Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร - บทที่ 737-738

บทที่ 737 : ถังเมิ่งมาปักกิ่ง!
หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าแล้วหลิงหยุนก็ยังไม่ได้กลับออกไปในทันที เขาใช้เวลาตลอดช่วงเช้าถ่ายทอดเคล็ดวิชาบางอย่างให้กับหลิงลี่และเหล่ากุ่ย
หลิงหยุนต้องการเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับทั้งสองคนโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้!
วิชามังกรพรางร่างหมัดปีศาจเถียนกัง วิชานู่เตา กระบี่ล่องหน กระบี่นวสังหาร ดาราคุ้มกาย และพลังมังกร!
ทั้งวิชาเคลื่อนไหวหมัด เตะ กระบี่ กำลังภายใน และเกราะป้องกันตัว ทั้งหมดนี้จะช่วยเพิ่มอานุภาพในการต่อสู้ให้กับคนทั้งคู่ขึ้นมาอย่างมาก!
อีกทั้งหลิงหยุนเองก็เคยสอนเพลงกระบี่ปราบเทวะให้กับเหล่ากุยไปแล้ว!
หลิงหยุนไม่มีความหวงแหนวิชากับปู่ของเขาอย่างแน่นอนเขาจัดการเขียนเคล็ดวิชาบ่มเพาะพลังออกมาอย่างละเอียด เพื่อให้หลิงลี่ได้ฝึกไปทีละขั้นตอน และได้มอบเคล็ดวิชาที่เขียนขึ้นนี้ให้แก่หลิงลี่และเหล่ากุ่ย
หลิงลี่จ้องมองหลิงหยุนที่กำลังเขียนเคล็ดวิชาลงบนกระดาษและยื่นให้กับเขาด้วยความตกตะลึง!
นั่นเพราะเคล็ดวิชาบ่มเพาะที่หลิงหยุนเขียนให้นั้นหลิงลี่รู้ดีว่าเป็นเคล็ดวิชาบ่มเพาะที่ทรงพลังและมีอานุภาพมาก หากนำเคล็ดวิชาเหล่านี้ไปก่อตั้งสำนัก รับรองได้ว่าจะต้องเป็นสำนักที่อยู่แถวหน้าอย่างแน่นอน!
“หลานรัก..เจ้าแน่ใจนะว่าจะสอนเคล็ดวิชาบ่มเพาะเหล่านี้ให้ปู่ได้โดยไม่ต้องขออนุญาตอาจารย์ของเจ้าเสียก่อน”
หลิงหยุนมองสีหน้าท่าทางตื่นเต้นและตกอกตกใจของชายชราแล้วก็ได้แต่หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
“ท่านปู่..ท่านวางใจได้ เวลานี้ข้าเป็นศิษย์เอก และเป็นศิษย์เพียงคนเดียวของสำนักหมอสวรรค์!”
“งั้นรึดูเหมือนปู่จะกังวลใจมากจนเกินไปสินะ! ปู่คิดไม่ถึงจริงๆว่าเจ้าจะมีเคล็ดวิชาบ่มเพาะที่ล้ำเลิศเช่นนี้ ไม่แน่ว่าต่อไปเจ้าอาจจะเข้าสู่ระดับที่สามของขั้นเซียงเทียน-9 และมีกำลังภายในที่สูงส่งอย่างมากก็เป็นได้..”
หลังจากที่ได้พูดคุยกันนานขึ้นหลิงลี่ก็คาดเดาไปตามที่เขาคิดว่าจะเป็นไปได้ เพราะเขาเองก็ยังไม่เข้าสู่ขั้นเซียงเทียน-9 จึงได้แต่คาดเดาตามที่ได้ฟังมา!
หลิงหยุนได้แต่แอบหัวเราะพร้อมกับคิดอยู่ในใจว่าเขามาจากโลกบ่มเพาะที่ยิ่งใหญ่ ก็ย่อมต้องมีเคล็ดวิชาบ่มเพาะที่ล้ำเลิศอยู่แล้ว และหากยังไม่พอ เขาก็สามารถเก็บสมุนไพรมาปรุงเป็นยาที่จะใช้พัฒนาขั้นกำลังภายในของตนเองได้อีก..
