Flash Marriage แต่งงานกับคน(ไม่)ธรรมดา - บทที่242 ขอโทษนะ หมดเวลาแล้วไม่รอแล้ว
บทที่242 ขอโทษนะ หมดเวลาแล้วไม่รอแล้ว
ชายผู้นั้นเข้ามาใกล้ทีละก้าวๆ ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ถอยออกไปทีละก้าวๆ บรรยากาศที่เกิดขึ้นภายในห้องคนที่มองอยู่นอกห้องก็อดไม่ได้ที่จะรีบร้อนกันขึ้นมา
——พี่เฉียง พี่มันไม่ไหวใช่มั้ยเนี่ย? ไม่ไหวก็เปลี่ยนให้พี่น้องฉันทำเถอะ อย่างนี้ต่อไปมันจะมาถึงตาพวกเราเมื่อไหร่กันล่ะพี่?
——ใช่ๆ พี่รีบหน่อยสิ พี่น้องคนอื่นยังรอกันอยู่นะ!
——อย่าคิดถึงแต่ตัวเองสิ ต้องคิดถึงพวกเราด้วย!
——พี่ชื่นชมจนหนำใจแล้วด้านหลังยังต่อแถวกันอยู่นะ รีบหน่อย!
……
คนที่อยู่ด้านนอกพากันพูดออกมา ในคำพูดนั้นมีความรีบเร่งออกมาไม่หยุดแล้วยังมีความตื่นเต้นออกมาอีกด้วย
พวกเขาเล่นกันออกมาเสียใหญ่โต ไม่ได้คิดเลยว่าทำอย่างนี้แล้วจะมีอะไรที่ไม่เหมาะสม ถึงขนาดที่เจอกับสถานการณ์อย่างนี้ก็รู้สึกกันเพียงแค่ว่าเลือดมันกำลังเดือดพลุ่งพล่านอยู่เท่านั้น เซลล์มันเหมือนกับว่ากำลังร้องคำรามไปกับภาพที่กำลังจะเกิดขึ้น! ทุกคนต่างพากันเฝ้ารอคอยที่จะเห็นเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้…
สีหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวซีดเผือดจนน่าตกใจ ความเจ็บตรงช่วงเอวยิ่งเจ็บชัดขึ้นมาเรื่อยๆ อีกทั้งยังเริ่มมีความรู้สึกที่ไม่ดีแผ่ขยายออกไปถึงท้องน้อย ไม่รู้ว่ามันเริ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ยินเสี้ยวเสี้ยวก็รู้สึกว่าท้องของตนรู้สึกเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย
กิริยาที่กำลังถือแก้วชาอยู่นั้นก็ได้กระชับแน่นขึ้นมาเรื่อยๆ บนหน้าผากของยินเสี้ยวเสี้ยวมีหยาดเหงื่อไหลซึมออกมาเต็มไปหมด มองท้องตัวเองไปตามจิตใต้สำนึก แต่ก็นึกไม่ถึงว่าท้องยังไม่ทันได้เห็น ข้อมือของเธอก็ถูกคนฉุดดึงไปอย่างแรง ในชั่วพริบตาเดียวเธอก็ถูกพี่เฉียงจับมือกดลงไปบนโต๊ะไปอย่างแรงเสียแล้ว…
หมู่คนพากันร้องเรียกเสียงดังออกมาทันที…
ยินเสี้ยวเสี้ยวตื่นตกใจจนรีบเลิกสายตาขึ้นมองชายคนตรงหน้า
น่าเกลียดมาก น่าขยะแขยง ดูโรคจิต…
