Fishing in the Myriad Heavens - ตอนที่ 551

หลังจากพูดจบ ทุกคนก็หันมามองเป่ยเฟิงยิ่งกว่าเดิม

“ชายคนนี้กล้าหาญมาก เขายังกล้าที่จะทำค้าขายได้หลังจากท้าทายหอการค้าชิงโจวไปแล้ว”

“ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาก็ยังมีชีวิตรอดมาได้ นั้นพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าพวกเขาแข็งแกร่งพอตัว”

“ใช่ … แต่อย่าลืมว่าหอการค้าชิงโจวยังมีผู้เชี่ยวชาญระดับราชาพันปีอีก 2 คน หากพวกเขามาสถานการณ์อาจจะไม่เหมือนตอนนี้ก็ได้”

“ในเมื่อเราไม่อยากหาเรื่องหอการค้าชิงโจว ดูเหมือนการทำค้าขายกับเขาคงเป็นไปไม่ได้”

ผู้คนจำนวนมากมีหลากหลายความคิด พวกเขาคุยกันพร้อมกับหันมามองเป่ยเฟิง

เป่ยเฟิงมองไปรอบ ๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจเขาก็เดินจากไปพร้อมกับคนของเขา

ยังไงซะเขาก็สามารถเอาของไปเหล่านี้ให้คนของเขาได้ ถึงจะล้มเหลวในการค้าแต่มันก็ยังเอาไปใช้ประโยชน์ในการให้เป็นรางวัลให้แก่คนของเขาได้เช่นกัน

ใช่แล้ว เขาคิดจะมอบมันให้กับตระกูลหลี่

“สหายเต๋า อย่าเพิ่งไป” ทันใดนั้นก็มีเสียงทุ้มลึกดังขึ้น ผู้คนแหวกทางและเผยให้เห็นชายชราที่ผมมีสีขาวทั้งหัวและผู้ติดตามของเขา

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เป่ยเฟิงรู้สึกหัวด้านชาเล็กน้อย เขานึกถึงคนที่เรียกเขาว่า “สหายเต๋า”

ซึ้งพวกเขาได้กลายเป็นตำนานไปแล้ว พวกเขาคือคนที่เรียกเป่ยเฟิงว่า “สหายเต๋า” และพวกเขาก็ถูกฆ่าตายไปหมดแล้ว…

เป่ยเฟิงมองดูเขาที่เดินเข้ามาหา

“ข้าคือผู้จัดการขายของหอการค้าตงหลิน สหายเต๋า เจ้าบอกว่าเจ้ามีทรัพยากรและสมบัติจำนวนมากที่จะขายใช่หรือไม่ ?” เหลียนเป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ เอาไปดูสิ” เป่ยเฟิงพูดพร้อมกับหยิบแหวนมิติของเขาออกมาแล้วทำลายตราประทับก่อนจะโยนมันให้กับชายชรา

“โอ้ ?” เหลียนเป่ยไม่ได้คาดหวังเลยว่าเป่ยเฟิงจะกล้าให้เขาสำรวจเอง ในไม่ช้าเขาก็เริ่มสำรวจของในแหวน

ภายในแหวนมันมีวัตถุดิบจากสัตว์อสูรจำนวนมาก มันมีทั้งระดับต่ำสุดจนถึงระดับสี่ของร้อยปี

แต่ในฐานะผู้จัดการของหอการค้าตงหลิน เหลียนเป่ยสัมผัสของเหล่านี้มากมายแล้ว เขาจึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“ตัดสินจากท่าทางของเหลียนเป่ย ดูเหมือนของในแหวนมิตินั้นจะไร้ค่า สงสัยหอการค้าตงหลินจะมาเสียเที่ยวแล้ว”

“อย่างที่คิด จะไปคาดหวังอะไรกับผู้ฝึกตนระดับร้อยปี พวกเขาจะไปมีของมีค่าอะไรมากนัก”

บรรดาผู้ที่ยืนอยู่ทั้งหมดสังเกตใบหน้าของเหลียนเป่ยและเข้าใจได้ในทันที

“ข้ามีแหวนมิติอีกมากมาย” เป่ยเฟิงพูดราวกับเขาเข้าใจความคิดของเหลียนเป่ย

“โอ้ ?” เหลียนเป่ยพูดด้วยความประหลาดใจ เขาคาดหวังว่าสิ่งของในแหวนเหล่านั้นอาจจะไม่ได้ไร้ค่า แต่ยิ่งเขาคาดหวังเท่านั้นเขาก็เตรียมใจที่จะผิดหวังมากขึ้น

แหวนมิติเพียงอันเดียวอาจจะไม่ดึงดูดเขา แต่หากเป็นหลายวงมันจะกลายเป็นการทำค้าขายที่ดีได้

“สหายเต๋า ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะจะพูดคุยกัน ข้าขอเชิญมาที่หอการค้าตงหลินของข้า” เหลียนเป่ยพูดเชิญชวนเป่ยเฟิงหลังจากหันไปมองรอบ ๆ

