Flash Marriage แต่งงานกับคน(ไม่)ธรรมดา - บทที่223 ความเข้มแข็งของยินเสี้ยวเสี้ยว

บทที่223 ความเข้มแข็งของยินเสี้ยวเสี้ยว

ยินรั่วอวิ๋นก็โกรธเช่นกัน เขาก้าวไปข้างหน้ายืนอยู่ตรงหน้ายินจื่อเจิ้น และถามว่า “พี่ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมฉันเป็นน้องสาวของพี่ แต่พี่ไม่เคยสนใจฉัน เราสองคนเป็นพี่น้องแม่เดียวกัน และเรามีสายเลือดเดียวกันนะคะ เรามีความคล้ายคลึงกันมากขนาดนี้ แต่ทำไมพี่ไม่เคยรักฉัน ตั้งแต่เด็กจนโต ในสายตาของคุณมีแต่ยินเสี้ยวเสี้ยว”

ยินจื่อเจิ้นหันตัวกลับมาและมองเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ถ้ายินรั่วอวิ๋นก็บริสุทธิ์และใจดีเหมือนกัน เขาจะไม่รักรั่วอวิ๋นได้อย่างไร แต่เขาก็ไม่เคยทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาพอใจตั้งแต่เด็กจนโต

หลี่หมึ้งก้าวไปข้างหน้าและถามพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยว่า “จื่อเจิ้น รั่วอวิ๋นจึงเป็นน้องสาวแท้ๆของลูกนะ แต่ลูกดูสิ ว่าลูกกำลังทำอะไรอยู่ สิ่งที่ลูกไม่เล่นกับรั่วอวิ๋นตั้งแต่สมัยเด็กก็ไม่พูดอีกแล้ว แต่ทำไมไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดลูกก็ช่วยยินเสี้ยวเสี้ยวอยู่เสมอ เธอเป็นแค่คนนอกเท่านั้น และเราได้บอกกับลูกตั้งแต่ยังเด็กว่าเธอไม่ได้เป็นคนของบ้านยินเรา แล้วลูกล่ะ ก็ยังคงปฏิบัติต่อเธอดีอย่างเดิม แม้แต่เป็นรั่วอวิ๋นก็เทียบไม่ได้ ลูกทำให้เราผิดหวังจริงๆ ”

ผิดหวังเหรอ

ก็ใช่สิ มันน่าผิดหวังจริงๆเลย มองไปที่พวกเขา เขาก็ผิดหวังเหมือนกันเลย

ปฏิบัติต่อยินเสี้ยวเสี้ยวย่างดีเหรอ

ถ้าเขาได้ปฏิบัติต่อยินเสี้ยวเสี้ยวอย่างดีจริงๆ เขาก็จะปกป้องเสี้ยวเสี้ยวตั้งแต่ยังเด็ก และจะไม่มีใครรังแกเธอได้ ถ้าเขาได้ปฏิบัติต่อยินเสี้ยวเสี้ยวอย่างดีจริงๆ จะไม่ไปต่างประเทศเป็นเวลาห้าปีไม่กลับมา และยังคิดอย่างโง่ๆว่าเธอมีความสุขมาก ถ้าเขาได้ปฏิบัติต่อยินเสี้ยวเสี้ยวอย่างดีจริงๆ เมื่อเขาได้ทราบว่าคนที่แต่งงานกับเธอคือจิ๋นลี่ยวน เขาก็ควรพยายามหยุดมันอย่างเต็มที่

