Gate of God - ตอนที่ 420

ฟาง เจิ้งจือ ต้องการตะโกนออกมาดังๆ เขาได้รับบาดเจ็บ เขาแค่ทำสิ่งที่ผู้ชายทุกคนทำในฝันเท่านั้น แต่ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นช่างน่าเศร้า

ความจริง?

ความฝัน!

เขาพึ่งอยู่ในศิลาเซียนไม่กี่นาทีก่อน และเขาไม่ได้ถูกแทงเลยแม้แต่น้อย?

มันเปลี่ยนแปลงเร็วเกินไป!

ใครก็ตามที่อยู่ในจุดนี้ไม่มีทางแยกความฝันออกจากความจริงได้

เช่นกัน การกระทำของ ฟาง เจิ้งจือ นั้นพอเข้าใจได้

ใครที่ไม่เคยจินตนาการถึงฉากแบบนี้มาก่อนบ้าง

คนธรรมดาคงสามารถควบคุมตัวเองในโลกแห่งความเป็นจริงได้ อย่างไรก็ตามใครจะหยุดการกระทำของตัวเองในความฝัน?

ฟาง เจิ้งจือ เป็นผู้ชายธรรมดา ความผิดพลาดอย่างเดียวคือความฝันดันกลายเป็นความจริง

เร็วเกินไป

ตอนั้น ฟาง เจิ้งจือ คิดว่า หยุน ชิงวู ปรากฎขึ้นมาในความฝันของเขา ซึ่งมันเป็นความจริง

มันสามารถอธิบายได้ง่ายๆ

มันเหมือนกับการที่คุณฝันถึงสาวงามและกำลังจะสารภาพรักกับนาง แต่ดันถูกปลุกให้ตื่น คนคนแรกที่คุณเห็นเพื่อนร่วมห้องที่เป็นผู้ชาย

แล้ว…

คุณคงไม่ถูกเรียกว่าเป็นเกย์เพราะทำเรื่องแค่นั้นหรอกใช่ไหม

มันก็เหมือนแค่การละเมอเท่านั้น!

อืม นั่นไม่ใช่ประเด็น ปัญหาหลักของ ฟาง เจิ้งจือ คือเขาเลือดไหลทะลักต่อหน้าคนนับแสน

ไม่มีใครรีบมาช่วยเขา!

เขามีเลือดออก!

คนในโลกนี้เย็นชาขนาดนี้เลยหรอ?

มนุษย์ไม่ควรที่จะช่วยกันกำจัดปีศาจงั้นหรือ? ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้เป็นมนุษย์งั้นหรือ หรือพวกเขาตกใจมากเกินไป?

พวกเขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนั้นมาก่อนงั้นรึ!

เชี่ย!

ในที่สุด ฟาง เจิ้งจือ ก็เข้าใจ ทำไมคนเราต้องพึ่งพาตัวเอง เพราะทุกคนที่อยู่ด้านล่างล้วนไร้ประโยชน์

เขามีสองทางเลือก เขาสามารถต่อสู้กับ หยุน ชิงวู ที่หน้าผาและฆ่านางหลังจากการต่อสู้ที่รุนแรงได้ จากนั้นเขาก็จะตายเพราะแผลของเขา

มนุษย์ไม่สามารถตอบสนองได้ทัน แต่ปีศาจไม่ใช่แบบนั้น

เหล่าปีศาจชั้นสูงรวมถึง ไป่ ซิง และ วู่ ยี่

พวกเขาต้องการอะไร?

มันไม่ต้องคาดเดาเลยแม้แต่น้อย

ตัวเลือกที่สองคือหลบหนีและหาทางรักษาบาดแผลของเขา จากนั้นก็จับใครสักคนมาตรวจเลือดที่มีกรุ๊ปเดียวกับเขา

มีคนมากมายที่นี่

ในฐานะที่เป็นเด็กหนุ่มที่มีความทะเยอะทะยานและกล้าหาญเป็นอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงเลือก…ตัวเลือกที่สอง ไม่ใช่ว่า ฟาง เจิ้งจือ กลัวความตาย

เหตุผลที่แท้จริงคือเขาเคารพในสิทธิของสตรี

อืม…

ต่อให้เขาพึ่งคุกคามผู้หญิงต่อหน้าทหารนับแสนก็ตาม การยกดาบและมาฆ่านางทิ้งในตอนนี้จะดูชั่วร้ายเกินไปหน่อย

เขาไม่สามารถทำได้

ต่อให้นางจะเป็นนายน้อยของเหล่าปีศาจก็ตาม

แต่มันเกี่ยวข้องกับเขายังไง

ฟาง เจิ้งจือ อยากใช้ชีวิตแบบสบายๆ เขาไม่คิดจะมีส่วนร่วมในสงครามระหว่างมนุษย์และปีศาจเลยแม้แต่น้อย

เหตุผลเดียวที่มาที่นี่คือเพื่อช่วย เหยียน ซิว การที่จะได้อันดับที่ดีในการทดสอบนั้นเหมือนเป็นโบนัสของเขาเท่านั้น

ใครไม่อยากได้รางวัลบ้าง?

ใช่ แต่เขาก็ไม่อยากสละชีวิตเพื่อมัน

สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือมีชีวิตรอด เขาไม่ต้องการจะฆ่านายน้อยของเหล่าปีศาจต่อหน้าคนจำนวนมาก…

ถ้าเขาทำแบบนั้นไม่ต้องคิดเลยว่าชีวิตของเขาคงไม่สงบสุขอีกต่อไป

เขาจะได้รับการคุ้มครองไหม?

