Flash Marriage แต่งงานกับคน(ไม่)ธรรมดา - บทที่ 101 หมัดพิฆาต
บทที่ 101 หมัดพิฆาต
———ฮ่าฮ่าฮ่า……
———ฮ่าฮา เมื่อกี้ยังเก่งอยู่เลยหนิ? ทำไมกลัวไปซะล่ะ ไม่สนุกเอาซะเลย……
———ฉันนึกว่าคืนนี้จะไม่น่าเบื่อแล้วเชียว
———พลิกแพลงได้ทุกสถานการณ์ เสียดายกลับเป็นแค่เสือกระดาษ……
……
ยินเสี้ยวเสี้ยวเปิดปากพูดขอร้อง สำหรับข้าราชการขี้เกียจเหล่านี้ที่ได้ยินก็เห็นเป็นเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง
ยินเสี้ยวเสี้ยวกัดริมฝีปาก ตรงน่องขารู้สึกถึงได้ถึงอะไรบางอย่าง ก้มมองลงไป ต๋งไขที่มีไข้ขึ้นสูงจนหมดสติไป ในตอนนี้เองยินเสี้ยวเสี้ยวสติแตก พูดขึ้น: “คุณตำรวจให้ฉันโทรหนึ่งสาย ฉันจะโทรหาสามีของฉัน เขาต้องมารับฉันแน่ๆ!”
“โห ดูไม่ออกนะเนี่ย เด็กขนาดนี้ก็แต่งงานซะแล้ว? คงไม่ใช่แขกของเธอหรอกใช่ไหม?” คุณตำรวจอ้วนๆนายหนึ่งพูดหยอกล้อ คนที่อยู่รอบๆทั้งหมดก็หัวเราะตามขึ้นมา
ปกติแล้วพวกเขาไม่กล้าทำแบบนี้กับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างยินเสี้ยวเสี้ยว แต่เพราะมีคุณมู่ ที่คอยหนุนหลังให้ ชีวิตที่แสนน่าเบื่อเริ่มมีความสนุกเข้ามา ใครไม่ชอบบ้างละ?
ยินเสี้ยวเสี้ยวนั่งลงดูอาการของต๋งไข ถ้าต๋งไขออกกำลังกายบ่อยๆก็คงไม่เป็นไข้ขึ้นสูงจนหมดสติง่ายๆแบบนี้หรอก วันนี้บนโต๊ะอาหารยินเสี้ยวเสี้ยวพึ่งรู้ว่าไม่กี่วันก่อนต๋งไขพึ่งผ่าตัดมา ร่างกายยังฟื้นตัวไม่สมบูรณ์ก็ออกมาซะก่อน ตอนนี้ก็มาบาดเจ็บอีก และอาการก็หนักเอาการอยู่ด้วย……
———นี่ เธอคืนล่ะเท่าไหร่?
———มีมือมีเท้า ทำไมไม่หางานเลี้ยงตัวเองล่ะ? แพศยาจริงๆ……
———สมัยนี้ก็เป็นแบบนี้ เด็กผู้หญิงหลายคนที่หน้าตาดีหน่อยก็พึ่งความสวยทำมาหากิน……
……
ข้างหูได้ยินคำพูดเยาะเย้ย ดูถูก ยินเสี้ยวเสี้ยวได้ยินหมดทุกคำทุกประโยค แต่โกรธแล้วทำอะไรได้? คนอยู่ใต้ชายคา ก็ต้องก้มหัวต่อไป มังกรที่แข็งแกร่งไม่สามารถชนะงูที่อยู่ที่ของตัวเองได้
จะโทษก็โทษยินเสี้ยวเสี้ยวที่เด็กเกินไป ไม่รู้จักปกป้องตัวเอง!
ในที่สุด ยินเสี้ยวเสี้ยวทนไม่ไหวกับคำพูดของคนด้านหลัง: “ฉันจะโทรหาสามีของฉัน สามีของฉันคือ จิ่งซานช่าว เป็นถึงศัลยแพทย์ในโรงพยาบาลหนันหยู สามีของฉันคือจิ๋นลี่ยวน! ฉันยินเสี้ยวเสี้ยวเป็นภรรยาของเขา! ตอนนี้ ฉันจะโทรหาเขา! กรุณาคือโทรศัพท์ให้ฉันด้วย!”