“ผมไม่เคยคิดว่ามีอะไรผิดปกติกับสิ่งที่ผมทำ” ยินจื่อเจิ้นพูดเบา ๆ และมองคนในห้องรับแขกอย่างเย็นชา และซักถามว่า “พวกคุณไม่ถือเสี้ยวเสี้ยวเป็นคนในครอบครัว แต่ผมว่าเธอเป็น ผมคิดว่าอย่างน้อยเธอได้อยู่ในบ้านนี้มา 23 ปีแล้ว และไม่ว่าจะเป็นอย่างไรพวกคุณก็จะใจอ่อน แต่ความจริงคือผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศก็ได้รับข่าวที่แม่จะส่งเสี้ยวเสี้ยวไปถึงเตียงของผู้จัดการจางโดยใช้ชื่อของผม แม่เคยคิดบ้างไหมว่า ผู้จัดการจางเป็นคนแบบไหน และถ้ามีอะไรผิดพลาดเสี้ยวเสี้ยวจะยอมรับได้ไหม ครั้งแรก พ่อจะมอบเธอให้กับผู้จัดการจางเพื่อผลประโยชน์ของคุณเอง ครั้งนี้เพื่อประโยชน์เล็กน้อยของค่าขนส่งนั้นก็ไปบ้านเธอโดยใช้ผม แล้วอยากจะบังคับเสี้ยวเสี้ยวไปทำแท้ง พ่อเคยคิดไหมว่าเธออาจจะรับไม่ไว้ ส่วนรั่วอวิ๋น คุณเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับเสี้ยวเสี้ยว รู้ได้ชัดว่าเซี่ยงเฉิงเป็นแฟนของเธอมาสี่ปีแล้ว แล้วคุณทำอย่างไรล่ะ คุณแย่งแฟนเธอและยังใส่ร้ายเธอว่าเธอจะแย่งแฟนของคุณ”

ยินจื่อเจิ้นพูดทุกคำทุกพยางค์ได้อย่างชัด ใบหน้าหล่อๆของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังและความโกรธ

ยินไป่ฝันโกรธมาก แล้วเดินไปข้างหน้าและตบหน้ายินจื่อเจิ้นโดยตรง

เสียง “ป๊อป” ดังขึ้นในห้องรับแขก หลี่หมึ้งและยินรั่วอวิ๋นต่างก็ตกใจจนตัวสั่นสะท้าน

“แกอกตัญญูจริงๆ แกรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดกับใคร พ่อเป็นพ่อของแก เธอเป็นแม่ของแก และนี่คือน้องสาวของคุณ” ยินไป่ฝันชี้หลี่หมึ้งและยินรั่วอวิ๋น และพูดว่า “เราเป็นคนในครอบครัวที่มีสายเลือดเดียวกันของแก แล้วแกล่ะ กลับเป็นคนอกตัญญูที่ไม่รู้บุญคุณ รู้แต่ช่วยยินเสี้ยวเสี้ยวเท่านั้น เธอเป็นใคร เธอเป็นคนนอก ถ้าไม่ใช่แม่เธอเลวทรามต่ำช้า พ่อจะช่วยแม่เธอเลี้ยงลูกสาวมา 23ปีเหรอ ในเมื่อเธอได้รับบุญคุณจากบ้านยิน มันก็แน่นอนว่าเธอจะต้องจ่ายค่าเสียหายสำหรับบ้านยิน”

ยินจื่อเจิ้นหายใจลึก ๆ และแค่เพียงมองยินไป่ฝัน ไม่ได้พูดอะไร หลี่หมึ้งก้าวไปข้างหน้าทันทีและแยกสองคนจากกันเมื่อเห็นยินจื่อเจิ้นถูกตบหน้า ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรยินจื่อเจิ้นก็เป็นลูกชายที่เธอภาคภูมิใจที่สุด ไม่เคยถูกปฏิบัติต่อเช่นนี้เลย

“เจ็บไหมลูก พ่อของนายใจร้ายจริงๆเลย ทำไมจู่ ๆก็ลงมือตบ” หลี่หมึ้งพูดและมองยินไป่ฝันอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

ยินไป่ฝันยังคงโกรธอยู่และพูดว่า “พ่อไม่สนใจว่านายจะทำยังไง แต่เรื่องที่เกี่ยวกับยินเสี้ยวเสี้ยว คุณต้องไปพูดขอร้องกับจิ๋นลี่โป๋หน่อยว่า เรื่องนี้มันไม่ใช่ความรับผิดชอบของเรา ใครให้ตระกูลมู่มาโน้มนำและใครให้บ้านจิ๋นไม่ตอบสนอง ทุกคนก็เข้าใจผิดแบบนี้แล้วมันจะโทษผมได้เหรอที่ผมเข้าใจผิด และยิ่งไม่ต้องพูดถึงชื่อเสียงของยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ดีมาก่อน แล้วมันไม่แปลกใจเลยที่มีข่าวลือแบบนี้ในตอนนี้”

