dual cultivation : ร่วมเรียงเคียงเซียน - Dual Cultivation ร่วมเรียงเคียงเซียน - บทที่ 450 คู่ฝึ กวิชาสามสิบสองคน

บทที่ 450 คู่ฝึ กวิชาสามสิบสองคน
เวลากว่าสามวันผ่านไปนับตั้งแต่ซูหยางหลับไหลหลังจากที่ใช้
ปราณเทพเอาชนะผู้ฝึกวิชาเขตอัมพรวิญญาณถึงสองคน
เมื่อเขาลืมตาอีกครั้ง ถังหลินชีก็นั่งจิบชาอย่างสบาย ๆ ข้างตัวเขาแล้ว
“สุดท้ายเจ้าก็ตื่น” ถังหลินชีสังเกตเห็นเขาอย่างรวดเร็วและวางถ้วย
ชาลง
“เป็นเวลาสามวันนับตั้งแต่เจ้าสลบไป”
“ข้าเข้าใจ… ข้าต้องขอโทษที่ทำให้เจ้าเป็นกังวล” ซูหยางลุกขึ้นนั่ง
บนเตียงพร้อมกับอาการปวดหัวและรู้สึกอ่อนเพลีย บางทีเขาอาจจะ
ใช้ปราณเทพในร่างมากเกินไป จึงเกิดผลกระทบ
“อย่างไรก็ตามเจ้ากำลังขาดปราณไร้ลักษณ์ใช่หรือไม่ ข้าได้ตระเตรียม
วิธีฟื้นฟูปราณไร้ลักษณ์ให้กับเจ้าหนึ่งอย่างเรียบร้อยแล้ว”
“โอ เจ้าได้เตรียมอะไรไว้ให้กับข้ารึ” เขาถามเธอ
ถังหลินชีหันกายไปมองดูยังทางออกและพูดเสียงดังว่า “พวกเจ้า
สามารถเข้ามาด้านในได้แล้วตอนนี้ สาว ๆ ทั้งหลาย”
เวลาถัดไป ผู้หญิงสามสิบสองคนที่ได้ตกลงที่จะเป็นคู่ฝึกให้กับซู
หยางก็เข้ามาภายในกระท่อม และทำให้สถานที่แออัดอย่างรวดเร็ว
“นี่…” ซูหยางมองดูพวกเธอด้วยดวงตาเบิกกว้าง
ผู้หญิงเหล่านี้ล้วนสวมเสื้อผ้าวับแวมที่ยากจะปกปิดส่วนที่กระตุ้น
อารมณ์ และพวกเธอก็มีท่าทางเอียงอายบนใบหน้า ถ้าให้เขาเดาว่า
ทำไมสาวสวยเหล่านี้จึงมายืนอยู่ต่อหน้าเขาด้วยลักษณะยั่วยวนเช่นนั้น
แน่นอนว่าพวกเธอต้องมาเพื่อเติมเต็มปราณไร้ลักษณ์ให้กับเขา
“นี่หมายความว่าอะไรกัน” แม้ว่าเขาจะเข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี
แล้ว เขาก็ยังตัดสินใจที่จะถามพวกเธออยู่ดี
“เมื่อหญิงเหล่านี้ได้ยินว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บและต้องการความช่วยเหลือ
พวกเธอต่างพากันยินดีตกลงใจที่จะเสนอร่างกายของพวกเธอในการ
ช่วยฟื้นฟูให้กับเจ้า จริงแล้วข้าชอบที่จะช่วยเหลือเจ้าเป็นการส่วนตัว
มากกว่า แต่อย่างที่เจ้ารู้อยู่แล้วว่าสถานการณ์ของข้ามิยอมให้เป็น
เช่นนั้น”
“…”
หลังจากที่เงียบไปชั่วขณะ ซูหยางก็ถามหญิงทั้งสามสิบสองคนที่นั่น
ว่า “พวกเจ้ามั่นใจว่าพวกเจ้าต้องการที่จะทำเช่นนี้ แม้ว่าข้าจะประทับใจ
เป็นอย่างมากที่พวกเจ้ามาอยู่ที่นี้ แต่จริงแล้วพวกเจ้ามิจำเป็นต้องทำ
เช่นนี้ก็ได้”
“พวกเราต้องการที่จะทำเช่นนี้ ท่านผู้มีพระคุณ ได้โปรดให้พวกเรา
อย่างน้อยก็ได้ทำเช่นนี้ให้กับท่าน ซึ่งได้ช่วยเหลือชนเผ่าของเราและ
ทุกชีวิตในนั้น”
“และถึงแม้ว่าท่านมิได้ช่วยเหลือชนเผ่าของเรา ข้าก็ยังยินดีที่จะเป็น
คู่นอนของท่าน ผู้มีพระคุณ”
หญิงสามสิบสองคนที่นั้นเริ่มเผยความรู้สึกของตนเองที่มีต่อซูหยาง
จนกระทั่งเขาพยักหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้ม
