dual cultivation : ร่วมเรียงเคียงเซียน - Dual Cultivation ร่วมเรียงเคียงเซียน - บทที่ 392 วิชาเหนือโลก

Dual Cultivation บทที่ 392: วิชาเหนือโลก

“เฮ้” โหวเยินเจียเรียกซูหยางขณะที่เขาเดินจากไปจากเวที

ซูหยางหยุดเดินและหันไปมองดูอีกฝ่าย

“ขอบคุณ… ที่หยุดเธอไว้” โหวเยินเจียพูดต่อ

“ถ้าเจ้ามิหยุดเธอไว้ นั่นย่อมทำให้เธอสูญเสียอนาคตในฐานะผู้ฝึกวิชา ในกรณีที่เลวร้ายเธออาจจะกลายเป็นคนพิการจากวิชาตีกลับ”

ซูหยางยิ้มและกล่าวว่า “ถ้าเจ้าต้องการขอบคุณจริงๆ ส่งสาวสวยที่เต็มใจไปยังที่ข้าอยู่”

โหวเยินเจียไม่รู้ว่าควรจะตอบสนองกับคำพูดเช่นนั้นอย่างไรจึงได้แต่เงียบด้วยสีหน้าแข็งทื่อ ในเวลาเดียวกันนั้นผู้ชมต่างก็พากันเงียบสนิท ราวกับว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น

“ผู้ชนะในการแข่งขันนี้คือนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัย”

มีเพียงแต่ตอนที่ซื่อตงประกาศผลที่ทำลายความเงียบลงได้

“มิมีทาง… นี่มิควรจะเกิดอะไรขึ้นเช่นนี้…”

“นิกายดอกบัวเพลิงพ่ายแพ้ได้อย่างไรกันเมื่อกว่าครึ่งของผู้เข้าร่วมการแข่งขันล้วนอยู่ในเขตปฐพีวิญญาณ และก็มิใช่ว่าพวกเขาสู้กับสำนักกระบี่ศักดิ์สิทธิ์”

“เชี่ยทั้งนั้น ข้าอุตส่าห์พนันเงินทั้งหมดไปว่าพวกเขาจะชนะ”

หลายคนดูเหมือนไม่อยากเชื่อ แต่มีคนมากกว่านั้นที่ตื่นตระหนกไปกับผลของการแข่งขันนี้

ไม่ว่าอย่างไร นิกายดอกบัวเพลิงซึ่งคนส่วนใหญ่ต่างพากันคิดว่าจะเป็นผู้ชนะในการแข่งขันนี้ได้พ่ายแพ้ให้กับนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัย หนึ่งในสำนักระดับต่ำที่สุดในการแข่งขันทั้งหมดนี้

“พี่ชายข้าเป็นดังที่คาดไว้… เขาช่างน่ามหัศจรรย์…” ซูหยินตาเป็นประกายไปด้วยความชื่นชม

“วิชานั้นที่เขาใช้เคาะหลินเชาชางสิ้นสติไป… มีวิชาแบบนี้ในโลกด้วยรึ” ไป่ลี่ฮัวสามารถรู้สึกได้ว่าหลังของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็นเยียบหลังจากที่เห็นวิชาสุดท้ายที่ซูหยางใช้ซึ่งแผ่รังสีพ้นโลกออกมา

อย่างไรก็ตามไม่เพียงแค่ไป่ลี่ฮัว จอมยุทธทุกคนที่นั่นต่างก็พากันรู้สึกได้ถึงรังสีเทพเจ้าจากวิชานั้น ราวกับว่านั่นเป็นแหล่งกำเนิดความศักดิ์สิทธิ์

“ท่านพ่อ วิชานั่นที่ซูหยางใช้…” ซีซิงฟางกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

“ข้าเข้าใจ…แต่ข้าก็มิรู้อะไรเช่นกัน” เจ้าซีมีสีหน้เคร่งเครียด

“ทุกวิชาในโลกนี้มีระดับ และแต่ละระดับก็จะมีกลิ่นอายที่เฉพาะตัว อย่างไรก็ตามข้ายังมิเคยรู้สึกถึงกลิ่นอายรังสีแบบนี้มาก่อน”