และหลี่หมึ้งก็พูดว่า “จื่อเจิ้น ลูกต้องพูดขอร้องกับคุณชายจิ๋นให้ดีๆสำหรับเรื่องนี้ มันไม่ใช่ความรับผิดชอบของเราเลย ขอให้บ้านจิ๋นอย่าลงโทษบ้านยินนะ อย่างน้อยเราก็เคยเป็นทองแผ่นเดียวกัน ฉันว่าตอนนี้ยินเสี้ยวเสี้ยวท้องกับจิ่งซานช่าว

แล้วพวกเขาสองคนจะแต่งงานอีกครั้งไม่ช้าก็เร็ว โชคดีที่เด็กไม่มีอะไรผิดปกติ ดังนั้นนายช่วยพูดขอร้องหน่อยนะลูก … ”

ยินจื่อเจิ้นเยาะเย้ยและส่ายหัวเล็กน้อย ตอนนี้เขาไม่อยากมองพวกเขาเลย

ปัจจุบันเขาจึงเข้าใจว่าทำไมยินเสี้ยวเสี้ยวถึงกลายเป็นนิสัยอย่างปัจจุบัน

โลกนี้ก็เป็นแบบนี้ ถ้าคุณไม่เข้มแข็งคุณจะต้องถูกกำจัด

มันเป็นเรื่องหาได้ยากมากที่เมื่อเธอได้กลายเป็นเข้มแข็งยิ่งขึ้น เธอยังคงใจดีอยู่เสมอ ผู้หญิงอย่างเธอควรค่าความทะนุถนอมของใคร ๆ

แล้วไม่รู้เลยว่าพวกเขากลายเป็นแบบนี้เมื่อไหร่ เขาแทบเกือบไม่รู้จักพวกเขาเลย …

ยินรั่วอวิ๋นก็เข้าใจว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับบ้านยิน ชีวิตที่เธออยู่บ้านเซี่ยงก็จะยากลำบากยิ่งขึ้น แล้วจึงระงับอารมณ์ของเธอ แล้วง้อ ยินจื่อเจิ้นทันทีและพูดว่า “พี่ อย่าโกรธนะคะ พ่อก็ไม่ได้ตั้งใจ”

ยินจื่อเจิ้นหันตัวกลับมาและออกจากสถานที่ที่ทำให้เขาหายใจไม่ออกโดยไม่พูดอะไร

…

ใน’ร้านอาหารซื่อฟาง’ เฉิงชื่อชิงรออยู่ที่นั่นก่อนเวลา เมื่อยินจื่อเจิ้นเข้ามา สีหน้าของเขาไม่น่าดูจริงๆ

รินเหล้าให้เขาหนึ่งแก้ว ยินจื่อเจิ้นดื่มลงไปโดยไม่ได้ดู

เฉิงชื่อชิงถอนหายใจเบา ๆ และไม่ได้เร่งรีบที่จะพูดอะไร เพียงแค่ดื่มเหล้ากับเขา

อาจจะเพราะเมา อาจจะเพราะอึดอัดมานานเกินไป สุดท้ายยินจื่อเจิ้นก็อดไม่ไว้เปิดปากพูด ซึ่งพูดด้วยสายตาที่มีความสับสนเล็กน้อยว่า “ชื่อชิง คุณพูดหน่อยว่าเสี้ยวเสี้ยวเข้มแข็งขนาดนี้ได้ยังไง”

เฉิงชื่อชิงไม่ได้พูดอะไร แต่กระทำการรินเหล้าหยุดไปพักหนึ่ง

ความเข้มแข็งของยินเสี้ยวเสี้ยวนั้น ไม่ใช่คนธรรมดาจะเท่าได้ เบื้องหลังของความเข้มแข็งนี้จะทุกข์เป็นพิเศษ

