Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน - ตอนที่ 1373

บทที่ 1373 น่าสนใจ

หรือว่าเป็นคนที่ทำผิดบ่อย?

ถังย่าไม่น่าจะมีประวัติ…

คิดถึงตรงนี้ เจ้านายหลออดตกใจไม่ได้

เจ้านายหลอเผชิญหน้ากับคำถาม ถังย่าขมวดคิ้วตั้งใจคิดอยู่สักพัก เหมือนกำลังคิดคำนวณอยู่ในใจ

ในขณะเดียวกัน ปากของถังย่ายังคงกล่าว : “ฉันนับนะ! 1…2…3…”

เธอพูดไปพลาง สีหน้าของเจ้านายหลอก็ยิ่งเคร่งขรึมขึ้นอีก

เมื่อถังย่านับถึงสาม ความอดทนของเจ้านายหลอก็หมดลง : “พอแล้ว!”

เขาสงสัยเป็นอย่างยิ่งว่าถังย่าจงใจล้อเล่นกับเขา

คิดถึงตรงนี้ เจ้านายหลอสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาชั่วขณะ

เขากดข้อมือถังย่าไว้ : “ไปสถานีตำรวจกับฉัน”

เจ้านายหลอขี้เกียจจะคุยไร้สาระกับถังย่าอีก กดมือเธอไว้และเดินตรงไปทางรถตำรวจ

ตั้งแต่ต้นจนจบ การแสดงออกของถังย่าสงบนิ่งตั้งแต่เริ่มจนจบ

กระทั่งอยู่ในรถตำรวจแล้ว ท่าทีของเธอดูสบายๆ ราวกับนั่งอยู่บนรถครอบครัวของที่บ้านตัวเอง ถึงขนาดคิดจะนอนงีบสักหน่อย

นายตำรวจสองคนที่มากับเจ้านายหลอ นับถือถังย่าที่เป็นผู้หญิงคนเดียว ที่มีสติสมาธิแข็งแรงได้มากขนาดนี้

หนึ่งในนั้นอดที่จะอ้าปากพูดกับเจ้านายหลอไม่ได้ว่า : “หัวหน้า ผู้หญิงคนนี้ก็มีความสามารถเหมือนกันน่ะ เธอคงไม่ใช่บุคคลที่มีความสามารถอะไรใช่ไหม”

ปกติคนที่เห็นตำรวจแล้วยังนิ่งอยู่ได้ เป็นคนที่มีภูมิหลังทั้งนั้น

แม้ว่าถังย่าดูเป็นผู้หญิงอ่อนแอไม่มีอะไรพิเศษแล้ว…

อ่อ ไม่ใช่

ยังมีอีกอย่างที่นอกเหนือเป็นพิเศษ นั่นก็คือสวยเป็นพิเศษ

แต่ เจ้านายหลอกลับไม่รู้สึกว่าถังย่าเป็นผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง

เมื่อกี้ตอนที่เขาใส่กุญแจมือให้ถังย่า รู้สึกถึงกล้ามเนื้อที่ข้อมือของถังย่าได้อย่างชัดเจน

ผู้หญิงคนหนึ่งมีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงสวยงาม ต้องผ่านการฝึกฝนมาอย่างไม่หยุดหย่อนถึงจะมีได้

แน่นอน สาเหตุที่สามารถสร้างกล้ามเนื้อได้ขนาดนี้มีมากมาย เช่น ถังย่าฝึกศิลปะการต่อสู้มายาวนาน หรือว่าเป็นนักกีฬาประเภทนักวอลเลย์ นักกีฬาที่ต้องใช้ข้อมือ

สาเหตุเหล่านี้เป็นไปได้ทั้งนั้น แต่เจ้านายหลอกลับรู้สึกแปลกๆ ว่าถังย่าจะเป็นอย่างแรก

“ระวังหน่อย อย่าเดินใกล้เธอมาก”

เจ้านายหลอเตือนเสียงทุ้มต่ำ

ยิ่งเป็นผู้หญิงที่หน้าตาสวยงาม ยิ่งน่ากลัว

จุดนี้ เจ้านายหลอมีสิทธิพูด

ถึงแม้เขาจะไม่เคยมีประสบการณ์ด้านความรักแบบนี้ แต่ในชีวิตปกติก็จากคนข้างตัวไม่น้อย

