Fishing in the Myriad Heavens - ตอนที่ 486
รอยแยกค่อย ๆ ลุกลามจากนั้นมิติก็เริ่มแตกสลาย !
พื้นดินในมิติค่อย ๆ แยกออกจากกันราวกับเปลือกโลกกำลังสั่นไหว ไม่มีใครยืนหยุดอยู่กับที่ พวกเขารีบหาที่ยืนใหม่ทันที !
การเปลี่ยนแปลงนี้มันทำให้พวกเขารู้สึกได้ว่ากำลังเผชิญหน้ากับภัยพิบัติครั้งใหญ่ !
การแตกสลายของมิติอย่างฉันพลันมันเกิดขึ้นโดยที่พวกเขาไม่ทันรู้ตัว ตอนนี้รอยแยกมิติได้ฉีกกระชากมิติรอย ๆ จนมิติได้แตกกระจายไปทุกทิศทุกทาง !
บางคนเหมือนก้าวไปข้างหน้า บางคนไปข้างหลังและบางคนไปข้าง ๆ !
“ฉันเดาว่ามันคงเป็นการลาครั้งสุดท้ายสินะ …”
เป่ยเฟิงยิ้มจาง ๆ พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและขมขื่น พื้นที่ที่เขายืนอยู่มันกำลังบินแยกออกมาทางซ้าย !
ส่วนไป๋เซียงและคนอื่น ๆ ส่วนมากจะพุ่งไปข้างหน้า หรือจะกล่าวให้ถูกก็คือตอนนี้พวกเขากำลังแยกทางกับเขา ! แสงสีดำค่อย ๆ ส่องประกายออกมาใต้เท้าของเขา พื้นดินที่เขายืนอยู่กว้างเพียง 10 จาง และแสงสีดำก็ดูเหมือนกำลังต่อสู้อยู่กับมิติที่แตกสลาย พื้นดินที่ด้านล่างของเขาค่อย ๆ หายไปอย่างช้า ๆ ดูเหมือนภายใน 6 ชั่วโมงพื้นที่เขายืนอยู่น่าจะหายไปโดยสมบูรณ์
ไม่ใช่ว่าเป่ยเฟิงไม่อยากกระโดดออกไปจากตรงนี้ แต่มันมีชีวิตของสัตว์อสูรกว่า 10 ตัวและผู้เชี่ยวชาญ 3 คนที่แสดงตัวอย่างให้ดูแล้วว่าผลมันเป็นอย่างไร
เมื่อมองหาวิธีที่จะออกไปจากที่นี่วิธีอื่น เขาคิดไม่ออก เพราะพื้นที่ตรงนี้มันเกินกว่าที่พลังของเขาจะรับได้ไหว
เป่ยเฟิงนั่งลงแล้วมองพื้นดินที่ค่อย ๆ หายไป เขาในตอนนี้อยู่ตัวคนเดียวอ้างว่างโดยมีจิ้งจอกน้อยอยู่ในอ้อมแขน
เป่ยเฟิงลูบจิ้งจอกน้อยเบา ๆ และพูดเบา ๆ “เจ้าตัวน้อย ดูเหมือนฉันจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้ไม่ได้แล้ว แม้แต่ตัวฉันเองก็คงทำอะไรไม่ได้”
ไม่มีเสียงใด ๆ รอบตัวเขา จำนวนพื้นดินด้านล่างเองก็หายไปเรื่อย ๆ ราวกับพวกมันกำลังมุ่งหน้ามายังตำแหน่งของเป่ยเฟิง
จิ้งจอกน้อยหูกระตุกเบา ๆ จากนั้นก็ค่อย ๆ ลืมตา
“ฉันไม่คิดเลยว่าชีวิตของฉันจะสั้นขนาดนี้ แต่ก็นะ มันมีหลายอย่างที่ฉันยังไม่ได้ทำเลย ….”
เป่ยเฟิงเหมือนจะคุยกับจิ้งจอกน้อยและตัวเองในเวลาเดียวกัน
“มิ้ว มิ้ว !”
