Flash Marriage แต่งงานกับคน(ไม่)ธรรมดา - บทที่ 184 รู้จักสิ่งที่เรียกว่าลิขิตเอาไว้แล้วไหม

บทที่ 184 รู้จักสิ่งที่เรียกว่าลิขิตเอาไว้แล้วไหม

บนใบหน้าหล่อเหลาที่แสนเฉยเมย ราวกับไม่รู้สึกเลยว่าพฤติกรรมของตนเองมีอะไรผิดปกติ

ยินเสี้ยวเสี้ยวมองด้านหลังของจิ๋นลี่ยวนผ่านกระจกใสด้านหน้ามองการกระทำของเขาด้วยใบหน้าประหลาดใจ มุมปากเชิดขึ้นเล็กน้อย หลังจากสงบจิตใจได้แล้วเขาจึงหันมาพูดกับเธอ “เสี้ยวเสี้ยว วันนี้ผมมีผ่าตัดลำไส้ เห็นของพวกนี้แล้วค่อนข้างผะอืดผะอม”

นี่เองยินเสี้ยวเสี้ยวถึงได้สติกลับมา

จิ๋นลี่ยวนที่ด้านหน้า……ราวกับจู่ๆก็เปลี่ยนไปเป็นอีกคน

เธอบอกไม่ถูกว่าตรงไหนที่แปลกไปกันแน่ แต่ตั้งแต่เมื่อครู่ที่เห็นเขาที่ประตูห้องนอนเธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรเปลี่ยนไปแล้ว มุมปากขยับเล็กน้อย ยินเสี้ยวเสี้ยวตอบ “ไม่เป็นไรค่ะ งั้นคุณอยากกินอะไร ฉันจะทำให้คุณใหม่?”

จิ๋นลี่ยวนวางชามเปล่าลงบนโต๊ะ เงยหน้ามองเธอ ผ่านไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยปากขึ้น “เสี้ยวเสี้ยว ผมอยากกินเกี๊ยวนึ่ง”

เกี๊ยวนึ่ง?

เธอจะทำเกี๊ยวนึ่งตอนดึกดื่นให้เขาได้ที่ไหน?

ไม่ต้องพูดถึงที่ในบ้านไม่มีแป้ง ปกติเธอทำเกี๊ยวก็จะกินหมดเลย ไม่มีเก็บค้างคืนเอาไว้ ตอนนี้อยากกินคงทำได้เพียงออกไปซื้อ แต่ตอนนี้เวลานี้มีแค่ร้านติ่มซำเจียงหนานที่เปิด 24 ชั่วโมงร้านเดียวเท่านั้นที่จะมีเกี๊ยวนึ่งซึ่งห่างจากเมืองไห่เมียวถึง 20 นาที……

“แต่ว่า……” ยินเสี้ยวเสี้ยวเอ่ยปากขึ้นด้วยจิตใต้สำนึก แต่ดันเห็นสีหน้าท่าทางที่จำใจของจิ๋นลี่ยวน คำพูดที่ถึงข้างปากแล้วจึงเปลี่ยนไป “บ่ายวันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหม? ตอนนี้จึงกินได้แค่เกี๊ยวนึ่งใช่ไหมคะ?”

พยักๆหน้า จิ๋นลี่ยวนไม่ได้พูดอะไร

เขาตอนนี้ ราวกับแม้แต่คำพูดที่ไม่จำเป็นก็ไม่อยากจะพูดแล้ว

เม้มปาก ตอนที่ยินเสี้ยวเสี้ยวค่อนข้างลำบากใจ จิ๋นลี่ยวนก็หมุนตัวไปหยิบกุญแจรถเตรียมจะออกไป ยินเสี้ยวเสี้ยวรีบเข้าไปดึงเขาไว้แล้วถามขึ้น “คุณจะไปไหน?”

