Flash Marriage แต่งงานกับคน(ไม่)ธรรมดา - บทที่ 218 ยินเสี้ยวเสี้ยวที่ไม่สบายใจ
บทที่ 218 ยินเสี้ยวเสี้ยวที่ไม่สบายใจ
เมื่อเผชิญหน้ากับยินเสี้ยวเสี้ยวที่เย็นชาอยู่ตรงหน้า จิ๋นลี่ยวนหายใจติดขัดไปชั่วขณะ
“จิ่งซานช่าว ฉันจะเตือนนายยังไงดี ถึงจะทำให้นายจดจำความจริงที่ว่าเราสองคนหย่ากันไปแล้ว?” ยินเสี้ยวเสี้ยวพูดอย่างไร้ความรู้สึก ใบหน้าไม่แสดงออกใด ๆ มองจิ๋นลี่ยวนที่กระวนกระวายอยู่ด้วยความเด็ดเดี่ยว “ฉันยอมรับ ว่าในท้องของฉันคือลูกของนาย ถึงจะรู้หลังจากที่พวกเราหย่ากันไปแล้วก็ตาม แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะเกี่ยวข้องกับนายอีกเพราะเด็กคนนี้หรอก และก็หวังว่านายจะจัดการให้เรียบร้อยสักที ไม่ต้องมารังควานฉันอีก!”
………. จิ๋นลี่ยวนเม้มปากไม่พูดอะไร
หลับตาสองข้างของตนเอง สองมือของยินเสี้ยวเสี้ยวกำแน่นไม่ให้ตนเองแสดงความอ่อนแอออกมา
“เสี้ยวเสี้ยว……” เห็นท่าทางเป็นทุกข์ของเธอแบบนั้นแล้วหัวใจของจิ๋นลี่ยวนก็หงุดหงิดมากเช่นกัน เขารีบเดินไปอีกด้านหยิบอาหารเช้าที่เขานำมาทั้งหมดวางไว้บนโต๊ะอาหาร “เสี้ยวเสี้ยว เธอมากินอะไรสักหน่อยนะ หลังจากเธอผ่าตัดก็ยังไม่ได้บำรุงร่างกายเลย ตอนนี้ยิ่งท้องลูกอยู่ด้วย คงต้อง……”
เพล้ง!
จิ๋นลี่ยวนยังไม่ทันรู้ตัว ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ก้าวไปยังโต๊ะอาหารแล้วปัดอาหารเช้าทั้งหมดบนโต๊ะตกลงพื้น ชั่วขณะทั้งห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นอาหารหลากหลายชนิดก็คละคลุ้งเต็มห้องไปหมด น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ ซาลาเปา โจ๊กและแซนด์วิชต่างก็ถูกยินเสี้ยวเสี้ยวทำลายหมด มองไปที่ความยุ่งเหยิงบนพื้นแล้ว จิ๋นลี่ยวนก็ต้องตะลึง
“จิ๋นลี่ยวน นายต้องการจะทำอะไรกันแน่!” ยินเสี้ยวเสี้ยวในที่สุดก็ต้องตะโกนร้องออกมา “นายหยุดทำท่าทางราวกับว่าอาลัยอาวรณ์ฉันเสียที นายยังจำได้ไหมว่าตอนแรกเป็นใครกันที่สาบานแน่วแน่ว่าต้องการจะอย่ากับฉัน ขนาดที่แม้แต่เหตุผลก็ไม่ให้ฉันเลยด้วยซ้ำ ฉันติดอยู่กับนายมานาน ไม่ง่ายที่จะหย่ากับนายเหมือนที่นายต้องการ ตอนนี้นายกลับมาทำท่าทางแบบนี้ หรือว่าฉันยินเสี้ยวเสี้ยวติดค้างนายอยู่?”
ความรู้สึกที่เก็บกดมาทั้งคืน บวกกับผ่าตัดรอบนั้น ข่าวตอนเช้าวันนี้ อารมณ์ของยินเสี้ยวเสี้ยวที่ตั้งท้องอยู่ไม่สงบมานานแล้ว บวกกับจิ๋นลี่ยวนที่ยังชนซ้ำเข้ามา!
