Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน - ตอนที่ 426

บทที่426 เพื่อมู่วี่สิง เธอต้องแบกรับเอาไว้

ดวงตาค่อยๆแดงขึ้นมา ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ตั้งแต่ไหนตอนไร เวินจิ้งหายใจเข้าลึกๆ เพิ่งหมุนตัวกลับไป ก็กลับกระทบเข้ากับอ้อมกอดที่คุ้นเคย

มู่วี่สิง……มาตอนไหน

เธอมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า กอดเอวของเขาไว้แน่น

นิ้วเรียวยาวของมู่วี่สิง ค่อยๆเช็ดน้ำตาของเธอ

เขารู้ว่าเธอกลัว ในเวลานี้ ทำได้เพียงปลอบใจเธออย่างไม่มีเสียงแบบนี้เท่านั้น

“ผมไม่ให้คุณเป็นอะไรไปแน่นอน ” เงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็เปิดปากพูดเสียงทุ้มออกมา

เวินจิ้งไม่ได้พูดอะไร ถูไปที่หน้าอกของมู่วี่สิงเบาๆ และเธอเงยหน้าขึ้น

มองดูใบหน้ารูปหล่อของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า แค่อยากที่จะจดจำเขาตลอดไป

ถ้า……เธอข้ามผ่านมันไปไม่ได้จริงๆล่ะ

“ มู่วี่สิง ถ้าฉันตายแล้ว……”

“คุณไม่ตายแน่นอน ” มู่วี่สิงรีบพูดตัดเธออย่างรวดเร็ว

“ฉันพูดว่า ถ้า ” เวินจิ้งพูดเสียงต่ำ

“ไม่มีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นแน่นอน ”

“คุณฟังฉันพูด! ” เขย่งเท้าขึ้น เวินจิ้งปิดปากของเขา

ดวงตาที่แวววาวมองที่เขา เวินจิ้งพูดอย่างอ่อนโยน “ถ้าเกิดเรื่องไม่คาดคิดกับฉันจริงๆ คุณไม่ต้อง……”

ยังพูดไม่จบ มู่วี่สิงก็จับข้อมือของเธอ ผลักกดเข้ากับกำแพงอย่างโหดเหี้ยม จูบลงอย่างเร่าร้อนปิดคำพูดทั้งหมดของเธอ

น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม มู่วี่สิงจูบอย่างสะอาดหมดจดอย่างมีความอดทน

แต่ดวงตาของเธอเหมือนกับเปิดก๊อกน้ำไว้ น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

จนตรอกเหลือเกิน

เธอหันหลัง แต่กลับถูกมู่วี่สิงดึงเข้ามาในอ้อมกอด

ทำไมอยู่หน้าเขา เธอสูญเสียการควบคุมอย่างคาดไม่ถึง

“ถ้าเกิดเรื่องไม่คาดคิดกับคุณ ผมก็อยู่ไม่เป็นสุขแน่นอน ” น้ำเสียงของเขาแหบแห้งฟังไม่ชัด เหมือนกับตะโกนออกมา

เวินจิ้งมองเขาอย่างไม่กะพริบตา ดวงตาที่ค่อยๆแดงขึ้นมาของมู่วี่สิง เขา……

เสี้ยววินาทีนั้น เธอถูกเขาจูบอีกครั้ง

มีบางอย่างร้อนๆหยดลงมาที่ด้านหลังของเธอ ร้อนอย่างมาก

เวินจิ้งสั่นไปทั้งตัว ค่อยๆยกมือขึ้นมา กอดมู่วี่สิงไว้แน่น

เธอเปิดปากพูดออกมา “ฉันไม่เป็นอะไรแน่นอน ”

อย่างน้อยเพื่อมู่วี่สิง เธอต้องแบกรับเอาไว้

“อืม ”อารมณ์ของผู้ชายปรับดีขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ตอนที่เวินจิ้งลืมตานั้น ผู้ชายที่ตาแดงเมื่อกี้เหมือนราวกับเป็นแค่ฝันไป

กินอาหารเย็นเสร็จ เดิมทีหลินเวยกับหลิงอี้จะมา แต่เวินจิ้ง 一一ปฏิเสธไปหมดแล้ว

เธออยากอยู่คนเดียว

อั้ยเถียนกับหลิงอี้ล้วนโทรศัพท์หาเธอ มีกำลังใจจากเพื่อน อารมณ์ของเวินจิ้งก็ดีขึ้นมาแล้ว

