Flash Marriage แต่งงานกับคน(ไม่)ธรรมดา - ตอนที่65 แฟนที่เคยคบกันมาสองปีแล้ว
ตอนที่65 แฟนที่เคยคบกันมาสองปีแล้ว
แม้ว่าบนถนนจะพบกับเซี่ยงเฉิงแชะยินรั่วอวิ๋น แต่แทบไม่มีผลกระทบอะไรใดๆ ต่อจิตใจของคุณย่าจิ๋นและหยูเจียห้วย ทั้งสามคนยังคงอารมณ์ดีเดินเล่นซื้อของ จนเกือบถึงเวลาทานข้าวเย็น ถึงจะค่อยกลับไปที่บ้านจิ๋น
หลังจากที่คุณย่าจิ๋นพักแล้ว สุดท้ายแล้วก็ยังอดไม่ได้ที่จะนอนเช้ากว่าเดิม หยูเจียห้วยกลับวิ่งไปที่บริษัทจิ๋นรอบหนึ่ง ราวกับว่ามีเรื่องอะไรที่จะต้องปรึกษากับจิ๋นหยวนเฟิง หลังจากที่ยินเสี้ยวเสี้ยวอาบน้ำเสร็จ ก็มานั่งเงียบไปเล่นอินเทอร์เน็ตอยู่ในห้อง และก็ถือโอกาสหางาน ตัวเธอเองก็ควรที่จะทำงานถูกไหม
ตอนที่ยินเสี้ยวเสี้ยวกำลังนั่งหางานอยู่ โทรศัพท์ที่วางอยู่ด้านข้างอยู่ๆ ก็ดังขึ้นมา เป็นสายของหมายเลขที่ไม่รู้จัก
ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ลังเลที่จะตัดสาย เธอมีนิสัยอย่างหนึ่งคือ เธอไม่ชอบที่จะรับสายของคนแปลกหน้า เพียงแต่ไม่คิดว่าสายนี้จะโทรมาหาเธอตลอดๆ ยินเสี้ยวเสี้ยวลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็รับสายนั้นขึ้นมา
“ฮัลโหล” ยินเสี้ยวเสี้ยวพูดขึ้นมาเบาๆ
“ยินเสี้ยวเสี้ยว ฉันคือเซี่ยงหลิน！” ในสายเป็นเสียงที่ดูเคร่งขรึมของเซี่ยงหลินดังขึ้นมา ยินเสี้ยวเสี้ยวมีความรู้สึกว่าจะมีเรื่องอะไรไม่ค่อยดีขึ้น “ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ฉันไปหาเธอ”
“มีเรื่องอะไรพูดออกมาตรงๆ เถอะ ตอนนี้ดึกมากแล้ว” ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่อยากที่จะเจอกับเซี่ยงหลิน
เซี่ยงหลินที่ถือสายอยู่ก็หัวเราะออกมา และก็พูดว่า “ยินเสี้ยวเสี้ยว เธอกล้าที่จะแต่งงานกับจิ๋นลี่ยวนงั้นหรอ งั้นฉันก็สามารถทำให้เธออยู่เหมือนตายได้เหมือนกัน เธอจะเชื่อไหม”
คำนั้นในคำเดียว หน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวก็ขาขึ้นมา
ความกล้า เธอไม่เพียงแต่งานแต่งหรือเรื่องอื่นๆ จะต้องมองสีหน้าจองคนอื่นด้วยงั้นหรอ
บ้านยินไม่ให้เธอแต่งงานกับจิ๋นลี่ยวน ตอนนี้พี่น้องบ้านเซี่ยงก็ไม่ยอมให้เธอแต่งกับจิ๋นลี่ยวนด้วยงั้นหรอ？