“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจักร่วมฝึกกับพวกเจ้าสาว ๆ ทั้งหลาย แต่ดูเหมือนว่า
ที่แห่งนี้จะค่อนข้างเล็กไปหน่อยและคับแคบเกินกว่าที่จะจุพวกเรา
ทั้งหมดให้อยู่อย่างสบาย ๆ ได้” ซูหยางกล่าวขณะที่เขามองไปรอบ ๆ
กระท่อม
“เจ้ามิต้องกังวลในเรื่องนี้ ในเมื่อเจ้าจักไปฝึกวิชาในที่อื่น เราได้
ตระเตรียมกระท่อมที่มีห้องใหญ่พอที่จะจุพวกเจ้าทั้งสามสิบสามคน
ได้อย่างสบาย” ถังหลินชีกล่าว
“เช่นนั้นพวกเราจะรออะไรอยู่ นำทางไปเลย” ซูหยางรีบลุกขึ้นยืน
จากเตียง
อาการปวดหัวที่เขามีไม่นานก่อนหน้านั้นดูเหมือนกับได้หายไป
หมดแล้วและร่างกายที่มีความรู้สึกอ่อนเพลียก็เหมือนจะเปี่ยมไป
ด้วยพลัง
เวลาหลังจากนั้นซูหยางและคู่นอนของเขาทั้งสามสิบสองคนก็ย้าย
จากกระท่อมหลังเล็กไปยังอีกหลังที่มีขนาดใหญ่กว่าสามเท่า จาก
เพียงแค่มองผ่าน ๆ ก็เห็นได้ชัดว่ากระท่อมได้ถูกสร้างขึ้นอย่างเร่ง
รีบจึงไม่ได้ดูหรูหราเหมือนกับหลังอื่น ๆ ที่มีอยู่ อย่างไรก็ตามการ
ตกแต่งภายในของที่แห่งนั้นสะอาดและเรียบง่ายอย่างถึงที่สุด แสง
สว่างภายในนั้นไม่ถึงกับสว่างหรือมืดเกินไป มันสลัวอย่างเหมาะสม
อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมภายในกระท่อมทำให้บรรยากาศสงบน่าอยู่อาศัย
บริเวณกลางห้องมีเตียงขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นจากต้นไม้ในบริเวณ
ใกล้เคียง และมีผ้าห่มผืนใหญ่หลายผืนที่ยัดไว้ด้วยขนนกอ่อนนุ่ม
คลุมเตียงอยู่
“หากเป็นขนาดนี้ มันควรจะสามารถรองรับคนได้ถึงห้าสิบคนได้
อย่างง่ายดาย” ซูหยางพยักหน้าด้วยสีหน้าพึงพอใจ
แม้ว่าสถานที่แห่งนี้ดูเหมือนจะเรียบง่ายและต่ำต้อย แต่มันก็ให้
ความรู้สึกดิบเถื่อนในบรรยากาศอย่างชัดเจนซึ่งไม่สามารถที่จะ
ลอกเลียนแบบได้ในทวีปตะวันออก
“ในตอนนี้ข้าจักปล่อยให้พวกเจ้าทั้งหมดอยู่กันตามลำพัง ขอให้
สนุกนะ” ถังหลินชีกล่าวกับพวกเธอก่อนที่จะปล่อยซูหยางไว้ตาม
ลำพังกับหญิงทั้งสามสิบสองคนในกระท่อม
“ก่อนที่เราจะเริ่ม ทำไมพวกเจ้าสาว ๆ มิแนะนำตัวก่อนล่ะ ข้าอยากจะ
รู้จักเกี่ยวกับคู่ของข้าบ้างเล็กน้อยก่อนที่พวกเราจะร่วมฝึกวิชากัน”
“ข้าจักเริ่มด้วยการแนะนำตัวข้า ข้าชื่อซูหยาง และข้าต้องการให้เจ้า
เรียกข้าเช่นนั้นในขณะที่พวกเราร่วมฝึกด้วยกัน นั่นหมายความว่าจัก
มิมี “ผู้มีพระคุณ” หรืออะไรทำนองนั้นในขณะที่เราอยู่ภายในสถานที่
แห่งนี้”
หญิงทั้งสามสิบสองคนพากันพยักหน้ารับรู้ก่อนที่พวกเธอจะทำการ
แนะนำตัวเอง
เวลาถัดจากนั้น เมื่อซูหยางได้รู้ถึงชื่อของหญิงทั้งหมดสามสิบสอง
คนแล้ว พวกเขาก็เริ่มฝึกวิชา
“ใครต้องการที่จะเป็นคนแรก” ซูหยางถามพวกเธอตอนที่พวกเขาเริ่ม
สองสามวินาทีถัดไปเด็กสาวร่างเล็กที่มีผมสั้นสีดำก็ก้าวออกมา
ข้างหน้า
“ข้าจักเป็นคนแรกที่ช่วยท่าน ซู…ซูหยาง” เด็กสาวกล่าวขณะที่เธอ
คลายสายรัดบนไหล่ของเธอปล่อยให้เสื้อผ้าชิ้นเดียวของเธอเลื่อนลง
ไปตามร่างกายอ้อนแอ้นของเธอ