คำศัพท์เชิงลบแทบจะทั้งหมดได้ถูกยินเสี้ยวเสี้ยวใช้เพื่อนำมาบรรยายผู้ชายคนตรงหน้าคนนี้ ร่างกายสั่นออกมาอย่างแรง ตรงช่วงเอวถูกคนกดนาบเก้าสิบองศาลงบนโต๊ะอย่างแรง และชายคนนั้นก็ได้กดลงที่ท้องของเธอ ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อยว่าในท้องเธอกำลังอยู่ในช่วงที่กำลังอุ้มท้องอยู่ โหดร้ายป่าเถื่อนเป็นอย่างมาก…
“ฮ่าๆ คนสวย อีกเดี๋ยวเธอก็หนีไม่พ้นแล้ว!” พี่เฉียงมองยินเสี้ยวเสี้ยวมาอย่างได้ใจ ไม่มีเวลาจะไปคิดสนใจพวกผู้ชายที่อยู่ด้านนอกพวกนั้นเลย กดร่างของยินเสี้ยวเสี้ยวเอาไว้เตรียมที่จะจูบลงไป “เด็กดี พี่ชายมาแล้ว…”
เห็นใบหน้าตรงหน้านั้นขยายออกมาอย่างรวดเร็ว ในที่สุดยินเสี้ยวเสี้ยวก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา พยายามต่อสู้ดิ้นรนอย่างเต็มที่ ถึงขนาดที่เกือบจะลืมไปว่าในท้องเธอยังมีลูกอยู่ด้วย แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามขัดขืนจูบของชายคนนั้นเท่าไหร่มันก็ยังจรดลงไปบนผม บนใบหน้า แม้แต่บนลำคอของเธอเองก็ด้วย…
เธอสามารถรู้สึกได้ว่าชายคนนั้นเริ่มรีบเร่งขึ้นมามากขึ้น แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไร้หนทางที่จะขัดขืนออกมาได้ อีกทั้งในขณะเดียวกันนอกจากเธอจะรู้สึกอับอายแทบเป็นแทบตายแล้วนั้นก็ยังรู้สึกถึงความเจ็บปวดในท้องที่ค่อยๆรุนแรงขึ้นมา!
ลูกของเธอ! ลูกของเธอ!
ยินเสี้ยวเสี้ยวที่แต่เดิมยังดิ้นขัดขืนออกไปอย่างแรงจู่ๆก็หยุดไป เธอนึกถึงลูกขึ้นมา…
นั่นเป็นลูกคนแรกที่เธอกับจิ๋นลี่ยวนมีมาอย่างยากลำบาก เธอจะไปลงมือฆ่าเขาได้ยังไง?
พอพี่เฉียงเห็นยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ขัดขืนก็ยิ่งยิ้มอย่างได้ใจออกมามากขึ้นกว่าเดิม ควบคุมการเคลื่อนไหวของเธอเงยหน้าขึ้นมองเธอพร้อมพูดออกไป “นี่มันถูกต้องแล้ว เพียงแค่เธอเป็นเด็กดีว่าง่ายๆ หลังจากนี้ไปต้องการลูกผู้ชายที่นี่ก็มีมากมายขนาดนี้จะให้เธอไม่ได้เลยหรอ? เพียงแค่ตอนนี้เธอปรนนิบัติพวกเราอย่างดี หลังจากนี้ไปเธออยากมีเท่าไหร่ก็จะได้ตามต้องการ…”
พี่เฉียงกำลังพูดอะไรอยู่ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ไม่ได้ใส่ใจ เธอเพียงแค่หันไปมอง “พญายม” ที่กำลังนั่งมองสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นทั้งหมดอยู่ที่ด้านนอกไม่ไกลจากที่ตรงนี้มาอย่างเย็นชา ครั้งแรก สายตาของยินเสี้ยวเสี้ยวได้แฝงไปด้วยความเกลียดชังอันแรงกล้าออกมา!
เธอเกลียด!