แต่ว่าทางหลุมนี้ ก็ต้องเป็นเธอเองที่ต้องข้ามผ่านมันไปให้ได้

มู่วี่สิงนั่งอยู่บนโซฟา ไม่ไกลหนัก มองไปที่โน๊ตบุ๊คที่วางอยู่ด้านหน้าเหมือนทุกที แต่ว่าสติของเขากลับไม่ได้อยู่กับการทำงานตั้งนานแล้ว

เวินจิ้งมองเขาอย่างใจลอย ใบหน้านี้ สลักลึกลงไปในหัวสมองของเธอแล้ว

ฉีกริมฝีปากขึ้น เธอพูดว่า “มู่วี่สิง คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ ”

หลายคืนมานี้มู่วี่สิงอยู่เป็นเพื่อนเธอไม่ค่อยได้พักผ่อนดีๆสักเท่าไร พรุ่งนี้ก็ผ่าตัดแล้ว เขาไม่สามารถอดหลับอดนอนอีกแล้ว

“อืม พักผ่อน ” มู่วี่สิงรับคำ นวดที่หัวคิ้ว มองเวินจิ้งที่เดินมาข้างๆ

มองดูท่าทางของเขา เวินจิ้งตกตะลึง

“คุณจะนอนที่นี่? ”

“ไม่มีคุณอยู่ข้างๆ คุณคิดว่าผมจะนอนหลับไหม? ” มู่วี่สิงพูดเสียงเข้ม

เวินจิ้งกัดริมฝีปาก ขยับตัวออกไปนิดหนึ่ง

เห็นมู่วี่สิงเอนนอนลง ใจของเธอก็มีอาการเต้นผิดจังหวะนิดหน่อย

ใจสั่นไหว ไม่เอนนอนสักที

“เวินจิ้ง ” น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น เวินจิ้งหันหน้าไป มู่วี่สิงหลับตาไปแล้ว

เธอค่อยๆผ่อนคลายลงมาบ้าง

เอนตัวนอนลง เธอนอนหันข้าง มองดูใบหน้าด้านข้างอันหล่อเหลาของมู่วี่สิง ดูเหมือนว่าคืนนี้เธอต้องนอนไม่หลับแน่เลย……

“เป็นเด็กดีเชื่อฟังนะ นอนได้แล้ว ” มู่วี่สิงลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เวินจิ้งมองดูเขาอย่างชื่นใจ สายตามีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก

ดูเหมือนว่าเธอ……จะนอนไม่หลับแล้วจริงๆ

เวลาห่างจากการผ่าตัดวันพรุ่งนี้ อีกแค่สิบสองชั่วโมงเท่านั้น

“คุณนอนเถอะ ฉันมองดูคุณ ” เวินจิ้งมองดูมู่วี่สิงอย่างไม่กะพริบตาจริงๆ

ผู้ชายขมวดคิ้ว แขนยาวยืนไปดึงเวินจิ้งเข้ามาในอ้อมกอด คางติดกับหน้าผากของเธอ ค่อยๆจูบเบาๆ

“คุณไม่นอน ผมก็ไม่นอน ”

“ไม่ได้! พรุ่งนี้คุณเป็นคุณหมอผ่าตัด แต่พรุ่งนี้ฉันฉีดยาชาเข้าไปก็หลับแล้ว……”เวินจิ้งบ่นพึมพำ

ดังนั้น เวลาการผ่าตัดพรุ่งนี้ทั้งวันของเธอก็ล้วนต้องนอนหลับนะ!

แต่ว่ามู่วี่สิงจำเป็นต้องรักษาสมาธิและสติให้เป็นอย่างดี เขาจำเป็นต้องพักผ่อน!

คิดถึงเรื่องนี้ เวินจิ้งยืนมือไปปิดตาทั้งสองข้างของมู่วี่สิง

แต่ว่า ปิดไม่ได้

เวินจิ้งโกรธนิดหน่อย “คุณรีบหลับตา! ”

“ผมจะดูว่าคุณนอนแล้ว ผมถึงจะนอน ” มู่วี่สิงจับข้อมือของเธอแน่น ไม่ให้ขยับเขยื้อน

เวินจิ้งตีที่แก้มเบาๆ แต่ว่าเธอตื่นแล้วจริงๆหนิ!