“ไปสิ” เป่ยเฟิงพยักหน้าราวกับไม่ต้องการให้คนอื่น ๆ รู้เรื่องนี้มากนัก

หอการค้าชิงโจวนั้นไม่อาจเทียบได้กับหอการค้าตงหลิน หอการค้าตงหลินเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวาง สามารถมองเห็นหอการค้าของพวกเขาได้ทุกหอคอยเชื่อมสวรรค์ ซึ้งบ่งบอกได้ดีว่าพวกเขาอยู่ในกลุ่มการค้าชั้นยอด

“สหายเต๋า ตอนนี้เจ้าเอาของทั้งหมดที่มีออกมาได้แล้ว”

ภายในห้องส่วนตัวห้องเล็ก ๆ มีไอนำจากกาน้ำร้อนเดือดปะทุ

“หลี่ปู้ เอาแหวนออกมา” เป่ยเฟิงพูดขึ้น

“ขอรับ” หลี่ปู้พยักหน้าก่อนจะหยิบแหวนมิติออกมาจากกระเป๋าของเขา ซึ้งมันมีมากถึง 80 วง !

แม้แต่เหลียนเป่ยที่เต็มไปด้วยประสบการณ์ค้าขายก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจเต้นแรง พูดให้ชัดก็คือไม่ค่อยมีมากนักที่เขาจะเห็นสมบัติที่เพียงพอจะใจเต้น แต่นี่คือครั้งแรกที่ได้เห็นแหวนมิติที่เต็มไปด้วยทรัพยากรและสมบัติซึ้งมีมากถึง 80 วง

‘แม้ว่ามูลค่าของแหวนพวกนี้อาจจะไม่สูงนัก แต่หากนำพวกมันมารวมกันมันจะกลายเป็นตัวเลขที่น่าตกใจ หากแหวนทุกวงมีของแบบเดียวกันกับที่ข้าเห็นก่อนหน้านี้ นั้นไม่ได้หมายความว่าการค้าขายครั้งนี้มันไม่ได้เทียบเท่ากับการค้าขายของข้าถึง 1 ปีเลยรึ ?’ เหลียนเป่ยคิดพร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฎบนหน้าของเขา

“เอาล่ะ นี่คือทั้งหมดที่พวกเรามี เอาไปดูสิ !” เป่ยเฟิงพูดกับเหลียนเป่ย

“ไปเรียกนักประเมินมาที่นี่หลาย ๆ คนหน่อย” เหลียนเป่ยสั่งคนของเขา

ในขณะที่รอนักประเมินมา เหลียนเป่ยหยิบแหวนวงหนึ่งขึ้นมาแล้วสำรวจด้านใน

“อุก !”

“แค่ก แค่ก !”

เหลียนเป่ยไอเสียงดังพร้อมกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“สหายเต๋า อย่าบอกข้านะว่าเจ้าฆ่าสัตว์อสูรทั้งหมดในหุบเขาร้อยทำลาย ?” เหลียนเป่ยพูดด้วยความตกใจ

“อย่ามาล้อเล่น เจ้าคิดว่าเพียงผู้ฝึกตนไม่กี่คนจะข้าพวกมันได้หมดหรือยังไง มันก็แค่พวกมันขวางทางพวกเราในตอนที่เดินกลับเท่านั้น” เป่ยเฟิงพูดด้วยท่าทางถ่อมตัวราวกับเป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าพวกมันหมดทั้งภูเขา

เหลียนเป่ยสับสน เขาฆ่าพวกมันไปมากแค่ไหนกันถึงมีแกนพลังของสัตว์อสูรขั้นสี่ของร้อยปีมากขนาดนี้ ?

เหลียนเป่ยอยากจะถามคำถามนี้กับเป่ยเฟิงมาก

ในไม่ช้า นักประเมินก็มาถึงห้อง

หลังจากนั้นพวกเขาก็เริ่มประเมินของโดยเป่ยเฟิงและเหลียนเป่ยก็นั่งคุยกันอยู่ด้านข้าง

เวลาผ่านไปช้า ๆ นักประเมินใช้เวลากว่าครึ่งวันถึงประเมินของทั้งหมดได้ นักประเมินพวกนี้ต้องการสาปแช่งเป่ยเฟิงมากเพราะมารบกวนการพักผ่อนของพวกเขา นอกจากนี้พวกเขาไม่คิดเลยว่ามันจะใช้เวลามากขนาดนี้ !

แม้ว่าจะเป็นนักประเมินที่มากด้วยประสบการณ์ แต่พวกเขาก็ต้องใช้ยาหลายเม็ดเพื่อเพิ่มพลังจิตเพื่อที่จะมาประเมินของให้เสร็จ

“สหายเต๋า ทำกระเป๋าให้ว่าง ๆ ไว้ล่ะ” เหลียนเป่ยพูดติดตลก เขาไม่ได้คาดหวังว่าของในแหวนจะมีแต่ของดี ๆ ไปทุกวง

มันก็แค่วัตถุดิบของพวกสัตว์อสูร สมุนไพรจิตวิญญาณแล้วก็แกนสัตว์อสูร มันจะซักเท่าไหร่กันเชียว