“ทำไมล่ะ? หรือว่าเห็นว่าฉันท้อง ตระกูลจิ๋นของพวกคุณก็เลยต้องการลูก? จิ๋นลี่ยวนอย่าไร้ยางอายนักเลย!” ยินเสี้ยวเสี้ยวตะโกนด้วยความโกรธ โกรธจนใบหน้าเล็กแดงไปหมด “เด็กในท้องของฉัน ถึงจะเกิดออกมาแล้วเขาก็ใช้ได้แค่สกุลของฉันยินเสี้ยวเสี้ยวเท่านั้น ไม่มีวันได้ใช้ตระกูลจิ๋น! นายเอาใจดวงนี้มาตายตั้งแต่เนิ่นๆ เมืองTยังมีคนมากมายที่อยากเข้าประตูบ้านจิ๋น คนที่อยากคลอดลูกให้นายมีเยอะแยะ นายอย่ามายุ่งกับฉันอีกได้ไหม ฉันรำคาญ รำคาญมากจริง ๆ !
มองไปยังยินเสี้ยวเสี้ยว จิ๋นลี่ยวนร่องรอยจากการบาดเจ็บก็ปรากฏขึ้นในดวงตาลึก ๆ
เธอน่าจะรู้ ว่าต่อให้ผู้หญิงพวกนั้นมีเยอะแค่ไหน แต่ยังไงก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ชื่อยินเสี้ยวเสี้ยว
หลังจากโมโหอยู่พักใหญ่ อารมณ์ของยินเสี้ยวเสี้ยวก็ดีขึ้นเล็กน้อย หันกลับไปและพูดต่อว่า “จิ๋นลี่ยวน ฉันขอร้องนายปล่อยฉันไปเถอะ เด็กในท้องฉันฉันจะดูแลจัดการเอง จะเอาออกหรือเก็บไว้ คงไม่ต้องรบกวนตระกูลจิ๋นของนายหรอก ฉันขอเพียงแค่พวกคุณให้ความเงียบสงบแกฉันสักหน่อย และฉันไม่ต้องการเห็นหน้านาย ไม่ต้องการเห็นตัวเองปรากฏบนทีวีทั้งวันและถูกคนอื่นชี้แนะ! บางคนมองว่านี่เป็นเงินทุนอย่างหนึ่ง แต่ฉันยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ต้องการ ฉันไม่ชอบ! ตั้งแต่ฉันแต่งงานกับนายฉันก็ไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเลยสักวัน และในที่สุดตอนนี้เราก็หย่ากันแล้ว นายไม่สามารถที่จะเมตตาปล่อยฉันไปหน่อยหรือ?”
ใบหน้าขาวซีด จิ๋นลี่ยวนไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งยินเสี้ยวเสี้ยวจะพูดกับเขาด้วยคำพูดแบบนี้
เธอเสียใจ
เหมือนกับที่เธอเคยพูด เสียใจที่ได้รู้จักเขา เสียใจที่แต่งงานกับเขา……
ในลำคออัดแน่นไปหมด ร่างกายของจิ๋นลี่ยวนค่อย ๆ แข็งทื่อ
ดวงตาไหววูบ ยินเสี้ยวเสี้ยวกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ดวงตาเบิกกว้าง มือก็เริ่มผลักจิ๋นลี่ยวนไปนอกประตู “นายออกไป! ออกไปจากฉัน ฉันไม่ต้องการนาย ไม่ต้องการนายอีกแล้ว!”
คำพูดนั้นดังก้องอยู่ข้างหูของจิ๋นลี่ยวน เพราะกลัวว่าจะเป็นอันตรายต่อยินเสี้ยวเสี้ยวเขาจึงทำได้เพียงถอยไปทีละครึ่งก้าวและเดินออกไปด้านนอกประตู
จนกระทั่งเขาถูกผลักออกไป ประตูด้านหลังปิดลงเสียงดัง จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงรหัสประตูที่ถูกล็อก
ยืนอยู่หน้าประตู จิ๋นลี่หยวนขยับตัวไม่ได้อยู่นาน มองไปยังพื้นด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
การแต่งงานของเขา จบลงแล้วจริง ๆ เหรอ ?
ตอนนี้ด้านนอกมีข่าวลือเกี่ยวกับยินเสี้ยวเสี้ยวมากขึ้น เธอได้ยินแล้วจะอารมณ์ไม่ดีไหม? ถึงเวลานั้นจะยอมกินข้าวไหม จะนอนหลับหรือเปล่า? จะคิดฟุ้งซ่านไหมนะ?
