Flash Marriage แต่งงานกับคน(ไม่)ธรรมดา - บทที่143 ไม่รู้จักกัน
บทที่143 ไม่รู้จักกัน
สองพี่น้องพูดคุยกันใน‘ร้านอาหารซื่อฟาง’ยินจื่อเจิ้นไม่ได้ถามถึงวันนั้นที่หลังจากเขาไปจากเมืองไห่เมียว เธอพูดอะไรกับจิ๋นลี่ยวนและก็ไม่ได้ถามที่คุยกับจิ๋นลี่ยวนในตอนนั้น เธอคิดอย่างไร เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ในใจยินเสี้ยวเสี้ยวมองเขายังไง แต่ สำหรับเขาแล้ว แค่ยินเสี้ยวเสี้ยวยังยินดีที่จะยิ้มให้เขา ก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว
“พี่ ตอนวันหยุดพ่อจะจะประกาศว่าพี่มารับช่วงต่อ‘บริษัทจื่อยิน’อย่างเป็นทางการ ตั้งแต่นี้ไปพี่จะยุ่งมากใช่ไหม？”ยินเสี้ยวเสี้ยวถามเบาๆในความทรงจำของเธอ ยินไป่ฝันทำเพื่อบริษัทจนยุ่งตลอด“พี่ต้องจำไว้ว่าถึงตอนนั้นระวังสุขภาพด้วยนะ อย่ากินอะไรมั่วๆ จะไม่ดีต่อกระเพาะ ……”
ยินจื่อเจิ้นยิ้มและฟังคำบ่นของยินเสี้ยวเสี้ยว บางครั้งก็เงยหน้ามองเธอ แต่มักจะไม่เกินสามวินาที
หลายๆครั้ง เขาไม่ค่อยแคร์ และก็กล้าหาญมาก แต่เผชิญหน้ากับยินเสี้ยวเสี้ยว เขามักจะกลัว กลัวว่าเธอจะรู้ความรู้สึกของตัวเอง และก็กลัวว่าจากนี้ไปเธอจะห่างเหินตัวเอง ……
เธอคือน้องสาวของเขา ในใจของเธอจำได้แค่เรื่องนี้ตลอดไป
พยักหน้า ก็ถือว่ายินจื่อเจิ้นรับปาก ยินเสี้ยวเสี้ยวจึงยิ้มอย่างพอใจ
กินข้าวเสร็จ ยินจื่อเจิ้นก็ขับรถไปส่งยินเสี้ยวเสี้ยวที่เมืองไห่เมียว ตอนรถจอดที่ใต้ตึกเมืองไห่เมียว ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับไม่ลงรถทันที สายตาตกตะลึงเล็กน้อย
ยินจื่อเจิ้นถอนหายใจเบาๆ หันหน้ามาแล้วพูดกับเธอเบาๆ：“เสี้ยวเสี้ยว แต่งงานแล้วมีความสุขไหม？”
หันไป ยินเสี้ยวเสี้ยวก็สบตาเข้ากับสายตาสีดำที่ลึกซึ้งของยินจื่อเจิ้น ปากเล็กๆนั่นยังไม่ทันพูดก็ถูกตัดบท
ยินเสี้ยวเสี้ยวยกมุมปากขึ้น ยื่นมือไปลูบหัวเธอ สายตาที่ลึกซึ้งมีความไม่ค่อยอยากจะพูดเท่าไหร่：“เสี้ยวเสี้ยว สามีภรรยาคือสองคน ใช้ชีวิตก็สองคน นิสัยของคุณ ใจร้อนและตรงไปตรงมามาก ถ้าเป็นไปได้ ก็ลองไปพิจารณาดูว่าในใจของจิ๋นลี่ยวนกำลังคิดอะไรอยู่……”
