Flash Marriage แต่งงานกับคน(ไม่)ธรรมดา - ตอนที่8คนที่ยี่สิบสาม
ตอนที่8คนที่ยี่สิบสาม
ตอนเย็นภายในห้องที่เงียบสงบแต่เดิมมันควรจะเป็นเวลาพักผ่อนยินเสี้ยวเสี้ยวกระวนกระวายราวกับมดที่อยู่บนหม้อน้ำร้อนโทรศัพท์ที่โดนโยนลงบนเตียงนอน‘ติ๊งต่อง’มีเสียงดังขึ้นบ่งบอกว่ามีข้อความเข้าจากวีแชทแต่เธอก็ไม่มีใจที่จะสนใจแม้แต่น้อย
เธอเข้าใจอย่างชัดเจนหลี่หมึ้งและยินรั่วอวิ๋นไม่ชอบเธอเตรียมพร้อมรอคอยเวลาในตอนนี้ที่พี่ชายไม่อยู่บ้านบีบบังคับให้เธอออกไป!เมื่อถึงเวลานั้นต่อให้พี่ชายรีบกลับมาก็ไม่สามารถปกป้องเธอได้แล้ว!
แต่งงานให้คนอื่น?
เธอจะยอมรับการแต่งให้คุณลุงจางได้อย่างไรแค่คิดเธอก็รู้สึกขยะแขยงแล้วร่างกายที่มีแต่ไขมันศีรษะที่ล้านเกลี้ยงพฤติกรรมลามกทุกอย่างล้วนทำให้ยินเสี้ยวเสี้ยวอดทนไม่ได้จนแทบเป็นบ้า!
เสียงจากโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งยินเสี้ยวเสี้ยวจึงหยิบขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ
เปิดวีแชทก็ปรากฏข้อความหนึ่งที่ส่งมาจากพี่ชาย
——เสี้ยวเสี้ยวตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่?คุณแม่ทำอะไรให้เธอลำบากหรือเปล่า?
เมื่อเห็นประโยคนี้ขอบตาของยินเสี้ยวเสี้ยวก็ร้อนขึ้นมานี่คือพี่ชายคนโตของเธอตั้งแต่เล็กจนโตเป็นพี่ชายที่คอยเจ็บปวดแทนเธอมาตลอดแม้ว่าจะมีพ่อเดียวกันแต่คนละแม่แต่ทว่าก็เป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของยินเสี้ยวเสี้ยวครอบครัวที่เหลือได้หายไปจากความรักของเธอหมดแล้ว
——พี่ชายช่วยฉันด้วยคุณแม่ต้องการให้ฉันแต่งให้คุณลุงจางคุณรีบกลับมาเร็ว!
ในจิตใต้สำนึกยินเสี้ยวเสี้ยวคิดอยากจะขอร้องให้พี่ชายมาช่วยเหลือตัวเองแต่เมื่อพิมพ์เสร็จแล้วเธอกลับไม่ได้กดปุ่มส่งไปหลังจากนั้นก็ลบออกทีละคำยินเสี้ยวเสี้ยวแก้ไขข้อความใหม่ให้ไม่นำความลำบากใจไปให้เขาและบอกเขาว่าตัวเองสบายดี……
เธออยากให้พี่ชายกลับมามากๆตอนนี้เธอตัวคนเดียวภายในบ้านหลังนี้แถมยังโดนบังคับให้แต่งงานแต่ว่าไม่ได้พี่ชายไปต่างประเทศเพื่อทำงานที่สำคัญมากถ้าหากเป็นเพราะเรื่องของเธอคอยถ่วงพี่ชายไว้เธอก็ไม่อาจสบายใจได้
แฟนหรือ?เธอจะไปหาแฟนมาจากที่ไหนกัน!
แถมยังต้องเป็นคนที่สามารถแต่งงานกันได้!?
เท้าสีแดงยินเสี้ยวเสี้ยวเตรียมจะลงไปชั้นล่างเพื่อรินน้ำมาดื่มแต่กลับไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงของหลี่หมึ้งและยินรั่วอวิ๋นคุยกันอยู่ในห้องครัว
“แม่คะถ้าหากว่าพอถึงเวลาจริงๆแล้วยินเสี้ยวเสี้ยวพาผู้ชายกลับมาได้พวกเราต้องปล่อยเธอไปจริงหรือ?”ยินรั่วอวิ๋นใส่ชุดกระโปรงนอนสีชมพูขับให้ผิวของเธอดูขาวเนียนเป็นพิเศษ:“ครั้งนี้เป็นโอกาสที่ดีมากๆเลยนะคะฉันไม่อยากเห็นเธอยังอยู่ในบ้านยินให้ขวางหูขวางตา”
“เธอโง่หรือเปล่าแม่ของเธออย่างฉันไม่มีสมองหรืออย่างไร?วันนี้ที่ฉันพูดเธอฟังไม่เข้าใจเลยใช่ไหม?”แม้ว่าหลี่หมึ้งจะพูดตำหนิยินรั่วอวิ๋นแต่ในคำพูดนั้นก็ยังมีการให้ท้ายนิดหน่อย:“ที่ฉันพูดนั้นไม่ใช่แค่เรื่องที่พาแฟนกลับมาได้เท่านั้น!เพียงแค่ยินเสี้ยวเสี้ยวเธอไม่ได้แต่งงานฉันก็สามารถคิดหาวิธีได้มากมายที่จะนำเธอไปแต่งให้คุณลุงจางของเธอ!”
