Gate of God - ตอนที่ 1010 โซ่ทั้งเก้า

ตอนที่ 1010 โซ่ทั้งเก้า

　　 เจ้าคิดว่าข้าจะนำของสำคัญติดตัวมาด้วยงั้นหรือ? หยุนชิงวูรู้สึกว่าสายตาที่จ้องมองฟางเจิ้งจือนั้นสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้

　　 ข้าจะรู้คำตอบหลังจากได้เห็น ฟางเจิ้งจือไม่คิดจะพิสูจน์อีกต่อไปเพราะเขารู้จักนิสัยของหยุนชิงวูดี

　　ยอมรับ?

　　หยุนชิงวูจะไม่ทำแบบนั้นแน่นอน

　　เขาสามารถฉวยมันมาได้ดังนั้นหลังจากที่เขาพูดจบฟางเจิ้งจือก็เอื้อมมือออกไปและพยายามคว้าจี้ที่คอของหยุนชิงวู

　　แน่นอนว่าหยุนชิงวูต้องต่อต้าน

　　นางดิ้นรนอย่างเต็มที่รวมไปถึงการใช้มือและเท้าเตะมาที่ร่างของเขาอย่างไรก็ตามนางอ่อนแอเกินไป

　　คนที่อยู่ในระดับผนวกดาราไม่สามารถทำอะไรได้เมื่ออยู่ต่อหน้าฟางเจิ้งจือ　　ฟางเจิ้งจือกดหัวของหยุนชิงวูและดึงจี้ไปจากคอของนาง

　　 ไม่ข้าไม่ให้เจ้าดู! หยุนชิงวูกังวลเมื่อเห็นจี้กำลังจะถูกแย่งชิงไปมันเป็นท่าทีที่ไม่สมกับเป็นนางเลย

　　ฟางเจิ้งจือยิ้มมันเป็นอย่างที่เขาคิด  จดหมายที่เขียนด้วยตัวอักษรโบราณ  ถูกซ่อนอยู่ในจี้ของนาง ไม่เช่นนั้นคงไม่เป็นกังวลขนาดนี้

　　เขาตัดสินใจและมองเข้าไปในจี้

　　ในไม่ช้าเขาก็พบหนังสือหลายเล่มภายในจี้นอกจากหนังสือแล้วยังมีค่ายกลและอัญมณีแปลกๆอยู่ภายใน

　　อย่างไรก็ตาม

　　กว่าเก้าในสิบส่วนของสิ่งที่อยู่ในจี้เป็นหนังสือหนังสือแต่ละเล่มมีความหนาประมาณหนึ่งกำปั้นวางซ้อนกันเป็นเนินสูง

　　หยุนชิงวูชอบอ่านหนังสือและนางอ่านหนังสือมาเกือบทุกประเภท　　อย่างไรก็ตามในบรรดาหนังสือมากมายหนึ่งในนั้นคือจดหมายที่เขียนด้วยตัวอักษรโบราณ

　　เป็นอย่างที่ฟางเจิ้งจือคิดเขารู้สึกพลังแปลกๆบางอย่างที่หน้าอกราวกับมีมีบางอย่างกำลังถูกดูดออกไปจากร่างกาย

　　โอ้ไม่เขาถูกหลอก!

　　ฟางเจิ้งจือปล่อยมือจากจี้อย่างรวดเร็วอย่างไรก็ตามมันสายเกินไปเพราะมีสร้อยเส้นหนึ่งส่องประกายอยู่บนมือของหยุนชิงวู

　　มันคือสร้อยที่ฟางเจิ้งจือชิงไปจากนางบนภูเขาสวรรค์

　　แต่ตอนนี้…

　　มันอยู่ในมือของหยุนชิงวู

　　ตูม!เกิดระเบิดขึ้นที่หน้าอกของฟางเจิ้งจือ เขาจึงไม่สามารถจับมือของหยุนชิงวูไว้ได้อีก

　　ในขณะเดียวกันหยุนชิงวูแย่งจี้ในมือของฟางเจิ้งจือและใช้พลังเพื่อหลบหนีนางบินออกไปไกลด้วยความเร็วราวกับสายฟ้า

　　ฟางเจิ้งจือไม่คิดเลยว่าหยุนชิงวูจะดึงสร้อยที่อยู่ในกลืนกินโลกของเขาออกไปได้

　　เป็นไปได้ไหมที่นางวางแผนนี้ตั้งแต่ถูกจับตัว?