นี่คือครั้งแรก ยินจื่อเจิ้นชี้นำการใช้ชีวิตให้ยินเสี้ยวเสี้ยว และก็เป็นครั้งแรกที่พูดถึงการแต่งงานของเธอในตอนที่ทั้งสองอยู่กันตามลำพัง สามีของเธอ……
ต้องพูดว่า ใช้ชีวิตกับยินเสี้ยวเสี้ยวมาตั้งหลายปี ยินจื่อเจิ้นเข้าใจยินเสี้ยวเสี้ยวมากพอ ที่จริงไม่ต้องพูก จากความเข้าใจที่มีต่อยินเสี้ยวเสี้ยว เขาก็เดาออกว่าชีวิตแต่งงานของพวกเขาเจอเรื่องแบบไหน อาจจะไม่ถูกทั้งหมดแต่ก็แทบจะถูกต้องทั้งหมด หลายๆครั้ง เขาอยากให้ยินเสี้ยวเสี้ยวมีความสุข แต่บางครั้งก็คิดร้ายอยากหวังให้เธอหย่า เป็นน้องสาวของเขาไปทั้งชีวิต……
แต่ เขารู้ดี ถ้ายินเสี้ยวเสี้ยวไม่มีความสุข เขาก็ไม่มีความสุข
หลังจากมองยินจื่อเจิ้นด้วยความตะลึงอยู่นาน ก็พยักหน้า ยินเสี้ยวเสี้ยวจึงหมุนตัวลงรถไป
จนกระทั่งยินเสี้ยวเสี้ยวไปจากสายตาตัวเอง ยินจื่อเจิ้นก็ยังไม่ไป ได้แต่เปิดกระจกรถเงียบๆ มือข้างหนึ่งคีบบุหรี่ยื่นไปนอกหน้าต่างและก็ไม่สูบปล่อยให้มันเผาไป สายตากลับมองไปที่บ้านของยินเสี้ยวเสี้ยว
บางครั้ง เขาก็อยากจะเป็นแค่คนแปลกหน้ากับเธอ ……
ไม่ต้องรู้จักกัน……
ในเมืองไห่เมียว พอยินเสี้ยวเสี้ยวกลับมาก็คิดคำพูดของยินจื่อเจิ้นอย่างรอบคอบ ขมวดคิ้วเล็กน้อย
ความรักของเธอกับจิ๋นลี่ยวนพูดได้ว่าง่ายมากถึงได้มีความก้าวหน้าขึ้นมาเล็กๆน้อยๆแต่ในเวลานี้เองกลับเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นมา มองยังไงก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่มีประโยชน์ต่อพวกเขา แต่เหมือนว่าเธอไม่ยอมก้มหัวให้จิ๋นลี่ยวนเลย
กัดปากตัวเองแน่น ยินเสี้ยวเสี้ยวหมันตัวเข้าครัว เหมือนที่ยินจื่อเจิ้นบอก การแต่งงานคือเรื่องของสองคน งั้นเธอควรเรียนรู้ที่จะยอมบ้างเป็นบางครั้งใช่ไหม？
กลิ่นหอมของอาหารเต็มไปทั่วโต๊ะ ยินเสี้ยวเสี้ยวยุ่งเสร็จก็เงยหน้ามองเวลา ห่างจากเวลาที่จิ๋นลี่ยวนเลิกงานถึงบ้านมาน่าจะหลายนาทีแล้ว คิดว่าเดี๋ยวจะคืนดีกับจิ๋นลี่ยวน ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ยกมุมปากขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
ผู้ชายคนนั้น คงไม่ยากขนาดนั้นมั้ง？