ซูหยางก็ถอดเสื้อผ้าของตนเองเช่นกันเผยให้เห็นถึงร่างกายที่สมส่วน
ผิวขาวราวหยก และลำลึงค์ที่แข็งตัวเต็มที่ของเขา
“ช่าง…ช่างใหญ่เหลือเกิน”
เหล่าหญิงสาว ๆ พากันอ้าปากค้างด้วยความตกใจเมื่อพวกเธอเห็น
สัตว์ร้ายนั้นเป็นครั้งแรก แม้แต่หญิงสาวมากประสบการณ์ก็ไม่เคย
เห็นสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่เช่นนี้มาก่อนเช่นกัน และแน่นอน
พวกเธอไม่มีใครที่จะคาดว่าเขาได้ซุกซ่อนของขนาดใหญ่เช่นนี้ไว้
ภายใต้เสื้อผ้าของเขามาโดยตลอด
“มาที่นี่สิ” ซูหยางเชื้อเชิญเด็กสาวด้วยรอยยิ้มน่าหลงใหลพร้อมกาง
แขนออก
เด็กสาวพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเอียงอายและตรงเข้าไปหาเขาอย่างช้า ๆ
ครั้นเมื่อเธอเข้าไปใกล้มากพอ ซูหยางก็จับมือเธอไว้และดึงร่างเล็ก ๆ
ของเธอเข้าไปในอ้อมแขน
“ในเมื่อนี่เป็นครั้งแรกของเจ้า ข้าต้องการให้เจ้าคุ้นเคยกับความรู้สึก
ก่อนเป็นอันดับแรก”
“ทำไมท่านจึงรู้” เด็กสาวประหลาดใจในเมื่อเธอจำไม่ได้ว่าเคยบอก
เขาว่าเธอเป็นสาวพรหมจรรย์
“ข้ารู้อยู่แล้ว” ซูหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
จากนั้นเขาก็วางร่างเธอนอนลงบนเตียง ก่อนที่จะเลื่อนนิ้วของเขาลง
ไปตามผิวเรียบเนียนของเธอจนกระทั่งถึงรอยแยกของเธอและลูบไล้
มันเหมือนกับทารก
“อาาา”
เด็กสาวบริสุทธ์ิพลันรู้สึกเกร็งไปทั่วทั้งเรือนร่างจนทำให้ร่างกายสั่น
สะท้าน
“ผ่อนคลายร่างกายของเจ้าและสนุกไปกับมัน…”
ซูหยางพึมพำด้วยเสียงอ่อนโยนขณะที่ริมฝีปากของเขาตรงไปยัง
บุปผชาติแปลกใหม่ระหว่างขาของเด็กสาว โลมเลียน้ำหวานแสน
อร่อยที่ไหลออกมาจากช่องสังวาสของเธอ
“โอออออ”
“อาาาา”
“อืมมมม”
เด็กสาวพรหมจรรย์ครางเสียงดัง รู้สึกดังขึ้นสวรรค์ที่เธอไม่สามารถ
บรรยายได้ ยอมให้ความรู้สึกนี้รุกล้ำร่างกายของเธอโดยปราศจาก
การต่อต้านใด ๆ
เมื่อหญิงที่เหลืออีกสามสิบเอ็ดคนเห็นสีหน้าเปี่ยมสุขของเด็กสาว
โสดขณะที่ซูหยางลิ้มลองร่างกายของเธอ พวกเธอก็เริ่มทนไม่ไหว
อุณหภูมิร่างกายและความปรารถนาในกามของพวกเธอพุ่งสูงขึ้น
และพวกเธอก็เริ่มส่งเสียงหอบ
กิจกรรมการร่วมรักของพวกเขาเพียงแค่เพิ่งเริ่มต้น แต่พวกเธอทุก
คนก็ไม่สามารถที่จะอดใจรอให้ถึงตาของตนเองได้สัมผัสกับสิ่งที่
เด็กสาวได้รู้สึกกับซูหยาง
ในเวลานั้น ภายนอกกระท่อมชินเหลียงหยูได้เฝ้าสถานที่ เธอต้องการ
ที่จะให้มั่นใจว่าจะไม่มีใครเข้ามารบกวนสิ่งที่เกิดขึ้นภายในกระท่อม
แม้ว่านั่นจะต้องแลกด้วยชีวิต
แต่ทว่าเมื่อเธอเริ่มได้ยินเสียงอันเปี่ยมไปด้วยความสุขดังมาจากภายใน
กระท่อม จิตใจของเธอก็พลันท่วมท้นไปด้วยจินตนาการของตนเอง
ไม่นานนักกระทั่งเธอก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ มาจากส่วนล่างของร่างกาย
ตนเอง
“ถ้าเพียงข้ามิได้เกิดมาเป็นลูกสาวของหัวหน้าหมู่บ้าน บางทีข้าอาจจะ
อยู่ภายในร่วมกับคนอื่นแล้วในตอนนี้…” เธอถอนหายใจ