dungeon defense - ตอนที่ 10 แบบฝึกเคลียร์

* * *

ผมไม่ได้ไล่ตามไปจับกลุ่มของริฟ ความเร็วในการวิ่งของโกเลมนั้นเชื่องช้ากว่าที่ผมคิดไว้ กว่าผมจะไล่ตามอีกกลุ่มไป กลุ่มของริฟก็ได้หนีไปถึงทางออกแล้ว

ผมเลิกตามล่าไป โกเลมเหลือเลือดเพียง 2 หน่วยเหลือ นั่นคือ เหตุผลว่าทำไมผมถึงเลิกตามล่าไป สุดท้ายแล้ว รวมกับหนึ่งคนที่หนีไปได้ตั้งแต่แรกและกลุ่มริฟ ผมกำจัดไปจนเหลือ 6 คน

การต่อสู้ครั้งที่สองเป็นไปอย่างดุเดือด หลังจากที่ผมสั่งให้โกเลมก้มหมอบลงในมุมมืดของถ้ำ―― ทำให้โกเลมนั้นไม่ต่างจากก้อนหินธรรมดา ――ผมซ่อนอยู่หลังหินย้อย โกเลมออกจู่โจมกลุ่มนักผจญภัยที่ผ่านมาในทันที การจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวสำเร็จ นักผจญภัยตายไปทันทีสองคน

“ทำไมยังมีมอนสเตอร์เหลือวะ!?”

“เชี่ย ไอ้หมอนั่นมันเรียกออกมางั้นเหรอ?”

ปัญหาที่ตามมาทีหลังคือ แม้สามคนที่เหลือจะเป็นมือใหม่แต่พวกเขาเคยสู้กับมอนสเตอร์มาก่อน ด้วยประสบการณ์ดังกล่าว พวกเขารู้ว่า ควรจะสู้กับมอนสเตอร์โดยที่ไม่ตกใจ สองคนนั้นป้องกันตัวเองด้วยโล่ และอีกคนโจมตีด้วยกระบองเหล็ก เลือดของโกเลมลดลงอย่างรวดเร็วจากที่เคยมีอยู่ 6 หน่วย

ผมตื่นเต้นเกินไปและโผล่ตัวออกมาจากด้านหลังหินงอก ผมตัดสินใจจะเสี่ยงเพราะกลัวว่า โกเลมอาจตาย ผมตะโกนเสียงดังดึงความสนใจจากพวกเขา

“อ๊าาาาาา! นักผจญภัย นักผจญภัยกลุ่มใหญ่เข้ามาถึงแล้ว!”

พวกเขาหันกลับมาโดยอัตโนมัติเพราะเสียงตะโกนของผม ก่อนจะแสดงสีหน้าเหมือนจะถามว่า ‘นี่แกมาทำอะไรที่นี่วะ?’

โกเลมเหวี่ยงหมัดใส่หัวนักผจญภัยคนหนึ่งทันทีที่ประมาท ล้มไปคนหนึ่ง การที่จู่ๆผมปรากฏกายขึ้นมาและข่าวว่านักผจญภัยกลุ่มอื่นกำลังมาใกล้ทำให้พวกเขาระส่ำระส่าย พวกเขาทั้งหมดจึงถูกกำจัดเมื่อ เสียรูปแบบการยืนตำแหน่ง

ดูเหมือนว่า พวกเขาจะเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรก็แทบจะวาระสุดท้ายแล้ว ก่อนที่นักผจญภัยคนสุดท้ายจะหมดลม เขาหันหน้ามาหาผมด้วยขาทั้งสองที่หักไปแล้ว

“ไอ้จอมมาร――ไอ้ระยำ แกทรยศพวกเรา!”

เขาพุ่งหอกมาหาผม ผมตกใจและก้มลงทันที เนื่องจากเขาขว้างหอกโดยไม่มีแรงส่งจากเท้า หอกจึงมาไม่ถึงตัวผมและตกลงกลางดินแทน หัวของนักผจญภัยถูกบดขยี้ด้วยแขนโกเลมก่อนหอกจะหยุดนิ่งบนพื้น

ทันทีหลังจากนั้น ข้อความที่ขึ้นว่า 「CLEAR!」 ปรากฏขึ้นพร้อมเสียงประโคมก้อง

─ คุณได้เคลียร์ ภารกิจแบบฝึกแล้ว

─รางวัลในการจบภารกิจแบบฝึก คุณได้รับ 1 สกิล สกิลนั้นจะขึ้นกับการกระทำที่คุณแสดงออกมาผ่านการกระทำของผู้เล่น

─ยินดีด้วย! คุณได้รับสกิล ‘การแสดง’

ผมได้ยินเสียงหุ่นยนตร์สาวในหู คำว่า 「CLEAR!」ส่องประกายต่อหน้า อักษรตัวโตๆระยิบระดับด้วยสีสันราวกับคำที่โผล่บนเครื่องสลอตแมชชีน

