Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน - ตอนที่ 515
บทที่ 515 คุณก็คือโชคดี
ก็เป็นไปตามคาด
มู่วี่สิงมั่นใจในตัวเธอมาก
มุมปากของเวินจิ้งยกขึ้น“หลังจากเสร็จจากการสัมภาษณ์ ฉันก็กังวลอยู่ตั้งนาน เพราะเจอเรื่องไม่ค่อยดีมานิดหน่อย”
มู่วี่สิงฟังที่เธอพูดอย่างเงียบๆ“ฉันเจอกับโจวเซินแล้ว……”
เมื่อได้ยิน มู่วี่สิงค่อยๆ ขมวดคิ้วขึ้น
“โชคดีที่ ตอนนี้ผลลัพธ์ออกมาดี”
หลังจากวางสาย เวินจิ้งก็ออกจากมหาวิทยาลัย กับหลินเวยเพื่อไปพักโรงแรมใกล้ๆ
บริษัทหลินซื่อ มีเรื่องให้จัดการมากมาย เมื่อทานอาหารค่ำเสร็จ คุณแม่ก็กลับห้องเพื่อไปจัดการเกี่ยวกับเรื่องงาน เวินจิ้งนอนเบื่อๆ อยู่บนเตียง และเธอกับมู่วี่สิงก็คุยกันทางวีแชท
วันนี้รู้สึกตึงเครียดมาตลอดทั้งวัน เพียงไม่นานเวินจิ้งก็ผล็อยหลับไป โทรศัพท์ที่คุยกับมู่วี่สิง เสียงของเขาน่าฟังเกินไปแล้ว……
ในขณะเดียวกัน ก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก เวินจิ้งยกเปลือกตาด้วยความยากลำบาก เวลานี้ คงไม่ใช่แม่ที่มาเคาะมั้ง？
เธอทำตัวให้สดชื่นเดินเข้าไป แต่เมื่อเปิดประตูออกไป ก็พบเข้ากับชายหนุ่มรูปหล่อ ในเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสีดำ เธอตกใจ จนไม่สามารถขยับตัวได้
มู่วี่สิง……มาที่นี่ได้ยังไง
แสงในดวงตาค่อยๆ ระยิบระยับขึ้น วินาทีต่อมา มู่วี่สิงก็จับข้อมือเธอ แล้วดึงเธอเข้าไปกอดไว้ในอ้อมกอดของเขา
ตัวของเขามีความเย็นจากอากาศ ผสมกับลมหายใจร้อนของเขา ที่กำลังกอดเวินจิ้งอยู่
“คุณมาได้ยังไงคะ……เราคุยกันว่า พรุ่งนี้จะมารับฉันไม่ใช่เหรอคะ？”
เห็นได้ชัดว่า ตอนที่พวกเขาคุยโทรศัพท์กันอยู่ มู่วี่สิงก็ปรากฏตัวขึ้น ทำให้เวินจิ้งประหลาดใจมาก
“อยากเห็นหน้าคุณเร็วๆ”มู่วี่สิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วพาเธอเข้ามาในห้อง
ดวงตาของเวินจิ้งเปล่งประกาย เธอดันมู่วี่สิงให้พิงเข้ากับกำแพง แล้วเธอก็ยืนเขย่งเท้า จูบเขาอย่างกระตือรือร้น มากกว่าที่เธอเคยทำ
ฝ่ามือของมู่วี่สิง จับไปที่ด้านหลังท้ายทอยของเธอ ริมฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย
“กินอะไรก่อน”
“หือ？”เวินจิ้งงุนงง
มู่วี่สิงชูกล่องไก่ทอดขึ้นมา เหมือนเวทมนตร์ ซึ่งเป็นร้านไก่ทอด ที่เธอโปรดปรานมากที่สุด
เธอหยิบขึ้นมาอย่างงุนงง“คุณไม่ใช่เอามันมาจากหนานเฉิงหรอกนะ”
ที่จริงแล้ว มันก็ไม่ได้ร้อนแล้ว แต่เวินจิ้งยังได้กลิ่นความหอมของมันลอยออกมา
“น่าเสียดายที่มันไม่กรอบแล้ว”มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
เวินจิ้งเข้าใจทันที เป็นอย่างที่……
ดังนั้น ก็กระตือรือร้น จูบมู่วี่สิงอย่างร้อนแรงอีกครั้ง