เธอเป็นหมากของคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“เซี่ยงหลิน เธอลองคิดดีๆ นะ ฉันกับจิ๋นลี่ยวนแต่งงาน นั่นมันก็เป็นเรื่องของพวกฉันสองคน ไม่ว่าจะพูดยังไงก็ไม่เกี่ยวกับคนนอกอย่างเธออยู่ดี อีกอย่างจิ๋นลี่ยวนก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธอด้วย ถาเกิดว่ามีก็แต่เอาความไม่รู้เรื่องอะไรของเธอมามอง ฉันขอร้องเธอนะ อย่าเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาเล่นเลย ถ้าเกิดยั่วโมโหลี่ยวนแล้ว ฉันคิดว่าเธอก็ไม่ยอม” น้ำเสียงของยินเสี้ยวเสี้ยวมีความเย็นชา สำหรับการแต่งงานนี้ เธอเคยคิดที่จะปล่อยมันไป แต่ตอนนี้มีหลายคนที่ไม่อยากให้เธอแต่งงานกับจิ๋นลี่ยวน งั้นเธอก็จะแต่งกับเขา เจาชนะคนที่ห้ามเหล่านั้น！“วันนี้เธอโทรมาเพราะเรื่องนี้ ลองคิดดํสิว่า ถ้าเกิดจิ๋นลี่ยวนรู้เรื่องนี้ เขาจะมองเธอยังไง”
เซี่ยงหลินเงียยไปครู่ แต่สักพักก็มีเสียงหัวเราะร่าขึ้นมา
การหัวเราะนั้น ทำเอายินเสี้ยวเสี้ยวตะหงิดใจ
“หัวเราะอะไร” ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ถามขึ้น
เซี่ยงหลินกลับหัวเราะหนักกว่าเดิม และหัวเราะแบบนั้นอยู่นาน
“ยินเสี้ยวเสี้ยว เธอคิดว่าจิ๋นลี่ยวนคบกับเธอเพราะรักงั้นหรอ เธอไม่คิดว่าเธอคิดง่ายไปหน่อยหรอ”
ยินเสี้ยวเสี้ยวกำโทรศัพท์และเอาเล็บจิกแน่น
ไม่ว่าเธอจะพูดสบถออกมาเท่าไหร่หรือว่าจะมีไหวพริบขนาดไหน มีความจริงเรื่องหนึ่งเธอรับมันไม่เคยได้เลย
จิ๋นลี่ยวน ไม่ได้รักเธอ
เธอรู้เรื่องนี้ดีกว่าใครๆ ！
การแต่งงานของทั้งสองคนเป็นการหัวร้อนในตอนนั้นเท่านั้นเอง จิ๋นลี่ยวนทำไมถึงยอมทำไมเธอจะไม่รู้ ตอนนี้จิ๋นลี่ยวนก็อยู่ปกป้องเธอ ถ้าเกิดไม่มีจิ๋นลี่ยวนยินเสี้ยวเสี้ยวคนนี้ก็คงถึงจุดจบ
ยินจื่อเจิ้นรักษาปกป้องเธอไม่ได้ เธอเองก็ปกป้องตัวเองไม่ไหวจริงๆ มักจะถูกบ้านยินแทะจนไม่เหลือ
หลายปีมานี้อยู่ในฝูงจิ้งจอก เธอรู้นิสัยของจิ้งจอกดี