คำพูดที่พูดออกมา ทำเอาทั้งโรงพักตกอยู่ในความเงียบงันอีกครั้ง……
บ้านจิ๋น จิ๋นลี่ยวน จิ่งซานช่าว……
คำพูดของยินเสี้ยวเสี้ยวเหมือนกับระเบิดที่ปะทุออกมาทำเอาหลายคนรับมือแทบไม่ทัน ยังมีพนักงานบางคนไม่ทันตั้งตัวตกจากเก้าอี้ลงมา
“ธ……เธอ ……อย่าพูดมั่วซั่วนะ! ภรรยาของจิ่งซานช่าวเป็นคุณหนูบ้านยิน!” ตำรวจอ้วนคนหนึ่งโต้ตอบ “เธอดูตัวเองว่ามีตรงไหนที่เหมือนคุณหนูบ้านยินบ้าง? จะว่าไป ถ้าเธอเป็นจริงๆ แล้วทำไมเมื้อกี้ไม่รีบบอก!”
คำพูดนี้พ่นออกมา คนทั้งโรงพักต่างก็รอคำตอบจากยินเสี้ยวเสี้ยว พวกเขาต้องการคำตอบที่แน่ชัด！
พึมพำตรงมุมปาก ยินเสี้ยวเสี้ยวใช้มือสัมผัสหน้าผากของต๋งไข
ไม่รีบบอก?
ถ้ารีบบอกไปพวกเขาจะเชื่อไหม? ไม่แน่มู่ซูวอาจจะใช้เรื่องมาใส่ร้ายเธอ อีกอย่าง ถ้ารีบบอกไป หลังจากนี้เรื่องนี้ก็ต้องหลุดออกไป พรุ่งนี้ทั้งเมืองTเต็มไปด้วยข่าวของบ้านจิ๋นแน่ๆ?
ยินเสี้ยวเสี้ยวก้มหัวไม่พูดอะไร แต่การปรากฏตัวของเธอแบบนี้ทำให้คนเหล่านี้สับสนอยู่เล็กน้อย ในที่สุดมีนายตำรวจพูดบางอย่างขึ้นมา ‘พูดตามหลักกฏหมายแล้วเธอสามารถโทรได้แต่ว่าเรื่องภรรยาของจิ๋นซานช่าว เรื่องนี้ถ้าให้จิ๋นซานช่าวรู้เข้า เธอก็มีข้อหาเพิ่มมาอีกหนึ่งข้อหา’ จากนั้นก็เอาโทรศัพท์ให้เธอ……
โทรศัพท์ที่อยู่ในกำมือ ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่เคยรู้สึกเลยว่าของเล็กๆชิ้นนี้จะสามารถเป็นที่พึ่งในยามคับขันได้
ไม่ลังเล ยินเสี้ยวเสี้ยวกดเบอร์โทรไปหาจิ๋นลี่ยวน แต่ที่เสียดายเพื่อความสบายใจของทุกคนเลยต้องเปิดลำโพง บทสนทนาของทั้งสองคนทุกคนจะได้ยินทั้งหมด……
“ฮาโหล?” ปลายสายของจิ๋นลี่ยวนมีเสียงเหมือนอะไรแปลกๆ และได้ยินเสียงกุกกักจากกระเป๋า
“ฉันเอง ต๋งไขเป็นไข้สูงจนหมดสติไปแล้ว คุณมารับพวกฉันสักแปปได้ไหม?” พอพูดประโยคแรกไป ยินเสี้ยวเสี้ยวรู้สึกขอบตาตัวเองร้อนฉ่า อีกนิดเดียวน้ำตาเกือบจะทะลักร้องไห้ออกมา……
ที่แท้ หากวันใดมีเพียงแค่เสียงของเขาก็เป็นเหมือนเป็นที่พึ่งพาของตัวเองได้……
ยินเสี้ยวเสี้ยวที่ถูกเหล็กกั้นไว้ มองดูจอโทรศัพท์รอคำตอบจากจิ๋นลี่ยวนที่พูดว่า ‘ได้’ คนที่อยู่ด้านนอกต่างก็ตื่นเต้นขึ้นมา พนักงานที่ให้ยินเสี้ยวเสี้ยวโทรเต็มไปด้วยความตะลึงมองดูเธอ
ผู้หญิงเล็กๆแบบนี้เป็นคุณนายบ้านจิ๋นจริงๆเหรอ?
ทันใดนั้น สายจากโทรศัพท์ก็มีเสียวหนึ่งโผล่ขึ้นมา: “ลี่ยวน นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเรารีบพักกันเถอะ”
ไม่ใช่มู่ซูวที่เพิ่งจากไปแล้วจะเป็นใคร?
ในโรงพัก ความเงียบของรอบที่สามของวันนี้ ไม่มีใครพูด……
ยินเสี้ยวเสี้ยวที่ไม่ได้สติกลับคืนมา ปากเล็กๆที่กำลังพูดแต่ไม่มีแม้แต่เสียงที่จะพูดออกไป ข้างหูก็มีเสียงของจิ๋นลี่ยวนขึ้นมา แต่ก็เป็นแค่ประโยค: “มีเรื่องอะไรไปโรงพยาบาลนะ ตอนนี้ฉันรีบมาก วางก่อนละ”
พูดจบ เสียงในสายที่เป็นเสียงของความเร่งรีบ เงียบไปชั่วครู่ ทั้งโรงพักก็พากันหัวเราะกันใหญ่
———ฮ่าฮ่าฮ่า ยังพูดอีกว่าเป็นคุณนายบ้านจิ๋น ‘ทำงาน’ จนโง่ไปแล้วมั้ง?
