Gate of God - ตอนที่ 1037 ศักดิ์ศรีของมนุษย์

ตอนที่ 1037 ศักดิ์ศรีของมนุษย์

　　 เจ้าไร้ยางอาย… ปิงหยางรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจเมื่อเห็นรอยยิ้มของฟางเจิ้งจือ

　　 มั่นใจได้…ข้าไม่เป็นไร…อั้ก! ก่อนที่จะพูดจบ การแสดงออกของฟางเจิ้งจือได้เปลี่ยนไปพร้อมกับกระอักเลือดออกมา

　　เลือดรดบนใบหน้าของปิงหยาง

　　มันร้อนมาก

　　อย่างไรก็ตามปิงหยางกลับกอดฟางเจิ้งจือเอาไว้แน่นราวกับไม่ต้องการให้เขาหนีไปไหน

　　 ข้าไม่เป็นไรจริงๆข้าต้องชนะพร้อมกับเจ้า  ฟางเจิ้งจือเอามือเช็ดเลือดที่เปื้อนขอบปากพร้อมกับลูบแผ่นหลังของปิงหยางเบาๆ

　　 อืมพวกเราต้องชนะแน่นอน!  ปิงหยางพูดอย่างมุ่งมั่น

　　 ชนะ?!ฮ่าฮ่า…พวกเจ้ายังพูดถึงเรื่องนี้อยู่อีกงั้นรึ? ไม่คิดว่าตัวเองไร้เดียงสาเกินไปบ้างหรือไง?  หลินยู่หัวเราะออกมาทันทีเมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างฟางเจิ้งจือและปิงหยาง

　　แม้แต่กองทัพอสูรและปีศาจเองก็เริ่มหัวเราะออกมาเช่นกัน

　　 เขายังกล้าพูดเรื่องไร้สาระออกมาแม้ตัวเองจะบาดเจ็บหนักงั้นหรือ? 

　　 พวกมนุษย์ช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน! 

　　 ข้าคิดว่าการต่อสู้คงใกล้จะจบลงแล้ว! 

　　พวกเขาต่างเต็มไปด้วยความยินดีเมื่อเห็นฟางเจิ้งจือบาดเจ็บ

　　ยิ่งไปกว่านั้นพลังของโจวฉีนั้นแข็งแกร่งกว่าที่พวกเขาคาดคิดไว้นักมันทำให้พวกเขามั่นใจในชัยชนะมากขึ้น

　　 ท่านผู้นำศาลามู่สถานการณ์ดูไม่ดีแล้ว โปรดทำอะไรสักอย่าง! 

　　 หรือพวกเราควรหนีดี? 

　　 พวกเราไม่สามารถรอความตายอยู่เฉยๆแบบนี้ได้ถ้าฟางเจิ้งจือแพ้ พวกเราจะตกอยู่ภายใต้การควบคุมของอสูรและปีศาจ! 

　　ศิษย์ฝ่ายมนุษย์เริ่มรู้สึกสิ้นหวัง

　　ถ้าพวกเขาแพ้แล้วต้องฟังคำสั่งของพวกอสูรและปีศาจสู้พวกเขายอมตายเสียแต่ตอนนี้เลยดีกว่า

　　 หนี?พวกเราจะหนีไปที่ไหนได้?!  มู่ฉิงเฟิงขมวดคิ้ว

　　เขารู้ดีว่าต่อให้มนุษย์จะถอยหนีก็ใช่ว่าพวกปีศาจจะปล่อยไปง่ายๆ

　　และสำหรับคนอย่างมู่ฉิงเฟิงแล้วโม่ฉานฉือแล้ว…

　　แน่นอนว่าต้องเป็นเป้าหมายแรกๆที่อสูรและปีศาจต้องการสังหาร

　　ไม่มีทางที่พวกมันจะปล่อยให้เซียนที่ทรงพลังเช่นพวกเขาทั้งสองมีชีวิตรอดต่อไปได้

　　 ดูเหมือนด้านหลังกลุ่มหมอกจะยังมีเส้นทางอยู่พวกเราควรหนีไปที่นั่นไหม?  หนึ่งในผู้นำสำนักกล่าวขึ้นมา