ยินเสี้ยวเสี้ยวจินตนาการนับครั้งไม่ถ้วนถึงท่าทางที่พอจิ๋นลี่ยวนเข้าบ้านมาแล้วได้ยินเธอพูดกับเขา แต่อย่างเดียวที่ไม่คิดคือ วันนี้จิ๋นลี่ยวนไม่กลับมา……
สองทุ่ม ยินเสี้ยวเสี้ยวก็กังวลจนโทรหาจิ๋นลี่ยวนแต่ไม่ยอมรับ
ในห้องเงียบๆ ยินเสี้ยวเสี้ยวนั่งบนโซฟากอดตุ๊กตาหมีดูโทรทัศน์รอเขากลับมาอยู่คนเดียว แต่จิ๋นลี่ยวนไม่ทันรอเท่าไหร่ก็มีสายของ ถาวหยี คำแรกที่พูดคือ：“เสี้ยวเสี้ยว จิ๋นลี่ยวนอยู่บ้านไหม？”
“ทำไมเหรอ？คุณหาเขามีอะไรไหม？”ยินเสี้ยวเสี้ยวถามย้อน ดวงตามองไปที่เวลาก็สี่ทุ่มแล้ว
“เสี้ยวเสี้ยว ฉันเห็นเขาเมื่อกี๊ เขากับคุณหมอฉิงเข้าไปในห้อง‘ฉือซานเย่’คุณรีบมาล่ะ”ถาวหยีตื่นตระหนกอยู่ในสายมาก เธอเคยไปโรงพยาบาลหนันหยูแล้วเจอคุณหมอฉิง และก็รู้ว่าคุณหมอฉิงชอบจิ๋นลี่ยวน ดึกมากมายขนาดนี้ไม่กลับบ้านแต่เปิดห้อง ยังไงก็ผิดปกติ“เสี้ยวเสี้ยว คุณเรียกรถมา ฉันอยู่นี่ช่วยคุณดูเอง”
ในใจของยินเสี้ยวเสี้ยววาบหวิว เงียบไปแป๊บหนึ่งจึงตอบ：“เขาอยู่กับคุณหมอฉิงน่ะ ฉันรู้แล้ว วันนี้พวกเขามีธุระ”
“เสี้ยวเสี้ยว……”ถาวหยีที่อยู่ปลายสายตะลึง นี่ไม่ใช่ว่าควรเป็นจับชู้เหรอ？
“ถาวหยี คุณกังวลมากไป”ยินเสี้ยวเสี้ยวยกมุมปากขึ้นหน่อยๆ พยายามพูดกับเพื่อนรักอย่างผ่อนคลาย“เรื่องนี้จิ๋นลี่ยวนบอกฉัน พวกเขาไม่มีอะไร เชื่อฉัน ก็ต้องเชื่อเขา”
สุดท้าย ถาวหยีก็ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรก็ถูกวางสายไป
ยินเสี้ยวเสี้ยวลุกขึ้นมองอาหารบนโต๊ะที่เย็นหมดแล้ว ยิ้มที่มุมปากหายไปทีละนิด
ระหว่างสามีภรรยาของสองอย่างที่สำคัญที่สุดเธอรู้ว่า หนึ่งคือการพูดคุย สองคือความเชื่อใจ
เธอพยายามมากๆว่าจะทำให้ได้！
หมุนตัว ยินเสี้ยวเสี้ยวก็กลับไปห้องนอน อาบน้ำแล้วก็ขึ้นเตียงเลย เวลานี้ใกล้จะห้าทุ่มแล้ว แต่จิ๋นลี่ยวนยังไม่กลับมาโทรศัพท์ก็ยังไม่รับ ……
……
เที่ยงคืน มีเสียงเคลื่อนไหวเข้ามาเบาๆ ยินเสี้ยวเสี้ยวที่หลับสบายตื่นมาแล้วแต่ยังคงหลับตาไม่ขยับตัว
ในห้องนอน จิ๋นลี่ยวนเข้ามาเงียบๆ มองร่างเล็กๆนั้นบนเตียงผ่านแสงจันทร์ สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
เขาเพิ่งเห็น อาหารมากมายบนโต๊ะอาหาร
เสี้ยวเสี้ยว คิดจะคืนดีเหรอ？