“ทั้งหมดรวมแล้ว 9.12 พันล้าน HCD” เหลียนเป่ยกัดฟันแน่นในขณะที่อ่านตัวเลข เนื่องจากหอการค้าตงหลินนั้นมีรายได้เพียง 10,000 ล้าน HCD ต่อปีเท่านั้น

ด้วยพลังของ HCD เพียงแค่หนึ่งล้าน HCD ก็สามารถหาซื้อหินวิญญาณระดับสูงได้ตลอดเวลาและทุกที่

เงินจำนวนมากขนาดนี้สามารถซื้อหินวิญญาณระดับสูงได้มากถึง 10,000 ก้อน ! เงินจำนวนมหาศาลขนาดนี้มันเพียงพอที่จะทำให้ผู้มีพลังขั้นราชาพันปีต้องอิจฉา !

หัวใจของเหลียนเป่ยเต้นอย่างแรง เขารู้สึกอยากจะฆ่าคนเหล่านี้พื่อชิงเงิน !

มันมีของระดับสูงเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้นที่ไม่สามารถซื้อได้ด้วย HCD

เป่ยเฟิงไม่ได้ตื่นเต้นมากนัก ทุกอย่างมันก็เป็นเพียง “แค่นั้น” เขามีหินวิญญาณระดับสูงอีกเป็นแสนก้อนในแหวนมิติของเขา นี้ยังไม่รวมไปถึงเหมืองหินวิญญาณระดับสูงอีกล้านกว่าก้อนที่อยู่ในแหวนมิติ !

เหมืองหินวิญญาณนั้นน่าสนใจมาก หากเขาต้องการค้าขายสิ่งใดและต้องการสิ่งใด เขาสามารถตัดกำแพงของมันออกเพื่อนำมาใช้ค้าขายได้

“การค้าขายจบลงด้วยดี พวกเราขอตัว” เป่ยเฟิงกล่าวอย่างสุภาพกับเหลียนเป่ยเมื่อได้เงินมา จากนั้นก็เดินจากไป

สิ่งที่ดีที่สุดนั้นคือไผ่จักรพรรดิสวรรค์ น้ำเทียนจุน ไผ่เทียนจุนและหินย้อยที่เจ้ากระต่ายเก็บมา หากเขานำหนึ่งในของพวกนี้มาขายมันจะกลายเป็นการค้าขายที่ยิ่งใหญ่มากกว่านี้ !

“ผู้จัดการ เราควรจะ …” ชายคนหนึ่งสวมชุดดำทั้งตัวพูดกับเหลียนเป่ยพร้อมกับทำท่าเชือดคอ

“หากคนอื่นได้ยินสิ่งที่เจ้าพูด เจ้าจะถูกส่งไปยังคุกนรก”

ชายคนนั้นตกใจมากเมื่อได้ยินคำตอบของเหลียนเป่ย “ข้าขอโทษ ข้าผิดไปแล้ว”

ชายคนนี้รู้สึกกลัวมากเมื่อได้ยินคำว่าคุกนรก มันราวกับเป็นปีศาจที่น่ากลัวมาก ไม่สิ แม้กระทั่งราชาพันปีก็ยังเกรงกลัว

“ลุกขึ้น จำกฏข้อแรกได้หรือไม่ ! หากเจ้าทำผิดพลาดอีกครั้งเจ้าก็ควรจะจบชีวิตด้วยตัวเองเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องใช้ชีวิตด้วยความทรมาน” เหลียนเป่ยลดเสียงลงในตอนท้ายก่อนจะเดินจากไป

เมื่อสามพันปีก่อน เคยมีลูกค้าถูกฆ่าในหอการค้าตงหลินเพียงเพราะของที่เขานำมาขาย คนตายมาจากตระกูลที่ทรงพลังซึ้งพวกเขาทำให้หอการค้าเสียหายหนักอย่างมาก แม้แต่กระทั่งกลุ่มที่อยู่เบื้องหลังหอการค้าตงหลินก็ยังได้รับผลกระทบตามไปด้วย

แม้ว่าตระกูลที่ล้างแค้นจะถูกทำลายในตอนสุดท้าย แต่มันก็มีราคาที่หอการค้าตงหลินต้องจ่ายนั้นก็คือพวกเขาต้องเสียหัวของผู้นำหอการค้าไป

นับตั้งแต่ตอนนั้นก็มีการตั้งกฏข้อแรกไว้ที่หอการค้าตงหลิน หากใครกล้าฝ่าฝืนกฎ ครอบครัวของคน ๆ นั้นจะถูกฆ่าทิ้งส่วนผู้ทำความผิดจะถูกส่งตัวไปยังคุกนรก

เป่ยเฟิงและคนอื่น ๆ กลับมาถึงที่พักในโรงแรมแห่งหนึ่ง เนื่องจากเรือรบจะมาถึงในอีกสองวันข้างหนึ่ง

หลังจากรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของสัตว์ประหลาดตัวนี้แล้ว พานหยุนเฟ่ยก็ทำตัวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ้งนั้นทำให้คนที่มีจมูกยาวบางคนที่รอดูโชว์ดี ๆ ต้องผิดหวัง