　　 หมอก? มู่ฉิงเฟิงหันไปมองหมอกควันที่ลอยอยู่เช่นกัน แต่เขาไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในได้

　　อย่างไรก็ตามเขารู้ว่ามีอไรอยู่ด้านใน

　　มันเป็นหน้าผา

　　หน้าผาที่พลิกคว่ำ

　　ถ้ามองจากบนลงล่างจะเห็นหุบเหวที่ไร้สิ้นสุดถ้ามองขึ้นไปจะเห็นท้องฟ้าสีคราม

　　พวกเขาจะหนีไปที่ไหนได้?

　　 รีบตัดสินใจเร็วเข้าท่านมู่แม้ว่าท่านจะเคยมาที่นี่เพียงครั้งเดียวโปรดนำทางพวกเราด้วย! 

　　 หุบปาก! เสียงอันหยาบกระด้างดังขึ้นอีกครั้ง

　　ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากโม่ฉานฉือ

　　ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธราวกับความอดทนของเขาได้มาถึงขีดจำกัด

　　 ท่านโม่ทำไมท่านต้องพูดเช่นนั้นด้วย?  ผู้นำสำนักคนนั้นมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที　　 ข้าใจดีกับพวกเจ้ามากพอแล้วฟางเจิ้งจือกำลังพยายามต่อสู้อย่างเต็มที่ แต่พวกเจ้ากลับต้องการหนี พวกเจ้ากำลังพยายามทำให้มนุษย์ขายหน้าหรือไง?  โม่ฉานฉือกำมือแน่น

　　 ท่าน… ผู้นำสำนักคนนั้นโกรธมากจนพูดไม่ออก ท่านโม่นี่เป็นเรื่องของความเป็นความตาย ไม่ใช่เวลาที่จะมาสนใจเรื่องศักดิ์ศรีอีก หากเราเสียเวลาไปมากกว่านี้มนุษย์ทั้งหมดจะต้องตาย 

　　 ใช่แล้ว… 

　　 พวกเราจะไม่ยอมตายอยู่ที่นี่! 

　　 ถ้าฟางเจิ้งจือชนะได้ก็เป็นเรื่องดีแต่สถานการณ์ในปัจจุบันมันก็ชัดเจน โอกาสของพวกเราน้อยลงเต็มที 

　　เหล่าศิษย์ต่างพยักหน้า

　　 ถ้าพวกเจ้าต้องการจะหนีก็เชิญแต่ข้าโม่ฉานฉือไม่คิดจะหนีอย่างแน่นอน!  โม่ฉานฉือกำมือแน่นและปลดปล่อยกลิ่นอายอันทรงพลังออกมา　　มันทำให้เหล่าผู้นำสำนักและศิษย์กดดันจนไม่กล้าขยับร่างไปไหน

　　 ถ้าหุบเขาฟู่ซี่ต้องการจะอยู่ที่นี่ก็เชิญแต่พวกข้าไม่คิดจะมาเสียเวลาอยู่ที่นี่ด้วย!  หลังจากกัดริมฝีปาก ผู้นำสำนักคนนั้นก็กล่าวขึ้นมาอีกครั้ง

　　 ข้าจะฆ่าเจ้าซะถ้าเจ้ากล้าหนีไปจากที่นี่! ทันใดนั้นเสียงของวู่จวี้เอ๋อก็ดังขึ้น จากนั้นศิษย์นิกายเงาก็ล้อมผู้นำสำนักคนนั้นในทันที

　　 วู่จวี้เอ๋อเจ้าทำอะไร?  สีหน้าของผู้นำสำนักคนนั้นเปลี่ยนไปอีกครั้ง

　　 จะไม่มีใครไปไหนทั้งนั้นตราบใดที่ข้ายังอยู่ที่นี่! วู่จวี้เอ๋อกล่าวด้วยความจริงจังอีกครั้ง

　　ดวงตาของนางเต็มไปด้วยจิตสังหาร

　　 จวี้เอ๋อช่างพวกเขาเถอะ มันไม่มีประโยชน์หรอก  เซียนสวรรค์พักพิงลุกขึ้นและวางมือลงบนไหล่ของนาง

　　 อาจารย์…ข้าคิดว่ามันไม่คุ้มค่าเลยที่ฟางเจิ้งจือจะต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อคนพวกนี้มันไม่คุ้มค่าแม้แต่น้อน! 