ยื่นมือขึ้นมาขยี้ๆหางตาของตนเอง ความอ่อนเพลียของจิ๋นลี่ยวนสังเกตเห็นได้ง่ายๆ “ผมจะไปซื้อเกี๊ยวนึ่ง ไม่ค่อยสบายท้องเท่าไหร่”

“ฉันไปเองค่ะ” พูดออกไปแล้ว ยินเสี้ยวเสี้ยวยื่นมือไปหยิบกุญแจรถในมือของเขา เธอขับรถไม่เป็น ตอนนี้ทำได้เพียงนั่งแท็กซี่ โชคดีที่ตอนนี้โปรแกรมเรียกรถก็สะดวกมาก วางกุญแจรถไว้ แล้วยินเสี้ยวเสี้ยวก็กลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ตอนที่จะออกไป จิ๋นลี่ยวนยังยืนอยู่ที่ประตูทางเข้ากำลังมองเธออย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย

ยินเสี้ยวเสี้ยวอดไม่ได้ที่จะก้าวเข้าไป จูบลงไปที่คางของเขาอย่างอ่อนโยนแล้วพูดขึ้น “รอฉันกลับมานะคะ ไม่สบายท้องก็ดื่มนมหน่อยแล้วกัน อย่าฝืนล่ะ เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้ว”

ร่างของจิ๋นลี่ยวนชะงักเล็กน้อย พยักหน้าตกลง

มองยินเสี้ยวเสี้ยวที่หายไปจากหน้าประตูแล้ว ใบหน้าที่อ่อนโยนของจิ๋นลี่ยวนค่อยๆแตกร้าวทีละนิดๆ

ถ้าเขาไม่รู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของซูเหนียง ไม่แน่ว่าคงจะตกหลุมรักความอ่อนโยนของยินเสี้ยวเสี้ยวที่ได้เห็นบ่อยๆนี้ไปแล้ว เธอเป็นตัวละครที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่นึกว่าจะทำได้ถึงขนาดนี้

จู่ๆ จิ๋นลี่ยวนก็ค่อนข้างเสียใจที่เคยบอกว่าชอบเธอเข้าแล้ว……

ร่างสูงนั่งอยู่บนโซฟา ในห้องที่สงบเงียบจิ๋นลี่ยวนแค่มองไปนอกหน้าต่างเท่านั้น ก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

……

บนถนนปลายฤดูใบไม้ร่วงของเมือง T ยินเสี้ยวเสี้ยวนั่งอยู่บนรถแท็กซี่ คนขับรถหันมามองเธออยู่บ่อยๆ ทำให้เธอกังวลเป็นพิเศษ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาจิ๋นลี่ยวนอยากจะคุยกับเขา แต่คนด้านนั้นยังไงก็ไม่รับโทรศัพท์เลย อยากจะโทรหายินจื่อเจิ้นแต่รู้สึกว่าไม่เหมาะสม จึงทำได้เพียงกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น

“คุณผู้หญิง คุณออกมาทำอะไร?” คนขับอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น ออกมาจากบ้านตอนตีสอง ยากที่จะไม่ทำให้คนสงสัยจริงๆ ถ้ารู้ว่าข้างๆร้านติ่มซำเจียงหนานก็คือคาราโอเกะลามก

“ฉัน……” แววตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ยินเสี้ยวเสี้ยวพูดขึ้น “ฉันท้องน่ะค่ะ สามีฉันไม่ยอมให้ฉันกินเกี๊ยวนึ่ง ฉันก็เลยถือโอกาสตอนที่เขาหลับแอบออกมากินสักหน่อย”

พูดๆอยู่ ยินเสี้ยวเสี้ยวยังยื่นมือออกมาลูบๆท้องของตนเองเอาไว้ ราวกับท้องจริงๆ

คนขับเห็นท่าทางของเธอ ก็ไม่ได้ถามอะไรอีก แค่ขับรถให้เร็วขึ้นเท่านั้น

เขาเคยได้ยินว่า ผู้ชายบางคนก็หลงใหลผู้หญิงท้องเป็นพิเศษ!

ยินเสี้ยวเสี้ยวลงจากรถแล้วแม้แต่เงินทอนก็ไม่กล้ารับรีบวิ่งที่ไปร้านติ่มซำเจียงหนานทันที บริเวณรอบๆมีผู้หญิงที่แต่งตัวสวยๆไม่น้อยเลยกำลังหาลูกค้า แล้วก็มีผู้ชายอีกไม่น้อยที่กำลังพินิจพิเคราะห์หญิงสาว จับเสื้อคลุมของตนเองไว้แน่น ยินเสี้ยวเสี้ยวเดินเร็วกว่าปกติ