ผมมองเหม่อไปที่แสดงนั้น ไม่นานโฮโลแกรมใหม่ก็โผล่มาพร้อมเสียง บอก ‘Outcome report’ มันคือ บันทึกรายงานผลแบบฝึก

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

[บันทึกรายงานผล]

*จำนวนมอนสเตอร์ที่เลเวลอัพ: 1　　　จำนวนมอนสเตอร์ที่ถูกจัดการ: 0

*จำนวนนักโทษที่จับมาได้: 0

ทองที่มีในครอบครอง:　611 gold

ทองที่ปล้นได้:　 +2 gold　 　　　ทองที่ถูกปล้น: -201 gold

เงินรวม:　412 gold

*ค่าประสบการณ์ดันเจี้ยน: 0026/1000 (Lv.01)

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

เสียงเอฟเฟคที่ไม่สอดคล้องกับฉากเลือดสาดที่เต็มไปด้วยซากศพดังอยู่ในถ้ำท่ามกลางกระโหลกที่แหลกและสมองที่เละละเอียด

ผมไม่สามารถเข้าถึงความกลวงเปล่าในหัวตอนนี้ได้

ผมมองด้วยแววตาว่างเปล่าในขณะที่ทุกอย่างยับเยิน

ตั่บ

อะไรบางอย่างแตะที่ปลายเท้าผม หอกที่ขว้างมาจากนักผจญภัยคนสุดท้าย ในที่สุดมันก็มาหยุดลงที่เท้าผมแล้ว

“อั่ก……!”

ความอึดอัดที่ทนเก็บมาตลอดในที่สุดมันก็พุ่งออกมารวดเดียว มันคือ อาการอ้วกแตกที่อั้นไว้จากความตื่นเต้นเป็นเหมือนยาชา

ผมพยายามอย่างมากที่จะทนมาตลอด ถึงอย่างนั้นอ้วกและน้ำย่อยในลำไส้ก็ไหลออกมาทันทีที่เปิดปาก น่าขยะแขยงมาก ของเหลวสีน้ำตาลเข้มรินไหลใส่ด้ามจับหอก

มีครั้งหนึ่งตอนเข้าปีหนึ่ง ผมโดนรุ่นพี่ลากไปย่านสถานเริงรมณ์แล้วเสียซิง ตอนนั้นกลิ่นที่เล็ดออกมาจากส่วนล่างของผู้หญิงคนที่ดูแลผมนั้น ช่างน่ารังเกียจมาก

เหม็นจนไม่อยากเชื่อว่า ผู้ชายที่กล้าทำกับเธอลงจะมีอยู่จริง

กลิ่นในตอนนั้นยังน้อยกว่าตอนนี้ด้วยซ้ำ กลิ่นของเลือดที่รั่วซึมผ่านหัวมนุษย์ที่ไหลทะลักออกมาจากด้านใน น่าขยะแขยงกว่าอะไรทั้่งปวง ผมไม่ยักรู้เลยว่า กลิ่นเลือดนั้นจะให้ความรู้สึกสยดสยองได้ขนาดนี้

“อั่ก! โอ่กกกกก!”

สิ่งเดียวกันนี้ที่เป็นก้อนเลือดบนพื้น ต่างก็ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของผมตอนนี้เหมือนกัน และเมื่อความคิดนั่นแล่นขึ้นมาในหัวผม อาการคลื่นเหียนก็กำเริบหนัก ผมรู้สึกเหมือนตัวเอกแทบจะสำรอกเอาสมองออกมา ตอนที่เกือบจะสลบนั้นเอง เสียง ติ้งดังขึ้น――เสียงที่ผมสุดจะเกลียดชัง ดังขึ้น

「คุณเลเวลอัพ.」

ผมล้มตัวลง ณ จุดที่อ้วกไว้แล้วหมดสติไป

ผมไม่รู้ว่า เวลาผ่านไปเท่าไหร่นับตั้งแต่หมดสติ ผมมองไม่เห็นท้องฟ้าจากด้านในของถ้ำ

โคมไฟประดับดูราวกับต้องมนตร์สะกด แสงสีขาวจางๆส่องมาจากวัตถุทรงกลม ผมกระพริบตา เพดานถ้ำอยู่ไกลออกไป ผมจึงเห็นแต่เพียงความมืด

ผมเหนื่อยแทบตาย อยากจะนอนต่อแต่ก็ทนกลิ่นไม่ไหว ผมครางในลำคอก่อนจะยกร่างท่อนบนขึ้น ในทันที่ที่ใช้เท้าขวาผมก็นึกได้ทันที

‘อ้า นั่นสินะ ผมขยับเท้าขวาไม่ได้นี่หว่า’

น่าแปลกเหลือเกินที่ผมยอมรับความจริงนั้นจากใจ มันอาจจะเป็นเพราะผมได้ปลกปล่อยความรู้สึกหนักๆที่กดทบหัวไปแล้วก็ได้ ความคิดถึงได้โล่งขึ้น ผมมองไปรอบๆ โกเลมยังคงยืนอย่างเชื่อฟังข้างกายผม ราวกับว่า มันยืนเพื่อคุ้มกันนายของมันในระหว่างที่หลับไหล

“……ขอบใจนะ”

ผมไม่แน่ใจว่า เจ้าสัตว์ประหลาดระดับต่ำตัวนี้จะเข้าใจผมไหม แต่ผมอยากแสดงออกถึงความขอบคุณต่อมัน เจ้าโกเลมเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ไว้ใจได้ในโลกที่เป็นปฏิปักษ์กับผม

─ คว้ากกก

สิ่งทื่ชวนให้ประหลาดใจเกิดขึ้น โกเลมร้องออกมาราวกับเข้าใจผม หรือว่านี่อาจเป็นอบิลิตี้ของจอมมาร?

