Flash Marriage แต่งงานกับคน(ไม่)ธรรมดา - บทที่ 240 แผนการหลบหนี
บทที่ 240 แผนการหลบหนี
ที่น่าเสียดายก็คือ ของข้างในมันเล็กมาก เล็กเหมือนหุ่นยนต์ของเล่นของเด็ก ๆ แทบจะใช้การอะไรไม่ได้
มองของข้างหน้าอย่างไร้ความหวัง ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงต่อ
ของที่ว่าเนี่ยมันเล็กก็จริง แต่พอเอามารวมกัน มันก็หนักเกินจะแบกไหว ย้ายของยังไงก็ย้ายไม่ได้ ได้แต่เงยหน้าขึ้นไปมองช่องระบายอากาศ ยินเสี้ยวเสี้ยวกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซิบ
เธอกวาดตาไปมาระหว่างช่องระบายอากาศและของที่ว่า
สุดท้าย ยินเสี้ยวเสี้ยว ก็เริ่มเคลื่อนไหว
เธอปลดกระดุมเสื้อเม็ดที่อยู่ล่างสุด แล้วก็ผูกโบว์ไว้ เพื่อบังพุงของตัวเอง ยินเสี้ยวเสี้ยว ค่อยๆ ก้มลงไปหยิบของออกมาทีละนิดๆ ถึงแม้ระยะห่างจะไกลกันนิดหน่อย แต่เธอค่อยๆ วางของกองไว้หน้าประตูอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้มีเสียง
เดินไปเดินมานับไม่รู้กี่ครั้ง สุดท้ายยินเสี้ยวเสี้ยวก็เอาของในกล่องออกมาหมด ตอนนี้เองเธอก็ไม่รู้สึกหนาวแล้ว รู้สึกร้อนจนเหงื่อท่วมตัวไปหมด เธอไม่มีเวลาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ยินเสี้ยวเสี้ยวยังคงขนกล่องต่อไปเรื่อยๆ ขนไปแล้วสี่กล่อง เธอจึงหยุด
ของวางเต็มอยู่บนพื้น กองไว้สูงเหมือนภูเขา กล่องหนักๆ ทั้ง 4 กล่อง เมื่อไม่มีของอยู่ข้างในแล้ว ก็เบาเหมือนกระดาษแผ่นหนึ่ง ในเมื่อตอนนี้ ยินเสี้ยวเสี้ยว ย้ายกล่องได้แล้ว เธอก็รีบขนไว้กองไว้ตรงใต้ช่องระบายอากาศซ้อนกันขึ้นไป
จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงนี้เล็ดลอดประตูมา พร้อมกับเสียงคนเดินมาทางประตู
ยินเสี้ยวเสี้ยวตกใจ ไม่รู้จะทำอะไร เหลืออีกกล่อง กล่องสุดท้ายแล้วแท้ๆ เมื่อยินเสี้ยวเสี้ยวได้ยินเสียงจากข้างนอก จะขนต่อก็ไม่กล้า จะหยุดก็ไม่ได้
“ผู้หญิงคนนั้นล่ะ?” ชาตินี้ทั้งชาติยินเสี้ยวเสี้ยวก็ไม่มีทางลืมเสียงของ “พญายม” ได้
“เราแค่ขังเธอไว้อยู่ข้างในคนเดียว ยังไม่ได้ทรมานเธอครับ” คนเฝ้าประตูพูดกับ‘พญายม’อย่างตื่นเต้นว่า “‘พญายม’ ครับ ผู้หญิงคนนี้เนี่ย ก่อนที่เราจะทรมานเขา เรามาลิ้มรสลองสนุกกับเธอดูกันไหมครับ? พี่ก็รู้ดีว่าที่นี่ไม่มีหญิงอื่นเลย”
พอยินเสี้ยวเสี้ยวได้ยินแบบนั้น เธอก็ยิ่งรู้สึกกลัวไปมากกว่าเดิม ทันใดนั้นเธอก็รีบมองไปที่กล่องที่กองกันขึ้นไปเป็นทรง S เธอใช้สายตากะระยะห่างระหว่างกล่องบนสุดกับช่องระบายอากาศ แต่ก็ยังห่างกันมากอยู่ดี
แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลามานั่งคิดอะไรแล้ว
เธอจึงใช้มือจับมุมกล่อง และเหยียบขอบกล่องค่อยๆ ไต่ขึ้นไป
ตรงนี้เป็นมุมสามเหลี่ยม จึงทำให้ไต่ได้มั่นคงเป็นพิเศษ ก่อนที่ยินเสี้ยวเสี้ยวจะปีนขึ้น เธอได้คิดมาไว้ก่อนแล้ว ถ้าเธอไม่ทิ้งน้ำหนักทั้งตัวลงกล่องใดกล่องหนึ่ง มันคงจะยังรับน้ำหนักเธอได้
แถมยินเสี้ยวเสี้ยวก็มั่นใจว่าความสูงแค่นี้เธอปีนได้!
