Gate of God - ตอนที่ 1046 รวมสามสิบหกแผนที่สู่สวรรค์

ตอนที่ 1046 รวมสามสิบหกแผนที่สู่สวรรค์

　　 เจ้าไม่มีพวกมันอยู่? หยุนชิงวูมองฟางเจิ้งจือแปลกๆ  ถ้าเจ้าไม่มีมัน งั้นพวกเราก็คงต้องตายด้วยกัน 

　　 แน่นอนไม่….อย่างน้อยก็ไม่ใช่แผนที่ที่สมบูรณ์ ฟางเจิ้งจือกล่าว

　　 งั้นเจ้ามีมันกี่อัน? หยุนชิงวูถามอีกครั้ง

　　 เอ่อ… ฟางเจิ้งจือลังเล เขาไม่กลัวที่จะกล่าวตามความจริง แต่เขารู้สึกแปลกๆที่หยุนชิงวูเป็นคนถาม

　　มันเหมือนกันการที่ตัวเขาพยายามเก็บเงินแต่ถูกภรรยาจับได้

　　มันคือความรู้สึกผิด

　　แน่นอนอว่าอีกเหตุผลคือพวกมันมีค่ามากเกินไปจนอาจจะนำมาซึ่งปัญหาใหญ่โตถ้ามีคนรู้ว่าเขามีศิลาเซียนอยู่มากแค่ไหน

　　มันเป็นความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฟางเจิ้งจือ　　แต่ตอนนี้เขาจะต้องเปิดเผยมันให้หยุนชิงวูที่เคยเป็นศัตรูของเขารู้

　　อย่างไรก็ตามเมื่อนึกถึงเรื่องที่หยุนชิงวูขอกับเขาก่อนหน้านี้ฟางเจิ้งจือเริ่มรู้สึกว่าเขาคิดมากเกินไป

　　นางที่พร้อมจะตายไม่มีทางทำอะไรเขาได้

　　 เอาล่ะข้ามี…  ฟางเจิ้งจือคิดเกี่ยวกับมัน เขาได้รับมันหนึ่งชิ้นจากภูเขาคังหลิง ตามด้วยสิบสามชิ้นจากหยุนชิงวู เก้าชิ้นจากศาลาเต๋าสวรรค์ สามชิ้นที่เขาขโมยมาจากหยุนชิงวู และอีกสองชิ้นจากโจวฉี  ข้ามียี่สิบแปดชิ้น 

　　 แน่นอนว่าสองชิ้นของโจวฉีอยู่ที่เจ้า หยุนชิงวูพยักหน้าโดยไม่แปลกใจ

　　 เจ้ารู้งั้นหรือว่าโจวฉีเองก็กำลังหามันอยู่? ฟางเจิ้งจือประหลาดใจเล็กน้อย

　　ตามสิ่งที่ได้ฟังมาจากโจวฉีหยุนชิงวูไม่ควรจะรู้เรื่องนี้ ยิ่งไปกว่านั้นดูนางจะไม่กังวลเกี่ยวกับการรวบรวมพวกมันอีกต่อไป　　แต่ตอนนี้นางกลับบอกว่านางรู้

　　นั่นหมายความว่าโจวฉีน่าจะโกหกหยุนชิงวูยังให้ความสำคัญกับสามสิบหกแผนที่สู่สวรรค์เป็นอย่างมาก

　　หรือนางอาจจะเก็บบางชิ้นเอาไว้อยู่อีก?

　　 เจ้ายังมีพวกมันอยู่กับตัวอีกไหม? ฟางเจิ้งจือถามออกมาในทันที

　　 ไม่ข้าไม่มี  หยุนชิงวูส่ายหัว

　　 ไม่มี? ฟางเจิ้งจือไม่เชื่อ

　　 มีทั้งหมดสามสิบหกชิ้นเจ้ามีอยู่ยี่สิบแปดนั่นหมายความว่าขาดเพียงแปดชิ้น…  แทนที่จะตอบฟางเจิ้งจือ หยุนชิงวูราวกับกำลังจมอยู่ในความคิด  แม้ยี่สิบแปดชิ้นจะไม่พอที่จะป้องกันต้นไม้เทพเจ้า แต่มันก็พอที่จะช่วยให้เจ้าหลบหนีไปได้ 

　　 งั้นรึ?ต้องทำยังไง?  ฟางเจิ้งจือไม่เชื่อว่าหยุนชิงวูไม่มีพวกมันอยู่กับตัว แต่เขาไม่สามารถซ่อนความสงสัยเอาไว้หลังจากฟังสิ่งที่นางพูดได้　　นั่นเพราะเขาไม่เคยรู้ว่าสามสิบหกแผนที่สู่สวรรค์สามารถนำมาใช้งานได้เขาคิดเสมอว่ามันอาจจะเอาไว้ศึกษาเท่านั้น

　　หรือบางที…

　　อาจจะใช้สร้างค่ายกลเหมือนที่ฟางเจิ้งจือเคยทำในอดีต?

