Fishing in the Myriad Heavens - ตอนที่ 599
สัตว์อสูรตัวนี้มันราวกับกำลังล่อลวงเป่ยเฟิงด้วยหงอนไก่ของมัน หงอนไก่นั้นปลดปล่อยกลิ่นหอม ๆ ออกมาทำให้ปากของเป่ยเฟิงน้ำลายไหลโดยไม่รู้ตัว
หลังจากวางแผนกันเสร็จ เป่ยเฟิงและกู่ฉีก็แอบสะกดรอยตามสัตว์อสูรตัวนี้ไป !
พื้นที่แห่งนี้เต็มไปด้วยอันตราย ดังนั้นเป่ยเฟิงจึงเคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ ไม่รีบร้อนนักเพื่อไม่ทำให้กลายเป็นจุดสนใจของสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ
ลมหายใจของเขาเงียบเชียบ เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ส่งเสียงใด ๆ ออกมา
กู๋ฉีเองก็ระงับพลังของมันจนราวกับมันเป็นเพียงกระต่ายธรรมดา ๆ
เพื่อที่จะทำตัวให้ไร้เดียงสาที่สุดเท่าที่จะทำได้ กู๋ฉีจะหยุดเดินทุก ๆ 2 ก้าวเพื่อเคี้ยวใบไม้ หลังจากนั้นมันก็แทบจะพ้นใบไม้ออกมาทุกครั้งที่มันกัด !
นี่มันใบไม้บัดซบอะไรกัน ! นอกจากมันจะแก่และขมแล้ว มันยังจะเผ็ดมากอีก ! มันจะมากเกินไปแล้ว !
มันเผ็ดจนแม้แต่มันที่มีพลังระดับราชาพันปียังทนไม่ไหว
เป่ยเฟิงพยายามอดกลั้นเสียงหัวเราะของเขาหลังจากที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่น่าแปลกเลยทำไมกู่ฉีถึงทำตัวแปลก ๆ ทุกครั้งที่มันกัดใบไม้
แผนของเป่ยเฟิงคือการใช้กู่ฉีเป็นเหยื่อล่อ เมื่อสัตว์อสูรเข้าไปใกล้แล้วค่อยโจมตีมัน !
‘เอ๊ะ ? มันไปไหนแล้ว ?’
เมื่อเป่ยเฟิงหันมาจดจ่อกับสัตว์อสูร เขาก็พบว่ามันหายไปแล้ว
เป่ยเฟิงตกใจอย่างมาก เขาละสายตาไปมองเจ้ากระต่ายเพียงครู่เดียวเท่านั้น ยิ่งกว่านั้นคือเขาไม่ได้ทำเสียงใด ๆ เลยแม้แต่น้อย แต่ทว่าสัตว์อสูรตัวนั้นกลับหายไปได้ยังไงกัน !
“ฟ่ออ !”
สัตว์อสูรโผล่หัวออกมาจากด้านหลังของเป่ยเฟิงจากนั้นก็เหวี่ยงหางใส่เขา !
เป่ยเฟิงตระหนักได้ว่ามันสายเกินไป สัตว์อสูรตัวนี้มันเร็วมากจนเป่ยเฟิงไม่สามารถหลบได้ทัน ในไม่ช้าหางก็เจาะเข้าที่หน้าอกด้านขวาของเขา !
เป่ยเฟิงเหวี่ยงดาบไปยังสัตว์อสูรโดยไม่ลังเล
“ฟุ้บ !”
“ฟิ้วว !”
แม้ว่าเป่ยเฟิงจะรวดเร็ว แต่สัตว์อสูรมันเร็วกว่า ! ก่อนที่ดาบจะฟันลงบนร่างของมัน มันก็หดหางของมันแล้วเปลี่ยนให้กลายเป็นแส้แทน !
“ตุ้บ !”
แส้ฟาดเข้าที่หน้าอกของเป่ยเฟิงจนทำให้เขากระเด็นออกไปชนกับต้นไม้
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ตั้งแต่การหายตัวไปของสัตว์อสูรจนไปถึงเป่ยเฟิงถูกมันลอบโจมตีสำเร็จ
“กี้ กี้ !’
กู่ฉีตะโกนด้วยความโกรธ ระฆังสีแดงค่อย ๆ ปรากฎด้านหลังของมันจากนั้นก็ส่งเสียงดังออกมา !
ดาบสีแดงเลือดปรากฎในอุ้งมือของมัน จากนั้นเสียงระฆังก็ดังก้องกลายเป็นคลื่นเสียงกระจายออกไปทุกทิศทาง
“ตู้ม !”
“ฟิ้ว !’
ระลอกคลื่นพัดผ่านไปที่ไหน ต้นไม้ที่โดนจะสั่นอย่างรุนแรงก่อนจะระเบิด !
ทันทีที่ระลอกคลื่นพุ่งเข้าไปใกล้สัตว์อสูร มันก็เริ่มที่จะขยับตัวและก่อนที่จะคลื่นจะไปถึงมัน มันก็หายตัวไปแล้ว !