　　 ใครจะรู้ว่ามันคุ้มค่าหรือไม่?ปล่อยพวกเขาไปเถอะ  เซียนสวรรค์พักพิงถอนหายใจ

　　 หึไปกันเถอะ!  ผู้นำสำนักกัดฟันและเดินจากไปทันที

　　อย่างไรก็ตามเขาต้องแปลกใจ…

　　เพราะเมื่อเขาหันหลังไปกลับพบว่ามีคนเดินตามมาไม่กี่คน

　　 ทำไมพวกเจ้าถึงไม่ตามมา? ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง ก่อนหน้านี้ยังมีคนสนับสนุนความคิดของเขามากมาย

　　แต่ตอนนี้กลับมีคนเดินตามเขามาไม่ถึงห้าคน

　　 หลี่เมิ่งเจ้าไม่ไปด้วยงั้นรึ? ใบหน้าของผู้นำสำนักกลายเป็นสีแดงทันทีเมื่อเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคน

　　เป็นศิษย์ที่เขาสั่งสอนเป็นการส่วนตัว

　　 อาจารย์ข้าจะไม่ไปไหน ข้าต้องการจะอยู่ที่นี่ ต่อให้ต้องตายแต่ข้าไม่ต้องการให้ใครมากล่าวหาข้าได้!  เด็กหนุ่มส่ายหน้าด้วยความหนักแน่น

　　 เยี่ยมเยี่ยมมาก งั้นเชิญเจ้าอยู่ที่นี่ต่อไป!  ผู้นำสำนักโกรธมากและจากไปโดยไม่หันหลังมามองแม้แต่น้อย

　　ใบหน้าของศิษย์ที่ตามเขาไปก็แดงก่ำเช่นกัน

　　โม่ฉานฉือมองไปรอบๆ

　　จากนั้นสายตาของเขาก็หยุดลงที่ฝั่งศาลาหยินหยาง

　　แทนทีจะถามโม่ฉานฉือพยักหน้าให้ผู้อาวุโสจำนวนหนึ่งเล็กๆ

　　ผู้อาวุโสศาลาหยินหยางพยักหน้ากลับให้โม่ฉานฉือ

　　มันแสดงให้เห็นถึงการตัดสินใจของพวกเขา

　　ฟางเจิ้งจือฆ่าเต๋าฮุนและเต๋าซิง!

　　อย่างไรก็ตามมันไม่ได้หมายความว่าเหล่าผู้อาวุโสและศิษย์จะละทิ้งศักดิ์ศรีในฐานะมนุษย์พวกเขาเลือกอยู่ที่นี่แทนที่จะหนีไป

　　…

　　 นี่คือสิ่งที่มนุษย์มักจะเป็นงั้นหรือ? หยุนชิงวูมองรอบๆและสังเกตุเห็นถึงความหวาดกลัวในดวงตาของเหล่าศิษย์ได้

　　อย่างไรก็ตามพวกเขาเลือกที่จะอยู่ที่นี่

　　แม้จะหวาดกลัวความตายแต่เลือกที่จะอยู่ที่นี่

　　หยุนชิงวูกวาดสายตาไปเรื่อยๆและหยุดอยู่ที่ชายผู้ยืนอยู่ด้านหน้าปิงหยาง

　　ชายคนที่รวมมนุษย์ให้เป็นหนึ่งได้ชายผู้ที่มนุษย์ทั้งหมดฝากความหวังอันริบหรี่ไว้กับเขา

　　หยุนชิงวูมีลางสังหรณ์บางอย่าง..

