Flash Marriage แต่งงานกับคน(ไม่)ธรรมดา - บทที่ 182 จิ๋นลี่ยวนที่ผิดปกติ
บทที่ 182 จิ๋นลี่ยวนที่ผิดปกติ
เพิ่งจะก้าวเข้ามาในลิฟต์ โทรศัพท์ของจิ๋นลี่ยวนก็ดังขึ้น
หยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยความวุ่นวายใจ แต่จิ๋นลี่ยวนที่เห็นสายโทรเข้ามากลับหยุดชะงัก เป็นยินเสี้ยวเสี้ยวนั่นเอง
หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ ตอนที่โทรศัพท์เกือบจะตัดสายอัตโนมัติ จิ๋นลี่ยวนจึงรับขึ้นมา
“ลี่ยวน? ยุ่งหรือเปล่าคะ?” ในสาย เสียงหวานๆของยินเสี้ยวเสี้ยว ราวกับยังสามารถมองเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอได้อีกด้วย “ฉันแค่โทรมาถามน่ะค่ะ เซี่ยงหลินกับเฉินหยูอยู่ที่โรงพยาบาลคุณทั้งคู่ ฉันอยากจะไปเยี่ยมพวกเขาหน่อย……”
พยายามหายใจเข้าลึกๆ ในมือของจิ๋นลี่ยวนกำเสื้อคลุมเอาไว้จนยับ แล้วจึง ‘อืม’ ออกมา
“คุณเพลียมากไหมคะ?” ยินเสี้ยวเสี้ยวถามด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าค่อนข้างแดง แต่ท่าทางเมื่อคืนของเขาก็ไม่เหมือนคนอ่อนเพลียเลย
“ไม่เป็นไร คุณพักผ่อนให้เต็มที่แล้วค่อยมาดีกว่า อาการของพวกเขาถือว่าคงที่แล้ว” พยายามควบคุมคำถามของตนเองที่อยากจะถามออกไป จิ๋นลี่ยวนจึงรีบหาข้ออ้างวางสายยินเสี้ยวเสี้ยว
พิงอยู่ในลิฟต์อย่างไร้เรี่ยวแรง จิ๋นลี่ยวนหลับตาแน่น
——ยินเสี้ยวเสี้ยวเป็นพี่สาวของผม เป็นพี่สาวแท้ๆของผม และแม่ของพวกเราก็คือซูเหนียง ตัวการที่ทำให้พ่อแม่ของคุณตาย
ประโยคนี้เหมือนกับเสียงปีศาจที่อยู่รอบๆหูวนเวียนอยู่ในหัวของเขาตลอดเวลา!
หายใจเข้าลึกๆอีกครั้ง บอกตนเองอีกครั้งว่าอย่าหูเบาเชื่อคำพูดของเฉินหยู ที่น่าโมโหจนอยากจะฆ่าคนอีกครั้ง!
ถ้าไม่มีเรื่องเมื่อคืน บางทีเขาอาจจะยังพอมีเหตุผลอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ล่ะ?
เขากับยินเสี้ยวเสี้ยวเป็นสามีภรรยากันจริงๆแล้ว เธอเป็นภรรยาของเขา ยิ่งเป็นผู้หญิงที่เขาอยากประคบประหงมอยู่ตลอด แต่ตอนนี้กลับได้รับรู้เรื่องอย่างนี้?
อย่าเชื่อ อย่าเชื่อ อย่าไปเชื่อเด็ดขาด!
บอกให้ตนเองเตรียมใจอีกครั้ง จิ๋นลี่ยวนก้าวออกจากลิฟต์ตรงไปที่ ‘บริษัทจื่อยิน’ ทันที
ยินเสี้ยวเสี้ยวเป็นคนของบ้านยินหรือไม่ นอกจากยินไป่ฝันแล้วยินจื่อเจิ้นอาจจะเป็นคนที่รู้ดีที่สุด!