ถ้าเขาเป็นเพียงแค่คุณหนูที่บ้านยินโปรดปราน แล้วทำไมเธอต้องเรียนรู้ความเข้มแข็งล่ะ เบื้องหลังความเข้มแข็งทั้งหมดก็เพราะเธอไม่เข้มแข็งไม่ได้เลย สิ่งที่เขาถูกรังแก ถูกเข้าใจผิดและถูกตำหนิทั้งหมดก็บังคับให้เธอต้องเข้มแข็ง ถ้าเธอไม่เข้มแข็งเธอก็เอาแต่บ่นตัวเอง ไม่แน่ว่าวันไหนคิดไม่เข้าใจก็จะฆ่าตัวเองแล้ว

บางคนบอกว่าโชคชะตาของยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ดี แต่ในอีกมุมมองหนึ่ง โชคชะตาของเธออาจดีมาก

แม้ว่าเธอมีแม่อย่างซูเหนียง แต่เธอได้พบกับยินจื่อเจิ้นที่รักเขา แม้ว่าเธอพบกับครอบครัวอย่างบ้านยิน แต่เธอก็ได้พบกับถาวหยีที่รักและทะนุถนอมเธอ แม้ว่าเขาพบกับตระกูลอย่างบ้านจิ๋น แต่เขาได้พบกับจิ๋นลี่ยวนที่รักเขามาก ..

หลายสิ่งหลายอย่างก็เป็นแบบนี้เลย ถ้าลองคิดจากอีกมุมมองอาจจะเป็นอีกโลก

ความเข้มแข็งของยินเสี้ยวเสี้ยว ส่วนใหญ่ก็มีความคิดเช่นนี้

เธอรู้ดีๆว่าการถอนหายใจไม่สามารถแก้ปัญหาอะไรได้ มีเพียงการเผชิญหน้าเท่านั้นจึงเป็นวิธีเดียวที่แก้ไขความขัดแย้งได้

“ถ้าผมไม่จากไปอย่างขี้ขลาดเป็นเวลาห้าปี เสี้ยวเสี้ยวก็จะไม่พบกับเซี่ยงเฉิง จะไม่มีความขัดแย้งกับรั่วอวิ๋น และจะไม่ถูกบังคับให้แต่งงานกับผู้จัดการจาง ถ้าไม่ได้พบกับผู้จัดการจางก็จะไม่พบกับจิ๋นลี่ยวน ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธอก็จะไม่กลายเป็นอย่างนี้ …”ตราบใดที่คิดถึงตัวเองจากไปห้าปี ยินจื่อเจิ้นก็อยากจะฆ่าตัวตาย “ชื่อชิง เสี้ยวเสี้ยวตั้งครรภ์แล้ว เป็นลูกของจิ๋นลี่ยวน …”

ในฐานะที่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง เมื่อพูดถึงตรงนี้กลับอดไม่ได้ที่จะหยาดน้ำตาคลอเบ้า

เสี้ยวเสี้ยวของเขาอายุเพียง 23 ปีก็หย่าร้างแล้ว และหลังจากหย่าร้างจึงพบว่าตั้งครรภ์แล้ว

ตอนนี้ผู้คนทั่วโลกกำลังจ้องมองที่ท้องของเธอ และกระจายข่าวลือของเธอ โดยบอกว่าเธอเป็นคนไร้ยางอายและไม่รักตัวเอง แต่คนที่พวกเขาพูดกันนั้นไม่ใช่ยินเสี้ยวเสี้ยว

ลำคอของเฉิงชื่อชิงขยับเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นดื่มเหล้าแล้วพูดว่า “เสี้ยวเสี้ยวเธอจะทำยังไง”

พวกเขาว่าเด็กคนนี้เอาไว้ไม่ได้

“ผมก็ไม่รู้…” แม้ว่าในตอนแรกยินเสี้ยวเสี้ยวได้บอกว่าเธอจะไปทำแท้ง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในหนานเยวี่ยนของชู่ถีหย้วนในวันนี้ เขาเห็นและได้ยินยินเสี้ยวเสี้ยวในอ้อมแขนของจิ๋นลี่ยวนบอกว่าเธอจะให้กำเนิดเด็กคนนี้