“โอ้ว น้องสาวหน้าตาใช้ได้นะเนี่ย……” จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ลอยมา เห็นมือข้างหนึ่งกำลังจะเข้ามาจับแก้มของเธอ ยินเสี้ยวเสี้ยวจึงหลบอย่างว่องไว ในสายตาเต็มไปด้วยความโมโห

“เป็นอะไรไป? โมโหแล้ว?” ผู้ชายแขนเปลือยโล่งยิ้มอย่างอดไม่ได้ ขวางทางของยินเสี้ยวเสี้ยวเอาไว้พูดขึ้น “แต่ทว่าฉันชอบอารมณ์ร้ายๆอย่างนี้ของเธอนะ ยิ่งเผ็ดยิ่งอร่อย!”

พูดๆอยู่ ชายคนนั้นค่อยๆก้าวเข้ามา ด้านหลังกี่คนนั้นก็ตามเข้ามาล้อมยินเสี้ยวเสี้ยวเอาไว้

ชั่วพริบตา ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ลนลานไปหมด!

ผู้หญิงคนหนึ่งมาที่อย่างนี้ตอนดึกดื่นช่างกระตุ้นให้คนถกเถียงกันเสียจริง ดูสิคนที่ซื้อของในร้านติ่มซำเจียงหนานล้วนแต่เป็นผู้ชาย ในสถานการณ์ปกติผู้ชายที่ไหนจะให้ผู้หญิงของตนเองมาซื้อของที่นี่ล่ะ……

ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับเหมือนไม่ได้สนใจ ตอนนี้ในใจของเธอมีแค่จิ๋นลี่ยวนที่อาจจะโรคกระเพาะกำเริบเท่านั้น เธอเป็นห่วงเขา……

“พวกนายถอยไปนะ ฉันมาซื้อเกี๊ยวนึ่ง!” พูดอย่างดุดัน แต่ยังไม่พอกับในเวลาคับขันนี้ ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่มั่นใจอย่างเห็นได้ชัด

ชายพวกนั้นเห็นยินเสี้ยวเสี้ยวกลับยิ้มขึ้นมา วงล้อมที่ล้อมเธอเอาไว้เล็กลงเรื่อยๆ

“พี่เสี้ยวเสี้ยว?” ตอนที่เธอเห็นว่าจะโดนคนกลุ่มนั้นล้อมเอาไว้จนหมดหนทางแล้ว เสียงหนึ่งก็ตะโกนเข้ามา

ยินเสี้ยวเสี้ยวหันกลับไปมอง ก็เห็นเพื่อนสนิทสองคนของเฉินหยูตอนนี้กำลังยืนมองเธออยู่นอกวงล้อม ตอนที่เธอแน่ใจแล้วใบหน้าก็เปล่งประกายความประหลาดใจออกมา รีบเดินออกไป

“เหอเผิง อะจวิ้น?” สำหรับพวกเขา เธอยังจำได้

ผู้ชายแขนเปลือยแค่เห็นเหอเผิงกับอะจวิ้นเข้ามาก็ค่อนข้างไม่พอใจ แต่ยังถามขึ้นเบาๆ “อะจวิ้น ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? พวกนายรู้จัก? ทำไมไม่แนะนำหน่อยล่ะ?”

เห็นการปรากฏตัวของเหอเผิงกับอะจวิ้น พวกเขาก็ไปยืนที่ด้านหลังของเขาสองคนโดยอัตโนมัติ ท่าทางนั้นราวกับว่าในสายตาของพวกเขาเหอเผิงกับอะจวิ้นค่อนข้างมีอำนาจ

เหอเผิงแค่เห็นสถานการณ์ก็รู้ว่าเมื่อครู่พวกเขาคงคิดว่ายินเสี้ยวเสี้ยวมาขาย ยื่นมือไปแตะบนมือของชายคนนั้น พูดอย่างโหดเหี้ยม “ดูให้ชัดเจน นี่คือพี่สาวของพี่หยู ขยี้ตาของพวกนายให้ชัดหน่อย อย่าให้ถึงตอนที่โดนพี่หยูฆ่าตายแล้วยังไม่รู้อีก! รีบขอโทษเดี๋ยวนี้!”

