวในขวดเล็กๆใบนั้นลงไปบนเนื้อสดๆของพญางูโอโรชิแล้ว ร่างของมันก็เริ่มถูกผงสีขาวนั้นกัดกร่อนในทันที!
และนี่ก็คือผงละลายศพที่เหมี่ยวเสี่ยวมเหมามอบให้กับหลิงหยุนนั่นเอง!
หลิงหยุนพิจารณาแล้วว่า..ที่พญางูโอโรชิมีเนื้อหนังขึ้นมาได้นั้น ก็เพราะได้ดื่มเลือด และเนื้อจากซากศพของนินจาทั้งสองคนเข้าไป เขาจึงคิดที่จะใช้ผงละลายศพนี้สลายเนื้อหนังจากซากศพของนินจาทั้งสองให้กลายเป็นของเหลว และเมื่อไม่มีเนื้อหนังของนินจาทั้งสองแล้ว พญางูโอโรชิก็ไม่มีเลือดเนื้อที่จะมาสร้างเป็นเนื้อหนังของตนเองได้เช่นกัน..
หลังจากจัดการโรยผงละลายศพเข้าไปแล้วหลิงหยุนก็กระโดดถอยล่นออกมา และใช้กระบี่ฟันเข้าที่หางของพญางูโอโรชิที่พยายามจะรัดร่างตนถึงสองสามครั้ง.. 　　แม้ว่าพญางูโอโรชิจะดุร้ายและแข็งแกร่งมากเพียงใด แต่มันก็เป็นเพียงแค่งูตัวหนึ่งเท่านั้น จะมีสมองคาดเดาได้อย่างไรว่า หลิงหยุนกำลังคิดอ่านที่จะทำอะไร
หลิงหยุนยืนมองปฏิกิริยาของพญางูโอโรชิด้วยอาการสงบนิ่งในเวลานั้น.. ลำคอทั้งแปดที่ไร้ศรีษะของพญางูโอโรชิก็ได้สะบัดไปมาอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่หางทั้งแปดของมันก็ม้วนเป็นวงกลมราวกับหนวดปลาหมึกยักษ์!
หลังจากที่ศรีษะทั้งแปดของพญางูโอรโรชิร่วงหล่นลงไปกับพื้นแล้วมันก็พากันเลื้อยเข้าหาลำตัว และพยายามที่จะพุ่งเข้าเชื่อมต่อกับลำของมันอีกครั้ง..
แต่กระบี่เพลิงสายฟ้าของหลิงหยุนนั้นไม่เพียงมีพลังหยางที่ร้อนแรง แต่ยังมีสายฟ้าอีกจำนวนมากมาย พลังที่ร้อนแรงเหล่านี้ได้ทำให้ผิวหนังบริเวณลำคอที่สัมผัสกับใบมีดนั้นกลายเป็นเนื้อตาย เช่นนี้แล้วจะสามารถกลับมาเชื่อมต่อกับศรีษะทั้งแปดได้อีกอย่างไรกันเล่า　　และเวลานี้ร่างของพญางูโอโรชิก็ได้ถูกผงละลายศพกัดกร่อนร่างกายอย่างรุนแรงและกำลังเริ่มละลายกลายเป็นของเหลวทีละเล็กทีละน้อย ร่างกายจึงค่อยๆหด และค่อยๆอ่อนตัวลงไปอย่างช้าๆ
ผงละลายศพนี้นับว่ามีประสิทธิภาพที่น่ากลัวยิ่งนักหลังจากที่เนื้อและเลือดได้ถูกผงละลายศพจนกลายเป็นของเหลวแล้ว ของเหลวเหล่านั้นก็จะกลายเป็นของเหลวที่มีฤทธิ์กัดก่อนเข้มข้น และทำการกัดกร่อนเลือดเนื้อส่วนที่เหลือต่อไปเรื่อยๆ ด้วยเหตุนี้การกัดกร่อนจึงจะยิ่งทวีความรวดเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ
หลิงหยุนเห็นเช่นนั้นจึงเริ่มรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างเมื่อเห็นว่าพลังหยางที่ร้อนแรง สายฟ้าที่ทรงพลัง และผงละลายศพที่มีฤทธิ์เป็นกรดเข้มข้นนั้น ก็คืออาวุณที่ใช้ปราบอสูรร้ายอย่างพญางูโอโรชิได้อย่างยอดเยี่ยม!