ยิ่งไปกว่านั้นหลิงหยุนเองก็ยังไม่ได้บอกใครว่าเขามีจิตหยั่งรู้ที่ครอบคลุมรัศมีเกือบร้อยเมตร มีวิชาพลังลับหยินหยาง มีเนตรหยินหยาง และสำเร็จขั้นที่หนึ่งของวิชาหยางพิสุทธิ์แล้ว อีกทั้งยังมีวิชาพฤกษาขจี วิชาคลื่นคงคา และวิชาบ่มเพาะที่ล้ำเลิศอีกมากมาย
และด้วยร่างกายที่ล้ำเลิศของหลิงหยุนและพลังวนหยิน-หยาง หากเขานำไม้ตายที่เทียบเท่ากับขั้นอมตะนี้ออกมาใช้จัดการกับยอดฝีมือขั้นเซียงเทียน-9 แล้วล่ะก็…
หลิงหยุนมั่นใจว่าต่อให้เขาไม่สามารถเอาชนะได้แต่ก็จะสามารถหนีเอาตัวรอดได้อย่างแน่นอน!
“ท่านปู่..ข้าถ่ายทอดเคล็ดวิชาบ่มเพาะเหล่านี้ให้กับท่านทั้งสอง ท่านกับเหล่ากุ่ยก็ค่อยๆฝึกฝนไปทีละขั้นตอน แต่อย่าได้บอกเคล็ดวิชาเหล่านี้ให้ผู้อื่นในตระกูลล่วงรู้เป็นอันขาด!”
หลิงหยุนเห็นแววตาสงสัยของชายชราจึงรีบอธิบายต่อทันที“ข้าเกรงว่าหากให้ผู้อื่นในตระกูลหลิงล่วงรู้เรื่องนี้ อาจเกิดอันตรายกับพวกเขาขึ้น พวกเขาอาจถูกคนจับตัวไปเพื่อคาดคั้นเอาความจริงก็เป็ได้..”
แต่ความจริงแล้วที่หลิงหยุนไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริงแก่หลิงลี่ว่าเขาไม่ไว้ใจหลิงเจิ้นกับหลิงห่าว! ครั้งแรกที่หลิงหยุนได้เห็นรูปถ่ายของหลิงห่าวนั้น เขาก็รู้สึกไม่ถูกชะตาและไว้วางใจแม้แต่น้อย
เมื่อคืนนี้เหตุใดหลิงหยุนจึงใช้เวลารักษาอาการบาดเจ็บของหลิงลี่เนิ่นนาน และเหตุใดจึงรีบทำให้หลิงลี่พัฒนาเข้าสู่ขั้นเซียงเทียน-8 ภายในเวลาอันรวดเร็ว แต่กับผู้อื่น หลิงหยุนกลับเพียงแค่รักษาอาการบาดเจ็บครั้งใหม่ให้เท่านั้น
เหตุผลก็ธรรมดามากหลิงหยุนยังไม่ไว้วางใจคนในตระกูลหลิงเท่าใดนัก เขายังต้องใช้เวลาสังเกตุดูอีกสักพัก..
หลิงหยุนมักจะไม่ลงมือทำอะไรหากยังไม่มั่นใจพอ!
แววตาของหลิงลี่เป็นประกายขึ้นมาวูบหนึ่งแต่ก็ดับไปในเวลาอันรวดเร็ว เขายิ้มกลบเกลื่อนและตอบกลับไปว่า
“เจ้าเป็นเด็กที่มีความคิดละเอียดรอบคอบถ้าเช่นนั้น.. ก็แล้วแต่เจ้าเถิด!”
หลิงหยุนสัมผัสถึงอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ภายในของหลิงลี่ได้เขาขยับริมฝีปากแต่กลับไม่พูดอะไรออกมา และในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าท่านปู่ของเขาคงต้องมีเรื่องบางอย่างปิดบังเขาอยู่อย่างแน่นอน!
ในเวลาใกล้เที่ยง..หลิงหยุนก็ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้หลิงลี่กับเหล่ากุ่ยเรียบร้อย และมั่นใจว่าทั้งสองคนนั้นเข้าใจเป็นอย่างดี และจะไม่เกิดอันตรายใดๆกับหลิงลี่ในระหว่างฝึกอย่างแน่นอน
หลิงลี่คาดไว้ไม่ผิด..ช่วงเช้าก็มีคนเข้ามารายงานว่าตระกูลใหญ่หลายตระกูลในปักกิ่งต่างก็ส่งคนสำคัญของตนเองมาพบหลิงลี่ แต่พวกเขาก็ต้องกลับไปด้วยเหตุผลที่ว่าหลิงลี่ป่วยหนักไม่สามารถรับแขกได้
หลิงเย่วเองก็ไม่ยอมปรากฏตัวมีเพียงหลิงเจิ้นกับทายาทรุ่นหลังเท่านั้นที่ทำหน้าที่รับแขกแทน
สิ่งที่ทุกคนในตระกูลหลิงให้ความสนอกสนใจก็คือแม้แต่ตระกูลเฉินเองก็ส่งคนมาที่บ้านตระกูลหลิงเช่นกัน แต่ต่างฝ่ายต่างก็ทำเหมือนว่าเมื่อคืนนี้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น!
