Flash Marriage แต่งงานกับคน(ไม่)ธรรมดา - บทที่248 จื่อผู่หยางผู้บ้าคลั่ง

บทที่248 จื่อผู่หยางผู้บ้าคลั่ง

จื่อผู่หยางอดทนไว้และเดินตรงไปที่แผนกสูติในทันที

ก่อนหน้านั้นข่าวที่ยินเสี้ยวเสี้ยวท้องพวกเขาก็รู้แล้ว เพราะเรื่องนี้เธอถึงได้รู้ว่าหัวใจของยินเสี้ยวเสี้ยวเหมาะสมกับมู่เยียนหรานมากที่สุด แต่ตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์ สภาพร่างกายไม่เหมาะสมทั้งหมด ดังนั้นตั้งแต่แรกเธอก็ไม่ชอบเด็กคนนี้แล้ว! จะเป็นลูกหลานของบ้านจิ๋นก็ไม่สนใจแล้ว ยังไงไม่ใช่ลูกของลูกสาวเธอก็ไม่สำคัญมากขนาดนั้น!

ต้องบอกเลยว่า ความรักที่จื่อผู่หยางมีให้มู่เยียนหรานนั้นเข้าขั้นบ้าคลั่งแล้ว ยี่สิบห้าปีมานี้คำขอของมู่เยียนหรานแทบจะทุกอย่าง ไม่ว่าจะยากเย็นแค่ไหนเธอก็หาวิธีทำให้สำเร็จและเอามาให้ได้ และเรื่องครั้งนี้มู่เยียนหรานไม่ต้องพูดเธอก็จะทำให้ดี ทำสำเร็จเธอก็จะได้เห็นลูกสาวที่แข็งแรงอีกครั้ง! ในใจก็ไม่ต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้!

มาถึงแผนกสูติ การปรากฏตัวของจื่อผู่หยางดึงดูดสายตาของทุกคนในนั้น เทียบกับแผนกอื่นแล้วแผนกนี้ควรจะเป็นที่ที่อบอุ่นที่สุดสิ ที่นี่น้อยครั้งมากจะเห็นการเสียชีวิต มีการเกิดใหม่เสียมากกว่า ดังนั้นแทบจะทุกคนในนี้ก็ต่างอารมณ์ค่อนข้างดี แต่จื่อผู่หยางกลับพุ่งเข้ามาด้วยท่าทางอาฆาต

“คุณผู้หญิงคะ……” พยาบาลเข้ามาอยากจะถามเธอ แต่ไม่รอพูดจบก็ถูกจื่อผู่หยางพูดแทรกเสียก่อน

“จิ๋นลี่ยวนอยู่ไหน? ยินเสี้ยวเสี้ยวอยู่ที่ไหน?” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโมโห จื่อผู่หยางในตอนนี้แทบจะอยากเข้าไปควักหัวใจของยินเสี้ยวเสี้ยวออกมาไปให้มู่เยียนหราน

พยาบาลตกใจ และตอบไปว่า “อยู่ห้องVIPหนึ่งค่ะ”

พอพูดจบ จื่อผู่หยางก็เดินตรงไปทางห้องVIPทันที ท่าทางดูจะคุ้นเคยกับที่นี่มาก

หัวหน้าพยาบาลพอรู้เรื่องนี้ก็รีบตามจื่อผู่หยางไปทันที แต่กลับไล่ตามไม่ทันแล้วล่ะ

เดินไปทางพื้นที่ห้องVIPโดยไม่มีอะไรมาขัดขวาง จื่อผู่หยางยืนอยู่ที่นั่นเงียบๆบอกพยาบาลว่าเธอมาเยี่ยมยินเสี้ยวเสี้ยว พยาบาลเห็นชื่อก็เข้าเยี่ยมได้ แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองก่อเรื่องแล้วล่ะ

ยืนอยู่หน้าประตูห้องผู้ป่วย ไฟในอกของจื่อผู่หยางปะทุรุนแรงมากขึ้น เปิดประตูเข้าไปอย่างแรง ผู้ชายในห้องทั้งสามคนต่างขมวดคิ้วกันใหญ่ และยินเสี้ยวเสี้ยวยังคงสลบอยู่บนเตียง

“จิ๋นลี่ยวน!” ตะโกนเสียงดัง ดูออกว่าเธอนั้นโกรธมาก แต่ว่าทำไมกันล่ะ?