เกลียดที่เขาทำอย่างนี้กับเธอ! ถ้าวันนี้เธอยินเสี้ยวเสี้ยวไม่มีลูก ถูกคนมาปฏิบัติต่อกันอย่างนี้เธอได้พยายามฆ่าตัวตายออกมาแล้ว และก็สามารถยืนกรานที่จะตายไปอย่างไม่ลังเลใจเลย แต่วันนี้เธอกลับดันไม่ได้ตัวคนเดียว ในท้องของเธอนั้นยังมีลูกอยู่อีกคน! เธอไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเธอมีโอกาสที่จะมีชีวิตต่อไป อย่างนั้นแล้วเธอก็จะเป็นฆาตกรที่ฆ่าลูกตัวเอง! อีกอย่าง บนโลกนี้ไม่มีใครหรอกที่ไม่อยากมีชีวิตรอดต่อไป เพียงแค่มันเป็นไปได้!
“พญายม” เองก็สัมผัสได้ถึงความเกลียดชังอันแรงกล้านั้นจากสายตาของยินเสี้ยวเสี้ยว แต่ก็ยังคงไม่ใส่ใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาด้วยท่าทีไม่สนใจไยดีใดๆ “พญายม” ได้พูดออกมาในตอนที่พี่เฉียงเตรียมจะถอดกางเกงออกไปอย่างว่องไว “เจ้าเฉียง ช้าหน่อย…”
คำพูดเดียว ได้หยุดการกระทำของพี่เฉียงไปโดยทันที ถึงแม้ว่าจะไม่พอใจแต่ก็ไม่กล้าที่จะต่อต้านออกไป
ลูกพี่ใหญ่อยากจะดูโชว์ดีๆ ลูกน้องอย่างเขาจะกล้าไม่แสดงหรอ?
ก้มหน้าลงมองยินเสี้ยวเสี้ยวที่อยู่บนโต๊ะ ความไม่พอใจที่อยู่ในใจของพี่เฉียงได้หายวับไปอย่างรวดเร็ว มีสาวสวยอย่างนี้อยู่เป็นเพื่อน เขาจะ “อ่อนโยน” สักหน่อยมันก็เป็นสิ่งที่สมควรแล้ว!
ถือโอกาสตอนที่พี่เฉียงไม่ระวัง ยินเสี้ยวเสี้ยวใช้แรงขืนร่างออกไปอย่างแรงยกมือขึ้นมาต่อยลงไปบนดวงตาของพี่เฉียง ความเจ็บที่เกิดขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาพี่เฉียงรับมือไม่ทันจึงถูกต่อยเข้ามาเต็มๆ ต่อมายินเสี้ยวเสี้ยวก็ได้หลุดพ้นจากเงื้อมมือปีศาจร้ายอย่างพี่เฉียงมาได้ พยายามพยุงอาการเจ็บที่เอวกับสัญญาณเตือนที่ออกมาจากท้องน้อย ยินเสี้ยวเสี้ยวถือแก้วชาหลบ ไปซ่อนอีกฝั่งนึง ในครั้งนี้สายตาจ้องมองไปที่พี่เฉียงอย่างไม่ละสายตาไม่กล้าสบประมาทออกไปอีก
“แม่งเอ๊ย! อีกะหรี่!” พี่เฉียงเรียกสติกลับคืนมาอย่างยากลำบากเห็นยินเสี้ยวเสี้ยวหลุดออกจากพันธนาการของตัวเองแล้วเขาก็โกรธออกมาทันที ถุยน้ำลายออกมาแล้วสาวเท้าก้าวใหญ่ๆเดินเข้าไป “วันนี้ถ้าบิดาไม่ได้จัดการแกให้ตายแกเรียกบิดาว่าหมาได้เลย!”