ผมคืบคลานไปบนพื้นและเข้าใกล้ศพของนักผจญภัย เพื่อเอาทองที่พวกเขาถืออยู่ ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวขณะที่เปิดตาคือ ‘ผมต้องรอด’ ตามมาด้วย ‘ผมต้องการเงิน’ มันคือ ความรู้สึกผิดที่ได้ฆ่าคนครั้งแรกอย่างนั้นเหรอ?

มันไม่ใช่อะไรแบบนั้นหรอก

พูดให้ถูกคือ ผมไม่มีเวลาว่างพอจะมาใส่ใจอารมณ์พวกนั้น

มันจบลงด้วยการที่ผมปล่อยให้นักผจญภัยคนแรกนั้นหนีไป มันแน่อยู่แล้วว่า คนๆนั้นจะต้องกลับไปบอกกลุ่มริฟเรื่องการทรยศของผม กลุ่มของริฟก็คงโกรธมากและยิ่งต้องโมโหเมื่อรู้ว่า พรรคพวกของเขานั้นถูกฆ่าอย่างไร้ความปราณี

ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่า พวกเขาจะกลับมาที่ดันเจี้ยนนี้เพื่อล้างแค้นเมื่อไหร่ แต่หากมีโอกาสก็คงรวบรวมปาร์ตี้ 20 หรืออาจสัก 30 คน ผมต้องสะสมเก็บให้มากที่สุด ก่อนจะถึงเวลานั้น

‘ไอ้จอมมาร――ไอ้ระยำ แกทรยศพวกเรา!’

ผมได้ยินเสียงในหัวนั้นซ้ำตอนที่เอาทองออกจากร่างนักผจญภัยร่างสุดท้าย ผมกัดฟัน ผมอยากแสยะยิ้มแต่ก็ยิ้มไม่ออก มันไม่ใช่การยิ้มเลยสิ่งที่ออกมาคือ เสียงที่สั่นเครือ

“พวกแกหว่านอะไรก็ได้ผลอย่างนั้นนะ แล้วอีกอย่าง มันเป็นความผิดของพวกแกเองที่ประมาท”

ถ้าพวกเขาไม่บุกเข้ามา ก็ไม่ต้องตาย

ผมกำเหรียญที่เปื้อนเลือดและอ้วกไว้ในมือ ภาพโฮโลแกรมแสดงออกมาตรงหน้า มันเป็นการแจ้งเตือนถึง ค่าความชอบของริฟและนักผจญภัยคนอื่นๆที่เหลือศูนย์ ผมลุกขึ้นอย่างโงนเงนแล้วนั่งบนไหล่โกเลม จากนั้นสั่งให้มันพาไปที่ห้องจอมมาร

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันนะ

มันช่างเป็นปริศนาเหลือเกิน ที่นี่มันสถานที่แบบไหนกัน ทำไมโลกใบนี้ถึงได้คล้ายกับDungeon Attack และเหนืออื่นใด ทำไมผมถึงโยนเข้ามาสู่สถานการณ์อย่างนี้ แต่ทั้งหมดทั้งมวลมีสิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจแน่นอน คือ ผมใช้วันทั้งวันไปกับการนอนหลับอยู่บนเตียงในห้องจอมมาร

Ο

Ο

.

.

.

Ο

Ο

Ο

Ο

─ แบบฝึกจบลง

─ สเตตัสผู้เล่น

Ο

[ผู้เล่น:โลลิต้า]

นามแท้: ดันทาเลี่ยน

เผ่า: จอมมาร　　 　ฝ่าย: กองกำลังจอมมารดันทาเลี่ยน

สถานะ: เป็นกลาง (Neutral)(-10)

เลเวล: 2　　　　　ชื่อเสีย: 16

อาชีพ: Dungeon Manager(F), Demon Lord(F)

ความเป็นผู้นำ: 14/19　　อำนาจ: 2/5 　　ความฉลาด: 25/25

ไหวพริบ: 10/20　　เสน่ห์: 4/7　　เทคนิค: 1/10

*ฉายา: คุณไม่มีฉายา

*อบิลิตี้: คุณไม่มีอบิลิตี้

*สกิล: การแสดง

[แต้มความสำเร็จ: 0]

[ผู้ใต้บังคับบัญชา: 1 /30 ยูนิต]

─ คุณจะไปยังด่านต่อไป (ด่านหมายเลข 01)