Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน - ตอนที่ 784
บทที่ 784 ฉันอยากจีบเธอ
มู่วี่สิงกำมือข้างตัวแน่นโดยไม่รู้ตัว เผลอคิดจะก้าวเท้าตามไป แต่สุดท้ายก็ยืนอยู่ที่เดิม
ถ้าเธอไม่ได้แต่งงาน……ถึงจะมีแฟนแล้ว ถึงจะหมั้นแล้ว เขาก็จะสู้อีกครั้ง
“คุณผู้หญิง คุณจะไปไหนครับ?” คนขับรถมองเวินจิ้งที่กระจกมองหลัง
ใบหน้าเธอดูสงบ นานสักพักก่อนจะพูดขึ้น “เขตถนนอันหนิง”
เธอไม่ได้กลับบ้านหลังเก่านั้นนานแล้ว
ที่นั่น มีความทรงจำเธอในวัยเด็ก ความทรงจำของเธอและแม่ทั้งหมด
ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถจอดที่ประตูทางเข้าเขตชุมชน เวินจิ้งลงจากรถ เดินขึ้นบันไดทีละก้าว ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขตชุมชนนี้มีผู้เช่ามากมาย มีคนทุกแบบ สภาพแวดล้อมแย่กว่าปีก่อนๆ
ทำความสะอาดบ้านง่ายๆ สักหน่อย เวินจิ้งอยู่สักพักหนึ่ง ค่อนข้างดึกแล้วต้องกลับไป
เธอคิดว่าต่อไปจะต้องกลับมาที่นี่เป็นครั้งคราว มีฝุ่นมากเกินไป เธออยากให้บ้านนี้สะอาดอยู่เสมอ
หลังจากออกมาล็อกประตูแล้ว เวินจิ้งเพิ่งลงบันไดไม่กี่ก้าว ก็ได้กลิ่นแปลกๆ ลอยผ่านมา เธอขมวดคิ้ว ในขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงบางอย่าง
“อื้อ……อวี๋เต๋อ……อย่าทำที่นี่……”
เสียงเขินอายของผู้หญิงผสมกับเสียงลมหายใจของผู้ชาย เวินจิ้งขมวดคิ้ว ตอนแรกคิดว่าอะไรที่ไม่ใช่เรื่องของเราก็อย่าไปมอง แต่ไม่คิดว่าสองคนนี้แทบไม่ได้ซ่อนตัวเลย ยากที่จะแยกออกที่มุมบันได
มันดึกแล้ว ไม่มีคนจริงๆ เวินจิ้งอยากหลีกเลี่ยง แต่ช่วยไม่ได้มีบันไดทางเดียวที่จะลงไปข้างล่าง
ทำได้เพียงผ่านไปอย่างไม่สนใจ
สองคนที่พลอดรักกันเห็นเวินจิ้งอย่างเป็นธรรมชาติ ผู้หญิงหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่โดยไม่รู้ตัว รีบเปิดประตูข้างๆ และเข้าไป
เหลือเพียงผู้ชายคนนั้นที่มองเวินจิ้งอย่างชั่วร้าย
เขาค่อยๆ ใส่กางเกง เสื้อเชิ้ตปลดกระดุมอยู่หลายเม็ดที่หน้าอก ด้านบนมีรอยข่วนชัดเจนหลายจุด
หน้าตาผู้ชายคนนี้ไม่แย่ โครงหน้าลึกซึ้ง ดวงตาสีฟ้าอมแดง พร้อมเสน่ห์ที่มีมาตั้งแต่กำเนิด มุมปากวาดโค้งหยอกล้อ
สายตาเวินจิ้งมองเขาครึ่งวินาที ทันใดนั้นผู้ชายคนนั้นก็พูดขึ้น “หลงใหลฉันแล้วล่ะสิ? ”