เธอจะหนีออกไปทางช่องระบายอากาศ!
ถาวหยีก็ยังไม่มา จิ๋นลี่ยวนก็ยังไม่มา เธอจึงได้พึ่งตัวเองในตอนนี้!
แม้จะลำบากยากเย็น ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
เรื่องบางเรื่อง ถ้าไม่ตั้งใจทำให้ดี หรือยอมแพ้ง่าย คนที่เสียใจมากที่สุดก็คือตัวเองเอง แต่ถ้าตั้งใจสุดๆ แล้ว ต่อให้ล้มเหลว ก็ยังรู้สึกว่าได้พยายามแล้ว อย่างน้อยก็ไม่ต้องมานั่งเสียใจภายหลังอย่างแน่นอน
ยินเสี้ยวเสี้ยวค่อยไต่ขึ้นไปด้วยความกลัว หัวใจเต้นดังตึกตักๆ
เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองลงไปข้างล่าง ไม่ได้ปีนสูงขนาดนั้นก็จริง แต่ถ้ายินเสี้ยวเสี้ยวตกลงไปตอนนี้ล่ะก็ ลูกในท้องต้องแท้งออกมาแน่ๆ ดังนั้นเธอจะพลาดแม้แต่ก้าวเดียวไม่ได้! ไม่ใช่แค่พลาดก้าวไม่ได้ จะให้ดีก็คือต้องปีนไปซ่อนในช่องระบายอากาศก่อนพวกมันเข้ามา!
ขึ้นกล่องแรกได้แล้วก็ไต่ขึ้นกล่องที่สอง ค่อยๆ ปีนไปและคอยระวังตัวไปให้ถึงข้างบน แต่พอไปกล่องที่สี่กลับเอื้อมมือไม่ถึงช่องระบายอากาศ
เธอเกาะผนังไว้ หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด ข้างนอกเขาพูดกันเสร็จแล้ว เธอได้ยิน‘พญายม’พูดว่าจะทรมานเธอให้พิสดารที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตาเธอจ้องมองแต่ช่องระบายอากาศ แล้วกัดริมฝีปากมองลงไปข้างล่าง ในที่สุดเธอก็กล้ามองลงไป เธอเห็นว่ากล่องกระดาษที่ไต่ขึ้นมามีบิดเบี้ยวไปบ้าง ที่ปีนขึ้นมาตอนแรกนึกว่าไม่สูง ตอนนี้ทำไมดูสูงเหลือเกิน เธอรวบรวมความกล้า เพื่อกระโดดขึ้นไปเกาะที่ช่องระบายอากาศ และเอาเท้ายันฝาผนังช่วยอีกแรง
“โอเค เอาไว้เดี๋ยวค่อยคุยกัน เปิดประตูไปเช็คข้างในกัน” พญายม’พูด
ทันใดนั้น พวกด้านนอกก็ได้ยินเสียงกล่องตกลงมากองเรี่ยราดอยู่บนพื้น พวกเขาจึงรีบเปิดประตูเข้ามาดู
ณ ตอนนั้นยินเสี้ยวเสี้ยวเข้าช่องระบายอากาศไปได้ครึ่งตัวแล้ว
พอเปิดประตูก็ได้ยินเสียง “โครมคราม” จากข้างใน เสียงดังมากจนทำให้คนข้างนอกตกใจ แม้แต่พวกผู้ชายที่เฝ้าประตูอยู่นั้นยังตกใจจนต้องถอยหนึ่งก้าว พอ‘พญายม’เห็นของที่กองอยู่ข้างใน ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
ยินเสี้ยวเสี้ยว！หึ เธอนี่ช่างฉลาดเหลือเกิน!