เซี่ยงหลินไม่ได้ยินการตอบกลับของยินเสี้ยวเสี้ยว ในใจก็รู้สึกพอใจขึ้นมา และร้ำเสียงจองเธอก็แอบมีเสียดสีแทรกอยู่ว่า “ยินเสี้ยวเสี้ยวอ่ายินเสี้ยวเสี้ยว ฉันคิดว่าเธอจะรู้สึกถึงความน่าสงสาร ก็นับได้ว่าจิ๋นลี่ยวนตอนนี้ไม่ได้ชอบฉัน แต่ยังดีที่เขาปฏิเสธฉันมาตรงๆ สำหรับฉันแล้วนี่เป็นการปกป้องอย่างหนึ่ง แต่เธอล่ะ ฉันได้ยินมาว่าเป็นเพราะพี่ชายฉันไม่ต้องการเธอแล้ว ก็เลยตัดสินใจแต่งงาน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอจับจิ๋นลี่ยวนยังไง แต่เธอจะต้องรู้ว่า จิ๋นลี่ยวนไม่เคยคิดเลยว่าเธอเป็นคนที่น่าให้เข้ามาใกล้！”
คนคนนั้นคือพี่จิ๋นของเธอ เป็นพี่จิ๋นที่เธอจับตามองมาตลอดทั้งสองปี！
เธอจะยอมให้เขาออกไปได้ยังไง
ถือว่าถ้าเปลี่ยนแปลงเรื่องจริงไม่ได้ เธอก็ทำให้ใจของยินเสี้ยวเสี้ยวไม่มีความสุขตลอดไป
“เธอก็เป็นแค่ลูกสาวคนที่บ้านยินไม่ได้ให้ความสำคัญอะไร เทียบกับฉันได้หรอ ฉันเป็นเจ้าหญิงน้อยๆ ที่บ้านเซี่ยงประคบประหงมมาเป็นอย่างดี！ยินเสี้ยวเสี้ยว พวกเรามาเดิมพันกันดีกว่า……” พูดต่อ เซี่ยงหลินก็ก็หัวเราะขึ้นมา น้ำเสียงราวกับมั่นใจ “เดิมพันว่าหลังจากที่่พี่จิ๋นแต่งงานกับเธอไป เขาจะหย่ากับเธองั้นหรอ”
ถึงตอนนี้ สีหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวก็ซีดลง จุกอกมาก เดิมโกรธมาก อยากที่จะตัดสาย แต่ก็ยังคงข่มเล็บฝืนฟังต่อไป พอฟังพวกนั้นแล้วก็รู้สึกแอบสำคัญ แต่กลับจับประเด็นไม่ได้เลย……
สัมผัสที่หกของผู้หญิงทำเอาคนตกใจ……
เซี่ยงหลินก็ไม่ได้รีบร้อนยินเสี้ยวเสี้ยวก็ไม่ตอบกลับเธอ ได้แต่พูดต่อไปว่า “ฉันทายนะ สามเดือนเป็นไง หรือว่านานไป แค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้นแหละมั้ง ห้าห้า……”
ยินเสี้ยวเสี้ยวถูกคำพูดของเซี่ยงหลินทำเอาโกรธมาก เธอจับผ้าห่มแน่น ยินเสี้ยวเสี้ยวถามออกมาด้วยเสียงทุ้มต่า“เซี่ยงหลิน สรุปแล้วเธอยากพูดอะไร ถ้าเธอไม่ได้มาขู่ฉัน งั้นฉันจะไม่พูดก็คงไม่ได้ ฉันถูกเธอที่ดูไม่ปกติทำเอาตกใจกลัวแล้ว เธอนี่ทำสำเร็จนะ แต่เรื่องที่เธออยากจะได้อย่างอื่น คิดว่ามันคงไม่ง่าย”
เซี่ยงหลินเหอะออกมา แล้วพูดต่อ “ยินเสี้ยวเสี้ยว ฉันบอกเธอไม่ได้ ฉันก็จะเอาความกลัวนี้ไปงานแต่งกับพี่จิ๋นหลังจากนั้นค่อยดูว่าเธอจะถูกเขาทิ้งยังไง”
พูดจบ เซี่ยงหลินไม่ได้ทันได้ให้โอกาสยินเสี้ยวเสี้ยวพูดอะไร ก็ตัดสายไป