　　แม้นางจะมั่นใจในตัวตนของฟางเจิ้งจือแต่ก็ไม่คิดแสดงท่าทีเช่นนั้นออกมาอย่างการตะโกนว่า  ข้ามั่นใจว่าเจ้าคือฟางเจิ้งจือ 

　　นางสามารถแสดงออกมาเช่นนั้นและไม่มีใครสงสัยว่ามันจริงหรือไม่

　　มีแต่หยุนชิงวูเท่านั้นที่จะทำเช่นนั้นได้

　　อย่างไรก็ตามหยุนชิงวูต้องมีความตื่นตกใจมากในขณะที่ถูกเขาบังคับไม่งั้นนนางคงไม่ใช้พลังหนีอย่างสุดกำลังเช่นนี้

　　กองทัพอสูรและปีศาจก็อยู่ห่างออกไปไกลด้านหลังพวกเขา

　　ในขณะเดียวกันเหล่าศิษย์ฝ่ายมนุษย์กำลังตามฟางเจิ้งจือมาติดๆแม้หยุนชิงวูจะพ้นจากมือของฟางเจิ้งจือแล้วนางจะหนีไปไหนได้กัน?

　　 หยุนชิงวูเจ้าหนีไม่พ้นหรอก! ฟางเจิ้งจือคิดว่ามันน่าขันเมื่อมองไปยังหยุนชิงวูที่กำลังพยายามวิ่งหนี

　　ในอดีตเขาเคยเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของคนเลวที่ไล่ล่าหญิงสาวที่อ่อนแอและทำให้นางจนมุม

　　ตอนนี้รอยยิ้มนั้นกำลังปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเขา

　　นางจะหนีไปไหน?

　　ไม่มีทางที่นางจะรอดไปจากเขา!

　　 ฟางเจิ้งจืออย่าบังคับข้า! หยุนชิงวูตะโกนออกมาในขณะที่กำลังวิ่งหนีโดยไม่ลดความเร็วลงเลยแม้แต่น้อย

　　อย่างไรก็ตามแม้ว่านางจะไม่ได้ลดความเร็วลง…

　　แต่นางวิ่งได้ช้ามาก

　　พูดตรงๆฟางเจิ้งจือรู้สึกว่าเขาต้องการเวลาเพียงไม่กี่วินาทีก็สามารถไล่ตามหยุนชิงวูได้ทัน

　　 แล้วถ้าข้าบังคับล่ะ? ฟางเจิ้งจือมองปิงหยางที่อยู่ไกลออกไปจากนั้นก็หันมองหยุนชิงวูและตัดสินใจว่าต้องตามจับนางก่อนเขาไม่อยากเสี่ยงเพราะสถานการณ์อาจจะเปลี่ยนไปได้ตลอดเวลา

　　ยิ่งกว่านั้นหลังจากที่หยุนชิงวูรู้ถึงตัวตนของเขาแล้วเขาไม่มีทางปล่อยนางไปแน่

　　 ข้ามีข้อเสนอ 

　　 อะไร? 

　　 ถ้าเจ้าสัญญาว่าจะเลิกตามหาแหล่งพลังเทพเจ้าข้าจะบอกเจ้าทุกอย่างที่ข้ารู้ 

　　 ฮ่าฮ่าเจ้าคิดว่าข้าจะยอมตกลงงั้นหรือ? 

　　 งั้น..ข้า …ข้าสัญญาว่าจะให้เผ่าอสูรและปีศาจกลับไปที่หนองน้ำยักษ์และไม่ออกจากที่นั่นเป็นเวลาร้อยปี และข้าสามารถบอกวิธีปิดประเทพเจ้าของเผ่าอสูรและปีศาจได้! 

　　 หืม?! ฟางเจิ้งจือตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้เพราะเขาไม่คิดเลยว่าหยุนชิงวูถูกไล่ต้อนขนาดนี้

　　ข้อเสนอของนาง?

　　มันเหมือนนางยอมแลกทุกอย่าง

　　ทำไมนางถึงสร้างเงื่อนไขที่ตัวเองเสียเปรียบขนาดนี้?อะไรคือแหล่งพลังเทพเจ้าและหลุมฝังศพที่ไม่ควรจะถูกเปิดออกกันแน่?