และแน่นอนว่า..แต่ละตระกูลก็ล้วนแล้วแต่ส่งคนของตนเองมาตระกูลหลิงเพื่อสืบหาความจริง!
เป็นเรื่องน่าเสียใจที่เลือดของคนตระกูลหลิงต้องไหลหลั่งดั่งสายน้ำเมื่อคืนนี้แต่เวลานี้เหล่าศัตรูของตระกูลหลิงก็ถูกสังหารตายจนหมด และศพของพวกมันก็ถูกผงละลายศพกัดกร่อนจนกลายเป็นของเหลวไปหมด ส่วนร่างของเฉินไห่คุนและนินจาอีกสองคนก็ถูกยันต์เตโชเผาเป็นเถ้าถ่านไปแล้วเช่นกัน ตระกูลหลิงจึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้!
“หลิงหยุน..นี่เป็นเรื่องของเกมการเมืองในปักกิ่ง พวกเขาล้วนแล้วแต่ปากปราศรัย แต่น้ำใจเชือดคอกันทั้งนั้น!”
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ไม่ต่างจากพายุฝนที่พัดกระหน่ำอย่างรุนแรง แต่เมื่อถึงเวลาเช้า เหตุการณ์ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความเงียบสงบเป็นปกติ
“เมืองหลวงเป็นเช่นนี้เองหรอกรึช่างน่าสนใจนัก..”
ริมฝีปกาของหลิงหยุนแสยะยิ้มออกมาอย่างเหยียดหยันและได้แต่คิดในใจว่าสันดานของมนุษย์นั้น ไม่ว่าจะที่ใหนๆก็ล้วนไม่แตกต่างกัน!
ความจริงแล้วหลิงหยุนไม่ต้องการที่จะอยู่รับประทานอาหารเที่ยงที่บ้านตระกูลหลิง แต่ในเมื่อชายชราอยู่ที่นี่ เขาจึงต้องตามหลิงลี่ออกไปรับประทานอาหารที่สวนเล็กด้านนอก และทั้งสามคนก็ร่วมดื่มกันเข้าไปมากมาย
หลิงหยุนสัมผัสได้ว่าชายชรานั้นมีเมตตากับเขามากและสังเกตเห็นว่าหลิงลี่หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงแล้วหลิงหยุนก็ได้รับโทรศัพท์จากถังเมิ่งแจ้งว่าเขามาถึงปักกิ่งแล้ว และเวลานี้กำลังอยู่บนถนนวงแหวนที่ห้าพร้อมกับสอบถามเส้นทางจากหลิงหยุน
หลิงหยุนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนส์ทับชุดผ้าแพรไหมดำที่อยู่ด้านในไว้แล้วจึงร่ำลาหลิงลี่ และแอบออกจากบ้านตระกูลหลิงทางด้านประตูหลัง
หลังจากออกจากบ้านตระกูลหลิงแล้วหลิงหยุนก็เรียกแท็กซี่ และเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็ไปถึงบ้านทางด้านตะวันตกเฉียงเหนือของตนเอง
หลิงหยุนยังไม่เข้าบ้านแต่ยืนรออยู่ที่หน้าประตูแทน แล้วรถสองคันก็แล่นตรงเข้ามา คันหนึ่งคือรถฮัมเมอร์ ส่วนอีกคันเป็นรถแลนด์โรเวอร์ของเขา
และแน่นอนว่าคนที่มาต้องเป็นถังเมิ่งอย่างแน่นอน!
รถสองคันแล่นเข้ามาจอดตรงหน้าหลิงหยุนถังเมิ่งแทบไม่รอให้รถจอดสนิท เขากระโดดลงมาและตรงเข้าไปกอดหลิงหยุนทันที
“พี่หยุน..ฉันคิดถึงพี่แทบตาย!”