ยินเสี้ยวเสี้ยวก็โยนโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่เตียง และก็กัดฟันแน่นไม่พูดอะไรออกมา
พี่ซูวงั้นหรอ
ชื่อนี้อยู่ๆ ก็ขึ้นมาในหัวของยินเสี้ยวเสี้ยว
เธอจำได้ว่าครั้งก่อนเซี่ยงหลินพูดกับจิ๋นลี่ยวนแบบนี้
ผู้หญิงคนนั้นมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับจิ๋นลี่ยวนงั้นหรอ
ถ้าเกิดเธอกลับมาแล้ว เธอเองจะต้องเป็นคนออกไปใช่ไหม
ในสมองของยินเสี้ยวเสี้ยวกำลังวุ่นวายอยู่ เพราะไม่รู้เลย ดังนั้นเลยทายออกมามั่วๆ ไม่รู้เหมือนดันว่าตัวเองทายถูกไหม เหมือนกับแมวน้อยที่กำลังหัวหมุนไปรอบๆ
ตอนนั้น เสียงประตูก็เคาะขึ้นมา ทำเอายินเสี้ยวเสี้ยวตัวสั่น ผ่านไปอยู่นานเธอถึงเพิ่งจะได้ยินเสียงเคาะประตูขึ้นมา อยู่ๆ ยินเสี้ยวเสี้ยวก็คอแห้ง อยากที่จะลงไปดื่มน้ำ กลับไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงชื่อของตัวเองในบ้านจิ๋น
คนที่กลับมานั่นคือหยูเจียห้วยและจิ๋นหยวนเฟิง ทั้งสองคนนั่งลงในห้องรับแขกพักผ่อนเงียบๆ ผ่านไปอยู่นานก็ได้ยินหยูเจียห้วยพูดขึ้นมาว่า “เสี้ยวเสี้ยวหลับแล้วหรือยัง”
คำพูดนี้กำลังถามไปกับคนใช้ พอได้คำตอบจากคนใช้ เธอจึงโล่งใจขึ้นมา
ท่าทางที่ดูโล่งใจนี้ ทำให้ยินเสี้ยวเสี้ยวต้องหยุดเดิน กำลังที่จะเตรียมกลับห้องไปก็ได้ยินหยูเจียห้วยพูดออกมาว่า “หยวนเฟิง คุณเห็นด้วยที่จะให้ลี่ยวนแต่งเสี้ยวเสี้ยวเจ้ามาหรอ”ยินเสี้ยวเสี้ยวอึ้ง ยืนอยู่แบบนั้นไม่พูดอะไร และก็ไม่ได้ให้พวกเขาเห็นตัวเองว่าอยู่ที่นั่น ก็ได้แต่แอบอยู่หลังแจกันใบใหญ่หลบอยู่เงียบไปฟังอยู่
จิ๋นหยวนเฟิงราวกับว่าตกใจเล็กน้อยว่าทำไมอยู่ๆ หยูเจียห้วยถึฝถามแบบนี้ขึ้นมา เลยตอบไปว่า “ไม่อย่างนั้นล่ะ ใบสมรสของพวกเขาต่างก็มีกันแล้ว อีกอย่าง ท่าทางของลี่ยวนเองก็ดูจะสู้ไม่ถอย”
หยูเจียห้วยไม่พูดอะไร ผ่านไปนานพอสมควรถึงถอนหายใจออกมา “ก่อนหน้านี้ฉันรู้ว่าลี่ยวนก็มีแฟนที่คบกันมาตั้งสองปี แต่ไม่ได้นึกถึงว่าสุดท้ายแล้วคนที่เขาแต่งงานด้วย กลับไม่ใช่เด็กคนนั้น แต่กลับเปลี่ยนมาเป็นยินเสี้ยวเสี้ยว……”
“หยูเจียห้วย！”จิ๋นหยวนเฟิงร้องเสียงเคร่งขรึมออกมา และก็หันไปมองที่ตำแหน่งทางขึ้นไปด้านบนยินเสี้ยวเสี้ยวยังคงอยู่ที่บ้านจิ๋น ถ้าเกิดเหะอมาได้ยินคงจะไม่ดีแน่ แต่เขาก็เข้าใจว่าหยูเจียห้วยแอบกลุ้มใจ “มีเรื่องบางเรื่องก็ต้องช่างมัน อย่าเอามันมาคิดมากเลย”