จิ้งจอกน้อยเงยหน้าและมองไปรอบ ๆ จากนั้นมันก็เข้าใจได้ทันทีว่าอะไรจะเกิดขึ้น มันร้องออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงก่อนจะขยับไปมาราวกับเข้าใจความรู้สึกของเป่ยเฟิง
เป่ยเฟิงก็ไม่คิดอะไรมาก เขายกมือของเขาขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มบนหน้า “สุดท้าย ก็เป็นเธอที่ไปพร้อมกับฉัน”
เป่ยเฟิงอุ้มจิ้งจอกน้อยด้วยมือข้างหนึ่งในขณะเดียวกันจิตใจของเขาก็เต็มไปด้วยความอ้างว้าง
พื้นดินด้านล่างเขาเล็กลงเรื่อย ๆ จนตอนนี้มันมีขนาดไม่ถึง 1 เมตร มันแทบไม่พอที่จะให้เขานั่งลงได้
ผมสีขาวหิมะของเป่ยเฟิงเคลื่อนไหวไปตามอากาศ ส่วนที่ยื่นออกไปจากขอบพื้นดินมันถูกสับหายไปทันที
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่วัยเด็กปรากฏในจิตใจของเขาราวกับหนังม้วนหนึ่ง แม้กระทั่งฉากที่เขาลืมมันไปแล้วก็ย้อนกลับมาหาทั้งหมด
“วู !”
จิ้งจอกน้อยเปิดปากและกัดมือเป่ยเฟิง !
เป่ยเฟิงก้มลงและมองมือของเขาด้วยความตกใจ มันมีรอยกัดเล็ก ๆ พร้อมกับหยดเลือดบนมือของเขา !
ร่างกายของเขาแข็งแกร่งมากถึงขนาดกระสุนไม่สามารถทำอันตรายผิวหนังของเขาได้ แต่ตอนนี้เขากลับได้รับบาดเจ็บโดยการกัดของจิ้งจอกน้อย !
“มิ้ว มิ้ว !”
จิ้งจอกน้อยร้องออกมาเบา ๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ความปรารถนาและความไม่เต็มใจปรากฏในดวงตาของมันในขณะเฝ้ามองดูใบหน้าของเป่ยเฟิง !
ภายใต้การมองด้วยความตกใจของเป่ยเฟิง ขนด้านหลังของจิ้งจอกน้อยค่อย ๆ หายไปพร้อมกับร่างของมันทั้งร่างที่เริ่มกลายเป็นผนึก แม้แต่อวัยวะภายในก็สามารถมองเห็นได้ !
“เธอจะทำอะไร ? หยุดนะ !”
ดวงตาของเป่ยเฟิงเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาพูดกับจิ้งจอกน้อยในอ้อมแขนด้วยความหวาดกลัว
จิ้งจอกน้อยไม่สนใจคำพูดของเป่ยเฟิง หน้าผากของมันค่อย ๆ แยกออกจากนั้นหยดเลือดสีดำขนาดเล็กก็ลอยเข้าไปหาเป่ยเฟิง !
การพุ่งมาของหยดเลือด เป่ยเฟิงรู้ได้ทันทีว่ามันคือวิญญาณของจิ้งจอกน้อย เขาไม่ได้หลบมัน เขารู้ว่าจิ้งจอกน้อยจะไม่มีวันทำร้ายเขา
ในมุมมองของเป่ยเฟิง เขารู้สึกได้ว่าเมื่อหยดเลือดซึมเข้าไปในหน้าผากของเขา มันราวกับหยดน้ำที่หยดมุ่งหน้าไปที่ทะเลจิตสำนึกของเขา !
ในจิตสำนึกของเขา วิญญาณของเป่ยเฟิงค่อย ๆ ปรากฏตัว เขาโบกมือจากนั้นหยดเลือดก็บินไปยังจิตวิญญาณของเขาที่อยู่ตรงระหว่างคิ้วของเขา !
“แกร๊ก !”