ลูกทีมทั้งสองคนรู้ดีว่าปกติแล้วเจ้านายหลอเป็นคนจิตใจบริสุทธิ์ ได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก

“ได้ หัวหน้า”

พวกเขาจงใจลดเสียงลง ไม่อยากให้ถังย่าได้ยิน

แต่พวกเขาไม่รู้ ถังย่าผ่านการฝึกพิเศษมาตั้งแต่เด็ก ระยะห่างใกล้ๆ แค่นี้ ได้ยินประโยคสนทนาของพวกเขาเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก

ถังย่ายกมุมปากขึ้น ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเรียบง่าย

เดิมทีอารมณ์ไม่ดีเพราะเรื่องของจ้านเซินกับฉินซี แต่เพราะการปรากฏตัวของเจ้านายหลอ กลายเป็นอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย

หลังจากถังย่าถูกพาตัวไปได้ไม่นาน ผู้ช่วยที่ต้องมารับเธอก่อนก็มาถึง

ผู้ช่วยซิวหน่ายซิงมาถึงอย่างรีบร้อน แต่เพราะไม่ได้ขับรถ Maybachที่คุ้นเคย

รถของเขาถูกชนระหว่างทาง ต้องเรียกรถมา ดังนั้นจึงมาช้าไปก้าวหนึ่ง

เมื่อซิวหน่ายซิงมาถึงสนามบิน เห็นคนมากมายยืนมุงกันอยู่ เหมือนกับกำลังประชุมอะไรกันอยู่

คิดถึงความสวยงามของพี่ใหญ่ตัวเอง ซิวหน่ายซิงคิดว่านี้เป็นเรื่องที่เห็นได้อย่างชัดเจน

เขาจงใจเดินไปทางที่คนเยอะๆ อยากจะรับถังย่าไป

แต่ซิวหน่ายซิงเดินวนมาหนึ่งรอบแล้ว กลับไม่เห็นถังย่า

ซิวหน่ายซิงโทรหาถังย่า อีกฝ่ายปิดเครื่อง

เขาทำได้แค่ถามคนที่เดินผ่านไปมาข้างตัวอย่างไม่รู้จะทำยังไง

ซิวหน่ายซิงถามอย่างสุภาพว่า : “สวัสดี คุณผู้หญิง ขอถามหน่อยเมื่อกี้คุณเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยๆ ไหม คุณรู้ไหมว่าเธอไปไหนแล้ว?”

เธอดูสง่างาม รอยยิ้มของเธอทำให้คนรู้สึกสดชื่น

ถังย่าพูดบ่อยว่า รูปลักษณ์ของเธอสามารถใช้หลอกคนได้ง่ายมาก

โดยเฉพาะสาวๆ ที่ยังไม่รู้จักโลกใบนี้ ชอบภายนอกที่ดูอ่อนโยนนุ่มนวลอย่างนี้ที่สุด ที่จริงแล้งเขาเป็นเจ้าชู้ที่แท้ๆอยู่แล้ว

เรื่องจริงเป็นอย่างนี้ ทุกครั้งที่เกิดเรื่องขึ้น ซิวหน่ายซิงจะไปจัดการให้สาวน้อย และมักจะจัดการได้สำเร็จตามเป้าหมายได้เสมอ

แต่ครั้งนี้ ซิวหน่ายซิงกลับทำไม่สำเร็จ

เจอกับการสอบถามของซิวหน่ายซิง สาวที่เดินผ่านทางมองเขาอย่างระมัดระวัง : “คุณเป็นอะไรกับเธอ?”

