dual cultivation : ร่วมเรียงเคียงเซียน - บทที่ 599 แรงกระตุ้นที่อยากจะทําอย่างรุนแรง

บทที่ 599 แรงกระตุ้นที่อยากจะทําอย่างรุนแรง

 อาาา 

 อาาาาา

 อาาา

 มากกว่านี้อีก เติมร่างของข้าให้มากไปกว่านี้ด้วยปราณหยางของเจ้า 

โหลวหลานจีครวญครางดังลั่นขณะที่ซูหยางที่มแทงร่างของเธออย่างหลงไหล

สองสามอึดใจให้หลัง ปราณหยางอันรุ่มร้อนก็พวยพุ่งเข้าไปในถ้ําอันคับแคบของเธอ เติมท้องของเธอจนกระทั่งเธอรู้สึกอิ่ม รู้สึกเหมือนกับว่าเธอเพิ่งกินอาหารมื้อใหญ่

 ให้ข้าช่วยทําความสะอาดให้กับเจ้า  โหลวหลานจีกล่าวกับเขาหลังจากนั้น

 ดื่ม..  เธอเลียไปรอบแท่งอวบของเขาด้วยลิ้นอ่อนนุ่มของเธอก่อนที่จะดูดมันเข้าไปในปากของเธอ

 อืม 

 อืมมมมม… 

โหลวหลานจีทําการดูดดื่มแท่งของเขาแม้ว่าจะดูดจนสะอาดแล้ว เหมือนกับว่าเธอเสพติดมัน

 เจ้าต้องมีเหลืออยู่ในตัวเจ้าอีกใช่ไหม มาเลยปล่อยมันเข้าไปในตัวข้า ข้าจักดูดกลืนทุกอย่าง ที่เจ้าได้เสนอต่อข้า  โหลวหลานจีพลันกล่าวกับเขา

ซูหยางพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา และภายในไม่กี่นาทีให้หลัง ปราณหยางอีกสายก็พุ่งออกจากแก่นกายของเขาและเติมเข้าไปในปากของโหลวหลานจี

 งั้มมมม 

โหลวหลานจีดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจกับการที่มีปริมาณปราณหยางไม่สิ้นสุดไหลเข้าไปในปากของเธอ ซึ่งเธอก็ต้องรีบกลืนมันเข้าไปเพื่อที่จะได้มีที่ว่างในปากของเธอให้สามารถรับเพิ่มเข้าไปได้อีก

หลายคําหลังจากนั้น ซูหยางก็หยุดปล่อยปราณหยางของเขา ปล่อยให้โหลวหลานจีได้มีเวลาหายใจได้ในที่สุด

 เจ้าต้องการให้ปราณหยางท่วมปากข้าตายหรืออย่างไร  โหลวหลานจีกล่าวกับเขาหลังจาก

 ข้าอดไม่ได้นี่นา ปากเจ้าช่างรู้สึกน่าหลงไหลอะไรเช่นนั้น  ซูหยางยักไหล่ด้วยสีหน้าไร้เดียงสา

 จริงรี  โหลวหลานจีถามด้วยดวงตาที่เป็นประกายไปด้วยความดีใจ

 จริงสิ เมื่อเปรียบเทียบกับครั้งที่เมื่อตอนที่เราร่วมเรียงเคียงกันเป็นครั้งแรก เจ้าได้พัฒนาขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด กระทั่งที่ว่าเจ้าเองก็จะไม่สามารถจําตัวเจ้าเองได้หากว่าเจ้าเดินทางกลับไปยังอดีตและได้รู้เห็นความแตกต่าง  เขาพยักหน้า