　　ฟางเจิ้งจือสงสัยมาก

　　แรงกระตุ้นบอกให้เขาตามหาแหล่งพลังเทพเจ้าและเปิดหลุมฝังศพออกอย่างไรก็ตามสัญชาตญานบอกเขาว่ามีบางสิ่งที่น่ากลัวซ่อนอยู่

　　แน่นอนสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือการจับตัวหยุนชิงวูเรื่องข้อตกลงนั้นค่อยไว้ที่หลัง

　　 ได้ข้าตกลง หยุดวิ่งได้แล้ว  ฟางเจิ้งจือตัดสินใจหลอกล่อหยุนชิงวู

　　 ข้าไม่เชื่อเจ้า หยุนชิงวูกล่าวโดยไม่หันหลังกลับมามอง

　　จากนั้น… 　　ไม่มีคำว่า’จากนั้น’

　　นั่นเป็นเพราะฟางเจิ้งจือมาถึงตัวของหยุนชิงวูและสับหลังคอหยุนชิงวูด้วยฝ่ามือ

　　เห็นได้ชัดว่าจุดอ่อนสำคัญคือความไร้พลังของนาง

　　ฟางเจิ้งจือพยุงหยุนชิงวูที่สลบอยู่ขึ้นมาเพื่อเอาจี้และสร้อยคอกลับมา

　　อย่างไรก็ตามเขาต้องตกตะลึงเพราะมือของนางว่างเปล่า

　　 … ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมหยุนชิงวูถึงพยายามหนีทั้งๆที่รู้ว่าไม่สามารถหนีได้

　　ตั้งแต่ต้นเป้าหมายของหยุนชิงวูอยู่ที่จี้

　　มันเป็นเรื่องยากที่ฟางเจิ้งจือจะได้จี้กลับมา…

　　มันไปอยู่ที่ไหนกัน?

　　มันซ่อนอยู่บนร่างกายของนางหรือตามทางที่ผ่านมา?

　　ฟางเจิ้งจือมองไปยังทางด้านหลังที่เต็มไปด้วยหมอกหนามันเป็นเรื่องยากราวกับงมเข็มในมหาสมุทร

　　ยิ่งไปกว่านั้นปิงหยางวิ่งหนีไปไกลแล้วเขาไม่สามารถทิ้งนางไว้เช่นนั้นได้!

　　ยิ่งไปกว่านั้นกลุ่มพันธมิตรฝ่ายมนุษย์และกองทัพปีศาจอสูรกำลังไล่ตามมาติดๆ

　　เขาควรจะตามตัวปิงหยางกลับมาก่อนไหม?

　　จากนั้นก็วิ่งกลับไปหาจี้?

　　บัดซบ!เขาไม่มีเวลามากมายขนาดนั้น!

　　ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่รู้ว่าหยุนชิงวูทิ้งมันไว้ระหว่างทางหรือเปล่า

　　มันเป็นเพียงการคาดเดาของเขาเท่านั้น

　　ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้นเขาพบว่าปิงหยางที่อยู่ด้านหน้าเขาได้หายตัวไป

　　เรื่องบ้าอะไรอีกเนี่ย?

　　นางหายตัวไปในเวลาแบบนี้เนี่ยนะ?!

　　ฟางเจิ้งจือรีบวิ่งไปด้านหน้าจากนั้นเขาก็พบปิงหยางที่มีท่าทีสงบลง

　　นางส่ายหัวไม่หยุด

　　 ปิงหยาง! ฟางเจิ้งจือตะโกน

　　 หืม?เจ้ายังไม่ออกมาอีกหรือ? ทำไมเจ้าถึงอ่อนแอจัง ข้าองค์หญิง…แค่กๆ ข้าฆ่าอสูรและปีศาจมากมายจนออกมาได้!  ปิงดูภูมิใจในตัวเองมาก

　　 ฆ่าอสูรและปีศาจ? ฟางเจิ้งจือไม่เชื่ออย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าปิงหยางจะออกมาจากภวังค์ด้วยตัวเอง

　　นางออกมาได้ยังไง?