ถังเมิ่งลงมาจากรถได้ก็ตรงเข้าไปกอดหลิงหยุนแน่นดวงตาของเขาแดงก่ำและร้องไห้ออกมาทันที น้ำตาของถังเมิ่งไหลหลั่งราวกับสายฝน และเปียกไหล่ของหลิงหยุนไปหมด
หลิงหยุนถึงกับพูดอะไรไม่ออกจึงได้แต่ลูบแผ่นหลังของถังเมิ่ง เขาทั้งโมโหทั้งขำกับท่าทีของถังเมิ่ง
“นี่..นายถอยออกไปได้แล้ว! ฉันเพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ เปียกน้ำตาของนายหมดแล้ว..”
แต่กลับคิดไม่ถึงว่าถังเมิ่งจะร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิมอีกถังเมิ่งร้องไห้เป็นจริงเป็นจัง และสมาชิกแก๊งมังกรเขียวสามคนที่ตามมาด้วยถึงกับหันไปมองหน้ากัน และทำสีหน้ากระอักกระอ่วน!
“เอาน่า..หยุดร้องไห้ได้แล้ว! เข้าไปในบ้านกับฉันดีกว่า!”
หลิงหยุนได้แต่ผลักร่างของถังเมิ่งออกแม้ว่าเขาจะสัมผัสได้ถึงมิตรภาพและความผูกพันที่ถังเมิ่งมีให้กับเขา แต่ถังเมิ่งก็ไม่ควรร้องไห้หนักเช่นนี้ หลิงหยุนรู้สึกอับอายผู้คน..
ถังเมิ่งยิ้มพร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าแล้วจึงหันไปสั่งเด็กหนุ่มทั้งสามคนที่มาด้วยว่า
“พวกเจ้าสามคนเฝ้ารถอยู่ที่นี่ก่อน..”
หลิงหยุนเดินนำถังเมิ่งเข้ายังห้องรับแขกภายในบ้านทันที..
“เสี่ยวอู๋ล่ะ..ไม่มาด้วยรึ”
หลังจากที่เข้าไปในบ้านแล้วหลิงหยุนก็เอ่ยถามถังเมิ่งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน..
เมื่อพูดถึงตี้เสี่ยวอู๋สีหน้าของถังเมิ่งก็เปลี่ยนเป็นหงุดหงิดขึ้นมาทันที “พี่หยุน.. อย่าพูดถึงเสี่ยวอู๋เลย วันๆเอาแต่ฝึกวิชา ฉันว่าเขาคงเป็นบ้าไปแล้ว!”
“วันๆเอาแต่ฝึกวิชาจนไม่กินไม่นอนแล้วก็นั่งอยู่ในสวนที่บ้านของพี่ทั้งวันทั้งคืน อากาศร้อนแบบนั้นไม่รู้ว่าได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้างหรือเปล่า ชีวิตของเขาตอนนี้มีแต่คำว่า.. ฝึกวิชา!”
“ฉันต้องให้คนไปส่งอาหารให้เขาทุกวันเพราะขืนเป็นแบบนี้คงต้องแห้งตายสักวัน! คนอื่นๆเค้าอยู่บ้านเล่นคอมพิวเตอร์กัน แต่เสี่ยวอู๋กลับอยู่แต่ในสวน เวลานี้ก้อนหินหน้าบ้านพี่ได้กลายเป็นบ้านของเขาไปแล้ว!”
“หมอนี่..”
หลิงหยุนได้ฟังก็ถึงกับตกใจเล็กน้อยเขารู้ดีว่าที่ตี้เสี่ยวอู๋ตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝนอย่างหนักเช่นนี้ ก็เพื่อต้องการเป็นผู้ช่วยเขา และยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับเขา
“แล้วของที่ฉันสั่งล่ะ”หลิงหยุนรีบถามถึงธุระที่เขาสั่งให้ทำทันที
“ทุกอย่างที่พี่สั่งมีครบหมดไม่ขาดแม้แต่อย่างเดียว แต่ละอย่างล้วนแพคมาอย่างดี ทั้งเหมี่ยวเสี่ยวเหมาและหนิงน้อยต่างก็ช่วยกันจัด รับรองว่าใช้ไปได้อีกนานเชียวล่ะ.”
“แล้วโลหะเงินที่ฉันสั่งล่ะ..”
“โลหะเงินสองร้อยกิโลกรัมอยู่ในรถทั้งสองคันด้านนอกแล้วฉันซื้อได้ในราคาที่ไม่แพงด้วย แค่ล้านกว่าๆเท่านั้นเอง!”