เฉินผูลี่กับเก๋อเฉิงเฟยเก็บข้อมูลที่คุยกันเมื่อกี้และไปยืนข้างๆเงียบๆ จิ๋นลี่ยวนไม่พอใจกับท่าทางของจื่อผู่หยางมาก ถ้าทำให้เสี้ยวเสี้ยวตกใจจะทำยังไง?

ขมวดคิ้วเป็นปม แต่ยังไงจื่อผู่หยางก็เป็นผู้ใหญ่ เขาก็ต้องถามอย่างมีมารยาทว่า “คุณป้าครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“จิ๋นลี่ยวน!” รีบเดินไปตรงหน้าอย่างเร็ว จื่อผู่หยางยืนอยู่ตรงหน้าจิ๋นลี่ยวนทันใดนั้นก็ใช้กระเป๋าฟาดไปที่ตัวเขาอย่างแรง ต่อมาก็ได้ยินเสียงกระเป๋าฟาดลงพื้นอย่างรุนแรง “จิ๋นลี่ยวน! ลูกสาวฉันตอนนี้กำลังอยู่ในห้องผ่าตัดไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง นายกลับมาเฝ้าผู้หญิงต่ำทรามคนนี้ นายไม่รู้สึกผิดต่อมู่เยียนหรานบ้างหรือไง? นายยังมีหัวใจบ้างไหม?”

โดนจื่อผู่หยางด่าอย่างไม่ทันตั้งตัว ยังถูกเธอตีอีก จิ๋นลี่ยวนก็เริ่มโมโหขึ้นมาบ้างแล้ว

มู่เยียนหรานเกิดเรื่องแล้วเกี่ยวอะไรกับเขา?

ระหว่างเขากับมู่เยียนหรานก็เป็นแค่เพื่อนทั่วไป มากสุดก็เป็นแค่สองตระกูลที่ปรองดองกัน ทำไมจื่อผู่หยางพูดเหมือนเขาทำผิดต่อมู่เยียนหรานกัน?

ไม่ให้โอกาสจิ๋นลี่ยวนได้พูด จื่อผู่หยางก็ดึงมือเขาออกไปด้านนอก และพูดว่า “ไป! นายรีบไปกับฉันเลยนะ! ไปเฝ้ามู่เยียนหราน ไปดูมู่เยียนหราน ไม่มีนายอยู่ข้างๆเธอไม่รู้สึกปลอดภัย นายจะต้องไปอยู่เคียงข้างเธอ แม้ว่านายจะเข้าห้องผ่าตัดไปแล้วไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันไม่อนุญาตให้นายมาเฝ้านังสำส่อนคนนี้หรอก! นายต้องไปเฝ้าลูกสาวฉันคนเดียวเท่านั้น!”

พอพูดแบบนี้ออกไป เก๋อเฉิงเฟยกับเฉินผูลี่มองจื่อผู่หยางเหมือนเห็นสัตว์ประหลาดเลย

เธอหลงตัวเองไปหรือเปล่า? พวกเขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าซานช่าวกับมู่เยียนหรานมีอะไร?

ก็แค่พวกข่าวซุบซิบนี่?

บังคับมากเกินไปหรือเปล่า?