ตัวอย่างเช่น ส่วนใหญ่แล้ววิชาระดับมนุษย์จะปลดปล่อยกลิ่นอายที่ทำให้รับรู้ได้ทันทีว่าเป็นวิชาระดับมนุษย์ และนี่คือวิธีปกติที่ผู้ฝึกยุทธใช้ประเมินวิชาที่พวกเขาไม่เคยเห็นหรือได้ยินมาก่อนโดยอาศัยกลิ่นอายของมัน อย่างไรก็ตามวิชาที่ซูหยางใช้ได้ปลดปล่อยกลิ่นอายที่เป็นรังสีที่เหนือโลกที่ไม่มีใครเคยรู้จัก ได้แต่กล่าวว่ามันเป็นวิชาระดับใหม่หรือเป็นวิชาที่พิเศษเฉพาะจริงๆเท่านั้น

“แม้ว่าข้ามิรู้ว่าวิชานี้อยู่ในระดับไหน แต่รังสีของมันนั้นแกร่งกล้ากว่าวิชาระดับเซียนใดๆ” เจ้าซีคาดเดา

หลังจากที่เงียบไปชั่วขณะ เขากล่าวต่อว่า “ตามที่ข้าคาดไว้ อาจารย์ของเขาต้องเป็นคนจากทวีปศักดิ์สิทธิ์กลางอันลึกลับนั่น”

หลังจากที่นิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยชนะโดยไม่คาดฝัน การแข่งขันก็ดำเนินต่อไปตามปกติ

เวลาผ่านไปหลังจากนั้น หลินเชาชางก็ค่อยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ

“อืมม.. เกิดอะไรขึ้นกับข้ากัน” เธอพึมพัมขณะที่เธอลุกขึ้นนั่ง รู้สึกถึงวัสดุนุ่มนิ่มสบายภายใต้ร่าง “ศิษย์พี่หญิง ร่างกายของท่านรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง ท่านเจ็บตรงไหนบ้าง”

ศิษย์ที่ทำหน้าที่เฝ้าดูเธอพลันตรงเข้าไปหาหลังจากที่เห็นเธอตื่นขึ้น

“นอกจากจะรู้สึกอ่อนแรงเล็กน้อย ข้าก็รู้สึกว่าค่อนข้างปกติ…” หลินเชาชางตอบกลับด้วยเสียงนุ่มนวลและสับสน “ขอบคุณสวรรค์ที่ท่านสบายดี” ศิษย์คนนั้นถอนหายใจโล่งอก

“เกิดอะไรขึ้นกับการแข่งขัน ทำไมข้าจึงมาหลับอยู่ที่นี่” หลินเชาชางเลิกคิ้ว

“ท่าน… ท่านจำอะไรมิได้เลยหรือ ท่านใช้วิชาสุดยอดบงกชดาลเดือดระหว่างการแข่งขันกับนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัย” ศิษย์คนนั้นให้คำอธิบายอย่างคร่าวๆ

หลังจากครุ่นคิดชั่วขณะ สุดท้ายหลินเชาชางก็นึกทุกสิ่งที่เกิดขึ้นได้และความจำในการต่อสู้ก็ปรากฏขึ้นในใจ

“อาา…ข้าเข้าใจแล้ว.. มิเพียงแต่ข้าแพ้การแข่งขันให้กับเขา แต่ข้าก็ยังกระทั่งทำตัวงี่เง่า…”

“อย่าพูดอะไรแบบนั้น ศิษย์พี่หญิง ท่านพยายามอย่างดีที่สุด นั่นมิได้น่าอายแม้แต่น้อย” ศิษย์คนนั้นพยายามที่จะปลอบใจเธอ