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้!” ‘พญายม’พูดด้วยความโมโห และมองยินเสี้ยวเสี้ยวที่กำลังปีนขึ้นไปในช่องระบายอากาศอย่างทุลักทุเล
ยินเสี้ยวเสี้ยวหันหลังมามองพวกเขา
เธอใช้เวลาตั้งนานในการย้ายของเล็กๆ น้อยๆ พวกนั้นเพื่อให้ขวางประตู แถมของพวกนั้นยังวางระเกะระกะ เอาของไปวางให้ประตูเปิดไม่ได้แต่แรก นอกจากนั้น เพราะว่าพวกเขากระแทกประตูเข้ามาแรง เลยทำให้พวกเขากระเด็นออกไป
นอกจากนี้ ห้องเต็มไปด้วยของเล็กๆ น้อยๆ เรี่ยราดเต็มประตู การจะจัดการของพวกนี้เพื่อไปจับเธอนั้นไม่ง่ายเลย
ยินเสี้ยวเสี้ยวหันหน้ากลับไป แล้วก็‘พญายม’โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถึงแม้จะมีมุ้งลวดกันไว้ แต่ว่าเธอก็สัมผัสได้ถึงความโมโหนั้นอย่างชัดเจน
ในที่สุด เธอก็เข้าไปได้สักที!
เธอสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ไม่หันกลับไปมอง แล้วก็ปีนเข้าไป
ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพังประตูเข้ามาอย่างยากลำบาก ตรงหน้ามีของชิ้นเล็กชิ้นน้อยกองอยู่เต็มพื้น มีคนหนึ่งไม่ระวังจนลื่นล้ม ขณะนี้ยินเสี้ยวเสี้ยวได้สร้างความไม่พอใจให้คนอื่นเพิ่มแล้ว สิ่งของชิ้นเล็กชิ้นน้อยนั้นทำให้พวกเขาหงุดหงิดจนตะโกนออกมา เสียงตะโกนของพวกเขานั้นดังสนั่นห้อง
หัวใจของยินเสี้ยวเสี้ยวเหมือนกำลังจะหยุดเต้น เธอพยายามปีนขึ้นไปต่อโดยไม่กล้าหันกลับไปมองข้างหลังอีก
อีกแค่ก้าวเดียวเธอก็จะปีนเข้าไปในช่องระบายอากาศได้แล้ว แต่ผู้ชายข้างหลังก็เดินเข้ามาได้อย่างปลอดภัยแล้ว มีชายร่างใหญ่คนหนึ่งคิดจะเอื้อมมือไปจับขาของยินเสี้ยวเสี้ยวที่ยันผนังไว้ ยินเสี้ยวเสี้ยวที่ตื่นตระหนกก็รีบปล่อยขา แล้วห้อยขาไปมา ดูแล้วมันอันตรายและน่าอับอายมาก
“ยินเสี้ยวเสี้ยว!”‘พญายม’รีบเดินเข้ามา ในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความโกรธอย่างเห็นได้ชัด
ร่างกายของยินเสี้ยวเสี้ยวหยุดชะงัก จากนั้นเธอก็พยายามปีนเข้าไปในช่องระบายอากาศอีกครั้ง ผู้ชายที่อยู่ด้านล่างเมื่อเห็นว่ามีกล่อง ก็รีบเอากล่องมาวางเพื่อขึ้นไปเอาตัวเธอลงมา ในสถานที่แบบนี้ แม้แต่ผู้ชายร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ก็ต้องแรงพอควรที่จะเอื้อมถึงช่องระบายอากาศ
ขนาดไต่กล่องขึ้นไปสูงขนาดนั้นแล้วเธอก็ยังเอื้อมไม่ถึง ถ้าต้องมารองรับแรงสู้ผู้ชายคนหนึ่งล่ะก็ เห็นท่าแล้วจะไม่ไหวแน่! บางที หุ่นผอมร่างบางก็มีข้อดีเหมือนกันแฮะ
“นางตัวดี แกลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” คนข้างล่างตะโกนขึ้นไป
พวกเขานั่งเฝ้าอยู่หน้าประตูอยู่นานแท้ๆ แต่ว่ายินเสี้ยวเสี้ยวทำอะไรไปบ้างกลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย แบบนี้ต้องเรียกว่าไร้ความสามารถหรือเปล่า? แค่ให้เฝ้าคนๆ เดียวยังทำไม่ได้ จะเอาไปใช้การอะไรอีก?