　　 มีหลายวิธีในการใช้พวกมันเช่นใช้ในการสร้างค่ายกล แต่มันไม่ใช่วิธีที่ถูกต้องที่สุด  หยุนชิงวูอธิบาย

　　 งั้นวิธีที่ถูกต้องที่สุดคือ? ฟางเจิ้งจือถามด้วยความสงสัย

　　 รวมสามสิบหกแผนที่สู่สวรรค์ 

　　 ไร้สาระข้าจะรวมพวกมันเข้าด้วยกันได้ยังไงถ้าไม่มีพวกมันทั้งหมด? 

　　 แม้พวกมันจะดูเหมือนกันแต่ก็มีจุดแตกต่างกันอยู่แต่ละชิ้นนั้นแสดงถึงเต๋าและดินแดนที่แตกต่างกันออกไป ดังนั้นพวกมันจึงมีลำดับ หากเจ้าสามารถจัดเรียงพวกมันได้แม้จะมีไม่ครบก็สามารถใช้งานมันได้  หยุนชิงวูอธิบาย

　　 แล้วข้าจะรู้ลำดับได้ยังไง? ดวงตาของฟางเจิ้งจือส่องสว่างขึ้นอีกครั้ง

　　ราวกับมันเป็นแผนที่ที่ถูกฉีกออกเป็นสามสิบหกชิ้นแม้จะมีแค่ยี่สิบแปดชิ้นก็สามารถนำมาจัดเรียงและใช้งานได้

　　 เป็นการยากที่จะบอกลำดับของแผนที่แต่ถ้าเจ้ารู้จักรูปแบบของสามสิบหกกระบวย มันอาจจะเป็นไปได้  หยุนชิงวูกล่าว

　　 สามสิบหกกระบวย? ฟางเจิ้งจือรู้ว่ามันคืออะไร

　　อย่างไรก็ตามสามสิบหกกระบวยนั้นเป็นส่วนหนึ่งของวิชาโหราศาสตร์มันมีหลายรูปแบบมากเกินไป ไม่มีใครที่จะเข้าใจมันได้ทั้งหมด

　　แม้แต่ฟางเจิ้งจือยังเข้าใจมันอย่างผิวเผินเท่านั้น

　　 หืมมม หยุนชิงวูพยักหน้า

　　 แล้วยังไงต่อ? ฟางเจิ้งจือถามอย่างหงุดหงิด

　　 ที่เหลือก็เป็นเรื่องของเจ้า หยุนชิงวูกล่าวออกมาอย่างนิ่งสงบ

　　 … ฟางเจิ้งจือพูดไม่ออก

　　ปกติเขาไม่ใช่คนที่รังเกียจที่จะต้องเรียนรู้อะไรแต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลา!

　　 เจ้ามีเวลาไม่มากถ้าเจ้าต้องการรวบรวมแผนที่ทั้งหมดยี่สิบแปดชิ้น มันไม่น่าจะเป็นงานที่ยากเกินไปสำหรับเจ้า  หยุนชิงวูพูดออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นฟางเจิ้งจือเงียบไป

　　อย่างไรก็ตามฟางเจิ้งจือไม่มีเวลามาเล่นสนุกกับนางเพราะกรงที่ขังพวกเขาค่อยๆหดตัวลงจนฟางเจิ้งจือแทบไม่มีที่ยืน

　　ไม่!

　　เขาจะต้องตายแน่นอนถ้าเสียเวลาไปมากกว่านี้!

　　เขาไม่รู้เกี่ยวกับสามสิบหกกระบวย…

　　เดี๋ยวก่อน!หยุนชิงวู! 　　ฟางเจิ้งจือรู้ดีว่าหยุนชิงวูมีความรู้มากมายในเมื่อนางรู้เรื่องสามสิบหกกระบวยนั่นหมายความว่านางจะต้องศึกษาพวกมันมาเป็นอย่างดีแล้วแน่นอน

　　 เจ้ารู้เกี่ยวกับสามสิบหกกระบวยใช่ไหม? ฟางเจิ้งจือถามออกไปทันที

　　 เล็กน้อยเท่านั้น หยุนชิงวูกล่าวโดยไม่ปฏิเสธ

　　 งั้นเจ้าสามารถจัดเรียงสามสิบหกแผนที่สู่สวรรค์ได้ใช่ไหม? ฟางเจิ้งจือถามอีกครั้ง

　　 ใช่แต่ถ้าเจ้ามอบมันให้ข้า เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะหนีไปกับพวกมันงั้นหรือ?  ดวงตาของหยุนชิงวูส่องประกาย ใบหน้าของนางขึ้นสีเพราะอยู่ใกล้กับฟางเจิ้งจือมากเกินไป