หลังจากคิดอยู่นาน จิ๋นลี่ยวนก็ก้มลงเพื่อยกนมที่ถูกทิ้งและจากไป
ภายในห้อง ยินเสี้ยวเสี้ยวค่อย ๆ นั่งลงกับพื้น ร้องไห้กับแขนทั้งสองข้างของตนเองโดยไม่มีเสียง……
จิ๋นลี่ยวน ทำไมกัน?
ทำไมหลังจากหย่ากันไปแล้วยังมายั่วโมโหเธอแบบนี้อีก?
หรือจว่า ที่เขามาที่นี่คงไม่ใช่เพราะจะพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อกำจัดเด็กในท้องหรอกนะ?
ตั้งแต่ต้นจนจบเธอโมโหตลอด แต่กลับไม่กล้าพูดเรื่องไปโรงพยาบาลออกมา เพราะกลัวว่าจะเป็นการเตือนเขา……
ยื่นมือไปลูบหน้าท้องของตัวเอง ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าจะสามารถรักษาเด็กคนนี้ไว้ได้นานแค่ไหน
แม้ว่าจะมีคนตั้งตารอคอยเขา แต่ก็มีคนเกลียดเขาเช่นกัน……
หลังจากข่าวการตั้งครรภ์ของยินเสี้ยวเสี้ยวกระจายออกไปแล้ว สองสามวันมานี้คนที่ตามหาเธอก็มีมากขึ้นเป็นพิเศษ เพียงแค่ก่อนหน้านี้เธออาศัยอยู่ในเมืองไห่เมียวมาตลอด หลังจากการหย่าอย่างกะทันหันก็ย้ายออกมา และก็ไม่ได้กลับไปตระกูลยิน ทำให้คนหาไม่เจอชั่วคราว การติดตามจิ๋นลี่ยวนและยินจื่อเจิ้นต่างก็ไม่มีประโยชน์ เธอทำราวกับว่าได้หายตัวไปแล้ว
เพียงแต่ ยินจื่อเจิ้นสามารถที่จะปิดบังนักข่าวด้านนอกได้ แต่กลับไม่สามารถปิดบังคนในตระกูลยินได้ ในที่สุดยินรั่วอวิ๋นก็ได้พบเธอแล้ว
ในวันเดียวกันนั้น ยินไป่ฝันได้พาหลี่หมึ้งมา และคนที่พามาด้วยยังมียินรั่วอวิ๋นอีกคน
ทันทีที่ประตูเปิด ยินเสี้ยวเสี้ยวก็เห็นใบหน้าเหี่ยวย่นที่ด้านนอก เสียงอู้อี้หลีกทางให้พวกเขา
ทันทีที่ยินไป่ฝันนั่งลงบนโซฟาเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปรอบ ๆ สภาพแวดล้อมของที่นี่ สวนทั้งสองแห่งในชู่ถีหย้วน ทางใต้และทางเหนือเป็นสวนที่ดีที่สุดทั้งสองแห่ง สวนทางเหนือที่ตระกูลเซี่ยงอาศัยอยู่นั้นดูเหมือนจะเป็นที่เก่าแก่ที่คนรวยโดยทั่วไปอาศัยอยู่ แต่สวนทางใต้ที่ยินเสี้ยวเสี้ยวอาศัยอยู่นั้นเป็นเหมือนสถานที่ที่ราชวงศ์ชนชั้นสูงอาศัยอยู่ เมื่อยินเสี้ยวเสี้ยวหย่าร้างแล้วมาอาศัยในที่แบบนี้ ยินไป่ฝันจึงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
เมื่อมองไปยังบนร่างกายของยินจื่อเจิ้นด้านหนึ่งริมฝีปากของยินไป่ฝันก็เม้มเล็กน้อย
“โอ้ ไม่ง่ายเลยจริงๆนะที่จะอยู่ในสถานที่ที่ดีเเบบนี้หลังจากหย่าร้างน่ะ” หลี่หมึ้งพูดอย่างแปลกประหลาด สายตาเต็มไปด้วยความโลภ “เสี้ยวเสี้ยว การหย่าของเธอดูเหมือนจะไม่ได้ทำให้ลำบากอะไรเลยนะ?”