……
‘บริษัทจื่อยิน’ ภายในร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่อยู่ด้านนอก ยินจื่อเจิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อยมองจิ๋นลี่ยวนที่อยู่ด้านหน้า สีหน้าท่าทางของทั้งสองคนไม่ค่อยดี คนหนึ่งสะเทือนใจมากเกินไป อีกคนหนึ่งไม่พอใจจิ๋นลี่ยวนสักเท่าไหร่
“อยากพูดอะไรก็รีบพูด ฉันยังมีงาน” พูดๆอยู่ ยินจื่อเจิ้นก็ดื่มกาแฟด้วยความรำคาญ
“ยินเสี้ยวเสี้ยวเป็นน้องสาวแท้ๆของคุณหรือเปล่า? น้องสาวแท้ๆที่พ่อเดียวกันแต่คนละแม่?” จิ๋นลี่ยวนไม่อ้อมค้อมสักนิด ถามออกไปตรงๆ
ยินจื่อเจิ้นที่ดื่มกาแฟอยู่หยุดนิ่งทันที ดวงตาทั้งคู่มองจิ๋นลี่ยวนอย่างไม่เป็นมิตรไม่พูดไม่จาไปพักใหญ่
“ยินจื่อเจิ้น บอกฉันมา ยินเสี้ยวเสี้ยวเป็นคนของบ้านยินหรือเปล่า มีสายเลือดของบ้านยินไหม?” จิ๋นลี่ยวนค่อยๆถามขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ ในดวงตาหงส์เต็มไปด้วยความรีบร้อนและอัดอั้นตันใจ
ปัก!
วางแก้วกาแฟในมือลงอย่างแรง ไม่สนใจที่กาแฟร้อนๆลวกใส่มือของตนเองด้วยซ้ำ
ยินจื่อเจิ้นลุกขึ้นยืนมองจิ๋นลี่ยวน ค่อยๆพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำเช่นกัน “จิ๋นลี่ยวน ไม่ว่ายินเสี้ยวเสี้ยวจะใช่หรือไม่ใช่คนของบ้านยิน ฉันก็เป็นพี่ชายของเธอเสมอ และฉันไม่อนุญาตให้ใครรังแกเธอ แม้คนๆนั้นจะเป็นนาย!”
แค่ประโยคนี้ จิ๋นลี่ยวนก็รู้สึกว่าโลกใบนี้เปล่าเปลี่ยวไปหมด
แต่ในใจกลับยังคงดื้อดึง
ไม่แน่หรอก ยินจื่อเจิ้นอาจจะเข้าใจผิดก็ได้?
ไม่ได้พูดอะไรอีก จิ๋นลี่ยวนกลับตัวออกไป ครั้งนี้เขาตรงไปที่เมืองไห่เมียว
……
เมืองไห่เมียว ร่างกายของยินเสี้ยวเสี้ยวยังคงอ่อนเพลียอยู่บ้าง แต่คิดว่าพรุ่งนี้ค่อยไปเยี่ยมพวกเขาจึงขลุกตัวพักผ่อนอยู่บนโซฟา
แก้มแดงระเรื่อ เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าบางเรื่องจะงดงามอย่างนั้น แล้วก็ไม่เคยรู้เลยว่าความรู้สึกที่รอคอยชีวิตน้อยๆจะน่ามหัศจรรย์ขนาดนั้น มือเล็กๆประคองที่ท้องของตนเองอย่างไม่รู้ตัว เรื่องทั้งหมดเพิ่งจะเริ่มต้นชัดๆ แต่เธอราวกับรู้สึกว่าตนเองท้องแล้วจริงๆ
ลูกของพวกเขา……
แค่คิดก็รู้สึกดีแล้ว
ในทันที ประตูก็โดนเปิดออก ยินเสี้ยวเสี้ยวที่นั่งอยู่บนโซฟาจึงเห็นจิ๋นลี่ยวนที่รีบกลับมาอย่างเหน็ดเหนื่อย
“ทำไมคุณกลับมาแล้วล่ะคะ?” เพิ่งพูดจบ จิ๋นลี่ยวนก็เดินมาถึงด้านหน้าของเธอแล้ว
แสงอาทิตย์อ่อนๆที่สาดเข้ามาทางหน้าต่าง ใจที่เป็นกังวลมาตลอดทั้งวันของจิ๋นลี่ยวนในตอนนี้เหมือนกับได้รับการปลอบโยนเล็กน้อยแล้ว นั่งอยู่ข้างๆเธอ กำลังมองใบหน้าเล็กๆละเอียดอ่อนของเธอ จิ๋นลี่ยวนจึงสติหลุดลอย……
ดวงตาของเธอใสแจ๋ว จมูกของเธอเล็กๆน่ารัก ริมฝีปากของเธอสีชมพูนุ่มนวลราวกับกลีบดอกไม้……ทุกอย่างของเธอไม่เหมือนกับซูเหนียงที่อยู่ในรูปถ่ายเลย ทำไมเมื่อครู่เขาถึงโดนเฉินหยูล่อลวงจนรู้สึกว่าเรื่องที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงได้ล่ะ?