ระหว่างคิ้วของเขามันมีรูรับแสงอยู่ แต่ทว่านี้ไม่ใช่รูรับแสงที่มีอยู่ในบันทึกของเคล็ดการหายใจด้วยแสงดาว รูรับแสงนี้ไม่ได้เกิดจากเทพเจ้าแห่งดวงดาว แต่มันเกิดจากเลือดที่เป็นดวงวิญญาณของจิ้งจอกน้อย หายนะของมนุษย์และธรรมชาติ ด้วยการชักนำของพลังชั่วร้ายที่มีอยู่ในร่างของเขา มันได้สร้างดาวดวงใหม่ขึ้นมา !
เป่ยเฟิงเฝ้ามองด้วยพลังจิตของเขา ในทะเลจิตสำนึกของเขามันมีตัวเขายืนอยู่ และที่ยืนอยู่ตรงนั้นมันมีขนาดเล็กมาก !
ในไม่ช้าจิตวิญญาณของเขาที่ทะเลจิตสำนึกก็ค่อย ๆ สลายหายไปอย่างช้า ๆ !
ใบหน้าของเป่ยเฟิงปราศจากความสุขหรือความโศกเศร้า เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ แม้แต่น้อย
ทันใดนั้นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้นในจิตสำนึกของเขา เมื่อรูรับแสงจุดใหม่เปิดขึ้น มันได้ดูดซับพลังแห่งดวงดาวที่ซ่อนอยู่ในเลือดที่เป็นจิตวิญญาณของจิ้งจอกน้อยทันที พลังที่อยูในหยดเลือดมันน่ากลัวมาก หากมนุษย์ธรรมดา ๆ ได้สัมผัสมันเล็กน้อย พวกเขาจะตกอยู่ในห้วงแห่งความโชคร้ายทันที !
พลังชั่วร้ายที่อยู่ในร่างของเขาเองก็เพิ่มขึ้นไม่หยุด ตอนแรกเขาคิดว่าพลังชั่วร้ายที่เหลือเล็กน้อยจะทำอะไรไม่ได้ แต่สุดท้ายเขาคิดผิด พลังชั่วร้ายของเขาในตอนนี้มันกลับมุ่งหน้าไปยังจุดรูรับแสงใหม่ !
พลังชั่วร้ายและฉีที่เกิดจาดหยดเลือดของจิ้งจอกน้อยผสมผสานรวมกันกลายเป็นรากฐานที่มีไว้เพื่อกำเนิดเทพเจ้าแห่งดวงดาว !
ไม่เพียงแค่นั้น เทพเจ้าแห่งดวงดาวหยินและหยางเองก็เริ่มผสานพลังกันและกันเข้าอีกครั้ง !
หลังจากนั้นฉีแห่งความวุ่นวายแรกเริ่มก็ปรากฏให้เห็น ! เพียงแค่เส้นใยวิญญาณของมันก็ทำให้เป่ยเฟิงราวกับกำลังถูกบดขยี้ !
เส้นใยพลังฉีแห่งความวุ่นวายพุ่งไปที่จุดรูรับแสงใหม่ ในขณะเดียวกันเทพเจ้าแห่งดวงดาวทั้ง 2 ที่เคยอยู่ในร่างสมบูรณ์ขั้นที่ 3 ก็กลับคืนสู่ร่างดั่งเดิมในตอนแรก !
ดูเหมือนเทพเจ้าแห่งดวงดาวทั้ง 2 จะต้องใช้เวลาฟื้นตัวเป็นเวลานานพอสมควร !
ในไม่ช้าพลังแห่งความชั่วร้ายและฉีแห่งภัยพิบัติก็ได้ผสานรวมตัวกันอย่างสมบูรณ์โดยมีเส้นใยสีดำของฉีแห่งความวุ่นวายทำหน้าที่เป็นเส้นเลือดเวียนว่ายอยู่รอบ ๆ !
“ตุ้บ ตุ้บ !’
เสียงเต้นของหัวใจดังขึ้นในทะเลจิตสำนึกของเป่ยเฟิง มันทำให้เขาสับสนอีกครั้ง !
จิตวิญญาณที่อยู่ในทะเลจิตสำนึกปรากฏตัว มันค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนนี้มีความใหญ่กว่า 10 เท่าจากขนาดเดิม !