“ของแค่นี้ทำไมนายไม่จัดส่งมาทำไมจะต้องมาด้วยตัวเอง” หลิงหยุนถามยิ้มๆ
ถังเมิ่งตอบกลับมาทันที“พี่หยุน.. ฉันคิดถึงพี่มากน่ะสิ ก็เลยอยากขับรถมาส่งให้พี่ด้วยตัวเอง ฉันจะได้เจอพี่ด้วยไง..”
ถังเมิ่งถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นหลิงหยุนปลอดภัยดีเขากลัวว่าหลิงหยุนจะได้รับอันตราย เมื่อรู้ว่าหลิงหยุนจะเอาสมุนไพรมาปลุกเสกยันต์ และเอาโลหะเงินมาทำหัวธนู
และหลังจากที่เปิดจิตหยั่งรู้สำรวจดูด้านนอกหลิงหยุนก็พบว่าเหล่ากุ่ยกับลูกน้องของเขาก็ได้มาถึงหน้าบ้านแล้วเช่นกัน!

บทที่ 738 : เตรียมการ!
หลิงหยุนและถังเมิ่งต่างก็เดินออกมาทักทายเหล่ากุ่ย..
“สวัสดีครับเหล่ากุ่ย..ไม่ได้เจอกันนานเลย!” ถังเมิ่งรีบเอ่ยทักทายเหล่ากุ่ยทันที
เหล่ากุ่ยยิ้มพร้อมกับพยักหน้าและเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ถังเมิ่ง.. เจ้ามาได้ยังไง”
ส่วนหลิงหยุนก็ร้องบอกสมาชิกแก๊งมังกรเขียวทั้งสามคนให้รีบช่วยกันขนของที่นำมา“ช่วยกันขนของออกจากรถได้แล้ว!”
หลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและได้แต่นึกแปลกใจที่จู่ๆแสงแดดก็หายไป แต่กลับมีเมฆลอยมาบดบังแสงอาทิตย์ไว้
หลิงหยุนเห็นเช่นนี้ก็ได้แต่นึกกังวลใจเพราะหากเกิดฝนตกขึ้นมาจริงๆ สายฝนก็จะชะล้างร่องรอยของหมื่นลี้ล่าวิญญาณให้จางลง และหากประสาทสัมผัสทั้งห้าของหลิงหยุนไม่สามารถสัมผัสร่องรอยได้อีก การตามหาที่ซ่อนของเกาเฉินเฉินก็จะยิ่งลำบากมากขึ้น..
โลหะเงินจำนวนสองร้อยกิโลกรัมถูกบรรจุไว้ในกล่องอย่างแน่นหนาปลอดภัยถูกเคลื่อนย้ายไปไว้ในรถตู้ของเหล่ากุ่ย
“ถังเมิ่ง..นายพาพวกเขาไปทานข้าวเที่ยงก่อน หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วก็ค่อยให้ทุกคนช่วยกันยกสมุนไพรเข้าไปไว้ด้านใน..”
หลิงหยุนสั่งให้ขับรถตู้ที่บรรจุสมุนไพรจำนวนหลายสิบกระสอบไปไว้ในลานบ้านก่อนพร้อมกับหันไปสั่งถังเมิ่งว่า
“ถังเมิ่ง..นายจัดการโทรไปสั่งสมุนไพรที่จิงฉูเพิ่มได้เลย แล้วก็นำไปเก็บไว้ในบ้านเลขที่-1 ของฉันเหมือนเดิม ฉันไม่ต้องการให้สมุนไพรหมดสต๊อค!”
ถังเมิ่งตอบกลับยิ้ม“พี่หยุน.. พี่สบายใจได้! รับรองว่าพี่จะได้ทั้งสมุนไพรที่มีคุณภาพแล้วก็มีปริมาณมากพอไม่ขาดมืออย่างแน่นอน..
“เอาล่ะ..ฉันจะไปทำธุระกับเหล่ากุ่ยก่อน กลับมาฉันจะรีบโทรหานาย!” หลิงหยุนพยักหน้าอย่างพอใจพร้อมกับร้องบอกถังเมิ่ง
พูดจบ..หลิงหยุนก็เดินไปขึ้นรถตู้ของเหล่ากุ่ย จากนั้นรถตู้ก็เลี้ยวกลับและมุ่งหน้าออกนอกเมืองไป
ครึ่งชั่วโมงต่อมาทั้งคู่ก็มาถึงถนนวงแหวนที่เจ็ดซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงงานเล็กๆทรุดโทรมแห่งหนึ่ง
และมันก็คือโรงงานผลิตคลังแสงของตระกูลหลิงนั่นเอง!