ถูกพี่เฉียงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟนั้นอันตรายอย่างมาก ยินเสี้ยวเสี้ยวรู้สึกได้อย่างชัดเจน ตอนนี้เธอไม่กล้าเอื่อยเฉื่อยเลยแม้แต่น้อย กำแก้วในมือแน่น เล็งตำแหน่งทุบลงไปที่เขาอย่างแรง แต่แก้วมันกลับค่อยๆปะทะเข้ากับแขนของพี่เฉียงพอดีแล้วมันก็ตกลงพื้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ…
ตอนนี้เอง ใจของยินเสี้ยวเสี้ยวก็เกือบจะตายไปแล้ว
พี่เฉียงเดินเข้ามาเธอก็หลบ แต่ห้องนี้มันจะใหญ่แค่ไหนกัน? แล้วยินเสี้ยวเสี้ยวไหนเลยจะกล้าวิ่งออกไป ด้านนอกยิ่งมีหมาป่าหิวกระหายที่รอกระโจนเข้ามาหาอาหารกลุ่มหนึ่งอยู่อีก เธอเพียงแค่ไม่อยากถูกห้าม้าแยกศพไม่มีทางโง่วิ่งออกไปหรอก!
โต๊ะถูกย้ายตำแหน่งออกไปอยู่หลายครั้ง แม้แต่บนเตียงยินเสี้ยวเสี้ยวก็เคยหนีมาแล้ว แต่สุดท้ายเธอก็ยังถูกจับได้ ตอนที่ถูกพี่เฉียงจับเอาไว้อีกครั้ง ยินเสี้ยวเสี้ยวรู้สึกสิ้นหวังไปหมด…
ถาวหยี ทำไมถึงยังไม่มา?
จิ๋นลี่ยวน ทำไมถึงยังไม่มาอีก?
จิ๋นลี่ยวน…
พี่เฉียงบังคับพายินเสี้ยวเสี้ยวตรงบริเวณยังมุมผนัง คืบเข้ามาประชิดเรื่อยๆ ท่าทางอย่างนั้นมันได้ทำเอายินเสี้ยวเสี้ยวตกใจกลัวจนแทบจะร้องไห้ออกมาเลยทันที
คนที่อยู่ด้านนอกทั้งหมดล้วนต่างก็พากันดูโชว์ตรงที่แห่งนี้กัน
ยินเสี้ยวเสี้ยวถูกประชิดเข้ามาจนไม่อาจล่าถอยออกไปได้เลย เธอไม่กล้าจะออกไปด้านนอก แต่ด้านในก็ยังมีหมาป่าชั่วร้ายที่กำลังเข้าประชิดเข้ามา ในที่สุดยินเสี้ยวเสี้ยวที่ได้อดทนมาทั้งวันในเวลานี้ได้บ่อน้ำตาแตกออกมา ร่างสั่นเทาแนบเข้ากับผนังแน่นแล้วพูดออกมาทั้งน้ำตาว่า “ได้โปรดเถอะ ปล่อยฉันไป ขอร้องล่ะนะ…”
“ถุย! ปล่อยแกไป? ปล่อยแกไปแล้วบิดาจะไปหาผู้หญิงมาสนุกด้วยจากที่ไหนล่ะ?” พี่เฉียงมีอารมณ์โกรธแค้นต่อยินเสี้ยวเสี้ยวออกมา นึกถึงเมื่อกี้นี้ที่ตนถูกเธอสะบั้นหน้าต่อหน้าคนมากมายก็รู้สึกโกรธแค้นขึ้นมา ยืนอยู่ตรงที่เดิมแล้วมองเธอไล่จากบนลงล่างแล้วพูดออกไปว่า “บิดาขอบอกแกเอาไว้เลยนะว่า วันนี้บิดาจะสนุกกับแกอย่างดีเลยล่ะ ยิ่งไปกว่านั้นจะให้แกถูกผู้ชายมากมายพวกนั้นมาสุขสมกับแก ในเมื่อแกก็เข้ามาที่นี่แล้วก็ให้พวกเราได้เสพสุขกันดีๆเสียเถอะ! แกหมดทางหนีแล้ว!”