ศรีษะทั้งแปดของพญางูโอโรชินั้นดิ้นรนอยู่ครู่ใหญ่ในที่สุดก็ค่อยๆอ่อนแรง และแน่นิ่งอยู่กับพื้น ศรีษะทั้งแปดของพญางูโอโรชินั้น แปดสิบส่วนคือจิตวิญญาณของตัวพญางูโอโรชิเอง!
ดังนั้น..แม้มันจะแน่นิ่งอยู่กับพื้น แต่ก็ยังคงไม่ตาย ศรีษะทั้งแปดนั้นอ้าปากออกกว้าง ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ร่างของหลิงหยุนอีกครั้งทันที!
ท่ามกลางดวงตาทั้งสิบหกข้างที่จ้องมองหลิงหยุนอย่างเคียดแค้นนั้นหลิงหยุนไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นเลยแม้แต่น้อย เขาตวัดกระบี่ในมือเข้าใส่ศรีษะทั้งแปดที่พุ่งเข้าใส่ทันที..
ชัวะ..ชัวะ.. ชัวะ..
ศรีษะทั้งแปดของพญางูโอโรชิถูกกระบี่เพลิงสายฟ้าของหลิงหยุนฟันเข้าทีละหัวก่อนจะร่วงหล่นลงพื้น และไม่เหลือความสามารถที่จะทำอันตรายหลิงหยุนได้อีกเลย!
หลังจากนั้น..ศรีษะทั้งแปดของพญางูโอโรชิก็สลายหายไป และได้กลายเป็นกลุ่มควันหลากสีพวยพุ่งอยู่กลางอากาศแทน แต่ก็ได้ถูกกระบี่โลหิตแดนใต้ดูดซับเข้าไปอย่างรวดเร็ว!
หลิงหยุนไม่สนใจที่จะดูดลมปราณของพญางูโอโรชิเข้าไปเพราะนอกจากจะนึกรังเกียจแล้ว เขาเองก็ไม่รู้ว่าพลังปราณสีม่วงคล้ำเหล่านั้น เกิดจากการที่เหล่านินจาได้กลืนโอสถชนิดใดไปบ้าง
และเวลานี้ก็เหลือเพียงลำคอทั้งเจ็ดของเจ้างูยักษ์!
ภายใต้ฤทธิ์กัดกร่อนของผงละลายศพร่างของพญางูโอรโรชิสีแดง ค่อยๆกลายเป็นของเหลวสีเหลืองไหลเจิ่งนองอยู่ตามพื้น!
หลิงหยุนเรียกยันต์เตโชออกมาอีกครั้งและจัดการซัดใส่ลำคอทั้งเจ็ดของพญางูโอโรชิทันที เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นอีกครั้ง และเปลวไฟก็ลุกโชติช่วงสว่างไสวไปทั่วท้องฟ้า แล้วร่างใหญ่ยักษ์ของพญางูโอโรชิก็ระเบิดออก..
เวลานี้พญาอสรพิษโอโรชิได้ถูกแรงระเบิดของยันต์เตโชจนสูญเสียเลือดเนื้อทั้งหมดที่มีอยู่และค่อยๆกลายเป็นพลังปราณสลายหายไปในยามค่ำคืน แม้ว่าโทคุงาวะ ฮิโรชิได้พยายามจะดึงลมปราณเหล่านั้นกลับเข้าร่างคืน แต่ก็ไม่สำเร็จ!
จากนั้น..หลิงหยุนจึงรีบใช้มังกรพรางร่างพุ่งเข้าหาโทคุงาวะ ฮิโรชิในทันที พร้อมกับใช้วิชาเงาลวงตาแยกร่างออกเป็นสองร่าง และเงื้อกระบี่ในมือฟันลงไปที่ร่างของเหล่านินจาทันที!
เงาทั้งสองของหลิงหยุนพุ่งเข้าฟันกระบี่ใส่ร่างของโทคุงาวะทาเคชิ และโทคุงาวะ ทาเคฮิโกะจนร่างกายแยกออกจากกันเป็นสองท่อนในทันที!
นินจาทั้งสองไม่มีโอกาสแม้แต่จะกรีดร้องออกมาก่อนจะสิ้นใจตายเลยด้วยซ้ำ!
มีเพียงโทคุงาวะฮิโรชิเท่านั้นที่แข็งแกร่งกว่า จึงสามารถใช้วิชานินจุทสึหลบหนีคมกระบี่ในมือของหลิงหยุนได้ทันท่วงที!