แต่ว่าครั้งนี้ไม่สามารถควบคุมได้ ข้างๆ โซฟาเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของทั้งสองคน เสียงพึมพำต่ำ ประสานกันไปมา ชวนเย้ายวน……
ในที่สุด หลังจากสองชั่วโมงผ่านไป เวินจิ้งก็ได้กินไก่ทอดนุ่มๆ
“มู่วี่สิง ฉันประทับใจมากค่ะ”เวินจิ้งพูดออกมาอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก
แม้ว่า ไก่ทอดร้านนี้ หลังจากทิ้งไว้นาน จนรสชาติไม่ค่อยดีนัก แต่ว่า ทุกครั้งที่กินไก่ทอด เธอจะมีความสุขมาก
รอยยิ้มแห่งความสุข กระจายไปทั่วทั้งใบหน้าของมู่วี่สิง รอยยิ้มของเวินจิ้ง สะกดสายตาเขาให้มอง ช่างมีชีวิตชีวา
“ฉลองให้กับความสำเร็จจากการสัมภาษณ์ จิ้งจิ้ง ยังมีผมอยู่ คุณก็จะโชคดี”
“ฉันก็คิดอย่างงั้นเหมือนกัน”เวินจิ้งแลบลิ้นออกมา อย่างซุกซน
ในบางครั้ง ก็คิดว่าตัวเองถูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย ยังไงยังงั้น
วันรุ่งขึ้น มู่วี่สิงลุกขึ้นมาในตอนเช้า ด้วยความเคยชิน เวินจิ้งยังคงเหนื่อย จากการพลิกตัวไปมาเมื่อคืน และตื่นประมาณตอนเที่ยง
หลินเวยรู้ว่ามู่วี่สิงมา ไม่ได้ไปรบกวนพวกเขาสองคน และได้ขึ้นเครื่องบินกลับไปหนานเฉิงก่อนแล้ว วันนี้บริษัทหลินซื่อ มีประชุมถี่ยิบ
เวินจิ้งจ้องไปที่มู่วี่สิงอย่างรำคาญ“ทำไมคุณไม่ปลุกฉันล่ะคะ คุณแม่ก็ไปแล้ว”
“หลังจากนี้ถ้ามีเรียน จะขี้เกียจจนนอนตื่นสายไม่ได้แล้วนะ สนุกกับวันพักผ่อนนี้ให้ได้มากที่สุด”มู่วี่สิงบีบจมูกเล็กของเธอ
เวินจิ้งใบหน้าชัดเจนขึ้น ก็จริงนะ
แล้วก็นอนลง เพื่อที่จะนอนต่ออีกครั้ง และนอนหลับจนถึงตอนบ่าย เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จ ทั้งสองคนก็กลับหนานเฉิง
เนื่องจากมหาวิทยาลัยได้ตอบรับเธอแล้ว เวินจิ้งก็ทำขั้นตอนของมหาวิทยาลัยหลินไห่ให้เสร็จสิ้น
เมื่อกลับมาถึงหอพัก หลิงเหยามองไปที่เวินจิ้ง อย่างไม่เต็มใจ
“เวินจิ้ง ฉันไม่ชินกับการอยู่คนเดียว……”หลิงเหยาพูดอย่างเศร้าๆ
ครึ่งปีที่ผ่านมา เธอและเวินจิ้งเริ่มสนิทกันแล้ว เธอเริ่มคุ้นเคยกับการอยู่กับเวินจิ้งแล้ว
“ฉันก็ด้วย แต่ฉันก็ยังคงอยู่หนานเฉิงนะ ในอนาคต พวกเรายังคงได้เจอกันบ่อยๆ”เวินจิ้งกอดหลิงเหยา
“แต่ยังไง ฉันคงต้องคิดถึงเธอมากแน่ๆ”
“เมื่อก่อน เธอไม่ได้บอกเหรอว่า จะอยู่ข้างนอกด้วยกันกับเจียงฉี เธอสัญญากับเขาแล้วนะ”เวินจิ้งหัวเราะ
“ฉันยังลังเลอยู่……”
หลังจากที่คำพูดหยุดลง สายจากเจียงฉีก็โทรเข้ามา หลิงเหยานิ่งเงียบ และกดตัดสายเขา
คืนนี้เวินจิ้งอยู่ที่หอพัก และคุยกับหลิงเหยาเกือบตลอดทั้งคืน เกือบจนถึงเช้า ทั้งสองคนถึงเข้านอน
หลังจากตื่นนอน เวินจิ้งก็เก็บสัมภาระที่เหลือ หลิงเหยาก็ช่วยเธอเก็บของ จนถึงตอนเที่ยงถึงออกไปทานข้าว แต่เจียงฉีได้รออยู่ด้านนอกมาตลอด
เมื่อเห็นหลิงเหยา ความมืดมนในดวงตาของเขา ก็ค่อยๆ สว่างขึ้น
“เหยาเหยา”