อาบน้ำเสร็จด้วยความเร็วเบาๆ จิ๋นลี่ยวนก็ขึ้นเตียงไป นอนลงที่ข้างยินเสี้ยวเสี้ยวเบาๆ อยู่นานก็ยื่นมือออกไปเอาเธอเข้าไปในอ้อมแขนตัวเอง ก้มหน้าเล็กน้อยดมไปที่กลิ่นหอมของเส้นผมเธอ
ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่เคยใช้น้ำหอม แต่ที่ตัวมักจะมีกลิ่นหอมอ่อนๆธรรมชาติ
“เสี้ยวเสี้ยว……”ในค่ำคืน เสียงกระซิบเบาๆ จิ๋นลี่ยวนรู้ว่าเธอยังไม่หลับ“เสี้ยวเสี้ยวรอผมอยู่เหรอ？”
ระหว่างคนก็มักจะเป็นแบบนี้ คุณให้เกียรติผม ผมก็จะให้เกียรติคุณ ระหว่างสามีภรรยาก็เป็นแบบนี้
ยินเสี้ยวเสี้ยวทำไปแล้วขั้นตอนแรก เขาเป็นถึงผู้ชายก็ควรรับต่อ
ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่พูดอะไร จมูกกลับได้กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงที่ไม่ใช่ของเขาบนตัวเขา
สีหน้าหม่นเล็กน้อย ยินเสี้ยวเสี้ยวอยู่ในความมืดเงียบๆไม่พูดอะไร
รอยยิ้มที่มุมปาก จิ๋นลี่ยวนจูบไปที่หูยินเสี้ยวเสี้ยวเบาๆ โอบเธอไว้แน่นขึ้นแล้วถามไปอีกว่า：“เสี้ยวเสี้ยว คุณมีอะไรอยากพูดไหม？”
ในความมืด ยินเสี้ยวเสี้ยวยังนิ่งเงียบไม่พูด
หลังจากรออยู่นาน จิ๋นลี่ยวนถอนหายใจเบาๆอย่างอดไม่ได้：“เสี้ยวเสี้ยว ผมดีใจมากที่คุณเชื่อผม แต่ผมก็ไม่ดีใจมากท่าไหร่นัก ในเมื่อคุณรู้ว่าผมกับคุณหมอฉิงอยู่ด้วยกันที่‘ฉือซานเย่’คุณกลับไม่ถามสักคำ”
ตัวแข็งขึ้นเล็กน้อย กัดปากตัวเองแน่น ยินเสี้ยวเสี้ยวถูกจิ๋นลี่ยวนหมุนตัวให้เผชิญหน้ากับเขา
หนุนแขนของจิ๋นลี่ยวน ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ไฟหัวเตียงสีเหลืองพูดจิ๋นลี่ยวนเปิด แสงนวลอบอุ่นตกไปที่ร่างของทั้งสองจนดูอบอุ่นเป็นพิเศษ แต่ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ยังขมวดคิ้วไม่พูดอะไร
ยื่นมอืไปลูบผมยินเสี้ยวเสี้ยว บางครั้ง เขาก็ไม่รู้จริงๆว่าทำยังไงถึงทำให้เธอซื่อสัตย์ต่อตัวเอง
ยินเสี้ยวเสี้ยว หลายๆครั้งมักจะชอบเอาเรื่องเก็บไว้ในใจตัวเอง
“เสี้ยวเสี้ยว ผมอยู่ตรงหน้าคุณ คุณมีอะไรอยากถามไหม？”พูดเอาใจเบาๆ จิ๋นลี่ยวนอยากให้ยินเสี้ยวเสี้ยวเข้าใจ ระหว่างสามีภรรยา เธอไม่จำเป็นต้องทำให้ตัวเองน้อยใจตลอดเวลาขนาดนั้น จนไม่ยอมบอกความคิดตัวเองต่อเขา