แม้โทคุงาวะฮิโรชิอยากจะช่วยรักษาชีวิตของนินจาทั้งสองไว้มากเพียงใด แต่ก็หมดหนทาง และหมดกำลังที่จะทำเช่นนั้นได้! 　　“หึ..คิดจะหนีงั้นรึ”
หลิงหยุนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันจากนั้นจึงใช้พลังจิตควบคุมกระบี่เหินเงาธนูให้พุ่งตามร่างของโทคุงาวะ ฮิโรชิไปทันที!
โทคุงาวะฮิโรชิเห็นกระบี่เหินเงาธนูพุ่งตามร่างของตนเองมาเช่นนั้น ก็ได้ใช้วิชานินจุทสึหลบหนีไปอีก พร้อมกับซัดฝ่ามือใส่กระบี่เหินเงาธนูของหลิงหยุนอีกสองฝ่ามือ!
แต่กระบี่เหินเงาธนูของหลิงหยุนนั้นควบคุมด้วยความคิดและหลิงหยุนเองก็เพิ่งจะเผาหยดเสินหยวนไป พลังจิตในการควบคุมของเขาจึงแข็งแกร่งกว่าเดิม หลังจากที่กระบี่เหินเงาธนูถูกฝ่ามือของโทคุงาวะ ฮิโรชิซัดออกไปไกลถึงสามเมตร แต่มันก็ตวัดวกกลับมา และพุ่งเข้าใส่ร่างของโทคุงาวะ ฮิโรชิอีกครั้งทันที!
ฟิ้ว!
กระบี่เหินเงาธนูพุ่งเฉียดไหล่ของโทคุงาวะฮิโรชิไป และได้เฉือนเนื้อที่ไหล่ของโทคุงาวะ ฮิโรชิออกมาจนเป็นแผลใหญ่　　หลิงหยุนยังคงใช้พลังจิตควบคุมกระบี่เหินเงาธนูพุ่งให้พุ่งผ่านร่างของโทคุงาวะฮิโรชิกลับไปกลับมาอย่างรวดเร็วเช่นนั้น
จนในที่สุด..ด้วยความเร็วของกระบี่เหินเงาธนู ก็ได้เกิดเป็นม่านกระบี่สีเขียวรูปวงรีล้อมร่างของโทคุงาวะ ฮิโรชิไว้ จนไม่สามารถซัดฝ่ามือใส่กระบี่เหินเงาธนูได้อีก
พลังปราณในร่างของโทคุงาวะฮิโรชิค่อยๆ ถูกใช้ไปจนเหลือน้อยลงเรื่อยๆ พลังปราณจากฝ่ามือที่ซัดออกไปจึงเริ่มอ่อนกำลังลงมากขึ้นเรื่อยๆด้วย ร่างกายก็ค่อยๆเคลื่อนไหวช้าลงไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ไม่สามารถหลบหนีการจู่โจมของกระบี่เหินเงาธนูได้อีก..
“โทคุงาวะฮิโรชิ.. เจ้าคิดที่จะสังหารข้าไม่ใช่รึ เวลานี้ผู้ใดกันแน่ที่จะเป็นฝ่ายถูกสังหาร?”
“หึ!ถ้าเจ้าคิดว่ามีปัญญาสังหารข้าได้ก็เชิญ!”
โทคุงาวะฮิโรชิร้องตะโกนใส่หลิงหยุนราวกับคนคลุ้มคลั่ง..
“เจ้าเตรียมตัวตายได้แล้ว!”
หลังจากที่หลิงหยุนเล่นกับโทคุงาวะฮิโรชิจนพอแล้ว เขาก็จัดการปล่อยโซ่หยิน–หยางออกมา และใช้โซ่หยิน–หยางนี้รัดเข้ากับร่างของโทคุงาวะ ฮิโรชิทันที จากนั้นจึงควบคุมให้กระบี่เหินเงาธนูพุ่งเข้าตัดคอของโทคุงาวะ ฮิโรชิทันที!
ชัวะ!
สิ้นเสียงกระบี่ที่ตัดเข้ากับเนื้อมนุษย์..ศรีษะของโทคุงาวะ ฮิโรชิก็ร่วงหล่นลงกับพื้น และขาดใจตายในทันที!
ในที่สุด..นินจาขั้นเงาทั้งห้าของตระกูลโทคุงาวะก็ถูกหลิงหยุนสังหารตายจนสิ้น!
และก็ถึงเวลาของยอดฝีมือทั้งห้าคนที่รอคอยอยู่!