“คุณขึ้นมาได้ยังไง？”หลิงเหยามองเขาด้วยความประหลาดใจ
ที่นี่เป็นหอพักหญิง และไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้ามาได้
เจียงฉีเกาหัว คือเขา……ขอให้เพื่อนของเขา ช่วยหันเหความสนใจ แล้วแอบขึ้นมา
“ช่างเถอะ คุณมาก็ดีละ เดี๋ยวช่วเวินจิ้งขนกระเป๋าเดินทางหน่อย”หลิงเหยาออกคำสั่ง
“ได้ครับ！”เจียงฉีตอบอย่างรวดเร็ว
เมื่อสายตาเห็นว่า เจียงฉีกำลังจะเดินเข้าไป หลิงเหยาก็รีบรั้งเขาไว้“ไปกินข้าวกันก่อน”
“อ้อ！”เจียงฉีเหมือนทำเพื่อเอาใจ
นั่นทำให้ เวินจิ้งกับหลิงเหยาอารมณ์ดีขึ้น
“เจียงฉี ดูแลเธอดีมากนะ”
“ก็โอเคนะ เขาเป็นแฟนฉัน ถ้าไม่ทำดีกับฉัน แล้วจะให้ไปดูแลผู้หญิงคนอื่นดีกว่าหรือไง？”
“บ้านหลิง มีความคิดเห็นอะไรไหม？”เวินจิ้งถามด้วยความกังวล
เธอรู้ว่าทั้งสองคน ไม่เคยได้รับการยอมรับจากครอบครัว
เมื่อได้ยิน หลิงเหยาก็ถอนหายใจออกมา อย่างหงุดหงิด“ความคิดเห็นก็มีแหละ และทำตามเป็นขั้นเป็นตอนไป หวังว่าในสักวันหนึ่ง มันจะไม่ยากเกินไป”
บางครั้งก็รู้สึกว่า กับเจียงฉี มันก็ยากเกินไป
ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว หรือสถานะที่แต่ต่างกันของทั้งสองคน แต่เธอชอบเจียงฉีจริงๆ แต่ในบางครั้ง ความรักก็ไม่สามารถสู้กับความเป็นจริงได้
เมื่อทานข้าวด้วยกัน เจียงฉีรู้สึกเกรงใจอยู่ตลอดเวลา เขารู้นิสัยการกิน และรสชาติที่หลิงเหยาชอบ และยังเป็นคนเริ่มพูด เกี่ยวกับหัวข้อที่เธอสนใจ ทำให้ทั้งสอง เริ่มรู้สึกสบายใจขึ้น และกลับมาเข้ากันได้
เมื่อกลับมาถึงหอพัก เจียงฉีก็ได้เรียกรถให้มารับ เพื่อเตรียมที่จะช่วยเวินจิ้ง ขนย้ายกระเป๋าเดินทาง
แต่เธอไม่อยากรบกวนเจียงฉี และเมื่อคืน มู่วี่สิงก็ได้พูดไว้แล้ว ว่าเขาจะมาหา
หลังจากปฏิเสธเจียงฉี เวินจิ้งที่กำลังจะโทรหามู่วี่สิง ก็มีร่างหนึ่งที่คุ้นเคยเดินเข้ามา
ใบหน้าของเวินจิ้งก็หม่นหมองลงทันที
“ผมได้ยินจากคุณหลินว่า วันนี้คุณจะมาขนย้ายของ ผมมาเป็นแรงงานให้คุณ เป็นยังไงครับ？”
“ไม่จำเป็น”เวินจิ้งตอบอย่างเย็นชา แล้วหันตัวเดินกลับ
แต่โจวเซิน ก็ดันเอาตัวเขามาขวางทางไว้
“คุณไม่ให้ผมช่วย ผมก็จะไม่ไป”
“ไม่คิดว่าประธานโจวผู้สูงศักดิ์ จะเป็นพวกอันธพาลแบบนี้”เวินจิ้งมองเขาอย่างประชดประชัน
แต่โจวเซินไม่ได้สนใจคำประชดของเธอ เขายืนอยู่ที่ประตูหอพัก ซึ่งเป็นภาพที่ชินตาไปแล้ว
นักศึกษาหญิงจำนวนไม่น้อย ที่เดินผ่านไปผ่านมา ถูกใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ดึงดูดให้หลงใหล
อย่างไรก็ตาม สายตาของก็เขามองแค่เวินจิ้งเท่านั้น และเธอก็ยังไม่ยอมให้เขาช่วย เขาจึงยังคงยืนอยู่ตรงนั้น“พวกชอบดึงดูดความสนใจ”
เวินจิ้งรับรู้ได้อย่างชัดเจน ว่ามีสายตารอบด้านจำนวนมาก กำลังมองที่เธอ และความรู้สึกเมื่อถูกคนจับตามองนั้นมันแย่มาก……