　　ในอนาคตเขาต้องสามารถรวมสี่อาณาจักรเป็นหนึ่งและรวมมนุษย์ที่แบ่งฝักแบ่งฝ่ายให้กลายเป็นหนึ่งเดียวได้ในที่สุด! 　　 ฟางเจิ้งจือเจ้ารู้ไหม?ข้าหวังไว้เสมอว่าวันหนึ่งข้าจะสามารถสู้กับเจ้าได้โดยไม่ต้องใช้แผนการหรือใช้ผู้คน ใช้แค่หมัดและพลังของข้าในการเผชิญหน้ากับเจ้าตรงๆ…น่าเศร้าที่ข้าไม่มีโอกาสเช่นนั้น… หยุนชิงวูมองฟางเจิ้งจือเงียบๆขณะที่กำลังจมอยู่ในห้วงความคิด

　　ฟางเจิ้งจือกลับตรงกันข้าม..

　　เขาไม่ได้สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับกลุ่มพันธมิตรฝ่ายนุษย์พลังของโจวฉีทำให้เขาตึงเครียดกับการต่อสู้ครั้งนี้มาก

　　ทันใดนั้นปีกสีดำคู่หนึ่งได้กางออกจากหลังของฟางเจิ้งจือมันส่องแสงสีทอง เขาไม่คิดจะปกปิดพลังของตัวเองอีกต่อไป

　　เขาต้องใช้พลังทั้งหมดที่มี!

　　เขาต้องสู้จนตัวตาย!

　　 แข็งแกร่งมาก! 

　　 แม้จะได้รับการโจมตีจากท่านโจวฉีแต่เขายังมีพลังเหลือมากถึงขนาดนี้?  　　 ฟางเจิ้งจือยังเป็นมนุษย์อยู่อีกหรือไม่? 

　　อสูรและปีศาจต่างตกตะลึงกับพลังที่ฟางเจิ้งจือปลดปล่อยออกมา

　　พวกเขารู้ว่าตราบใดที่ฟางเจิ้งจือยังมีพลังผลลัพธ์ของการต่อสู้ก็พร้อมจะเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา

　　ยิ่งไปกว่านั้น…

　　เหตุกาณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นหลายครั้ง

　　ทั้งการต่อสู้ที่ดินแดนภูเขาทางใต้พวกเขาคิดว่าคังหยางจะเอาชนะฟางเจิ้งจือได้ แต่สุดท้ายผลลัพธ์กลับพลิกผัน

　　หรือตอนที่ฟางเจิ้งจือสู้กับเทพปีศาจบนภูเขาสวรรค์ไม่มีใครคิดว่าฟางเจิ้งจือจะชนะ แต่เขากลับทำได้

　　ปาฏิหาริย์มากมายเกิดขึ้นกับฟางเจิ้งจือ

　　เหยียนเฉียนหลี่ลงมายืนข้างๆฟางเจิ้งจือด้วยความเป็นกังวล

　　 เจิ้งจือพวกเรามาโจมตีพร้อมกันเถอะ! เหยียนซิวไม่ได้ถามอาการบาดเจ็บของฟางเจิ้งจือ เพราะเขาเชื่อว่าฟางเจิ้งจือยังสามารถสู้ต่อได้

　　 เจ้าไร้ยางอายข้าต้องการร่วมต่อสู้กับพวกเจ้าทั้งสามคนด้วย!  ปิงหยางยืนขึ้นอีกขึ้นพร้อมกับหอกเพลิงฉีหลินในมือ

　　 อืมตอนนี้พวกเรามีสี่คน ศัตรูเหลือสามคน พวกเรากำลังได้เปรียบ!  ฟางเจิ้งจือพยักหน้าพร้อมกับพลิกฝ่ามือ จากนั้นดาบยาวสองเล่มก็ปรากฎขึ้นบนฝ่ามือของเขา เขากระพือปีกและพาปิงหยางขึ้นไปบนอากาศ

　　 สี่ต่อสาม?ได้เปรียบ? ข้าหมดคำพูดจริงๆ…ข้าอยากจะเห็นจริงๆว่าพวกเจ้าได้เปรียบยังไง?!  หลินยู่กล่าวออกมาอย่างดููถูก

　　……………………………………..