———ฉันว่าเธอน่าจะแค่ฝันกลางวัน ยังมีหน้ามาโกหกอีก?
———ความสัมพันธ์ระหว่างจิ่งซานช่าวและคุณหนูสองแห่งตระกูลมู่ เขาดีกันขนาดไหน อยู่ตรงนี้ยังจะกล้าฝันอีก?
———เคยมีคำพูดไว้ ‘คนแพศยาก็สำออยกันทั้งนั้น’ เธอไม่สำออยหน่อยจะตายหรือไง?
……
คนทั้งโรงพักต่างเยาะเย้ยเธอ ล้อเลียนเธอ ดูถูกเธอ แต่ยินเสี้ยวเสี้ยวเหมือนคนไม่มีความคิด เพียงแค่ยืนจับรั้วเหล็กไว้อย่างมึนงง สายตาจ้องไปที่จอโทรศัพท์ที่ดับไปแล้วอย่างแค้น ทำไมเธอถึงคิดไม่ได้ ในเมื่อเขาพูดแบบนี้ออกมา……
รอบๆที่เต็มไปด้วยคำเยาะเย้ย เสียงหัวเราะ ยินเสี้ยวเสี้ยวได้ยินแล้ว ทำเหมือนไม่ได้ยิน เพียงแค่ยืนนิ่งๆอยู่ตรงนั้น คุณตำรวจที่จับโทรศัพท์ทนไม่ไหวใช้มือดึงเธอไว้
“นี่ เธอโง่หรือไง? ใครให้เธอพูดโกหกไม่มีน้ำหนักแบบนี้กัน ตอนแรกกะจะไปค้นดูในอินเตอร์เน็ตยืนยันดู เห็นแบบนี้แล้วคงไม่จำเป็นแล้วละ ฮาฮา……เรื่องตลกเรื่องนี้ของเธอตลกจริงๆ!” ตำรวจหัวเราะอย่างไม่เกรงกลัว ใบหน้าที่ยิ้มหัวเราะเยาะอยู่ตรงหน้ายินเสี้ยวเสี้ยว ในตอนนั้นยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแล้ว “จะอ้างใครไม่อ้าง ไปอ้างถึงภรรยาของจิ่งซานช่าว นี่ไม่ใช่หาเรื่องใส่ตัวเหรอ? ได้ยินที่เขาพูดไหมเขาและคุณหนูสองแห่งตระกูลมู่กำลังเตรียมตัวที่จะพักผ่อนกันแล้ว……”
ใช่สิ พวกเขาเตรียมตัวพักผ่อนกันแล้ว
ดึกขนาดนี้แล้ว เธอนึกว่าเขายังอยู่โรงพยาบาล แต่ไม่คิดเลยว่าที่แท้เขาอยู่บ้านมู่ซูว……
ผ่านไปนานสักพัก ยินเสี้ยวเสี้ยวถึงค่อยปรับเสียงตัวเองกลับมา ไม่รู้ว่าเสียงไหนเป็นของตัวเองแล้ว เพียงพูดไป: “ขอร้องละ ส่งเขาไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ เขาพึ่งผ่าตัดเสร็จออกมาได้ไม่กี่วัน ตอนนี้ไข้ขึ้นสูงจนหมดสติไปแล้ว……”
พอได้ยินแบบนี้ ไม่กี่คนที่กลัวว่าเขาจะตายก็ส่งต๋งไขไปยังโรงพยาบาล……
ยินเสี้ยวเสี้ยวหันตัวกลับมานั่งที่มุมห้องอย่างไร้เสียง สองแขนกอดเข่าตัวเองแน่น ครึ่งหน้ามุดเข้าไปในเข่า ดวงตาที่กลมมองดูพื้นที่อยู่ตรงหน้า ราวกับไม่มีชีวิตอย่างนั้น……
———พวกแกดู นังนี่มันโง่หรือเปล่าเนี่ย?
———เรื่องของมัน ยิ่งโง่ยิ่งดีต่อแขกพวกนั้นยังไงล่ะ อีกอย่างลักษณะแบบนี้น่าจะแพงน่าดู?
———ใครจะไปรู้ แต่เสียดายสกปรกมาก ไม่งั้นฉันกะจะลองดูสักหน่อย……
ฉันได้ยินมาว่าจิ่งซานช่าวเขารักภรรยาใหม่มาก จะมาเป็นคนแบบนี้ได้ยังไง?