 ข้าเดาว่าการมีคู่ครองที่มีความสามารถย่อมสามารถทําให้โลกเปลี่ยนไปได้  เธอกล่าว จากนั้นเธอก็กล่าวต่อพร้อมกับรอยยิ้มที่หวานอมขมว่า  ข้ามิรู้ว่าข้าจักอยู่ได้อย่างไรหากว่ามิมีเจ้าในอนาคต ซูหยาง หลังจากที่ทําเรื่องนี้หลายครั้งกับเจ้า มาตรฐานสําหรับความสุขของข้าก็ได้กลายเป็นอะไรสักอย่างที่เพ้อฝัน และข้าก็มิอาจที่จะได้รับความพึงพอใจจากใครอื่นในตอนนี้ เจ้าจักรับผิดชอบอย่างไรในเรื่องนี้ ซูหยาง 

 เมื่อเจ้าเก่งกาจในเรื่องใดเรื่องหนึ่งย่อมเป็นเรื่องที่ดีกว่าที่จะพัฒนามันต่อไปแทนที่จะยับยั้งความสามารถของเจ้าไว้ มิมีเรื่องใดที่เจ้าจักสามารถเปลี่ยนแปลงมันได้  ซูหยางถอนหายใจ  มันอาจจะเหมือนมิได้เป็นเช่นนั้น แต่มันเป็นเรื่องที่ยากจริงๆสําหรับข้าที่จะออมรั้งความสามารถอันมากมายของข้าไว้ มีนับครั้งไม่ถ้วนในระหว่างที่ข้าฝึกฝนในโลกนี้ที่ข้ารู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่อยากจะทําอย่างรุนแรงที่มิอาจจะยับยั้งได้ 

โหลวหลานจีมองดูซูหยางด้วยดวงตาเบิกกว้าง เมื่อเธอไม่สามารถที่จะจินตนาการได้ถึงความสามารถที่แท้จริงของเขานั้นถูกระงับไว้มากแค่ไหนหรือว่าจะรู้สึกเป็นเช่นไรในการฝึกร่วมกับซูหยางเมื่อเขาใช้ความสามารถและวิชาทั้งหมดของเขา

 ข้าขอโทษ ซูหยาง ข้ารู้ว่าเจ้าได้ยับยั้งความสามารถของเจ้าไว้ แต่ข้ามิรู้ว่ามันจักมากมายถึงขั้นนี้  โหลวหลานจีถอนหายใจ

 มิต้องกังวลในเรื่องนั้น ข้าคุ้นเคยกับมันแล้วในตอนนี้  ซูหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

ในเวลาต่อมา โหลวหลานจีก็ถามเขาว่า   พวกศิษย์เป็นอย่างไรกันบ้าง 

 พวกเขาพัฒนาไปในทิศทางที่ดี คงมิใช้เวลานานนักก่อนที่พวกเขาทั้งหมดจักก้าวเข้าถึงเขตปฐพีวิญญาณ พวกเขาบางคนอาจจะเข้าถึงระดับนั้นภายในสิ้นปีนี้  ซูหยางกล่าวกับเธอ

 เขตปฐพีวิญญาณ  สีหน้าประหลาดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของโหลวหลานจี  มินานมานี้ ข้าคงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งหากว่ามีศิษย์สักคนได้ทําการเข้าถึงเขตสัมมาวิญญาณ ข้ารู้สึกเหมือนว่าโลกนี้หมุนเร็วเกินไป 

 ยุทธภพจักพัฒนาไปข้างหน้าเสมอ และมันก็จะเป็นไปเช่นนี้ต่อให้ข้ามิได้อยู่ที่นี่ก็ตามข้า เพียงแค่ช่วยให้กระบวนการนั้นเร่งเร็วขึ้นเท่านั้น 

 ข้ารู้สึกผิดที่ปล่อยให้เจ้าทําทุกสิ่งด้วยตัวเจ้าเอง ซูหยาง ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นผู้นํานิกายเช่นกัน ข้าก็มิได้ทําอะไรนอกจากพัฒนาพลังการฝึกปรือของตัวข้าเองอย่างเห็นแก่ตัวในขณะที่ปล่อยให้เจ้าดูแลเหล่าศิษย์  โหลวหลานจีถอนใจ