“หยุด เจ้ามิจำเป็นต้องโกหกโต้งๆอย่างนั้น ถึงแม้ว่าข้าตกอยู่ในผลกระทบของบงกชดาลเดือด เขาก็เคาะข้าร่วงอย่างง่ายๆเหมือนกับกำลังหายใจ แท้จริงแล้วเขากำลังเล่นกับข้ามาตลอด”

หลังจากที่เงียบไปชั่วขณะหลินเชาชางก็กล่าวต่อว่า “อย่างไรก็ตามการแข่งขันมิใช่เพียงสิ่งเดียวที่ข้าสูญเสียในการแข่งขันครั้งนั้น…”

หลินเชาชางแสดงรอยยิ้มขื่นขม

ศิษย์คนนั้นตระหนักถึงสิ่งที่เธอพูดถึงได้อย่างรวดเร็วและมองดูเธอด้วยดวงตาเบิกกว้าง “ศิษย์พี่หญิงหลิน ท่านมั่นใจว่ามิคิดที่จะให้ร่างกายของท่านกับเขาใช่ไหม”

“นั่นเป็นการพนัน และนั่นเป็นพนันที่ข้าแพ้”

“ท่านแพ้แล้วจักเป็นไร ท่านมิจำเป็นต้องให้เขาอะไรทั้งสิ้น”

“แต่ว่ามีคนเป็นพยานนับแสน”

“ไร้สาระ ผู้คนย่อมเข้าใจถ้าท่านมิทำเช่นนั้น ตามจริง ข้ามั่นใจว่ามิว่าพวกเขาหรือท่านย่อมมิอยากให้เป็นเช่นนั้น ทำไมท่านมิพูดกับท่านเจ้าสำนักล่ะ ข้ามั่นใจว่าเขาจักต้องทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้แน่”

หลินเชาชางหลับตาและเปลี่ยนเป็นเงียบขณะที่เธอนึกถึงสิ่งที่ซูหยางได้พูดกับเธอก่อนที่เธอจะหมดสติ

รอยยิ้มแปลกๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าเธอ และเธอก็พึมพัมว่า “อย่ากังวล ใช่ว่าข้าจักมอบร่างกายให้เขาในเรื่องอะไรทำนองนี้จริงๆ ข้ามิทำอะไรแน่นอนตอนนี้”

“จริงรึ” ศิษย์คนนั้นมองดูเธอด้วยสายตาเป็นกังวล

หลินเชาชางพยักหน้าก่อนที่จะกล่าวว่า “เจ้าตามหาท่านผู้นำนิกายให้ข้าได้หรือไม่ ข้าอยากจะพูดกับเขา”

“อื้อ” ศิษย์คนนั้นพยักหน้าและออกจากห้องไปไม่นานจากนั้น

หลังจากนั้น โหวเยินเจียก็เข้ามาในห้อง

“เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง” เขาถามเธอ

“อ่อนแออยู่บ้างเล็กน้อย”

“นั่นเป็นไปตามคาด ในเมื่อพลังการฝึกปรือของเจ้าถูกผนึกชั่วคราว เจัาจักกลับคืนเป็นปกติภายในไม่กี่วัน… อย่างน้อยก็ตามสิ่งที่ซูหยางพูดไว้”

แม้ว่าหลินเชาชางจะเงียบ สีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยคำถาม

“ข้าเสียใจ… ที่แพ้… ที่ทำให้ทุกคนผิดหวังหลังจากที่ข้าพูดสิ่งต่างๆออกไป” หลินเชาชางพึมพัมหลังจากนั้นชั่วขณะด้วยน้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย

โหวเยินเจียส่ายหน้าและยิ้ม “สัตว์ประหลาดเช่นเขา ข้าก็มิมั่นใจว่าข้าจักเอาชนะเขาได้ อย่าว่าแต่เจ้า อย่าคิดอะไรมากเรื่องนี้ สิ่งที่เจ้าต้องรู้อย่างเดียวก็คือมิมีใครที่โทษเจ้าที่แพ้”

หลินเชาชางกระพริบตาและพยักหน้าด้วยรอยยิ้มนุ่มนวล