……
ทั้งคืน ข้างหูของยินเสี้ยวเสี้ยวก็เต็มไปด้วยคำพูดหยาบคายแบบนี้ แต่ว่าเธอไม่สนใจคำพูดเหล่านั้นเลยสักนิด เพียงแค่นั่งอยู่ตรงมุมห้องอย่างเงียบๆ อยู่ในโลกของตัวเอง
ครึ่งชั่วโมงก่อน เธอยังบอกว่าจะฟ้องคนทั้งโรงพักนี้ หลังจากครึ่งชั่วโมง เธอถูกหักหน้าเต็มๆ เพียงเพราะสามีคนนั้นที่คิดว่าจะเป็นที่พึ่งพาได้……
ความไม่เกรงกลัวของเธอ ความมั่นใจของเธอ เพราะเธอรู้ว่าไม่ได้ทำอะไรผิด หากจิ๋นลี่ยวนยืนอยู่ด้านหลังของเธอ! ถึงแม้เขาจะไม่ใช่จิ่งซานช่าวก็ตามเธอก็กล้าที่จะตะโกนออกไปให้กับคนที่ใส่ร้ายเธอ แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่า แล้วถ้าจิ๋นลี่ยวนไม่ต้องการปกป้องเธอล่ะ?
ภรรยาใหม่……
พอคิดถึงคำนี้ ยินเสี้ยวเสี้ยวแสยะยิ้มมุมปากขึ้นมา
ตอนที่โดนเซี่ยงหลินด่าทอ เธอไม่ร้องไห้ โดนเซี่ยงหลินและมู่ซูวตบตี เธอก็ไม่ได้ร้องไห้ และเธอที่โดนทั้งโรงพักเยาะเย้ยเธอก็ไม่ร้องไห้ แต่ว่าตอนนี้กลับทนไม่ไหวยิ้มและร้องไห้……
———มีอะไรไปโรงพยาบาล? เขาไม่ว่าง?
ถ้าจะให้พูดง่ายๆ เธอกลับรู้สึกเหมือนหัวใจถูกควักออกมาเจ็บปวดอย่างนั้น……
หลังจากงานเลี้ยงหมั้นของฉีเคอหานและกู่ชูเหยา มาจนถึงวันนี้ทั้งเมืองTยังคงพูดเกี่ยวกับข่าวภรรยาใหม่ของจิ่งซานช่าวที่รักมาก ไม่คำนึงถึงชื่อเสียงของเธอแถมยังขอเธอแต่งงานกลับไปอีก ตอนแรกจะกอบกู้ชื่อเสียงของเธอต่อหน้าทุกคนได้เห็น แต่ดูตอนนี้สิ? เธอคนเดียวถูกขังในโรงพักนี้ รอบตัวก็เต็มไปด้วยเสียงกรนของขี้เหล้าทั้งหลาย แล้วสามีของเธออยู่ไหน?
ฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะมาถึงในเมืองT ในใจของเธอก็ค่อยๆบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ……
จิ๋นลี่ยวน เวลานี้คุณไปอยู่บ้านมู่ซูวได้อย่างไงกัน？
คนในโรงพักต่างก็เอาเรื่องของยินเสี้ยวเสี้ยวมาพูดเป็นเรื่องตลก ยินเสี้ยวเสี้ยวกอดเข่าไว้แน่นอยู่ตรงมุมห้องไม่พูดอะไรรอจนถึงพรุ่งนี้ และข้างๆที่เต็มไปด้วยขี้เหล้าที่หลับกันอยู่หากดิ้นโดนเธอ เธอก็จะยิ่งกอดตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งทำท่าทางแบบนั้นก็ทำให้คนสังเกตเห็นแล้วหัวเราะเข้าไปอีก เธอกลับไม่รู้อะไรเลย……
เช้าวันใหม่ มีตำรวจตะโกนออกมากะทันหัน มองดูจอคอมอย่างไม่เชื่อ หันหัวไปมามองดูยินเสี้ยวเสี้ยวที่ไม่ขยับสักนิด เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เพื่อนที่อยู่รอบตัวต่างก็พากันทนไม่ไหวมาดู พอดูไปทีละคนๆทั้งโรงพักก็ค่อยๆตื่นขึ้นมา……
ยินเสี้ยวเสี้ยวเงยหัวมองดูท้องฟ้าตรงหน้าต่าง ยังไม่ทันได้พูดสักคำ ห้องขังก็ถูกเปิดออกมา และรูปร่างที่คุ้นเคยโผล่อยู่ตรงหน้าห้องขังนี้ น้ำตาของยินเสี้ยวเสี้ยวก็ทะลักออกมาทันที
ความรู้สึกของยินจื่อเจิ้นที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้มีทั้งความโกรธและเจ็บใจ