 ถ้าเจ้ามิรีบพัฒนาพลังการฝึกปรือของเจ้า เจ้าคิดว่าจะเป็นอย่างไรหากว่าข้าจากไปแล้ว ใครจักเป็นคนดูแลเหล่าศิษย์ แม้ว่าจะยังคงมีมหาค่ายกลคอยปกป้องนิกาย นั่นก็เป็นเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่มันจักสามารถทําได้ และครั้นเมื่อข้าจากที่แห่งนี้ไปแล้ว เจ้าก็จักต้องดูแลศิษย์ตามลําพังจนกว่าเจ้าจะพบเจอกับผู้นํานิกายคนใหม่ 

 ข้ามิคิดว่าข้าจักสามารถที่จะหาผู้นํานิกายคนใหม่ได้ที่จักสามารถแทนที่เจ้าได้อย่างสมบูรณ์ ซูหยาง 

 ฝากความหวังไว้กับเหล่าศิษย์สิ แม้ว่าพวกเขาอาจจะยังมิเติบโตเต็มที่ในตอนนี้ แต่ครั้นเมื่อพวกเขาจบการฝึกของพวกเขาแล้ว ก็จักมีศิษย์ที่เก่งกาจมากมายที่สามารถที่จะกลายเป็นผู้นํานิกายที่มีความสามารถได้ 

 แน่นอน พวกเขาได้รับการสอนจากเซียนนี่นะ  โหลวหลานจีกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

ในเวลาหลังจากนั้น ซูหยางก็กลับคืนไปที่ห้องของตนเอง ที่ซึ่งถังหลิงซีได้ฝึกวิชาอยู่บนเตียงอยู่อย่างเงียบๆ

 เหมือนกับที่ข้าได้คาดไว้สําหรับผู้นํานิกายทั้งนิกาย เจ้าทํางานหนักมากสําหรับเหล่าศิษย์  ถังหลิงชีพลันกล่าวกับเขา

 เจ้ายังคงตื่นอยู่อีกรี หรือว่าเจ้ากําลังรอข้าอยู่  ซูหยางถามเธอ

 ใช่ ข้ามีบางเรื่องที่จะพูดกับเจ้า เป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับชิวเยว  เธอกล่าวด้วยเสียงเยือกเย็น

 ชิวเยว่ มีอะไรเกี่ยวกับเธอ 

 จริงแล้วเจ้ารู้สึกอย่างไรกับเธอ ขาหมายถึงในฐานะหญิงคนหนึ่ง 

 แน่นอนว่าข้ารักเธอ  เขาตอบกลับโดยไม่ลังเล

 ข้าก็คาดว่าเจ้าจักต้องพูดเช่นนี้อยู่แล้ว  ถังหลิงชีพยักหน้า จากนั้นเธอก็ตั้งคําถามต่อไปอีกว่า  เช่นนั้นเจ้ารู้มากน้อยเท่าไหร่เกี่ยวกับสายเลือดของเธอ เจ้าได้อยู่ที่ตําหนักจันทรามาชั่วระยะหนึ่ง ใช่ไหม แน่นอนว่าเจ้าต้องรู้สึกอย่างสองอย่างในเรื่องพวกเขา 

 ตําหนักจันทราศักดิ์สิทธิ์ ทําไมเจ้าจึงถามเรื่องนี้  ซูหยางเลิกคิ้วด้วยท่าทางสงสัย

 ข้าเพียงแค่สงสัยว่าทําไมเจ้าจึงมิบอกชิวเยวในเรื่องช่องโหว่ในเรื่องคําสาป ข้ามิได้สงสัยในความรู้สึกของเจ้าที่มีต่อเธอ แต่จากที่รู้จักเจ้ามา เจ้าควรจะบอกกับเธอนานแล้วเพื่อที่เธอจะได้มิรู้สึกไร้ความหวัง ถึงแม้ว่าเธอมิได้ชอบความคิดนั้น อย่างน้อยเจ้าก็ควรจะมีทางออกให้กับเธอ  ถังหลิงซีกล่าวกับเขา

ซูหยางไม่ได้ให้ตอบเธอในทันใดแต่ว่านิ่งเงียบไปเป็นเวลานาน