“นี้คือสิ่งที่เธอมอบให้ฉัน ?”
เป่ยเฟิงเข้าใจได้ว่าจิ้งจอกน้อยต้องการทำอะไร ในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นมันจึงเลือกที่จะเพิ่มโอกาสที่จะให้เขามีชีวิตรอดไปได้ !
ด้วยพลังจิตวิญญาณของเขาในตอนนี้ เขาสามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้ในระยะเวลาสั้น ๆ โดยไม่มีร่างกาย !
แม้ว่าจิ้งจอกน้อยจะสละตัวเองเพื่อทำให้เขามีชีวิตรอด แต่ก็ยังน้อยเกินไปอยู่ดี ตอนนี้ร่างกายของเขาก็เหมือนเรือ จิตวิญญาณก็เหมือนกะลาสี และพลังจิตก็เหมือนไม้พาย ! เขาล่องลอยอยู่บนทะเลที่โกรธเกรี้ยวที่เรียกว่าพลังฝึกตน !
สภาพของเขาในตอนนี้นะหรือ ? เขาเปรียบเสมือนนั่งอยู่บนเรือที่พังแล้วหลงเหลือแต่เพียงไม้พายและกะลาสี เขาจะข้ามทะเลนี้ไปได้อย่างไรกัน ?
สถานที่แห่งนี้ไม่มีแผ่นดิน มันมีเพียงท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวไม่มีที่สิ้นสุด ถึงแม้ดวงวิญญาณของเขาจะคงอยู่ต่อไปได้ แต่เขาก็ยังไม่มีที่จะไปอยู่ดี !
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงมรดกหยินหยาง แต่ด้วยพลังจิตของเป่ยเฟิงในตอนนี้ เขามีโอกาสล้มเหลวมากกว่า 90 % และเป้าหมายของเขาก็เป็นแบบสุ่ม มันอาจจะเป็นหมา แมวหรือตัวอะไรก็ได้ ! ส่วนที่เหลืออีก 10 % คือไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ เขายังคงได้รับร่างมนุษย์โดยที่ยังมีชีวิตรอดอยู่แม้ว่าจะบาดเจ็บก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นการยึดร่างของคนอีกคนหนึ่งมันเป็นเรื่องที่ยากมากอยู่ดี !
และตอนนี้ร่างของเป่ยเฟิงก็ค่อย ๆ หายไปทีละส่วน เมื่อต้องอยู่ในสภาพแบบนี้เขาก็เขาทำได้เพียงเศร้าใจ สำหรับเขาที่ได้รับโชคจากสวรรค์มาเพียงแค่ 1 แต้ม มันอาจจะมีคนไม่มากนักที่จะมีสภาพแบบเขาในตอนนี้
ในไม่ช้าพื้นดินใต้เท้าก็หายไปจนหมด ร่างกายของเป่ยเฟิงเองก็สลายกลายเป็นฝุ่นไปด้วยเช่นกัน
หลังจากนั้นไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน เป่ยเฟิงก็ลืมตาขึ้น เขารู้สึกอ่อนแออย่างมาก พื้นที่รอบตัวเขาเองก็เหมือนมีดที่กำลังหั่นจิตวิญญาณของเขาอยู่ตลอดเวลา !
พลังจิตของเป่ยเฟิงค่อย ๆ สลายไปอย่างช้า ๆ แม้ว่าเขาจะใช้พลังจิตส่วนหนึ่งหยุดยั้งมันเอาไว้ แต่ในไม่ช้าก็ยังมีบางส่วนหายไปอยู่ดี
ความเจ็บปวดนี้มันเจ็บปวดยิ่งกว่าความเจ็บปวดของร่างกาย มันทรมานจิตใจของเป่ยเฟิงอย่างมาก !
จิตวิญญาณของเป่ยเฟิงฟื้นฟูทุกครั้งที่มีบางส่วนหั่นจิตวิญญาณของเขาไป แต่หลังจากนั้นการฟื้นฟูก็อ่อนแอลงเรื่อย ๆ
เวลาผ่านไปและวิญญาณของเป่ยเฟิงก็ยังคงลอยอยู่ในรูหนอนอวกาศ จิตวิญญาณของเขาหมดแรงและเขาทำได้เพียงมองดูวิญญาณที่ค่อย ๆ หายไป
วิญญาณของเป่ยเฟิงเต็มไปด้วยรอยแผลจำนวนมาก ความสูงของวิญญาณในตอนนี้เหลือเพียง 3 ชุน !
อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่บางส่วนหายไปมันได้นำพาสิ่งสกปรกภายในจิตวิญญาณที่ยากจะกำจัดที่สุดออกไปด้วย ตอนนี้วิญญาณของเป่ยเฟิงราวกับถูกกลั่นเหมือนเหล็ก แต่การกลั่นนี้มันกลับเป็นการสร้างความเสียหายที่ไม่สามารถฟื้นฟูกลับมาได้
“ดิ๊ง ! ร่างกายของโฮสต์ตกอยู่ในอันตรายที่เข้าใกล้ความตาย เริ่มต้นการฟื้นฟูหรือไม่ ?”
เสียงที่ไร้อารมณ์ของระบบดังขึ้นในจิตสำนึกของเขา
“เริ่มเลย !”
เป่ยเฟิงไม่คิดว่าเสียงระบบจะดังขึ้นแบบนี้ ก่อนหน้านี้เขาไม่คิดว่าระบบจะมีการช่วยเหลือเขาด้วย ดังนั้นเขาจึงตอบกลับทันทีเมื่อเห็นว่ามันกำลังจะช่วยเขา
ก่อนหน้านี้เขาลังเลที่จะยกระดับชาวประมงเป็นระดับ 5 เพราะเขารู้ว่ามันจะมีความพิเศษบางอย่างของระบบอยู่ และเขาเคยถูกมันหลอกมาหลายครั้งก่อนหน้านี้ด้วย แต่เมื่อเห็นว่าระบบได้ยื่นฟางช่วยชีวิตมาให้เขา เขาก็ยินดีที่จะจับมันไว้ !
“ดิ๊ง ! การฟื้นฟูใช้แต้มประสบการณ์ 60 ล้านแต้ม ทำการลบทันที !”
เสียงเย็นชาดังขึ้นอีกครั้ง จากนั้นควันสีเทาก็ปรากฏห่อหุ้มดวงวิญญาณของเป่ยเฟิง ในไม่ช้ามันก็เอาพลังที่กำลังกัดกินวิญญาณของเขาออกไปพร้อมกับเริ่มฟื้นฟูตัวเขา
เมื่อได้ยินว่าระบบหักค่าประสบการณ์ไป 60 ล้านแต้ม เป่ยเฟิงรู้สึกโชคดีอย่างมากที่เขาไม่ได้ยกระดับชาวประมงในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่า 60 ล้านแต้มจะเป็นจำนวนมาก แต่หากทำให้เขามีชีวิตรอดได้เขาก็ยินดีจะแลกมัน !
‘เกือบไปแล้ว ! ถ้าฉันไม่มีแต้มประสบการณ์พอ เป็นไปได้ไหมว่าฉันจะต้องตายจริง ๆ ?’
เป่ยเฟิงรู้สึกกลัวมาก เขามีแต้มประสบการณ์กว่า 60 ล้านแต้ม หลังจากใช้คะแนนหลายพันแต้มเพื่อแปลบางส่วนของมรดกหยินหยางไปทำให้ตอนนี้เขาเหลือแต้มเพียง 6,000 แต้มเท่านั้น
“ดิ๊ง ! สำหรับสิ่งที่โฮสต์ต้องจ่ายขึ้นอยู่กับการฟื้นฟูตามสถานการณ์ และวางแผนการฟื้นฟูที่เหมาะสมที่สุดจากนั้นก็หักแต้มประสบการณ์ที่เหมาะสมที่สุดในปัจจุบัน” ระบบอธิบายคำถามของเป่ยเฟิง
แต่ก่อนที่เป่ยเฟิงจะตอบ ทันใดนั้นเขาก็หมดสติไป หลังจากนั้นหมอกสีเทาก็พาเขาล่อยลอยหายไปช้า ๆ