　　ฟางเจิ้งจือไม่แน่ใจแต่เขาคิดออกอย่างรวดเร็วเพราะเมื่อเขาวิ่งไปหาปิงหยาง เขาตกลงไปในหลุม

　　เขาตกลงไปพร้อมกับหยุนชิงวูโชคดีที่เขามีหยุนชิงวูเป็นเบาะทำให้หน้าของเขาไม่กระแทกพื้น

　　 ใครมาขุดหลุมบ้าๆนี้เอาไว้กัน?! ฟางเจิ้งจือสบถออกมา เขาจำได้ว่าเมื่อกี้นี้ใบหน้าของปิงหยางเปรอะเปื้อนสิ่งสกปรก นั่นหมายความว่านางอาจจะตกลงมาในหลุมก่อนที่จะตื่นขึ้นจากภวังค์

　　ไม่น่าแปลกใจที่นางหายไปอย่างกระทันหัน

　　 ฮ่าฮ่าฮ่า… เสียงปิงหยางที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานของปิงหยางดังขึ้น

　　ฟางเจิ้งจือที่พึ่งปีนขึ้นไปถึงด้านบนเตรียมจะสั่งสอนปิงหยางอย่างไรก็ตามเขาพบว่าหมอกควันได้หายไปหมดแล้ว

　　มันถูกแทนทีด้วยโซ่สีดำขนาดมหึมาเก้าเส้นลากยาวจากพื้นขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีกอนเมฆสายฟ้าสีดำอยู่

　　 โซ่เหล่านี้อีกแล้วงั้นรึ?! ฟางเจิ้งจือเห็นโซ่ตรงหน้าก็รู้ทันทีว่ามันทำมาจากวัสดุชนิดเดียวกับโซ่ที่เขาเห็นในจักรวาล

　　อย่างไรก็ตามนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นพวกมันชัดๆพวกมันดูหนาและแข็งแรงกว่าโซ่ที่เขาเห็นในจักรวาลมาก　　โซ่ทั้งเก้าเส้นเชื่อมต่อกับเมฆสายฟ้าสีดำที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า

　　 เปรี้ยง! สายฟ้าจากเมฆสีดำผ่าลงมายังโซ่ทั้งเก้าเส้น

　　ฟางเจิ้งจือเบิกตากว้างมองเมฆสีดำด้านบนเขาไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ด้านในแม้จะใช้เต๋าวิญญานมองแล้วก็ตาม

　　จริงๆแล้วมันคืออะไรกันแน่?

　　 เร็วเข้ารีบไปกันเถอะ! ปิงหยางดูตื่นเต้นมากและดูไม่กังวลแม้แต่น้อย

　　 ไปไหน?เจ้าอยากโดนฟ้าผ่างั้นรึ?  ฟางเจิ้งจือรู้สึกอยากจะหัวเราะและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน

　　 หา? ปิงหยางอ้าปากค้างด้วยความสับสน

　　 ดูที่โซ่พวกนั้น ฟางเจิ้งจือชี้ไปยังโซี่ทีมีสายฟ้าวิ่งผ่านลงมาเรื่อยๆจาก้อนเมฆสีดำบนท้องฟ้า

　　สายฟ้าผ่าลงมาจากก้อนเมฆด้านบนเรื่อยๆ

　　 ข้าไม่มั่นใจว่าจะทนต่อสายฟ้าได้ไหมแต่ข้ามั่นใจว่าหยุนชิงวูไม่มีทางทนได้!  ปิงหยางกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจอีกครั้ง

　　 แล้วยังไง? ฟางเจิ้งจือถาม

　　 แล้วเจ้ามั่นใจหรือที่จะอุ้มนางพร้อมกับปีนไปด้วยแบบนั้น! ปิงหยางถามอีกครั้ง

　　 ปีน?ข้าไม่ต้องปีนเสียหน่อย ข้ามีปีก  ฟางเจิ้งจือกล่าว

　　 … ปิงหยางที่ต้องการเห็นท่าทีตลกๆของฟางเจิ้งจือนิ่งไปในทันที จากนั้นนางก็มองหยุนชิงวูและฟางเจิ้งจือ  นางจะไม่รู้ตัวตนของเจ้างั้นหรือ ถ้าเจ้าใช้ปีก? 

　　 อืม ฟางเจิ้งจือพยักหน้า  แต่นางหมดสติอยู่ 

　　ปิงหยางขยับปากเพื่อต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่นางไม่รู้ควรพูดอะไรออกมาดี

　　 เจ้าต้องการให้ข้าพาเจ้าไปด้วยไหม?  　　……………………………………..