หญิงสาวตั้งคำถามตรงๆ และลากกระเป๋าเดินทางถอยหลังไปไม่กี่ก้าว สายตาส่อแววความกลัว

เมื่อกี้ที่ถังย่าทำทั้งหมด ทิ้งความทรงจำที่ไม่ดีไว้ในใจของทุกคน

ซิวหน่ายซิงมองท่าทีเดินถอยหลังของเธอ รู้สึกแปลกๆ : “ฉันเป็นผู้ช่วยของเธอ ทำไมคุณถึงกลัวฉันขนาดนั้น ฉันไม่ใช่คนเลว”

เขาพูดพลางยกมุมปากขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้ากว้างขึ้นอีก

หญิงสาวอดคิดถึงท่าทีที่ถังย่าเพิ่งจะลงมือทำกับลูกเศรษฐีไม่ได้ ก็คือรอยยิ้มที่ปาดคอลูกเศรษฐีคนนั้น

เธอตัวสั่นอย่างกะทันหันและพูดอย่างสั่นๆ ว่า : “เธอโดนตำรวจพาตัวไปแล้ว”

พูดจบ สาวน้อยรีบลากกระเป๋าเดินทางวิ่งไปอย่างเร็ว

ท่าทางลนลานของเธอ ราวกับว่ามีหมาป่ากำลังไล่ตามหลังเธออยู่

ซิวหน่ายซิงมองท่าทางเธอวิ่งเตลิดไป ในหัวเต็มไปด้วยความมืด

ตอนนี้เขาพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมสาวน้อยคนเมื่อกี้ถึงได้กลัวเขาขนาดนั้น ที่แท้เป็นเพราะถังย่า

ซิวหน่ายซิงอยากรู้ครั้งนี้หญิงสาวคนนี้ทำเรื่องอะไรที่ “สะเทือนฟ้าสะเทือนดิน” ไปอีก ที่ทำให้คนทั้งสนามบินแค่ได้ยินชื่อเธอก็เกรงกลัวกันหมด

เขาเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ เมื่อกี้ตอนที่ตัวเองกำลังรีบมาสนามบิน สวนกับรถตำรวจหนึ่งคันพอดี ตอนนั้นยังคิดอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น คนโง่คนไหนโดนจับไป ที่แท้คนที่โดนจับไปเป็นพี่ใหญ่ของตัวเองนี่เอง

ซิวหน่ายซิงคิดว่าต้องไปช่วยถังย่าออกจากสถานีตำรวจอีกแล้ว ก็อดปวดหัวไม่ได้

รถส่งกลับไปซ่อมแล้ว

ไม่รู้จะทำยังไง ซิวหน่ายซิงทำได้แค่ขวางรถแท็กซี่ไว้ ถามที่อยู่ของสถานีตำรวจ และรีบพุ่งไป

……

ในสถานีตำรวจ

ถังย่านั่งอยู่ในห้องสอบปากคำ เหยียดขาสองข้าง

เธอหยิบหมากฝรั่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม แกะเปลือกออกและโยนเข้าปากไปและเริ่มเคี้ยว

ถังย่ามองไปทางเจ้านายหลอที่นั่งอยู่ตรงข้าม ยิ้มน้อยและพูดว่า : “เจ้านายหลอ หมากฝรั่งรสใหม่ล่าสุด ในประเทศหาซื้อไม่ได้น่ะ ลองหน่อยไหม”

เดิมทีเธออยากสูบบุหรี่ แต่ที่ตัวไม่มีบุหรี่ จึงทำได้แค่เคี้ยวหมากฝรั่งแก้ขัดไปก่อน

“ไม่ต้อง”

เจ้านายหลอมองไปที่ฝ่ามือขาวคู่นั้นที่ยื่นมาตรงหน้าตัวเอง ในแววตาส่องประกายความคลุมเครือ

เขาเงยหน้าจ้องตาสวยคู่นั้นของถังย่า ถามด้วยเสียงเคร่งขรึม : “เริ่มสอบสวนตอนนี้ ระหว่างสอบสวนคุณมีสิทธิ์ที่จะไม่พูด แต่ทุกประโยคที่คุณพูดจะเป็นหลักฐานในชั้นศาล”

เจ้านายหลอกล่าวอย่างตรงไปตรงมา ถังย่ามองท่าทางจริงจังของเขา แววตาส่องประกาย

เขาคิดว่าเจ้านายหลอคนนี้น่าสนใจ