เวินจิ้ง：……
มือเขายื่นออกมาแล้ว ยิ้มยิ่งเร้าใจมากขึ้น “ตาคุณสวยมาก ถ้าชอบฉัน ฉันไม่รังเกียจที่จะมาที่นี่กับคุณสักครั้ง”
ผู้ชายน่าจะอายุประมาณสามสิบกว่า สัดส่วนกล้ามเนื้อนั้นสมส่วนพอดี หุ่นถือว่าไม่เลวมาก
เวินจิ้งขมวดคิ้ว ดวงตาสีดำขาวชัดเจนนั้นสงบนิ่งมาก ยิ้มเยาะพูดขึ้น “คุณเป็นหนุ่มเลี้ยงวัวเหรอ? ”
“ถ้าเพื่อรับใช้คุณ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะเป็นสักครั้ง” ชายคนนั้นติดกระดุมอย่างไม่เร่งรีบ
เวินจิ้งไม่คิดจะสนใจเขาจริงๆ หันศีรษะแล้วเดินไป
แต่เหยื่อเมื่อครู่นี้ของผู้ชายคนนั้นตกใจกลัวหนีไปแล้ว มันมากพอแล้ว
เขาเดินตามเวินจิ้งไม่กี่ก้าว “สาวสวย”
เขาเห็นแววตาเธอนั้นเปิดกว้างมากเกินไป ไม่ได้มีความเขินอายเหมือนสาวน้อย ใจเย็นมากเกินไป นิสัยเย็นชาด้วย ไม่สอดคล้องกับความชอบของเขา
แต่ตอนนี้เขาหิวมาก
“ออกไป” ฝีเท้าเวินจิ้งเดินเร็วขึ้น
แววตาผู้ชายยิ่งร้อนแรงขึ้น ไม่มีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเขา อย่างไรแล้วใบหน้าหล่อเหลาของเขาบวกกับสถานะรวย มากพอที่จะทำให้ผู้หญิงเป็นมิตรกับเขา
แต่ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ แสร้งปล่อยเพื่อให้จับกับเขาหรือเปล่า?
ลูบคาง เขาเดินเร็วขึ้น แววตายังคงจับจ้องไปที่เวินจิ้งอย่างไม่สะทกสะท้าน ผิวเธอขาวเป็นประกาย สะอาดและบอบบาง ที่หาได้ยากคือตอนนี้เธอไม่แต่งหน้า เขาอยากจูบเธอมาก
เมื่อคิดแบบนี้แล้ว ทันใดนั้นก็จับไหล่เธอไว้ ตัวเองกำลังจะจูบริมฝีปากเชอร์รี่นั้น วินาทีต่อมาเสียงตบที่หนาวสะท้านก็ดังขึ้น เวินจิ้งไม่ได้กะพริบตา ยกมือขึ้นตบหน้าผู้ชายคนนั้น
เธอยิ้มเยาะแล้วพูดขึ้น “อย่าเอามือสกปรกของนายมาจับฉัน ที่นี่มีกล้องวงจรปิด ฉันแจ้งตำรวจได้ทุกเมื่อ”
จึ๊ๆ
ผู้ชายคนนี้ไม่ตกใจกลัวเลยสักนิด ถึงขั้นหัวเราะมุ่งร้ายยิ่งขึ้น
“มือฉันสกปรกมากเหรอ? ” เขาจงใจถาม
“สกปรกจะตายอยู่แล้ว”
ผู้ชายคนนั้นลูบคาง มองแผ่นหลังเวินจิ้ง ยังคงเดินตามกระชั้นชิด
มันทำให้เขาจั๊กจี้หัวใจอย่างอธิบายไม่ถูก
และเขารู้สึกคุ้นหน้าเธอมาก เหมือนเคยเจอที่ไหนสักแห่ง แต่ตอนนี้จำไม่ได้แล้ว
นานสักพัก จนกระทั่งเวินจิ้งเดินออกไปจากเขตชุมชน ผู้ชายคนนี้ก็นึกขึ้นมาได้ เธอคืออดีตภรรยาของมู่วี่สิง!