ยินเสี้ยวเสี้ยวหลังจากแต่งหน้ามีเสน่ห์ราวกับสุนัขจิ้งจอก ยินเสี้ยวเสี้ยวหลังจากล้างเครื่องสำอางบริสุทธิ์ไร้เดียงสาราวกับกระต่ายขาว ความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงนี้ จะเป็นลูกสาวของผู้หญิงเลวๆคนนั้นได้อย่างไรล่ะ? แม้จะเป็นช่วงวัยที่หน้าตาของเธอกำลังเปล่งปลั่งที่สุดก็คงไม่สวยอย่างนี้หรอก……
เขานี่โง่จริงๆเลย……
“ลี่ยวน คุณเป็นอะไรไปคะ?” เสียงสนิทสนมถามขึ้น ยินเสี้ยวเสี้ยวเอาแต่รู้สึกว่าวันนี้จิ๋นลี่ยวนแปลกไป
สบเข้ากับสายตาที่ชัดเจนคู่นั้น จิ๋นลี่ยวนยิ้มเยาะ ยื่นมือออกไปดึงยินเสี้ยวเสี้ยวเข้ามากอดพูดขึ้นเบาๆ “ผมไม่เป็นไร แค่วันนี้มีเรื่องนิดหน่อย ไม่ค่อยสบายใจ……”
ได้ยินที่จิ๋นลี่ยวนบอก ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
จิ๋นลี่ยวนที่เป็นอย่างนี้ เหมือนเด็กจริงๆ……
จิ๋นลี่ยวนกลับบ้านมาคุยกับยินเสี้ยวเสี้ยวได้ไม่กี่คำมือถือก็เริ่มดังไม่หยุด เป็นสายจากโรงพยาบาลหนันหยูทั้งหมด ลงไม้ลงมือกับคนไข้แล้วยังเป็นสาเหตุให้อาการสาหัสไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย ภายในโรงพยาบาลตอนนี้แทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว!
“ถ้ายุ่งมากก็กลับไปเถอะค่ะ ตอนเย็นฉันจะทำอาหารรอคุณกลับมานะคะ” ยินเสี้ยวเสี้ยวพูดอย่างใส่ใจ ท่าทางนั้นทำให้จิ๋นลี่ยวนรู้สึกว่าวันนี้ตนเองก็เหมือนกับคนโง่คนหนึ่ง ยินเสี้ยวเสี้ยวที่ว่านอนสอนง่ายอย่างนี้จะเป็นไปได้อย่างไรที่ภายในร่างกายจะมีเลือดที่อำมหิตไหลเวียนอยู่?
ลุกขึ้นกลับออกมา จิ๋นลี่ยวนยืนมองต่ำยิ้มเยาะตนเองอยู่ในลิฟต์
จิ๋นลี่ยวน ไม่นึกว่านายก็จะมีวันหนึ่งที่ตื่นตระหนกตกใจ……
ดูแล้วเขาคงอวดดีเกินไปสินะ……
ดวงตาหงส์สั่นไหวเล็กน้อย จิ๋นลี่ยวนเห็นผมดำยาวเป็นประกายเส้นหนึ่งอยู่บนหน้าอกของตนเอง นั่นเป็นเส้นผมของยินเสี้ยวเสี้ยว
กลืนน้ำลายเล็กน้อย ตอนที่ยื่นมืออยากจะทิ้งเส้นผม โทรศัพท์กลับดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นเบอร์แปลก……
รับโทรศัพท์แล้ว จิ๋นลี่ยวนยังไม่ทันได้พูด คนในสายฝั่งนั้นก็เอ่ยปากขึ้นมา
“จิ๋นลี่ยวน? คุณเป็นลูกชายของจิ๋นหยวนเชิ่งกับรุ่ยซีสินะ?” น้ำเสียงในโทรศัพท์บอกได้ว่าปลายสายมีอายุแล้วแต่ยังสง่าผ่าเผยอย่างชัดเจน แค่เอ่ยปาก ร่างกายของจิ๋นลี่ยวนก็ชะงักงัน ผมยาวเส้นนั้นที่แต่เดิมอยากจะปล่อยให้ลอยไปตามลมโดนกำแน่นขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันได้ยินมาว่าคุณตามหาฉันมานานแล้ว ใช่ไหม?”
