dual cultivation : ร่วมเรียงเคียงเซียน - บทที่ 592 สุดยอดวิชากระบี่

Dual Cultivation บทที่ 592 สุดยอดวิชากระบี่

ทั้งซูหยางกับเจ้าสํานักทองจ้องมองกันพร้อมกับส่งพลังวิญญาณออกไปรุนแรงขึ้นทุกขณะ

 ข้ามิคิดว่าสักวันหนึ่งจักมีมดในเขตอัมพรวิญญาณกล้ากางเขี้ยวเล็บต่อข้า…  เจ้าสํานักทองเผยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า แต่กระแสพลังของเขานั้นยิ่งพวยพุ่งออกมาจนทําให้เกิดริ้วคลื่นกวาดไปทั่วบริเวณนั้น

ลึกลงไปในดวงตาของซูหยางนั้นมีประกายลึกล้ํา และเขาก็ได้ปลดปล่อยปราณเทพหยดหนึ่งออกมาจากร่างของเขา จนทําให้กระแสพลังของเขานั้นแผ่ออกไปอย่างทวีคูณจนกระทั่งมันเทียบได้กับกระแสพลังของเจ้าสํานักทอง

เมื่อเจ้าสํานักทองเห็นเช่นนั้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความตระหนก

 เป็นไปไม่ได้ ทําไมคนที่อยู่ในเขตอัมพรวิญญาณจึงมีกระแสพลังทัดเทียมกับข้าได้ เขามิได้อยู่ในระดับสูงสุดของเขตอัมพรวิญญาณเสียด้วยซ้ํา เขาต้องใช้สมบัติวิญญาณเพื่อที่จะให้ได้บรรลุผลเช่นนี้เป็นแน่  เขาร่ําร้องในใจ

 ใครก็ตามที่พยายามที่จะแย่งชิงหญิงของข้า…ตาย  ซูหยางเป็นคนแรกที่เคลื่อนไหวก่อนซึ่งเขาก็พุ่งเข้าไปหาเจ้าสํานักทองอย่างฉับพลันพร้อมกับแมงปองดําในมือ

เจ้าสํานักทองซึ่งปกติจะต่อสู้ด้วยหมัดของตนเอง สามารถรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ร้ายจากแมงปองดํา ดังนั้นเขาจึงนําเอาสนับมือสีทองสองอันออกมาสวมก่อนจะปะทะกับซูหยาง

บูม

ทะเลหยกแยกเป็นสองซีกเล็กน้อยขณะที่พวกเขาสองคนนั้นปะทะกัน

 เจ้าช่างเต็มไปด้วยความน่าแปลกใจจริงๆ เจ้าเด็กบ้า ยามเมื่อข้าฆ่าเจ้าแล้ว ข้าจักยึดครองความลับทุกอย่างของเจ้ามาเป็นของตัวข้าเอง  เจ้าสํานักทองกล่าวขณะที่เขาต่อยซูหยางด้วยความแข็งแกร่งที่ล้นหลาม

 สายฟ้าทอง 

สนับมือของเจ้าสํานักทองเกิดประกายสายฟ้าขณะที่มันพุ่งตรงมายังซูหยาง

 ฟาดฟ้ากลืนสวรรค์ 

ซูหยางตวัดแมงปองดําที่ปกคลุมไปด้วยไฟสีดําเข้าใส่เขา

บูม

ไฟสีดําระเบิดออกทุกทิศทางจากการปะทะ และเจ้าสํานักทองก็ต้องถอยกลับไปอีกหลายก้าวจากการปะทะครั้งนี้

 ช่างเป็นวิชาที่แข็งแกร่ง  เจ้าสํานักทองสามารถรู้สึกได้ว่ามือของตัวเขาสั่นสะท้านหลังจากการปะทะ รู้สึกเหมือนกับว่าเขาเพิ่งใช้มือเปล่าต่อยไปโดนผนังเหล็ก

อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะรู้สึกตกใจ เจ้าสํานักทองก็ยังรู้สึกเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น เมื่อเขาอดใจไม่ไหวที่จะฆ่าซูหยางแล้วเรียนรู้ความลับของอีกฝ่าย

 ลองมาลิ้มรสวิชาของสํานักสุวรรณสิงห์ดู เปลี่ยนร่างสวรรค์ 

ร่างของเจ้าสํานักทองเริ่มขยายใหญ่ขึ้นทุกขณะ กระทั่งขนของเขาเองก็ยังยืดยาวออก

สองสามอึดใจให้หลัง ขนหนาสีทองก็ปกคลุมร่างของเจ้าสํานักทอง และนิ้วของเขา ก็เปลี่ยนไปแบบเดียวกับสัตว์ร้ายคล้ายคลึงกับสิงโต

 วิชาประเภทไหนกันนี้ เขาเปลี่ยนไปเป็นสัตว์ร้ายแล้ว  ซีหวังมองดูเขาเปลี่ยนร่างด้วยดวงตาเบิกกว้าง

 โฮกกกกกก 

เจ้าสํานักทองคํารามเสียงดังลั่นหลังจากที่เขาเปลี่ยนร่างไปแล้ว และพลังการฝึกปรือของเขาก็พุ่งทะยานเข้าสู่ระดับใหม่

เมื่อเห็นเช่นนี้ ซูหยางก็เปลี่ยนแมงปองดําไปเป็นกระบี่วิญญาณระดับธรรมดา

 กระบี่ศักดิ์สิทธิ์ 

เมื่อกระบี่เริ่มเรืองแสงสีทอง ซูหยางก็โยนกระบี่ขึ้นฟ้าไปในทันที

วืด

กระบี่เริ่มขยายขนาดขึ้นหลายเท่า จนกระทั่งมันมีขนาดเท่ากับเจดีย์สิบชั้น และมีขนาดที่ใหญ่กว่าเรือที่เจ้าสํานักทองใช้ท่องทะเลมา

กระบี่ขนาดยักษ์นี้ยังคงปลดปล่อยกระแสพลังที่เหนือโลกออกมาจนทําให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นรู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขากําลังอยู่ต่อหน้าตัวตนอันยิ่งใหญ่ที่ไม่อาจหยั่งวัดได้ ทําให้พวกเขารู้สึกถึงความไร้ค่าอย่างหาที่เปรียบของตนเอง ยิ่งกว่านั้นความแข็งแกร่งของพวกเขาก็สูญหายไปสิ้นราวกับว่าถูกดูดหายไปด้วยพลังอันลึกลับ

 นี่มันบ้าอะไร  เจ้าสํานักทองตื่นตระหนกเมื่อเขาตระหนักว่าเขาไม่สามารถควบคุม การเปลี่ยนร่างของตนเองได้ภายกระแสพลังเหนือโลกนี้ จนทําให้เขาต้องคืนร่างกลับมาเป็นร่างเดิม แต่ทว่ายังไม่จบแค่นั้น กระทั่งพลังการฝึกปรือของเขาเองก็เริ่มถดถอย

 เจ้าทําบ้าอะไรกับข้า  เจ้าสํานักทองตะโกนใส่ซูหยางหลังจากนั้น

 ….. 

ซูหยางเหลือบมองเขาด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลงแล้วพูดว่า  กระบี่ศักดิ์สิทธิ์เป็นสุดยอดวิชากระบี่ และมันก็เป็นวิชากระบี่ที่ทรงอํานาจที่สุดที่มีมาด้วยเช่นเดียวกัน กระทั่งเซียนและเทพยังต้องก้มหัวให้ และทุกสิ่งที่อยู่ต่อหน้ามันก็ต้องถูกจํากัดขอบเขตไว้ แม้กระทั่งพลังการฝึกปรือ แม้ว่าข้าเพียงสามารถใช้ได้เพียงแค่ขี้ผงของพลังของมันในตอนนี้ มันก็เกินพอที่จะจัดการกับมดเช่นเจ้า 