ครั้งนี้รถตู้ของเหล่ากุ่ยขับเข้าไปด้านในโรงงานและไปจอดอยู่หน้าประตูโกดัง..
โกดังแห่งนี้เป็นโกดังขนาดใหญ่พื้นที่กว้างขวางด้านในสามารถรอบรับรถตู้ขนาดใหญ่ได้มากกว่าสองคัน นอกเหนือจากพื้นที่โล่งแล้ว ด้านในยังมีโกดังเล็กๆอยู่อีกนับสิบโกดัง แต่ปิดประตูไว้หมด
ทันทีที่รถตู้ของเหล่ากุ่ยเคลื่อนเข้าไปจอดหลิงหยุนก็เปิดจิตหยั่งรู้ออกสำรวจทันที เขาพบว่าแม้ภายนอกจะดูเหมือนโกดังเก็บของเล็กๆ แต่ความจริงแล้วมันคือทางเดินขนาดใหญ่ และด้านในก็คือทางเดินเข้าไปสู่โรงงานลับที่ผลิตอาวุธของตระกูลหลิง
และโลหะต่างๆที่ใช้ผลิตอาวุธให้กับตระกูลหลิงก็จะถูกส่งเข้าโรงงานตามเส้นทางลับแห่งนี้
นับว่าเป็นการออกแบบที่สร้างสรรค์และชาญฉลาดอย่างมากคนธรรมดาคงยากที่จะคาดเดาได้..
หลังจากที่รถตู้แล่นเข้าไปในโกดังเรียบร้อยดีแล้วเหล่ากุ่ยก็หยิบรีโมทคอนโทรลออกมา และกดที่ปุ่มเบาๆ
ประตูโกดังก็ค่อยๆเคลื่อนปิดลงมาและโกดังขนาดใหญ่ก็ถูกปิดไว้สนิท
เหล่ากุ่ยยิ้มให้หลิงหยุนพร้อมกับพูดขึ้นว่า“วัสดุที่ใช้ก่อสร้างโรงงานแห่งนี้ล้วนแล้วแต่เป็นวัสดุกันเสียงได้ร้อยเปอร์เซ็นต์..”
หลิงหยุนถึงกับตกใจไม่น้อยและได้แต่คิดในใจว่าโกดังขนาดใหญ่เช่นนี้ หากก่อสร้างด้วยวัสดุกันเสียงทั้งหมด จะต้องใช้งบประมาณในการก่อสร้างมากเพียงใด
ตระกูลหลิงตกต่ำมาถึงสิบแปดปีแน่นอนว่ารายได้ของตระกูลก็ลดน้อยถอยลงไปด้วย คนในตระกูลต่างก็ไม่ได้ใช้เงินทองด้วยความฟุ่มเฟือย แต่เงินจำนวนมากมายกลับถูกนำมาลงทุนกในโรงงานลึกลับแห่งนี้!
เหล่ากุ่ยกดปุ่มบนรีโมทคอนโทรลเบาๆอีกครั้งจากนั้นประตูโกดังเล็กๆที่อยู่ด้านในก็ค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นความจริง..
แม้ว่าภายนอกอาจจะดูไม่แตกต่างจากโกดังทั่วไปแต่ภายในนั้นกลับว่างเปล่า เพียงแค่เหลือบตามองหลิงหยุนก็รู้ว่า หากผนังห้องถูกเปิดออก ด้านหลังก็จะเป็นโรงงานผลิตอาวุธ
คนขับรถที่ขับรถตู้ให้กับเหล่ากุ่ยนั้นก็คือหนึ่งในนักรบทั้งสามสิบคนที่รอดชีวิตจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างดี และรีบเดินลงมาเปิดประตูรถให้เหล่ากุ่ยลงทันที
ทันทีที่ลงจากรถร่างของเหล่ากุ่ยก็กระโดดไปยืนอยู่ที่ผนังห้อง และเอื้อมมือออกไปผลักผนังด้านหนึ่ง จากนั้นกำแพงก็เปิดออกกว้างราวสามสิบเซ็นติเมตร เผยให้เห็นเพียงความมืดด้านใน
นับได้ว่ามาตรการป้องกันของที่นี่แข็งแกร่งกว่าระบบป้องกันของธนาคารเสียอีก!