“ซูเหนียง!” เสียงโมโหทุ้มต่ำตะโกนออกมา ดวงตาหงส์หรี่ขึ้นมาอย่างอันตราย
“เฮอะๆ……” ผู้หญิงที่อยู่ในโทรศัพท์หัวเราะขึ้นมาเบาๆ แล้วพูดต่อ “ฉันได้ยินว่าคุณกับยินเสี้ยวเสี้ยวแต่งงานกันแล้ว? คุณรู้ไหมว่าเธอเป็นใคร? เธอเป็นเด็กที่ฉันตั้งท้องสิบเดือนแล้วคลอดออกมาน่ะสิ แต่ฉันเป็นผู้หญิงชั่วที่ทำให้พ่อแม่ของคุณตายตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่นึกว่าคุณจะแต่งงานกับลูกสาวของฉัน น่าขำสิ้นดี……”
หน้าตาบูดบึ้ง จิ๋นลี่ยวนแค่รู้สึกว่าลำคอมีรสหวานๆของคาวเลือดอยู่!
“จิ๋นลี่ยวน คุณแน่ใจว่าคุณอยากอยู่กับลูกสาวของฉัน? อย่างนี้ต่อไปก็ตามหาฉันเพื่อแก้แค้นไม่ได้แล้วสิ ส่วนลูกสาวฉันคุณจำไว้ว่าต้องดูแลเธอให้ดี ฉันได้ยินว่าอยู่ในบ้านจิ๋นแม้เธอจะลำบากอยู่บ้าง แต่ก็ยังผ่านมาได้ไม่เลวเลย……” ซูเหนียงกำลังสาธยายเบาๆ น้ำเสียงนั้นก็ราวกับเป็นแม่ยายที่กำลังกำชับลูกเขยของตนเอง “ส่วนลูกชายของฉันที่โดนต่อยก็ถือว่ารับแทนฉันแล้วกัน ต่อไปความแค้นระหว่างพวกเราก็ลืมมันไปเถอะ……”
“ซูเหนียง คุณคิดว่าฉันจะยอมแพ้?” เอ่ยปากอย่างเย็นชา จิ๋นลี่ยวนยืนอยู่ในลิฟต์ ยกมือที่กำเส้นผมเอาไว้แน่น ชั่วพริบตาเขาเหมือนกับเห็นตนเองที่โหดเหี้ยมสะท้อนออกมาต่อหน้า “ถ้ายินเสี้ยวเสี้ยวเป็นลูกสาวของคุณจริงๆ งั้นคุณว่า ฉันจะทรมานเธออย่างรุนแรงยังไงดี?”
ซูเหนียงที่อยู่ในโทรศัพท์รอยยิ้มที่อวดดีนั้น พูดขึ้นทันที “จิ๋นลี่ยวน ในเมื่อ 23 ปีก่อนฉันทิ้งเธอได้ก็คงไม่สงสารเธออยู่แล้ว วันนี้ก็แค่ได้รู้ถึงชีวิตของลูกสาวแล้วเธอยังได้อยู่กับคุณอีกจึงอยากจะโทรมาหาหน่อย ไม่งั้นคุณคิดจริงๆเหรอว่าฉันจะสนใจเธอขนาดนั้น?”
จิ๋นลี่ยวนถือโทรศัพท์อยู่ไม่พูดไม่จา
จู่ๆซูเหนียงก็เคร่งขรึมขึ้นมา พูดอย่างจริงจัง “จิ๋นลี่ยวน หย่ากับยินเสี้ยวเสี้ยวเถอะ อย่าทำลายแผนการของฉัน ไม่อย่างนั้นฉันรับประกันเลยว่าตลอดชีวิตนี้คุณก็หาฉันไม่เจอ ให้คุณรู้อยู่แก่ใจว่าคนที่ฆ่าพ่อแม่ของคุณเป็นใครแต่กลับจับตัวฉันไม่ได้!”
ร่างสูงสั่นไหว จิ๋นลี่ยวนเหน็บแนมออกมาเบาๆ เอาเส้นผมเส้นนั้นใส่ลงไปในกระเป๋าของตนเอง พูดขึ้น “ซูเหนียง คุณว่าฉันจะให้ยินเสี้ยวเสี้ยวตั้งท้องลูกสักกี่คนดี? ได้คลอดออกมาอย่างราบรื่นสักกี่คนดี? แล้วสามารถอยู่อย่างปลอดภัยเติบโตจนถึงหนึ่งขวบสักกี่คนดี?”