ยินเสี้ยวเสี้ยวอยู่ตรงหัวมุมจึงได้ยินการสนทนานี้พอดีทั้งร่างเย็นเยียบ
หลี่หมึ้งพูดต่อในคำพูดแฝงไปด้วยความลำพองใจอย่างอดไม่อยู่:“ที่ของเธอต้องตานั้นเป็นเรื่องที่หาได้ยากแน่นอนว่าฉันต้องการขายน้ำใจครั้งนี้ให้เธออยู่แล้วแต่ถึงอย่างไรลูกสาวที่แสนล้ำค่าและมีความสามารถของฉันก็ได้คุณชายของบ้านเซี่ยงมาไว้ในมืออย่างไม่คาดคิดบ้านเซี่ยงเป็นชิ้นเนื้อติดมันที่หาได้ยากนะ”
ยินรั่วอวิ๋นยิ้มอย่างเขินอายเมื่อคิดถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของเซี่ยงเฉิงก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก
ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ได้ฟังต่อไปอีกตอนมาไร้เสียงตอนกลับก็ไร้ซึ่งเสียงเพียงแต่ครั้งนี้เธอได้ตัดสินใจอย่างชัดเจนแล้วอาศัยโอกาสในเวลากลางคืนที่เงียบเชียบเข้าไปในห้องที่เอาไว้เก็บเอกสารและของบางอย่างโดยเฉพาะของบ้านยินแอบหยิบสมุดทะเบียนบ้านไปเช้าตรู่ในวันรุ่งขึ้นก็ได้เอาบัตรประจำตัวประชาชนและสมุดทะเบียนบ้านของตัวเองออกไปอย่างเร็วรวดแล้ว
ในเวลากลางวันบนถนนในเมืองTคล้ายจะมีกลิ่นอายของฤดูใบไม้ผลิแผ่กระจายอยู่เสียงฝีเท้าของทุกคนทั้งเอ้อระเหยหรือเร่งรีบล้วนต่างกันไปยินเสี้ยวเสี้ยวยืนอยู่ตรงหัวมุมของทางเท้าภายในใจนับเลขอย่างสงบเงียบ
หนึ่งสองสามสี่……
สิบเอ็ดสิบสองสิบสาม……
ยินเสี้ยวเสี้ยวได้วางแผนไว้กับตัวเองภายในใจแล้วตอนนี้เธออายุยี่สิบสามปีถ้าอย่างนั้นเธอจะนับคนที่อยู่ในนี้ยี่สิบสามคนขอเพียงเขาอายุไม่เกินสามสิบปีไม่มีครอบครัวร่างกายแข็งแรงเธอก็จะขอเขาแต่งงาน‘ขอเขาแต่งงาน’!ให้ผู้ชายคนที่ยี่สิบสามกลายมาเป็นสามีของตัวเองและกลายเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิตของเธอให้หลุดพ้นจากบ้านยิน!
ยี่สิบผู้ชายที่ปรากฏตัวออกมาเป็นชาวต่างชาติไว้หนวดไว้เคราดูยุ่งเหยิง
ยี่สิบเอ็ดคนที่ปรากฏตัวออกมาอายุน่าจะมากกว่าสามสิบปีและข้างกายของผู้ชายยังมีภรรยากับลูกสาวอยู่ด้วย
ยี่สิบสองคนที่ปรากฏตัวออกมาเป็นชายหนุ่มที่ดูอ่อนโยนหล่อเหลาสวมแว่นตาราวกับนักวิจัย
กลั้นลมหายใจสายตาของยินเสี้ยวเสี้ยวมองตรงไปที่หัวมุมรอคอยผู้ชายอีกคนเดินมา……
ทันใดนั้นที่หัวมุมก็ปรากฏรองเท้าที่ขาดรุ่งริ่งคู่หนึ่งยินเสี้ยวเสี้ยวมองดูว่านั่นคือใคร……