ทันใดนั้น จิ๋นลี่ยวนก็หันกลับไปมองยินเสี้ยวเสี้ยว เป็นเพราะการอาละวาดของจื่อผู่หยาง ยินเสี้ยวเสี้ยวเริ่มตื่นขึ้นมาแล้ว แต่เพราะพึ่งผ่าตัดเสร็จดังนั้นจึงควบคุมร่างกายไม่ได้ ตื่นขึ้นมาอย่างเชื่องช้า เขายื่นมือไปผลักจื่อผู่หยางออก จิ๋นลี่ยวนรีบไปยืนข้างเตียงยินเสี้ยวเสี้ยวและโน้มตัวมองเธอ เรียกเสียงเบาว่า “เสี้ยวเสี้ยว……เสี้ยวเสี้ยว……”

เวลาของยาสลบจะนานเกินไปไม่ได้ และวันนี้ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้ว ตอนนี้ตื่นมาก็ควรกินอะไรหน่อย มองดูขนตาของยินเสี้ยวเสี้ยวที่กระตุกเล็กน้อย จิ๋นลี่ยวนก็รู้สึกหัวใจพองโต ยิ้มกว้างอย่างไม่รู้ตัว

“เสี้ยวเสี้ยว เสี้ยวเสี้ยว ……” เรียกเธอด้วยเสียงที่อ่อนโยน เหมือนเรียกเธอตื่นขึ้นมาเป็นความสนุกอย่างหนึ่ง

จื่อผู่หยางมองดูภาพตรงหน้า ดึงประวัติการรักษาที่แขวนไว้ข้างเตียงออกมาฟาดลงบนตัวยินเสี้ยวเสี้ยว และด่าว่า “ยินเสี้ยวเสี้ยว เธอมันนังผู้หญิงสำส่อน! เธอทำให้ลูกสาวฉันเป็นแบบนี้ เธอมันตัวซวย! ทำไมไม่ไปตายซะ!”

จิ๋นลี่ยวนที่เหลือบไปเห็นท่าทางของจื่อผู่หยางก็ตกใจไม่เบา ประวัติการรักษามีกระดานสีฟ้าหนีบไว้ทั้งหมด ตรงมุมแหลมนั้นฟาดลงมาตรงท้องยินเสี้ยวเสี้ยวพอดิบพอดี ถ้าฟาดไปโดนเด็กในท้องก็อาจจะรักษาไว้ไม่อยู่แล้วจริงๆ! ไม่มีเวลาให้คิดเลยด้วยซ้ำ จิ๋นลี่ยวนยื่นมือไปจับเอกสารนั้นไว้แน่น มุมที่แหลมคมนั้นเสียบเข้าฝ่ามือเขาอย่างเร็ว ทันใดนั้นก็มีกลิ่นคาวเลือดลอยออกมา……

เก๋อเฉิงเฟยกับเฉินผูลี่ได้สติก็รีบเข้าไปดึงตัวจื่อผู่หยางออกมาและตรวจดูมือของจิ๋นลี่ยวน และรีบไปเรียกพวกพยาบาลมาทันที พยาบาลเห็นแล้วก็ตกใจไม่เบา……

ฝ่ามือของหมอจิ๋นมีเลือดไหลอยู่ และยังเยอะมากอีกด้วย……

เลือดหยดลงบนผ้าห่มของยินเสี้ยวเสี้ยวอย่างควบคุมไม่ได้ ผ้าห่มสีขาวบริสุทธิ์ก็มีดอกไม้สีแดงสดปนอยู่ คนที่เข้ามาก็ต้องตกใจกันเป็นแถบ เถียนหรงยิ่งแล้วใหญ่เธอรีบเข้ามา หันไปตะโกนด่าจื่อผู่หยางอย่างไม่สนใจอะไร “ทำไมเธอถึงทำแบบนี้! ยังมีเหตุผลอยู่ไหม ทำร้ายมือของหมอศัลยกรรม ชีวิตลูกสาวเธอไม่อยากได้แล้วหรือไง เธอมาหาเขาก็เพื่อทำลายเขา จากนั้นรอลูกสาวตัวเองตายหรือไง?”