ซูเหนียงที่อยู่ในสายนั้น หยุดหายใจทันที
ร่างกายที่เกร็งตึงมาทั้งวันของจิ๋นลี่ยวนได้ปลดปล่อยอย่างทันที กำลังมองท่าทางของตนเองที่สะท้อนอยู่ในลิฟต์ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย พูดขึ้นด้วยสายตากระหายเลือด “คุณว่า ตั้งแต่วันนี้ฉันเริ่มทรมานเธอทีละนิดๆดีไหม ทรมานเธอจนเข้าใกล้ความตาย หรืออาจจะทรมานจนเธอไม่คิดอยากจะเกิดมาอีก……”
“จิ๋นลี่ยวน!” ซูเหนียงในโทรศัพท์นั้นเดือดดาลแล้ว ยินเสี้ยวเสี้ยวเพิ่งจะ 23 ปี แต่ด้วยคำพูดของจิ๋นลี่ยวนที่พูดออกมาอย่างไรก็จะทำให้เธอเจ็บปวดจนอยากตายไปตลอดชีวิต! “นี่คุณไม่อยากเจอฉันจริงๆงั้นเหรอ? เพียงแค่คุณหย่ากับยินเสี้ยวเสี้ยว ฉันก็จะปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าคุณ คุณไม่อยากเจอฉัน? ฉันจะบอกคุณให้ ถ้าคุณทำลายแผนการของฉัน ฉันจะทำให้ชีวิตนี้ของคุณตายอย่างสงบ!”
เสียงสูงถามขึ้น ในน้ำเสียงของซูเหนียงโมโหอย่างชัดเจน！
“แผนการ?” จิ๋นลี่ยวนถามกลับเบาๆ มองท่าทางของตนเองที่ราวกับไม่เคยรู้จักมาก่อน “ครั้งนี้จะทำลายครอบครัวไหนอีก? คุณวัยกลางคนแล้วนะ ยังคิดจะทำอะไรอีก? ส่วนเรื่องตามหาคุณ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่า บางทีการทรมานลูกสาวกับลูกชายของคุณถึงจะเป็นการแก้แค้นให้พ่อแม่ของฉัน!”
ซูเหนียงโมโหจนแทบจะโยนโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ แผนการของเธอ แผนการที่เธอวางแผนมาตลอดชีวิตจะต้องหยุดอยู่ตรงนี้งั้นเหรอ? เธอไม่ยอมเด็ดขาด!
“ซูเหนียง เช็ดตาของคุณให้ชัดๆนะ ฉันจะทรมานพวกเขายังไง!”
พูดจบ จิ๋นลี่ยวนก็วางโทรศัพท์แล้วออกไปจากลิฟต์ กำเส้นผมที่อยู่ในมือแน่น
ยินเสี้ยวเสี้ยว ยินเสี้ยวเสี้ยว อย่าเป็นลูกสาวของซูเหนียงเลยนะ ไม่อย่างนั้นเขาไม่รู้จริงๆว่าเขาจะทำเรื่องอะไรออกมา……
……
มองโทรศัพท์ที่ตัดสายไป ซูเหนียงขมวดคิ้วแน่น
จะบ้าตาย เรื่องราวแตกต่างจากที่คิดเอาไว้มากอย่างนี้ จิ๋นลี่ยวนถึงกับไม่ลังเลที่จะอยู่กับยินเสี้ยวเสี้ยวที่ตนเองสะอิดสะเอียนไม่อยากเจอก็เพื่อจะยั่วยุเธองั้นเหรอ? อย่างนี้เรื่องทั้งหมดก็กลับตาลปัตรไปหมดน่ะสิ!
ซูเหนียงโยนโทรศัพท์ทิ้งไปด้วยความโมโห นิ้วมือที่เพ้นท์สีเจลอย่างประณีตสวยงามปลายนิ้วค่อยๆซีดเซียว……
โรงพยาบาลหนันหยู
หลังจากจิ๋นลี่ยวนกลับมาก็ตรงไปที่แผนกยืนยันตัวตนทันที ลงมือทำการตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างยินเสี้ยวเสี้ยวกับเฉินหยูด้วยตนเอง
ความสัมพันธ์ของเฉินหยูกับซูเหนียงเขาแน่ใจ ดังนั้นทดสอบเพียงแค่ความสัมพันธ์ระหว่างยินเสี้ยวเสี้ยวกับเฉินหยู เขาก็รู้แล้ว……
ตอนที่ผลการทดสอบปรากฏอยู่ต่อหน้าเขา ทั้งร่างของจิ๋นลี่ยวนเย็นเฉียบ ในดวงตาหงส์มาพร้อมกับความคลุ้มคลั่งที่ไม่เคยมีมาก่อน…