　　ความงดงามในตอนนี้สามารถสั่นคลอนทั้งอาณาจักรได้

　　แน่นอนว่ามันทำให้ใจของฟางเจิ้งจือสั่นไหวเช่นกัน

　　นางราวกับเป็นสีแดงที่โดดเด่นออกมาจากภาพวาดหมึกสีดำทั้งสะดุดตาและสง่างาม

　　ฟางเจิ้งจือกำหมัดแน่น

　　หยุนชิงวู…

　　แม้ว่านางจะงดงามแต่การที่ไม่มีใครสามารถคาดเดาความคิดของนางได้ทำให้นางน่ากลัวเกินไป

　　เหมือนกับความลึกลับที่ใครๆก็อยากเข้าไปค้นหา

　　แต่เมื่อค้นหาไปสักพักความจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังนั้นอาจจะสามารถฆ่าคนคนนั้นได้

　　ฟางเจิ้งจือไม่ต้องการเดาว่านางคิดอะไรอยู่

　　มันเป็นอย่างที่นางพูดถ้าเขามอบมันให้นางแล้วจะเกิดอะไรขึ้น?

　　ถ้านางหนีไปโดยไม่มีฟางเจิ้งจือด้วยจริงๆล่ะ?

　　ถ้าพลังของมันยี่สิบแปดชิ้นเพียงพอที่จะหลบหนีไปจากต้นไม้เทพเจ้าได้นั่นหมายความว่าหยุนชิงวูย่อมสามารถหลุดออกมาจากการควบคุมของฟางเจิ้งจือได้เช่นกัน

　　ถ้าเขาไม่มีแผนที่เท่ากับมีเพียงความตายเท่านั้นที่รอเขาอยู่

　　 นอกจากใช้สามสิบหกกระบวยเพื่อจัดเรียงลำดับของแผนที่ยังมีวิธีอื่นอีกไหม? ฟางเจิ้งจือถามหลังจากไตร่ตรองอยู่สักพัก  เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่มีทางมอบมันให้เจ้า 

　　 ข้ารู้… หยุนชิงวูไม่แปลกใจกับคำตอบ แต่นางกลับดูผิดหวัง  ข้าคิดว่าพวกเราเป็นพวกเดียวกันแล้วเสียอีก 

　　 … หัวใจของฟางเจิ้งจือสั่นไหว

　　เขาสามารถเห็นความผิดหวังในสายตาของหยุนชิงวูได้มันเป็นการแสดงออกที่ไม่เคยบนปรากฎบนตัวของนางมาก่อน

　　 มันง่ายมากเจ้าเพียงแค่ใส่ข้าลงไปในกล่องสีดำที่เจ้าเก็บสามสิบหกแผนที่สู่สวรรค์เอาไว้ เมื่อข้ารวมพวกมันเสร็จแล้ว เจ้าก็สามารถใช้มันได้ทันที 

　　 เอาเจ้าเข้าไปในกล่องดำ? ฟางเจิ้งจือนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ผ่านไปสักพักเขาก็นึกออกในทันที

　　ถ้าเขาเอาหยุนชิงวูเข้าไปในกล่องสีดำเขายังคงสามารถควบคุมแผนที่ทั้งยี่สิบแปดชิ้นได้อยู่ แม้หยุนชิงวูจะกำลังจัดเรียงลำดับพวกมันอยู่ก็ตาม

　　อย่างไรก็ตามนั้นต่างออกไปจากมิติพิเศษมันเป็นพื้นที่ปิดตาย

　　มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหายใจด้านในพื้นที่ปิดตาย

　　เวลาที่ใช้ในการเรียงลำดาบสามสิบหกแผนที่สู่สวรรค์นั้นมีจำกัดในสถานการณ์ที่ไม่มีอากาศ…

　　ความคิดของนางน่ากลัวเกินไปหรือเปล่า?

　　 มั่นใจได้ข้ามั่นใจว่าสามารถทำได้ แต่เจ้าอย่าลืมคำสัญญา ถ้าข้าตาย…ช่วยฝังข้าไว้ที่ภูเขาคังหลิงและๆทุกๆปีข้าต้องการที่จะฟังเจ้าบรรเลงเพลง  ดวงตาของหยุนชิงวูเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยวขณะที่นางพูด

　　……………………………………..