แต่เมื่อ คำนึงถึงมู่วี่สิง ก็ต้องหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง

ไฟในห้องผู้ป่วยปิดลง มู่วี่สิงมองดูใบหน้าที่ใสสะอาดของเวินจิ้ง ค่อยๆจูบลงไปที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน สัมผัสได้ถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอของเธอ เขาก็ค่อยๆลุกขึ้นมา

อารมณ์สุขุมนิ่งเงียบในดวงตาของเขาแพร่ออกไป เขาเดินออกมาตรงระเบียงทางเดิน เพิ่งจะหยิบกล่องบุหรี่ขึ้นมา ก็มีเงาร่างสูงเดินเข้ามาใกล้

หลิงอี้มองดูมู่วี่สิง ถามเสียงเข้ม “เธอหลับแล้ว? ”

“อืม ”

“อารมณ์ของเธอดีไหม? ”

“ร้องไห้แล้ว ” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว

แค่คิดถึงสีหน้าที่เวินจิ้งร้องไห้เมื่อกี้ เขาก็เจ็บปวดไปทั้งใจ

มีแค่นิโคตินเท่านั้นที่จะทำให้เขาสงบนิ่งลงมาได้นิดหน่อย

หลิงอี้นิ่งเงียบไป และสูบบุหรี่อย่างหนักหน่วง ปลอบให้หลินเวยหลับแล้วเขาก็รีบมาทันที

“พรุ่งนี้คุณต้องผ่าตัด คืนนี้ผมเฝ้าเองเถอะ ” หลิงอี้พูด

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว มองดูประตูห้องที่เปิดไว้ครึ่งหนึ่ง จะนอนหลับลงได้ยังไง

แต่ว่า คืนนี้เขาจำเป็นต้องพักผ่อน ไม่อย่างนั้นสภาพและอารมณ์ของเขายิ่งไม่ดีขึ้นไปอีก

ผู้ชายสองคนมองหน้ากัน เป็นที่รู้กันของทั้งสองฝ่าย

มู่วี่สิงเดินกลับไปที่ห้องทำงาน หลิงอี้อยู่ด้านนอกคนเดียว

ก่อนฟ้าสาง ก็มีเสียงร้องกรี๊ดออกมาจากห้องคนไข้กะทันหัน เวินจิ้งตกใจจนเหงื่อออกไปทั้งตัว ตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน

สภาพแวดล้อมที่มืดสนิท ยืนมือออกไปมองไม่เห็นมือ เวินจิ้งใจเต้นรัว ฝันเมื่อกี้……เป็นภาพการผ่าตัดล้มเหลวที่เธอนอนเสียชีวิตอยู่บนเตียงผ่าตัด

นึกถึง……ก็เสียวสันหลัง

ตอนที่ตื่นตระหนกนั้น ก็มีเสียงเท้าดังขึ้นมาจากหน้าประตู ไฟที่อยู่หัวเตียงสว่างขึ้น เวินจิ้งดึงสติแล้วร้องเรียก “มู่วี่สิง —— ”

เสียงเท้านั่นหายไปอย่างฉับพลัน

ลืมตาขึ้น เป็นหลิงอี้

สีหน้าของเวินจิ้งขาวซีด ไม่ได้ร้องเรียกอีก

หลิงอี้ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ ถามอย่างเป็นห่วง “ฝันร้ายเหรอ? ”

เวินจิ้งพยักหน้า

หลิงอี้เทน้ำอุ่นใส่แก้วเดินมา นั่งลงข้างๆเวินจิ้ง “ไม่เป็นไร ผมอยู่ที่นี่ ”

เวินจิ้งตาละห้อย รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย

“คุณไม่ได้กลับไปแล้วเหรอ? ” เธอถามเสียงต่ำ

“คืนนี้มู่วี่สิงพักผ่อน ผมเฝ้าอยู่ด้านนอก ”

เวินจิ้งปรายตาขึ้น พูดออกมานิ่งๆ “ขอบคุณคุณนะ ”

“นอนเถอะ จะปิดไฟไหม? ” เห็นสีหน้าของเวินจิ้งดีขึ้นมาก หลิงอี้ถาม

เวินจิ้งพยักหน้า

วันถัดมา เวินจิ้งตื่นขึ้นมาแปดโมงเช้าพอดี หลิงอี้ยังคงนั่งอยู่ข้างๆเธอ ไม่ได้นอนทั้งคืน

“หลิงอี้ คุณกลับไปพักเถอะ ”

เธอก็ใกล้ที่จะเข้าห้องผ่าตัดแล้ว

หลิงอี้ไม่ได้ขยับเขยื้อนใดๆ มองดูเวลา “รอให้คุณเข้าไปก่อน ”