ยินเสี้ยวเสี้ยวร้อนรนสุดๆ กลัวจนไม่ไหวอยู่แล้ว ทั้งร่างสั่นเทาไปหมด ในตอนนี้เธอที่แสร้งทำเป็นเข้มแข็งอยู่นานก็แทบจะพังครืนไปหมด บางทีอาจจะถึงช่วงเวลาชี้เป็นชี้ตายแล้วจริงๆ แทบจะไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ยินเสี้ยวเสี้ยวทรุดตัวคุกเข่าลงไป โขกหัวลงไปต่อหน้าพี่เฉียงทีแล้วทีเล่าพร้อมพูดออกไป “ฉันขอร้องคุณล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันยังท้องอยู่ เขาไม่อาจเป็นอะไรไปได้ ได้โปรดเถอะ…”
พฤติกรรมของยินเสี้ยวเสี้ยวได้เรียกเสียงหัวเราะจากข้างนอก
“ฮ่าๆๆๆ…”
“ฮ่าๆๆๆ…”
เสียงหัวเราะไม่น่าฟังดังขึ้นมา การกระทำของยินเสี้ยวเสี้ยวทำให้ทุกคนพากันหัวเราะกันออกมา ยิ่งทำให้สันดานที่ไม่ดีของพี่เฉียงเกิดความพอใจมากขึ้น มองเธอคุกเข่าร้องขอวิงวอนอยู่ต่อหน้าตัวเองอย่างพึงพอใจ
“ขอร้องคุณล่ะ ฉันขอร้องคุณล่ะนะ ปล่อยฉันไปเถอะ…” ไม่ว่าคนที่อยู่ด้านนอกจะหัวเราะกันไม่หยุดยังไงยินเสี้ยวเสี้ยวก็ฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เธอเพียงแค่อยากรักษาลูกของตัวเองเอาไว้ให้ได้ เพียงเท่านั้นเอง เพื่อจุดประสงค์นี้เองเธอสามารถทุ่มเทออกไปได้ทุกอย่าง “ขอร้องคุณล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้องคุณจริงๆล่ะนะคะ…”
ร่างผอมบางสกปรกจนดูไม่ได้ ได้คุกเข่าขอร้องวิงวอนอยู่กับพื้นด้วยชุดผู้ป่วยที่บางสุดๆอย่างนั้น ตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นในทุกๆครั้งสามารถมองเห็นรอยประทับสีแดงตรงหน้าผากนั้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด เห็นได้ว่าเธอโขกลงไปแรงแค่ไหน ชุดผู้ป่วยเสียหายจากการฉุดดึงเมื่อสักครู่ไม่น้อย ตอนนี้มันเพียงแค่ปกปิดร่างกายเธอเอาไว้แต่กลับเผยท้องของเธอให้ปรากฏออกมา
ท้องของคนท้องอายุครรภ์สามเดือนไม่นับว่าใหญ่และก็ไม่ได้นับว่าเล็กเท่าไหร่นัก มันก็เหมือนกับลูกบอลลูกเล็กๆลูกหนึ่งที่ยื่นออกมาจากตรงนั้น ทุกครั้งที่ยินเสี้ยวเสี้ยวโขกหัวลงไปก็สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าท้องของเธอนูนออกมาจากเรื่องนี้เองมองไปแล้วดูมีสภาพที่ไม่สบายตัวสุดๆจนทำเอาแสดงสีหน้าบิดเบี้ยวออกมา น้ำตาก็ยิ่งก่อตัวกลายเป็นคราบน้ำตาเล็กๆอยู่บนพื้น…
“ขอร้องคุณล่ะ ขอร้องล่ะ ฉันมีลูก ฉันกำลังจะเป็นแม่ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ…”
ยินเสี้ยวเสี้ยวในตอนนี้ไม่ได้มีไหวพริบและความกล้ายามที่ต้องเผชิญกับเรื่องอันตรายอะไรพวกนั้นอีก และในสถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือกเลยแม้แต่น้อย เธอทำได้แค่เพียงต้องลองพยายามใช้การกระทำที่เบสิคที่สุดมาเป็นทางออกให้กับตัวเอง “ขอร้องคุณเถอะนะ…”
“ฮ่าๆๆๆ…แกขอร้องออกมาอีก ยิ่งแกขอร้องออกมามากขึ้นเท่าไหร่ อีกเดี๋ยวบิดาก็ยิ่งสามารถเติมเต็มความสำราญใจให้แกมากเท่านั้น!”