เถียนหรงก็ไม่ใช่คนที่หาเรื่องได้ง่ายๆ แต่ละคำพูดแทงใจดำจื่อผู่หยางทั้งหมด ทำเอาเธอโกรธจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด สะบัดพยาบาลที่จับตัวเองไว้ ชี้นิ้วไปที่จิ๋นลี่ยวนและพูดว่า “จิ๋นลี่ยวน! ได้เลยจิ๋นลี่ยวน! วันนี้ฉันรู้แล้วล่ะ ยินเสี้ยวเสี้ยวนังผู้หญิงคนนั้นก็แค่ท้องลูกของนายเท่านั้น ขอแค่เป็นผู้หญิงใครจะมีลูกไม่ได้กันล่ะ? ต้องให้ความสำคัญขนาดนั้นไหม? ถ้ามู่เยียนหรานหายดีแล้ว เธอก็ทำได้! ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ได้มีแค่คนเดียวอีก! ฉันให้นายไปดูมู่เยียนหรานนายกลับมาเฝ้ายินเสี้ยวเสี้ยว ได้เลย! นายก็เฝ้าไปเถอะ จิ๋นลี่ยวน ฉันจะรอวันที่นายมาขอร้องฉัน! ฉันจะรอวันที่นายมาขอร้องให้มู่เยียนหรานมีลูกให้นาย!”

คำพูดนี้ทุกคนฟังแล้วก็งงไปหมด หันไปมองจิ๋นลี่ยวนอย่างไม่เข้าใจ

หมายความว่ายังไงกัน?

หรือว่าจื่อผู่หยางเป็นแม่ยายในอนาคตของจิ๋นลี่ยวน?

มู่เยียนหรานจะแต่งงานเข้าบ้านจิ๋นเหรอ?

ไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่า ยินเสี้ยวเสี้ยวที่นอนอยู่บนเตียงนั้นชะงักไปอย่างแรง ต่อมาก็ยื่นมือไปจับท้องตัวเอง รู้สึกว่าท้องยังโตอยู่ก็โล่งอกไปที จากนั้นค่อยลืมตาขึ้นช้าๆ เห็นจื่อผู่หยางเข้าพอดี

จื่อผู่หยางเห็นยินเสี้ยวเสี้ยวตื่นแล้ว ก็โกรธมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม “ยินเสี้ยวเสี้ยว โชคดีจริงๆเลยนะ! ฉันลืมตาดูว่าความโชคดีของเธอจะคงอยู่อีกนานเท่าไหร่! ฉันจะดูว่าเธอจะมัดจิ๋นลี่ยวนไว้กับตัวได้อีกนานเท่าไหร่! ขอแค่มู่เยียนหรานดีขึ้นมาแล้ว ถึงแม้เธอจะมีลูกชายให้เขา เธอก็ยังเป็นคนที่แพ้ให้กับมู่เยียนหรานอยู่ดี”

พูดจบ จื่อผู่หยางก็หันหน้าไปมองค้อนจิ๋นลี่ยวนจากนั้นก็เดินออกไปอย่างโมโห

เถียนหรงจะดูแผลบนมือของจิ๋นลี่ยวนอย่างร้อนรน แต่เขากลับหันไปโน้มตัวลงมองยินเสี้ยวเสี้ยว ใช้มือที่ไม่มีแผลลูบหน้าผากเธอเบาๆ ปัดเส้นผมของเธอออกเบาๆและประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากเธอ แล้วยิ้มกว้าง

คนรอบข้างก็ต่างทำตัวไม่ถูกกันหมด พวกพยาบาลยังรีบวิ่งออกไปด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ เถียนหรงก็ทำตัวไม่ถูก แต่นึกถึงมือของอาจารย์ที่ยังไม่ได้ทำการรักษา จึงทำใจกล้าและไปกระแอมเตือนเบาๆ แต่จิ๋นลี่ยวนกลับไม่สนใจ ยังคงมองดูยินเสี้ยวเสี้ยวด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

ดวงตามีเงาสะท้อนของเขา แต่ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขายังไงดี

คำพูดของจื่อผู่หยางเธอได้ยินหมดแล้ว

ท่าทางนั้นเหมือนคำพูดโกรธของคุณย่าที่จะเป็นจริงได้อย่างนั้น……

เขา จะแต่งงานกับมู่เยียนหรานจริงเหรอ?