ควรจะรู้ว่า การเผยเรื่องการแต่งงานครั้งนี้ไปสู่ภายนอก มันค่อนข้างไม่ค่อยน่าฟังมากนัก
โดยเฉพาะเป้าหมายคือเด็กในท้องเธอ ก็ยิ่งยากจะฟัง
ยินรั่วอวิ๋นมองดูยินเสี้ยวเสี้ยว ทันใดนั้นก็อดไม่ได้ที่จะก้าวไปและตบหน้ายินเสี้ยวเสี้ยวด้วยสีหน้าไม่พอใจ
เสียงตบทำให้ทุกคนในห้องต่างก็ตกตะลึงไปพร้อมกัน
หลี่หมึ้งคิดไม่ถึงว่ายินรั่วอวิ๋นจะโกรธขึ้นมา
“ยินเสี้ยวเสี้ยว เธอมันต่ำเสียจริง ยั่วยวนผู้ชายของฉัน!” แววตาของยินรั่วอวิ๋นปรากฏรอยยิ้มอยู่ลึก ๆ แต่ใบหน้ากลับมองไปที่เธอด้วยความโกรธ “ตัวเธอเองไม่มีความสามารถที่จะคว้าหัวใจของจิ่งซานช่าวได้ ในตอนนี้ยังจะมาทำลายครอบครัวของฉันอีก เธอมันผู้หญิงไร้ยางอาย! ฉันเป็นพี่สาวเธอนะ น้องสาวที่รัก! เธอทำแบบนี้ไม่ละอายใจต่อฉันบ้างหรือไง?
ทั้งยินไป่ฝันและหลี่หมึ้งต่างก็ตกตะลึงกับประโยคนี้ของยินรั่วอวิ๋น ทั้งสองลุกขึ้นยืนด้านหลังเธอแล้วถามขึ้น
“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่!” ยินไป่ฝันพูดด้วยน้ำเสียงโกรธ ดวงตาปีศาจทั้งสองข้างมองไปยังยินเสี้ยวเสี้ยวด้วยความโกรธจัด
รอยยิ้มน่าสงสารปรากฏบนใบหน้าเล็กที่มีรอยมืออย่างชัดเจน แต่ในตอนนี้เธอกลับจงใจจ้องไปยังยินรั่วอวิ๋นด้วยความโกรธ！
เธอรู้ดี ท่าทางแบบนี้ของยินรั่วอวิ๋นคงเพิ่งคิดแผนขึ้นมาได้แน่ ๆ !
ถ้าหากว่าเข้าใจเธอผิดจริงๆหรือว่าอะไรแล้ว ขณะที่เธอเปิดประตูเธอคงพุ่งเข้ามาแล้ว จะรอถึงตอนนี้ทำไม? ทั้งหมดทั้งมวลอธิบายได้ว่า ยินรั่วอวิ๋นนั้นจงใจ! และไม่ได้คิดมาก่อนแน่ ๆ !
รั่วอวิ๋น เธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? ทำไมถึงบอกว่าหล่อนแย่งผู้ชายของเธอ? หลี่หมึ้งถามอย่างร้อนรน ตอนนี้ตระกูลเซี่ยงไม่ค่อยพอใจยินรั่วอวิ๋นอยู่แล้ว บางทีอาจเป็นเพราะเด็กคนนั้น ตอนนี้ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาแล้วล่ะก็ ความสัมพันธ์ของตระกูลยินและตระกูลเซี่ยงคงแย่กว่าเดิมแน่ “ยินเสี้ยวเสี้ยวเขาทำอะไรให้เธอไม่พอใจ”
ยินจื่อเจิ้นที่มายืนอยู่ด้านหน้าเพื่อปกป้องเธอหลังจากที่ยินเสี้ยวเสี้ยวโดนตบ ขมวดคิ้วแน่น!
ถ้าหากรู้ว่าวันนี้พวกเขาจะมาสร้างปัญหาแล้วล่ะก็ เขาคงไม่ให้พวกเขาเข้ามาหรอก!
ยินเสี้ยวเสี้ยวเงียบและไม่พูดอะไรสักประโยค เพียงแต่จ้องยินรั่วอวิ๋นด้วยความเกลียดชัง!