 กระบี่ที่ทรงอํานาจที่สุดที่เคยมีมางั้นรึ…อย่ามากวนประสาทข้าแล้วมาสู้กันอย่างยุติธรรม  เจ้าสํานักทองคํารามด้วยใบหน้าที่กริ้วโกรธ

 สู้กับเจ้าอย่างยุติธรรมนั้น นั่นช่างเป็นเรื่องน่าขันที่ออกมาจากคนที่กําลังรังแกคนที่อยู่ในเขตอัมพรวิญญาณในขณะที่ตนเองอยู่ในเขตราชันวิญญาณอย่างภาคภูมิใจ  สายตาของซูหยางยังคงไม่เปลี่ยนแปลงในขณะที่เขากล่าวต่อไปอีกว่า  ถ้าเจ้าต้องการความยุติธรรม เช่นนั้นข้าก็จักกดพลังการฝึกปรือของเจ้าไว้ที่เขตอัมพรวิญญาณ 

กระบี่ศักดิ์สิทธิ์ในท้องฟ้าพลันสั่นสะท้าน เติมเต็มพื้นที่บริเวณนั้นด้วยกระแสพลังอันล้ําลึก

สองสามอึดใจให้หลัง เจ้าสํานักทองก็สามารถรู้สึกได้ว่าพลังการฝึกปรือระดับราชันวิญญาณของตนเองนั้นถอยลงไปอยู่ที่ระดับของคนในเขตอัมพรวิญญาณ

 น-นี่…  เจ้าสํานักทองจ้องมองฝ่ามือที่เปียกชื้นของตนเองโดยมีร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งตัวด้วยความกลัว เขาไม่เคยได้รับประสบการณ์การต่อสู้ที่บ้าคลั่งเช่นนี้ รวมทั้งไม่เคยรู้สึกไร้พลังแบบนี้มาก่อน

 นี่ยังมินับว่าได้มีการต่อสู้เกิดขึ้นมานับตั้งแต่แรก  เสียงของซูหยางพลันดังขึ้นมาตรงหน้าเขา

เมื่อเจ้าสํานักทองเงยหน้าขึ้น ซูหยางก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับสีหน้าเย็นเยียบ

 เมื่อไหร่ก็ตามที่ข้าอยู่ต่อหน้าคนที่จะพยายามที่จะล่วงเกินผู้หญิงของข้า มันเป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ข้าจะต้องกลายเป็นคนพาลที่จักคอยเหยียบย่ําศัตรูของข้าจนสิ้นซาก 

 ….. 

ภายใต้สายตาเย็นชาของซูหยางเจ้าสํานักทองที่ปกติแล้วจะกร่างและกําแหงหาญรู้สึกเหมือนกับว่าตนเองนั้นเล็กกระจ้อยร่อยประดุจมด

 อาาาาา 

เจ้าสํานักทองไม่มีความคิดต่อสู้เหลืออยู่อีกต่อไป เขาพลันหันกายรีบวิ่งหนีไปในทันที

 เซี่ยวหรง  ซูหยางพึมพัมชื่อของเธอ

และก่อนที่เจ้าสํานักทองจะทันได้วิ่งหนีไปไกลนัก ร่างเล็กๆที่มีความสวยประดุจสวรรค์สร้างก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขาเหมือนภูตผีปิดกั้นทางหนีของเขาไว้

เมื่อเจ้าสํานักทองมองเห็นหน้าของเซี่ยวหรง ต่างจากความรู้สึกตื่นกระหายและกําหนัดก่อนหน้านั้น ใบหน้าเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความตกใจหวาดกลัว

 จ-จ-จ-เจ้าคือ  เขานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่สํานักสุวรรณสิงห์ขึ้นมาได้ในทันที และบาดแผลที่เขาได้ลืมไปนานแล้วนั้นก็หวนกลับคืนมาอีกครั้ง