ครู่หนึ่ง ทั้งสองคนก็เงียบไป

มันมีอุปสรรคมากที่คลอดลูกนี้ …

บ้านจิ๋น

คุณย่าจิ๋นตกใจจนลุกขึ้นจากโซฟาและถามว่า “อะไรนะ บ้านยินกล้าที่จะไปทำร้ายเหลนของฉันเหรอ”

หลังจากพูดจบ คุณย่าจิ๋นไม่รอคำตอบก็จะออกไปหาคนบ้านยินชำระสะสาง และยังคงพึมพำว่า “อะไรนะ ตอนนี้คนในบ้านจิ๋นก็มีคนกล้าที่จะลงมือ ใจกล้าจริงๆ พวกเขาคิดว่าฉันตายไปแล้วเหรอ ในเมื่อพวกเขาลืมไปว่ามีฉันอยู่ แล้วฉันก็ออกไปให้พวกเขาเห็นหน่อยว่าฉันมีพลังแค่ไหน”

เมื่อหยูเจียห้วยได้ยินก็รีบก้าวไปข้างหน้าพยุงคุณย่าจิ๋นและหยุดท่าน แล้วพูดเบา ๆ ว่า “คุณแม่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เราก่อเรื่องวุ่นวายเลย อนึ่ง ตอนนี้เด็กที่อยู่ในท้องเสี้ยวเสี้ยวก็สบายดีอยู่ ท่านก็ไม่ต้องรีบร้อน ถ้ามีเรื่องอะไรเรารอพรุ่งนี้ก่อนนะคะ”

“รอพรุ่งนี้เหรอ การรอพรุ่งนี้กี่ครั้งแล้ว ก็เพราะพวกคุณรอพรุ่งนี้อยู่เสมอ แล้วทำให้เหลนของฉันเกือบประสบอุบัติเหตุ” คุณย่าจิ๋นโกรธมากในตอนนี้ เขาอายุ 80 ปีแล้ว ใครรู้ว่ามีชีวิตอยู่ได้อีกนานแค่ไหน มันไม่ง่ายเลยที่มีเหลน ดังนั้นจะแน่นอนว่าสนใจเป็นพิเศษเลย “เมื่อก่อนจิ๋นลี่ยวนก็ไม่ให้ฉันไป แล้วดูตอนนี้สิ ดูสิ เหลนฉันเกือบจะประสบอุบัติเหตุ”

“คุณแม่ ผ่อนคลายก่อนนะคะ ผ่อนคลายก่อนเลยค่ะ อนึ่ง ลี่ยวนยังคงให้พวกเรารอข่าวอยู่ ถ้าเราไปตอนนี้จะทำพังหมดได้ยังไง” หยูเจียห้วยพยายามระงับความโกรธของคุณย่าจิ๋น และพูดเบา ๆ ว่า “อนึ่ง เราก็ไม่เหมาะสมที่ไปเยี่ยมเธอในเวลานี้ แม้ว่าจะไป ก็ต้องให้คนอื่นไปค่ะ … ”

เมื่อได้ยินคำว่า “ไม่เหมาะสม” สีหน้าของคุณย่าจิ๋นก็เก้อเขินเล็กน้อย

ไล่เธอออกไปไม่นาน แล้วตอนนี้ก็อยากเอาเด็กของเธอ จะไม่เก้อเขินได้ยังไง

ไม่ว่าจะหน้าด้านแค่ไหนก็ไม่ควรทำแบบนี้

จิ๋นลี่โป๋มองพวกเขาและในที่สุดเขาก็วางแก้วไวน์แดงที่ในมือลง แล้วเดินมาอย่างช้าๆ ยื่นมือออกไปโอบกอดคุณย่าจิ๋นและพูดว่า “คุณย่า ไม่ต้องกังวลเลย ผมช่วยคุณย่าไปดูหน่อย อย่างไรก็ตามผมกับเสี้ยวเสี้ยวยังสนิทสนมกันดีอยู่”

หลังจากได้ยินคำพูดของจิ๋นลี่โป๋ คุณย่าจิ๋นรู้สึกดีใจมาก

ในเวลานี้จิ๋นลี่โป๋เป็นคนกลางที่ดีทีเดียว