ผู้ชายกลุ่มนั้นที่อยู่ด้านหลังต่อให้ไม่ยินยอมก็คงทำได้แค่ขอโทษอย่างว่าง่าย ในสังคมชั้นใต้ดินของเมือง T น้อยคนนักที่จะไม่รู้จักเฉินหยู ใจนักเลง ความประทับใจแรกที่ทุกคนมีต่อเขาคือการต่อสู้ที่เก่งกาจ ตอนนี้แค่ได้ยินว่ายินเสี้ยวเสี้ยวเป็นพี่สาวของเขา ต่างก็จดจำกันไว้แล้ว

เฉินหยูมีพี่สาวคนหนึ่ง คนในวงการต่างรู้ดี แค่ได้ยินว่าพี่สาวของเขาเหมือนกับไม่ค่อยชอบพวกเขาที่อาศัยอยู่ในที่ชั้นต่ำพวกนี้ ดังนั้นจึงไม่เคยปรากฏตัวออกมาก่อน แต่ยินเสี้ยวเสี้ยวดูแล้วก็ไม่เหมือนคนที่ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก……

“พี่ ขอโทษครับ……” น้ำเสียงซื่อๆลอยออกมา ทำให้ยินเสี้ยวเสี้ยวหน้าแดงระเรื่อ

เธอกลับค่อนข้างโชคดี ไม่นึกว่าจะได้เจอเหอเผิงกับอะจวิ้น

มีคนกลัวว่าเฉินหยูจะอาฆาต จึงรีบไปซื้อเกี๊ยวนึ่งสองเข่งกลับบ้านให้ยินเสี้ยวเสี้ยวทันที ยิ้มประจบเอาใจ

ยินเสี้ยวเสี้ยวยิ้มแล้วรับมา หลังจากขอบคุณเหอเผิงกับอะจวิ้นแล้วจึงกลับไป ไม่ได้สังเกตเลยว่าหลังจากเธอกลับไป เหอเผิงกับอะจวิ้นก็แอบตามเธอไปจนเธอกลับถึงเมืองไห่เมียว แต่ไม่ได้เข้าไปหา

แอบคุ้มกันยินเสี้ยวเสี้ยวอย่างนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย……

ในเมืองไห่เมียว ตอนที่ยินเสี้ยวเสี้ยวถือเกี๊ยวนึ่งมาถึงบ้าน จิ๋นลี่ยวนกำลังนั่งกินบะหมี่อยู่ข้างโต๊ะอาหาร

บะหมี่อย่างง่าย ไม่ได้ใช้ซุปไก่ที่เธอตุ๋นวันนี้ แล้วก็ไม่ได้ใช้ผักที่เธอล้างเอาไว้อย่างดี เป็นเพียงน้ำแกงใสๆง่ายๆเท่านั้น แต่จิ๋นลี่ยวนกลับกินอย่างเอร็ดอร่อย ตอนนี้ยินเสี้ยวเสี้ยวกำลังถือเกี๊ยวนึ่งยืนตกตะลึงอยู่ที่ทางเข้า

วันนี้เขาบอกว่าไม่อยากกินบะหมี่ไม่ใช่เหรอ?

“ฉันกลับมาแล้ว……” หลังจากยืนอยู่ที่ทางเข้าพักใหญ่ ยินเสี้ยวเสี้ยวจึงเอ่ยปากขึ้น และผู้ชายคนนั้นที่ ‘ใจจดใจจ่อ’ อยู่กับการกินบะหมี่จนถึงตอนนี้เพิ่งจะหันกลับมามองเธอ

งั้นก็ ช่างเถอะ?

ยินเสี้ยวเสี้ยวเดินผ่านไป วางเกี๊ยวนึ่งลงบนโต๊ะ เพิ่งจะจัดวางเสร็จ จิ๋นลี่ยวนก็กินบะหมี่เสร็จแล้ว

“ขอโทษนะ ผมหิวมากจริงๆ บะหมี่พอจะแก้หิวได้พอดี……” จิ๋นลี่ยวนกำลังมองเธออย่างละอายใจ หลีกเลี่ยงไม่ได้

มุมปากฝืนยิ้มเล็กน้อย ยินเสี้ยวเสี้ยวส่ายหน้าไม่พูดอะไร

ตอนกลางคืนด้านนอกหนาวมาก ตอนนี้มือเท้าของเธอเย็นเฉียบไปหมด ยินเสี้ยนเสี้ยนนั่งลงไปข้างโต๊ะตอนที่เพิ่งจะคีบเกี๊ยวนึ่งเตรียมตัวกินนั้น จู่ๆจิ๋นลี่ยวนก็ยื่นมือมาอุ้มเธอขึ้นมาจากที่นั่ง กระซิบเบาๆข้างหูเธอ “เสี้ยวเสี้ยว ลูกของพวกเรายังไม่มาเลยนะ คุณควรจะพยายามหน่อยไหม?”