จากนั้นระลอกคลื่นก็แผ่กระจายไปโดนต้นไม้จนทำให้ต้นไม้ระเบิดออกอีกครั้ง !
“กี้ ?’
กู่ฉีสับสน มันสงสัยว่าเจ้าสัตว์อสูรตัวนั้นหายไปจากสายตาของมันได้ยังไงกัน
สิ่งที่น่ากลัวคือความสามารถของสัตว์อสูร แต่ทว่ามันยังมีสิ่งที่น่ากลัวพอ ๆ กันอยู่อีกอย่างนั่นคือความเร็วที่น่าเหลือเชื่อจนไม่สามารถมองเห็นได้ทัน
และสิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือสัตว์อสูรที่รู้วิธีเคลื่อนไหวด้วยมิติ ! นั้นหมายความว่าวิธีจัดการมันคือการทำลายอาณาเขตของมัน !
“เร็วมาก ดูเหมือนมันจะเป็นการต่อสู้ที่ลำบาก”
เป่ยเฟิงก้าวออกมา เขารู้ได้ทันทีเลยว่าแผนของเขาถูกมันล่วงรู้นานแล้ว มันพบพวกเขาก่อนจากนั้นก็แค่เดินด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ใกล้ ๆ และจากนั้นก็ซุ่มโจมตีพวกเขาแทน
บาดแผลที่ถูกแทงของเป่ยเฟิงเป็นรูขนาดใหญ่เท่าแขนของเด็กทารก เลือดไหลออกมาจากบาดแผลย้อมชุดของเขา
เป่ยเฟิงไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะถูกมันเล่นงานได้ง่ายขนาดนี้ !
ไม่เพียงแค่นั้น มันยังสามารถทิ้งรูบนหน้าอกของเขาได้ด้วย !
“โชคดีที่มันพลาดจุดสำคัญอย่างหัวใจ ไม่อย่างนั้นข้าคงจะบาดเจ็บหนักกว่านี้’
เป่ยเฟิงขอบคุณพระเจ้าที่มันพลาดโอกาสสำคัญไป หากมันเล็งด้านซ้ายเขาคงจะบาดเจ็บหนักจนต้องหนีไปจากที่นี่ทันที
แม้ว่าเป่ยเฟิงจะเป็นผู้มีพลังระดับราชาพันปี แต่เขาก็ยังได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงเช่นกันหากหัวใจของเขาถูกทำลาย
“น่าสนใจจริง ๆ ข้าจะให้แกชดใช้สำหรับเลือดที่ข้าเสียไป หึหึ”
ถึงอย่างนั้นเป่ยเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียดายแก่นแท้แห่งชีวิตที่ต้องใช้เสียเปล่าไปเพราะมัน
ในไม่ช้าหน้าอกของเขาก็เริ่มฟื้นฟู เนื้อเยื่อค่อย ๆ งอกออกมาจากนั้นก็ผสานกันโดยมีพลังแก่นแท้แห่งชีวิตคอยรักษาเอาไว้
“พันรูปร่าง โหมกระหน่ำ !” เป่ยเฟิงตะโกนด้วยน้ำเสียงราวกับมังกรที่กำลังโกรธ จากนั้นดาบสีดำก็ปรากฎรอบ ๆ ตัวเขาหมุนเป็นวงกลมจากนั้นมันก็พุ่งออกไปรอบ ๆ ทำลายต้นไม้ทุกทิศทาง !
เป่ยเฟิงรู้สึกได้ถึงสายตาที่กำลังจับจ้องเขาอยู่ เขาแน่ใจว่าสัตว์อสูรตัวนั้นยังอยู่รอบ ๆ
สำหรับมันแล้วเป่ยเฟิงต้องการกินมัน เช่นเดียวกัน มันก็ต้องการกินเป่ยเฟิงเช่นกัน มันคือความยุติธรรมของแต่ละฝ่าย !
“ฟิ้ว !”
เสียงดาบปะทะกับสิ่งที่ขวางทางดังออกไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ
“ตู้ม ตู้ม !”
แม้ว่าดาบแต่ละเล่มละมีขนาดเท่านิ้วโป้ง แต่ทว่ามันกลับคมมาก !
กู่ฉีกลับมายืนข้างเป่ยเฟิง ดวงตาของมันเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับมันกำลังร้องไห้ออกมาเป็นเลือด !
“โหมกระหน่ำ !”
พลังจิตที่แข็งแกร่งของเป่ยเฟิงครอบคลุมพื้นที่กว่าพันเมตร จากนั้นดาบของเขาก็หมุนวนจนราวกับเป็นฝูงปลา !
มันดูราวกับดาบจำนวนมากกำลังกลายเป็นลูกบอล แต่ว่าแท้จริงแล้วมันเป็นการแช่แข็งมิติ !
“ฟุ้บ !”
“ตู้ม !”
ระยะห่างระหว่างดาบแต่ละเล่มนั้นมีเพียง 1 ซม. แต่ทว่ากลับไม่มีดาบใดที่ปะทะหรือชนกันเองเลยซักครั้ง มันแสดงให้เห็นถึงการควบคุมที่ยอดเยี่ยมของเป่ยเฟิง !