หยูเจียห้วยถอนหายใจเบาๆ และก็พูดออกมาว่า “ฉันแค่กลัวว่า กลัวว่าลี่ยวนจะเสียใจภายหลัง……”
หลังจากที่พูดจบ ทั้งสองคนที่อยู่ในห้องรับแขกก็ไม่ได้พูดอะไร ได้เพียงแต่กลับห้องไปนอนพัก ไม่ได้สังเกตแม้แต่น้อยเลยว่า ข้างหลังแจกันใบใหญ่มีเงาคนยืนอยู่
อ่อนแรง ในตอนนั้นร่างกายของเธอสั่นเทาไปหมด
ยินเสี้ยวเสี้ยวยืนอยู่ตรงนั้นราวกับไม่สามารถที่จะขยับไปได้ สีหน้าซีดเผือด มือกำหมัดแน่น วันนี้เพราะเซี่ยงหลินโทรมากวน และคำตอบของหยูเจียห้วยและจิ๋นหยวนเฟิงที่นี่
กลัวว่าในอนาคตจิ๋นลี่ยวนจะเสียใจภายหลังงั้นหรอ
ที่จริงแล้วจิ๋นลี่ยวนก่อนหน้านี้เคยมีแฟนที่คบกันมาสองปี
ถ้าเกิดเธอขืนไปต่อกับจิ๋นลี่ยวนแบบนี้ต่อไป งั้นสักวันหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นโผล่ออกมาจะทำยังไง
“ไม่ ควรพูด จิ๋นลี่ยวนจะทำยังไง
อีกทั้งยังตัวเธอเองไม่มีทางที่จะเสียใจภายหลังแน่นอน
ถ้าเกิดงานแต่งของเธอและจิ๋นลี่ยวน แบบนั้นก็ทำให้‘บ้านจิ๋น’สองคำนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น เป็นแบบนี้แล้วล่ะก็ เธอยังอยากที่จะจัดงานแต่งกัยจิ๋นลี่ยวนงั้นหรอ บ้านจิ๋นไม่ได้พูดถึงการหย่าในคำพูด แต่เพื่อความสุขของลูกตัวเองแล้ว เธอเชื่อว่าพวกเขาจะยอม เพียงแต่ว่าฟังจากคำพูดของหยูเจียห้วยวันนี้ก็พอจะเดาออก ว่าเธอควรที่จะทำอย่างไรดี
ความเหงาภายในบ้านจิ๋น ยินเสี้ยวเสี้ยวนั่งกอดเข่าแน่นอยู่บนพื้น ราวกับแมวเหมียวที่หาไม่เจอหนทาง
จิ๋นลี่ยวน นายมีแฟนที่คบกันมาก่อนตั้งสองปีแล้ว ทำไมอารมณ์ยังดีอยู่แบบนั้น ทำไมกัน ทำไมนายจะต้องมารับการขอแต่งงานของฉัน ทำไมนายจะต้องทิ้งความผิดอะไรมากมายให้ฉันด้วยล่ะ ให้ฉันคิดว่าเราจะไปกันได้ ทำไมจะต้องทำให้ฉันพึ่งพานาย กระทั่งไม่มีความสามารถของตัวเอง……
แต่เธออยากจะถามออกมาให้ชัด กลับๆ ไม่กล้าที่จะถามมันออกมาเลย ไม่เพียงแต่สำหรับบ้านจิ๋นหรือว่าจิ๋นลี่ยวน เธอไม่กล้าที่จะถามมันออกไป……
ทันใดนั้น ยินเสี้ยวเสี้ยวก็คิดออกหรือว่าคนที่จะรู้เรื่องเกี่ยวกับบ้านจิ๋น…