ในห้องนอนที่เงียบ ไม่มีใครพูด
มองตาสีขาวดำตรงหน้าคู่นั้นด้วยความอ่อนโยน ให้กำลังใจเธอเงียบๆ
หลังจากเวลานาน ในที่สุดยินเสี้ยวเสี้ยวก็พูด ถาม：“จิ๋นลี่ยวน คุณกับคุณหมอฉิงยังไงกันแน่？”
คำแรกที่พูด มุมปากขงจิ๋นลี่ยวนก็ยกขึ้นเบาๆอย่างอดไม่ได้
เขาไม่ชอบที่ยินเสี้ยวเสี้ยวมีท่าทางมักจะเก็บทุกคนไว้ สภาพเธอแบบนั้นดูแล้วทำให้รู้สึกสงสารมาก ในทางกลับกัน นี่ก็เป็นการตอบสนองอย่างหนึ่งที่ไม่เชื่อใจ และยังเป็นอีกอย่างที่ไม่มีความรู้สึกปลอดภัย
“วันนี้ตอนยังไม่เลิกงาน คุณหมอฉิงมาหาผม เธอมีญาติคนหนึ่งที่มาจากต่างจังหวัดมาที่‘ฉือซานเย่’ เคลื่อนไหวไม่สะดวกแล้วก็ไม่ไปโรงพยาบาล ดังนั้นผมก็เลยได้แต่ตามไป”อธิบายเบาๆ สำหรับความร่วมมือของยินเสี้ยวเสี้ยววันนี้ เขาพอใจเป็นอย่างมาก
หลายๆเรื่อง จำไม่ได้ ก็เหมือนกับกินเต้าหู้
ยินเสี้ยวเสี้ยวพยักหน้าไม่พูดอะไร ได้แต่ซุกอยู่ในอ้อมแขนเขาเงียบๆ เหมือนแมวที่มาคลอเคลีย
“ทำไม？ไม่เชื่อผม？”จิ๋นลี่ยวนหยอกเธอเบาๆ
คนตัวเล็กในอ้อมแขนส่ายหน้าเล็กน้อย พูด：“จิ๋นลี่ยวน ไม่ใช่ฉันไม่เชื่อคุณ ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบคุณหมอฉิง ถ้าหากชอบก็คงไม่ปล่อยให้เรื่องพัฒนามาถึงแบบนี้ในตอนนี้ ตอนนั้นก็คงไม่แต่งงานกับฉัน ฉันแค่……แค่ไม่มีความสุข ……”
จิ๋นลี่ยวนตะลึงเล็กน้อย ถามเสียงเบาๆว่าทำไม
“เราสองคนเพิ่งจะทะเลาะกันคุณก็ใกล้ชิดกับหญิงอื่นขนาดนั้น ในใจฉันไม่มีความสุข อีกอย่าง……”อาจเพราะว่าบรรยากาศตอนนี้ดีมากไป หรืออาจเป็นเพราะว่าพอได้พูดก็ไม่มีความกังวลที่จะพูดมากอีก ยินเสี้ยวเสี้ยวในตอนนี้ แค่อยากบอกจิ๋นลี่ยวนความคิดในใจเธอ“อีกอย่าง ฉันโทรหาคุณก็ไม่รับ ตอบยังไม่ตอบฉันเลยสัก ……”
หลายๆครั้ง ความรู้สึกปลอดภัยของผู้หญิงก็มาจากการกระทำของฝ่ายชาย
ในความมืด จิ๋นลี่ยวนกลับยกมุมปากขึ้นยิ้ม ตอบไปเบาๆจากนั้นจึงพูดถึงหัวข้อใหญ่ของเขาคืนนี้อย่างธรรมชาติ：“เสี้ยวเสี้ยว เรื่องครั้งที่แล้ว ไม่ว่าเรื่องเป็นไง ยังไงมู่เยียนหรานก็บาดเจ็บที่บ้านจิ๋น ไม่ใช่ว่าพวกเราควรไปขอโทษเหรอ？”
ร่างของยินเสี้ยวเสี้ยวนิ่งแข็งขึ้นมาเล็กน้อย แม้แต่ลมหายใจก็หยุดลง
เขายังไม่เชื่อเธอเหรอ？