จิ๋นลี่ยวนเหมือนได้ยินเสียงความคิดของยินเสี้ยวเสี้ยว ขยับเตียงเธอขึ้นและนั่งข้างเธอ อีกมือโอบเธอเข้ามาและอีกข้างก็ปล่อยให้เถียนหรงรักษา โน้มตัวลงกระซิบข้างหูเธอเบาๆว่า “เสี้ยวเสี้ยว ฉันไม่แต่งงานกับมู่เยียนหรานแน่นอน ไม่มีวันด้วย”

ก้มหน้าลง ใบหูยินเสี้ยวเสี้ยวแดงจัด

ในตอนนี้ มือของเธอจับท้องไว้รู้สึกสบายใจอย่างมาก แต่ทุกครั้งที่นึกถึงคำพูดของจื่อผู่หยางก็รู้สึกผิดปกติ ในใจรู้สึกสับสนร้อนรนแปลกๆ

จื่อผู่หยางไม่ใช่คนบ้าบิ่น ยิ่งไปกว่านั้นยังมีความอดทนสูงมากด้วย ท่าทางวันนี้ดูเหมือนจะโกรธมากจริงๆ แต่แม้จะโกรธมากแค่ไหน เธอก็ไม่พูดอะไรพร่ำเพรื่อแน่……

มองไปที่ประตูห้อง ยินเสี้ยวเสี้ยวนึกถึงคำพูดก่อนที่จื่อผู่หยางจะจากไป ความรู้สึกไม่สบายใจก็หนักขึ้นกว่าเดิม

ทำไมกัน จื่อผู่หยางถึงแน่ใจว่าวันหนึ่งจิ๋นลี่ยวนจะต้องแต่งงานกับมู่เยียนหราน?

หันไปมองจิ๋นลี่ยวน หรือว่าเขามีจุดอ่อนอยู่ในมือตระกูลมู่?

ภายในห้อง เหลือเพียงจิ๋นลี่ยวนกับยินเสี้ยวเสี้ยวสองคน เธอกำลังตั้งใจกินข้าว ทันใดนั้นก็มีพยาบาลเข้ามาพูดว่า “หมอจิ๋นคะ คุณยิน ด้านนอกมีคนชื่อเฉินหยูตามหาพวกคุณน่ะค่ะ จะให้เขาเข้ามาไหมคะ?”

ทั้งสองมีความรู้สึกที่ต่างกัน สีหน้าจิ๋นลี่ยวนเย็นชาขึ้นมาทันที ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับยิ้มหวานและบอกพยาบาลปล่อยพวกเขาเข้ามาได้ พอผ่านจากศึกจื่อผู่หยางเมื่อกี้ พยาบาลก็ระวังขึ้นกว่าเดิมมาก

“เสี้ยวเสี้ยวเธอพักผ่อนดีๆนะ ฉันออกไปเจอพวกเขาก่อน เดี๋ยวกลับมาหาเธอ” พูดแล้ว จิ๋นลี่ยวนก็พยุงตัวยินเสี้ยวเสี้ยวลงนอน ห่มผ้าและประทับริมฝีปากลงบนไรผมเธอ ค่อยเดินออกไป

แต่ในสายตาจิ๋นลี่ยวน เฉินหยูมาหาตอนนี้ ก็พุ่งมาที่เขานั่นแหละ!

ข่าวที่ซูเหนียงอยู่เมืองT พวกเขารู้ว่าเขารู้นานแล้ว…