เวินจิ้งที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้ผู้หญิงทั้งเมืองหนานอิจฉาคลั่งไคล้
แต่ทำไมเธอมาที่นี่ สถานะของเธอ ไม่ควรอยู่ที่นี่
“คุณเวิน” จู่ๆ ผู้ชายคนนั้นก็เรียกเธอ
เวินจิ้งขมวดคิ้ว ฝีเท้าหยุดชั่วขณะ ผู้ชายคนนี้ตามมาแล้ว
“ที่แท้ก็เป็นอดีตภรรยามู่วี่สิงจริงๆ ด้วย”
“ทำไม นายรู้จักฉันเหรอ? ” ดวงตาเวินจิ้งแพร่กระจายความใจร้อน
ถนนเส้นนี้ไม่มีคน เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้มีเจตนาต่อเธอ เธอต้องคิดว่าจะออกไปอย่างไรให้ปลอดภัย
สิ่งที่ต้องทำเป็นอันดับแรกก็คืออย่ายั่วโมโหผู้ชายคนนี้
“ไม่ถือว่ารู้จัก แค่รู้ว่าเป็นเธอ”
“อ่อ” เวินจิ้งพูดเสียงเรียบ
“ทำไงดี ฉันอยากจีบเธอ”
“ฉันไม่สนใจนาย……”
ยังไม่ทันพูดจบ มือผู้ชายคนนั้นก็ยื่นออกมาจับแขนเวินจิ้งไว้แน่น
เธอก้มหน้าลง พยายามดิ้นรน
แต่ทำแบบนี้จะยิ่งทำให้ผู้ชายสนใจมากขึ้น
ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำและโกรธเคืองเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง วินาทีต่อมา เอวเวินจิ้งก็ถูกจับด้วยมือข้างหนึ่งที่แข็งแรงกว่า
ทันใดนั้นมือที่จับแขนเธอไว้ก็คลายออก “เอามือสกปรกของนายออกไป”
เธออยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคย เวินจิ้งมองผู้ชายตรงหน้าที่สีหน้าเปลี่ยนไปมาก ยกสายตาขึ้นก็เห็นมู่วี่สิงขบกรามแน่น มองไปข้างบน แววตาเขายิ่งเย็นยะเยือก
ความหวาดกลัวของอวี๋เต๋อผ่านไปแค่แวบเดียว ไม่นานก็กลายเป็นสงบนิ่ง ยิ้มอย่างสง่างาม “คุณเวิน หวังว่าเราจะได้พบกันอีก”
จนกระทั่งร่างของผู้ชายคนนั้นหายไปแล้ว เวินจิ้งถึงได้หันศีรษะและผลักมู่วี่สิงออก
“ทำไมคุณอยู่ที่นี่? ”
มู่วี่สิงแค่เหลือบมองเธอเรียบๆ ทำไมอยู่ที่นี่……
ในปีที่ผ่านมาเขาจงใจผ่านมาเป็นระยะๆ ที่นี่คือที่ที่เวินจิ้งเติบโตมา ดังนั้นเขาจึงรู้สึกบางอย่างกับที่นี่
แต่เขาไม่ได้บอกเธอ แค่พูดขึ้นเรียบๆ “ผ่านมาพอดีแล้วเห็นคุณ”
“อ่อ” เวินจิ้งไม่ได้คิดอะไรมาก
“ตอนนี้ดึกมากแล้ว ผมจะไปส่งคุณกลับ”
ท่าทางของเขาเรียบๆ อยู่ตลอด ไม่ได้กระตือรือร้นแต่ก็ไม่ได้สำรวม
ราวกับความเกลียดชังที่เขามีต่อเธอที่ร้านอาหารเมื่อวานนี้เป็นแค่ภาพลวงตา การกอดอันสิ้นหวังด้านนอกบาร์ในวันนี้ก็เป็นภาพลวงตาเช่นกัน
เธอไม่ได้ปฏิเสธ อย่างไรแล้วผู้ชายเมื่อครู่นี้ เธอกลัวว่าเขาจะมายุ่งอีก
ภายในรถคาเยนน์ เวินจิ้งนั่งเบาะผู้โดยสาร บรรยากาศเงียบเกินไป เธอมองใบหน้าหล่อที่ดูเป็นผู้ใหญ่และสง่างามของผู้ชายคนนี้ ทันใดนั้นก็ถามขึ้น “ฉันจำได้ว่าข้างกายคุณมีผู้หญิงที่ชื่อว่ามู้ชิง……เอ๋……พวกคุณไม่ได้คบกันเหรอ?”