ตอนนี้ ยินเสี้ยวเสี้ยวปีนเข้าไปได้อีกรีบ เหลือแค่ขาอีกข้างที่ยังห้อยโตงเตงอยู่กลางอากาศ เธอออกแรงที่มือทั้งสองข้างดันตัวเธอขึ้น จนในที่สุดก็ปีนเข้าไปจนได้
พอปีนขึ้นมาได้ เธอก็เงยหน้ามองขึ้นฟ้าที่มืดแล้ว ปกติแล้วฤดูหนาวทุกคืนมักจะมีแสงสว่างอยู่แล้ว แต่ว่ายินเสี้ยวเสี้ยวมองไม่เห็นอะไรเลย
ตอนที่เธอกำลังหาทางหนีออกไปนั้น ‘พญายม’ก็ตะโกนมาจากข้างล่างใต้ช่องระบายอากาศว่า “ยินเสี้ยวเสี้ยว เธอจะออกไปไหนไม่ได้ ถ้าฉันไม่อนุญาต”
ยินเสี้ยวเสี้ยวหันไปมองเขาสักพัก ไม่ได้พูดอะไร แล้วปีนขึ้นไปทางช่องระบายอากาศ เหลืออีกสองก้าวก็จะถึงแล้ว เธอมองออกไปข้างนอกด้วยความตื่นเต้น
ขณะนี้เอง เธอก็มองเห็นเลือดเต็มไปหมด
ทำไมข้างนอกเป็นอย่างนี้ไปได้?
ใบหน้าเธอซีดลง มือของเธอตรึงติดอยู่กับฝาผนัง เธอไม่สามารถเชื่อตาเธอได้ว่าตอนนี้เห็นอะไรอยู่!
ต่อให้ฝันเองก็อาจฝันไม่ถึงอะไรแบบนี้ ที่นี่ก็คือสนามเชือดของพญายม ข้างในไม่มีอะไรเลย แต่มองไปข้างนอกกลับเห็นรถขนศพ
ณ เวลานี้ยินเสี้ยวเสี้ยว ก็รู้สึกว่าโลกใบนี้ช่างมืดหม่น!
“ฮึ ยินเสี้ยวเสี้ยว เธอยังจะพยายามหนีอยู่ไหม?” เธอได้ยินเสียง‘พญายม’มาจากข้างล่าง คำพูดของเขาหมายความว่า “คนที่ตกมาอยู่มือฉันทุกคน จะไปไหนไม่ได้ ถ้าฉันไม่อนุญาต เธอก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น!”
จากนั้น พญายม’ก็‘สั่งให้ลูกน้อง “ไปเอาตัวมันลงมา!”
พอพญายม’พูดจบ ยินเสี้ยวเสี้ยวก็รู้สึกว่าค่ำคืนนี้ช่างน่าสยองขวัญเหลือเกิน