ยินเสี้ยวเสี้ยวตะลึงงัน……

เธอเพิ่งจะกลับมาจากข้างนอก ยังไม่ทันจะหายเหนื่อยเลย……

แต่จิ๋นลี่ยวนกลับไม่เห็นอกเห็นใจเธอสักนิด อุ้มเธอเข้าไปในห้องนอน

ตอนที่ความต้องการกำลังเข้มข้น จิ๋นลี่ยวนพูดเบาๆที่ข้างหูของเธอ “เสี้ยวเสี้ยว ทำไมตอนแรกคุณถึงมาหาผมล่ะ?”

ยินเสี้ยวเสี้ยวอดกลั้นร่างกายที่ไม่ค่อยสบายยื่นมือไปเกี่ยวแขนเขา “จิ๋นลี่ยวน รู้จักอะไรที่เรียกว่าลิขิตไว้แล้วไหมคะ? คุณก็คือคนนั้นที่ลิขิตไว้แล้ว แต่วันนี้ฉัน……”

คำพูดที่อยากจะได้รับการพักผ่อนยังไม่ได้พูดออกไป จิ๋นลี่ยวนก็โน้มตัวลงมาจูบเธอเอาไว้

ลิขิตไว้งั้นเหรอ?

ใช่สิ พวกเขาลิขิตไว้แล้วว่าต้องยืนอยู่คนละฝั่งกัน ถึงกับลิขิตไว้ว่าพวกเขาทำได้เพียงทรมานซึ่งกันและกันอย่างนี้……

วันรุ่งขึ้น ตอนที่ยินเสี้ยวเสี้ยวตื่นขึ้นมา ร่างกายยิ่งเจ็บปวด ครั้งแรกที่ได้สัมผัสกับเรื่องอย่างนี้ก็โดนจิ๋นลี่ยวนสองวันติดกัน ร่างกายของเธออ่อนล้าจนทนไม่ไหว ตอนที่ลืมตาขึ้นมาก็สิบโมงแล้ว ยินเสี้ยวเสี้ยวตกใจจนอยากจะลุกขึ้นแต่กลับตกลงมาจากเตียง……

โอ๊ย……

ร้องออกมาเบาๆ ยินเสี้ยวเสี้ยวเจ็บจนใบหน้ารูปไข่ซีดเซียว

เม้มปากแน่น ในใจค่อนข้างอึดอัด

จิ๋นลี่ยวนปฏิบัติกับเธออย่างไม่เห็นใจกันเลยสักนิด รวมไปถึงตอนนี้พฤติกรรมของเขายิ่งไม่เอาใจใส่ทำให้เธอเอาแต่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่กลับพูดเหตุผลออกมาไม่ได้

ยินเสี้ยวเสี้ยวปีนขึ้นมาจากบนพื้นอย่างยากลำบากกลับตัวเข้าไปในห้องน้ำ ออกมาหลังจากผ่านไปพักใหญ่จึงรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย ในบ้านไม่มีเสียงของจิ๋นลี่ยวน เกี๊ยวนึ่งบนโต๊ะอาหารเย็นหมดแล้ว บะหมี่ที่อยู่ในถังขยะก็แห้งกรัง ทุกอย่างบอกเธอว่าเรื่องเมื่อคืนทั้งหมดเป็นเรื่องจริง……

จิ๋นลี่ยวนแปลกไปตรงไหน แต่เธอกลับไม่รู้……

ในใจค่อนข้างกังวลเล็กน้อย แต่ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ที่โรงเรียนโทรมาต่อว่าเธอ แม้กระทั่ง ‘บริษัทจื่อยิน’ เฉิงกังก็ค่อนข้างไม่พอใจ เธอผิดที่โดดเรียนโดดงานอย่างไม่มีสาเหตุ แต่ผู้ชายที่นอนข้างเธอคนนั้นกลับไม่ปลุกเธอเลย แล้วก็ไม่ลางานให้เธอด้วย……