กำแพงที่เปิดขึ้นนั้นเผยให้เห็นหน้าจอที่ดูคล้ายกับหน้าจอตู้ATM และมันก็คือหน้าจออินเตอร์คอมที่ใช้สำหรับติดต่อกับคนที่อยู่ด้านใน เพราะหลิงหยุนเห็นหน้าของหลิงสือชีปรากฏอยู่บนหน้าจอ
“เหล่ากุ่ย..ท่านมาแล้วรึ” แววตาของหลิงสือชีที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอนั้นเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น
“ใช่..เจ้าเปิดประตูได้!” เหล่ากุ่ยยิ้มพร้อมกับร้องสั่งให้หลิงสือชีเปิดประตูโรงงานพร้อมกับหันไปพูดกับหลิงหยุนว่า
“นายน้อยสี่..เราสองคนเพิ่งงจะมาถึง แต่ดูเหมือนหลิงสือชีจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้แล้ว!”
หลิงหยุนเองก็ได้แต่แอบคิดกังวลว่าขนาดตระกูลหลิงยังมีระบป้องกันที่ดีเยี่ยมเช่นนี้ หากเฉินเจี้ยนกุ่ยจับเกาเฉินเฉินไปขังไว้ในสถานที่ที่มิดชิดเช่นนี้ ก็คงจะเป็นปัญหาใหญ่ในการที่จะไปช่วยออกมาอย่างมาก!
กำแพงนี้ทำจากเหล็กที่หนาถึงครึ่งเมตร!
กำแพงเหล็กหนาเกือบครึ่งเมตรนี้ค่อยๆเลื่อนออกไปทางด้านข้างทั้งสองด้าน ร่างของหลิงสือชีเดินออกมาตรงกลาง และรีบตรงเข้ามาขอบคุณหลิงหยุน
“ขอบคุณนายน้อยสี่ที่ช่วยตระกูลหลิง!”
และแน่นอนว่าหลิงสือชีรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลหลิงเมื่อคืนนี้หมดแล้ว..
หลิงหยุนยิ้มให้กับหลิงสือชี“ข้าเป็นคนตระกูลหลิง การปกป้องตระกูลหลิงย่อมเป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว เจ้ามาขอบคุณข้าด้วยเหตุใดกัน หรือเจ้าเห็นข้าเป็นคนนอกงั้นรึ?”
หลิงสือชีรีบส่ายหน้าแต่ไม่พูดอะไร..
“ลูกธนูเงินที่ข้าสั่งให้เจ้าทำล่ะ”
หลิงสือชีตอบกลับด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น“นายน้อยสี่.. หลังจากที่ท่านกลับไป ข้าก็ได้สั่งให้คนทำลูกธนูหัวเงินขึ้นมาสองร้อยดอก และลูกธนูที่เป็นเงินทั้งด้ามอีกยี่สิบสี่ดอก”
ทันทีที่ได้ยินหลิงหยุนก็ร้องสั่งออกมาอย่างตื่นเต้น“เร็วเข้า.. พาข้าไปดูเดี๋ยวนี้!”
ทั้งสามคนเดินตรงเข้าไปยังจุดผลิตลูกธนูหลิงหยุนเห็นลูกธนูแหลมคมทั้งสี่มัดวางกองอยู่กับพื้น แต่ละมัดมีห้าสิบดอก ส่วนอีกหนึ่งมัดเล็กนั้นมีลูกธนูที่ทำจากเงินทั้งด้าม
ลูกธนูแต่ละดอกนั้นยาวหนึ่งเมตรครึ่งปลายธนูนั้นแหลมคมอย่างมาก และหัวธนูทั้งหมดก็เคลือบด้วยเงิน ภายใต้แสงไฟจึงเปล่งประกายวิบวับไม่หยุด..
ลูกธนูเงินทั้งสี่มัดนั้นหัวธนูเคลือบด้วยเงินตามคำสั่งของหลิงหยุนเขารู้ดีว่าถึงแม้ลูกธนูที่หัวธนูเคลือบด้วยเงินนั้นจะมีผลต่อเหล่าแวมไพร์ แต่อานุภาพของมันก็คงเทียบไม่ได้กับลูกธนูที่ทำจากเงินทั้งด้ามอย่างแน่นอน
หลิงหยุนหยิบลูกธนูที่ทำจากเงินทั้งด้ามมาไว้ในมือเพื่อกะน้ำหนักเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับคิดในใจว่า
‘หนักถึงสองร้อยกิโลกรัมเชียวรึ!นี่เทียบเท่ากับลูกธนูธรรมดาถึงร้อยดอกเลยทีเดียว!’