“แม่คะ ยินเสี้ยวเสี้ยวมันไร้ยางอาย เป็นแค่รองเท้าที่จิ่งซานช่าวไม่ต้องการ แต่หลังจากอย่าแล้วกลับยังหน้าด้านยั่วยวนเซี่ยงเฉิง ครั้งที่แล้วก็ชวนเซี่ยงเฉิงมากินข้าวที่นี่ ใครจะไปรู่ว่าเธออาจทำเรื่องอะไรเกินเลยก็ได้!” ยินรั่วอวิ๋นพูดไปอย่างน่าสงสารน้ำตาก็ไหลลงบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัว “แม่คะ เซี่ยงเฉินยังโทษหนูอยู่เลย ว่าทำเด็กคนนั้นหาย แต่แม่ก็รู้ดีว่าจริง ๆ แล้วหนูไม่ได้ตั้งใจทำเด็กคนนั้นหาย แต่เป็นเธอ! แต่ว่าตอนนี้เธอยังจะมายั่วยวนเซี่ยงเฉินอีก หนูจะทนต่อได้ยังไงล่ะ!”
ยินไป่ฝันจ้องมองด้วยความโกรธ ยื่นมือไปตบยินเสี้ยวเสี้ยวอีกครั้ง ยินจื่อเจิ้นไม่สามารถที่จะหยุดเขาได้
“พ่อ!” ยินจื่อเจิ้นรีบหันกลับมาดูยินเสี้ยวเสี้ยว ยื่นมือปกป้องเธออย่างแน่นหนา แต่ยังไงนั้นก็คือพ่อของตนเอง เเม้ว่าเขาจะปกป้องยังไงก็ทำอะไรมากไม่ได้
“หุบปากซะ!” น้ำเสียงคำรามด้วยความโกรธ ยินไป่ฝันหันมองยินเสี้ยวแล้วพูด “ตระกูลยินของฉันทำไมถึงมีลูกสาวหน้าไม่อายอย่างเเกได้? แอบวางแผนแต่งงานกับจิ่งซานช่าว พวกเรายังไม่พูดอะไร ขอแค่ให้เเกมีชีวิตที่ดี แต่เเกดูสิว่าตัวแกทำเรื่องอะไรไว้ตอนนี้? เรื่องหย่าไม่เท่าไหร่ แต่ในท้องยังมีเด็กที่ยังไม่แน่ชัด! ถ้าวันนี่ไม่ใช่เพราะรั่วอวิ๋นทนไม่ไหวจึงพูดออกมา ฉันก็คงยังไม่รู้ ว่าแกต้องการจะแย่งสามีน้องตัวเองอย่างหน้าด้านๆอย่างนั้นหรือไง? ยินเสี้ยวเสี้ยว แกมันเก่งจริง ๆ !”
ยินเสี้ยวเสี้ยวเงยหน้ามองยินไป่ฝัน โดนตบตีตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เธอไม่พูดออกมาสักคำ อีกทั้งยังไม่ต่อต้านอะไรเลย เพียงแต่ยื่นมือมาปกป้องท้องของตนเองอย่างระมัดระวัง แม้แต่จะโกรธก็ไม่กล้ารุนแรงเกินไป
เธอรู้ดี ว่าตั้งท้องสามเดือนแรกง่ายต่อการเกิดอันตราย
เธอกลัว กลัวว่าหากพูดยั่วโมโหพวกเขาและทำให้พวกเขาโกรธ กลัวว่าจะทำให้พวกเขาแสดงท่าทางที่รุนแรงขึ้น
ขอแค่ในท้องของเธอยังมีลูกอยู่ เธอก็ทนได้!
ใครทำให้เธอไม่มีคนหนุนหลัง ราวกับตัวคนเดียวแล้วจะรังแกเธอยังไงก็ได้!
มองลงไป ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ปิดปากแน่นไม่พูดอะไร มือเล็กลูบท้องน้อยของตัวเองเบา ๆ
ลูกรัก เป็นเด็กดีนะ แม่จะปกป้องลูกให้ดีอย่างแน่นอน ไม่ให้ใครมาทำร้ายลูกได้……
แต่ในบางครั้ง ความอดทนก็ไม่ช่วยอะไร!