ความรู้สึกของพี่เฉียงที่ได้เห็นยินเสี้ยวเสี้ยวคุกเข่าขอร้องต่อหน้านั้นพอใจอย่างมาก ถึงขนาดที่ยังหันหน้าไปเชิดหน้าภูมิใจให้กับเหล่าพี่น้องของตัวเองเป็นครั้งคราว ด้านนอกถึงกับว่ามีคนพูดกันว่าอีกเดี๋ยวจะต้องลองอย่างนี้ด้วยสักหน่อย “ขอร้องออกมาอีก ขอร้องออกมาอีกสิ บิดาชอบให้ผู้หญิงมาอ้อนวอนสุดๆไปเลย!”
ยินเสี้ยวเสี้ยวคิดว่าตัวเองเกือบผ่านไปหมดแล้ว แต่ทว่าไม่ว่าจะยังไงก็เดินออกไปจากฝันร้ายนี้ไม่ได้!
“ขอร้องล่ะ! ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ…” ขอร้องออกมาจนสุดท้ายเสียงของยินเสี้ยวเสี้ยวแทบจะเสียงแหบเสียงแห้งไปหมด ทั้งบ่ายไม่ได้ดื่มน้ำเลยสักหยดเดียว เธอถึงขั้นที่ว่าไม่ได้กินมื้อเย็นมาเลยจะไปทนรับความทรมานอย่างนี้ได้ที่ไหนกัน? แต่ก็ยังขอร้องวิงวอนออกไปอย่างไม่ยอมแพ้ “ฉันขอร้องคุณล่ะ คุณอยากได้อะไรฉันจะให้คุณทั้งหมดเลยตกลงมั้ย? ขอเพียงแค่ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ ขอร้องล่ะ…”
พี่เฉียงไม่ไหวติง เพียงแค่กำลังรู้สึกเพลิดเพลินอยู่ ถึงยังไง “พญายม” เองก็ให้เขาช้าๆหน่อย อย่างนั้นแล้วเขาก็จะค่อยๆเป็นค่อยๆไปเอาก็ได้ ให้คนด้านนอกพวกนั้นอิจฉากันมันก็ดี
ทันใดนั้นเอง ยินเสี้ยวเสี้ยวเหมือนกับนึกอะไรขึ้นมาได้ คุกเข่าลงกับพื้นหันไปทาง “พญายม” แล้วโขกหัวลงไป ปากก็พูดออกไปว่า “ฉันเลือก ฉันเลือก ฉันไม่เอาขาของฉัน ไม่ต้องการขาของฉัน คุณปล่อยฉันไปเถิดนะ ขอร้องล่ะ ปล่อยฉัน…”
พูดจบ ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ได้ร้องไห้สะอื้นอยู่ในใจ ดวงตาพร่ามัวจนดูไม่ได้แต่กลับยังจ้องมอง “พญายม” ไปอย่างเต็มไปด้วยความคาดหวัง
คนที่อยู่ในที่แห่งนั้นนิ่งอึ้งกันไปพร้อมหันไปมอง “พญายม” ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาจะเปลี่ยนความคิดไปหรือเปล่า และหนึ่งในคนที่เคร่งเครียดที่สุดก็เป็นพี่เฉียง เห็นว่าเป็ดในปากจะบินหนีไปแล้ว ใครมันจะไม่เครียดบ้าง?
“พญายม” มองยินเสี้ยวเสี้ยวไปอย่างนิ่งๆ ไม่ได้เอาความตะลีตะลานของเธอมาอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อยพร้อมทั้งเอ่ยอย่างแผ่วเบาออกไปว่า “ขอโทษนะ มันสายไปแล้ว”