จากนั้นไม่นานก็มีดาบบางเล่มกลับมาอยู่ข้างเป่ยเฟิงเพื่อป้องกันการโจมตีจากสัตว์อสูรตัวนั้น
การควบคุมพันรูปร่างนั้นกินพลังจิตของเขาไปจำนวนมาก เขาใช้มันได้นานสุดเพียงแค่ 3 นาทีเท่านั้น !
เมื่อผ่านไป 3 นาที หากเขายังใช้มันอีกมันจะส่งผลต่อความสามารถในการต่อสู้ของเขาอย่างมาก
แต่ทว่านั่นเป็นกรณีที่เขาใช้พันรูปร่างเป็นรูปร่างพิเศษที่แตกต่างจากรูปร่างธรรมดา หากไม่ใช่เพราะการควบคุมแบบพิเศษ เขาจะสามารถควบคุมดาบไได้สบาย ๆ ถึงร้อยเล่ม !
ภายในเวลาเพียง 1 นาที พื้นที่รอบ ๆ ก็หดตัวลงมาจนเหลือเพียงแค่ 500 เมตร !
‘ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้แต่ดวงตาที่จ้องมองก็หายไป เป็นไปได้ไหมว่ามันหนีไปแล้ว ?’
เป่ยเฟิงสงสัยอย่างมาก
20 วินาทีต่อมาพื้นที่ก็หลงเหลือเพียงแค่ 10 เมตรเท่านั้น !
“ดูเหมือนว่ามันจะหนีไปแล้วจริง ๆ”
เป่ยเฟิงหยุดดาบของเขาแล้วถอนหายใจ
“เคล็ดบัญญัติกฎสวรรค์ !”
วินาทีต่อมาเป่ยเฟิงก็ระเบิดพลังกระทันหัน ความสูงของเขาเพิ่มขึ้นเป็น 7 จั้งทันทีที่ใช้เคล็ดบัญญัติกฎสวรรค์ !
เขาก้าวออกไป 3 ก้าว จากนั้นเลือดฉีก็ปะทุขึ้นในร่างของเขา รอยแตกจำนวนมากเริ่มปรากฎบนผิวหนังของเขาราวกับตุ๊กตาที่กำลังจะแตกสลาย !
เลือดฉีของเป่ยเฟิงปะทุราวกับภูเขาไฟ ในชั่วพริบตาพลังของเขาก็เพิ่มสูงขึ้นจนเหนือกว่าผู้มีพลังระดับราชาพันปีขั้นต้นระดับสูงสุด !
เคล็ดนี้เป็นเคล็ดระเบิดพลังชนิดหนึ่งที่จะทำให้ผู้ใช้ได้รับความเร็วและความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นมหาศาลภายในระยะเวลาสั้น ๆ !
“สะกดมังกรเขียว !”
เป่ยเฟิงตบมือเข้าหากันจากนั้นก็ทำตราประทับที่มือทั้งสองข้างแล้วหงายมันขึ้นไปบนฟ้า !
“โฮก !”
มังกรสีเขียวที่มีลวดลายแปลก ๆ ปรากฎตัวขึ้นและคำรามก้องไปบนท้องฟ้า !
“กรุ๊ววว !”
ในไม่ช้าสัตว์อสูรตัวนั้นก็ปรากฎเหนือหัวเป่ยเฟิงที่อยู่ห่างออกไป 10 เมตร เนื่องจากมันถูกเป่ยเฟิงลอบโจมตี ทำให้มันไม่มีเวลาโต้ตอบได้มากนัก เมื่อไม่มีทางเลือกมันจึงทำได้แค่ป้องกันตัวเองเท่านั้น ในไม่ช้ามันก็พ่นน้ำลายออกมาเป็นโล่สีเงินขาวก็ปรากฎตรงหน้ามัน !
“แกร๊ก !”
“บู้ม !”
สัตว์อสูรปะทะเข้าากับแรงกระแทกจากด้านบนทำให้เกิดแรงระเบิดครั้งใหญ่
เมฆเห็ดที่สวยงามค่อย ๆ ลอยขึ้นฟ้าอย่างช้า ๆ
“กรุ๊ก !”
หลังจากระเบิดหายไป สัตว์อสูรตัวนั้นก็อยู่ห่างจากเป่ยเฟิงไกลกว่า 1 กิโลเมตร ร่างของมันปกคลุมไปด้วยบาดแผล เนื้อส่วนหางของมันหายไปจนหมดหลงเหลือเพียงแค่กระดูกที่แตกหัก
โล่สีเงินขาวปกคุลมไปด้วยรอยแตกร้าว แต่ทว่าหงอนไก่บนหัวของมันกลับยังคงดูดี
มันเป็นเพราะโล่ที่มันพ่นออกมาทำให้สามารถป้องกันมันจากความตายได้
เป่ยเฟิงก้าวออกไปแล้วปรากฎตรงหน้าเจ้าสัตว์อสูรตัวนี้ ก่อนที่มันจะตอบสนองได้ทันเป่ยเฟิงก็หยิบดาบออกมาแล้วชี้ไปที่หัวของมัน !