“เอาล่ะ..วันนี้ข้านำโลหะเงินมาให้อีกสองร้อยกิโลกรัมเพื่อให้เจ้าใช้ทำลูกธนูทั้งหมด!”
หลิงหยุนร้องสั่งหลิงสือชีทันทีแต่ในใจก็ได้แต่แอบคิดว่าถึงเวลาที่ต้องให้บริวารแวมไพร์ที่ซื่อสัตย์ทั้งสี่ตนของเขาเสียสละบ้างแล้ว..
เพราะไม่ว่าจะเป็นสมุนไพรหรือโลหะแร่ธาตุต่างๆนั้น ต่อให้มีเงินทองมากมาย หากต้องการซื้อจำนวนมากๆ ก็ใช่ว่าจะสามารถหาซื้อได้ในทันทีเสียเมื่อไหร่ จำเป็นที่หลิงหยุนจะต้องสั่งโลหะเงินมาเก็บไว้ และหากจำเป็นก็จะสามารถหยิบมาใช้ได้ทันที!
หลังจากสัมผัสลูกธนูดูแล้วหลิงหยุนก็รู้สึกว่ามันยังใหญ่ไป “ลูกธนูนี่มีขนาดใหญ่เกินไป มันควรจะต้องเพรียวบางกว่านี้ ไม่เช่นนั้นจะมีผลต่อความเร็วของลูกธนู”
หลิงหยุนสั่งให้หลิงสือชีแก้ไขและหากสามารถทำให้ลูกธนูเล็กกว่านี้ได้สักครึ่งหนึ่ง เขาก็จะสามารถยิงลูกธนูได้ครั้งละสองดอก
“นายน้อยสี่..ข้าได้เคยทดสอบดูแล้ว หากทำให้ลูกธนูเล็กลงครึ่งหนึ่ง จะมีผลต่อหัวธนู และทำให้คลาดเคลื่อนจากเป้าได้!” หลิงสือชีตอบหลิงหยุนด้วยสีหน้าจริงจัง..
หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อย“เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น คนอื่นอาจจะมีผลต่อความแม่นยำ แต่มันไม่มีผลต่อข้า..”
หลิงสือชีพยักหน้าเป็นการรับคำสั่ง..
หลิงหยุนโน้มตัวลงหยิบลูกธนูทั้งห้ามัดเข้าไปไว้ในแหวนพื้นที่และนั่นทำให้เขาพบว่าเวลานี้เนื้อที่ในแหวนพื้นที่ของเขาเริ่มแน่นมากแม้ว่าจะผ่านการเพิ่มพื้นที่ด้านในมาแล้วก็ตาม
หลิงหยุนสั่งให้นักรบตระกูลหลิงช่วยกันยกโลหะเงินทั้งสองร้อยกิโลกรัมเข้าไปไว้ในโรงงานและให้นำกล่องที่ว่างเปล่าทั้งแปดกล่องนั้นกลับไปไว้ในรถตู้ของเหล่ากุ่ยเช่นเดิม
“เจ้ารีบไปจัดการตามที่ข้าสั่งและให้เสร็จโดยเร็วที่สุด..” หลิงหยุนสั่งหลิงสือชีพร้อมกับชี้ไปยังโลหะเงินที่กองอยู่บนพื้น
หลิงหยุนคาดว่าแวมไพร์ขั้นเอริ์ลและแกรนด์ดยุคที่เฉินเจี้ยนกุ่ยเชิญมานั้นคงจะมาถึงปักกิ่งในไม่ช้านี้แล้ว เขาจึงต้องเตรียมการไว้ให้พร้อม!
“ขอรับ!ข้าจะทำตามที่นายน้อยสี่สั่ง” หลิงสือชีพยักหน้า และรีบไปทำตามคำสั่งของหลิงหยุน
หลิงหยุนพยักหน้าและพูดอีกเพียงแค่สองสามประโยคก็ออกไปจากโรงงานผลิตอาวุธของตระกูลหลิงพร้อมกับเหล่ากุ่ย
เสียงสตาร์ทรถตู้ดังขึ้นและค่อยๆเคลื่อนตัวออกนอกประตูโรงงานไป