ฟาง เจิ้งจือ เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้หลายครั้งในโลกก่อนของเขา จักรพรรดิคงดีใจที่เขาฆ่า หยุน ชิงวู คงมีการเลี้ยงฉลองและเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่ง จากนั้นเขาก็ถูกปล่อยให้ดูแลตัวเอง

ป้องกัน? ใครจะมาปกป้องเขากัน!

ฟาง เจิ้งจือ อาจจะใช้เวลาที่เหลือทั้งชีวิตซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวง

แต่หมู่บ้านภูเขาทางเหนือล่ะ?

ครอบครัวของเขาอยู่ที่นั่น รวมถึงครอบครัวอื่นๆนับร้อย

ใครจะเป็นคนดูแลพวกเขา

ฟาง เจิ้งจือ ไม่ต้องการใช้ชีวิตด้วยความหวาดกลัว

เขาตัดสินใจจะทิ้งชื่อเสียงและเกียรติยศเพื่ออย่างอื่น

อย่างน้อยอำนาจในตอนนี้ของเขาก็เพียงพอ

ปัญหาหลักของเขาในตอนนี้ คือเขาจะสามารถหนีไปได้อย่างปลอดภัยไหม

หันหลังแล้ววิ่งหนี? คงมีปีศาจจำนวนมากไล่ตามเขา เขาควรจะวิ่งไปที่ไหนดี? ฟาง เจิ้งจือ คิดบางอย่งได้ในใจ

เขาต้องหาตัวประกัน แน่นอนว่าเขาจะหาปีศาจที่มีอำนาจมากที่สุดมาเป็นตัวประกัน

“บอกให้พวกเขายืนอยู่กับที่ ไม่งั้นข้าจะฆ่าเจ้า!” ฟาง เจิ้งจือ ตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว

“ฆ่าข้า?” ริมฝีปากของ หยุน ชิงวู เผยอออก ความโกรธเปลี่ยนเป็นเยาะเย้ย จากนั้นนางก็ยกดาบในมือของนางขึ้น

ฝนยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง ดาบปล่อยแสงสีเขียวอันเยือกเย็นออกมา

เป้าหมายของมัน

คือที่คอของ ฟาง เจิ้งจือ

ท่าทีของ ฟาง เจิ้งจือ แข็งค้างไป เขาคิดว่าการที่อยู่ใกล้ หยุน ชิงวู จะทำให้เขาได้เปรียบในการต่อรอง

แต่อย่างน้อยยังไงนางก็เป็นนายน้อยของเหล่าปีศาจอย่างไรก็ตาม หยุน ชิงวู ไม่ได้พูดอะไรมากนัก

ฆ่าข้าอีกครั้ง?

นางไม่กลัวตายหรือไงกัน?

ในที่สุด ฟาง เจิ้งจือ ก็เข้าใจความหมายของ หยุน ชิงวู นางอาจจะไม่กลัวความตาย แต่นางก็ยังมีจุดอ่อน

ตัวอย่างเช่น

“ถ้าเจ้ากล้าโจมตีข้าอีกครั้งล่ะก็ ข้าจะเปลื้องผ้าเจ้า”ฟาง เจิ้งจือ หลบไปด้านข้างก่อนจะไปที่ด้านหลังของ หยุน ชิงวู เขาวางมือล็อคที่ลำคอของนาง และมืออีกข้างจับที่หน้าอกของนาง

“เจ้าไม่กล้าหรอก!”หยุน ชิงวู จับดาบอสูรกายในมือแน่น อย่างไรก็ตามนางยังไม่ได้เคลื่อนไหว

ถ้ามีคนอื่นพูดเช่นนี้ นางจะไม่เชื่อเลยว่าพวกเขาจะกล้าทำตามที่ปากพูด

แต่…

นี่คือ ฟาง เจิ้งจือ

นี่คือคนที่พึ่งจับหน้าอกของนางเมื่อสักครู่ต่อหน้าทหารนับแสนคน

นางไม่กล้าแม้แต่จะเคลื่อนไหว!

“ไม่ใช่แค่นี้ที่ข้ากล้าทำ แต่ข้ากล้ามากกว่านั้น!”ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้ตั้งใจจะทำสิ่งเหล่านั้น แต่เขาเพียงต้องพูดข่มเอาไว้ มือของเขาเลื่อนลงไปที่กระโปรงของ หยุน ชิงวู

“ตูม!“

สายฟ้าผ่าลงมาพร้อมกับเสียงฟ้าร้อง

เมื่อ ไป่ ซิง และ วู่ ยี่ ได้เห็นสิ่งนี้ ดวงตาของพวกเขาต่างเกิดไฟลุกโฉดช่วง

“ไป่ ซิง! ถ้าเจ้ากล้าเข้ามาอีกแค่ก้าวเดียว ข้าจะฆ่า หยุน ชิงวู ซะ!“

ขณะที่เหล่าปีศาจกำลังรีบเร่ง เสียงที่เย็นเยือกก็สะท้อนผ่านท้องฟ้า

เปลวไฟยังคงลุกไหม้ในดวงตาของ ไป่ ซิง

แต่เขาก็ต้องหยุด

…

ชุดกระโปรงของ หยุน ชิงวู เริ่มพริ้วไหวตามสายลม ใบหน้าของนางซีดขาวแต่ก็ยังยิ้ม

นางจะไม่ถอย

“ฟาง เจิ้งจือ เจ้าลืมเรื่องที่จะทำให้ข้าอับอายไปมากกว่านี้ได้เลย!”เสียงของ หยุน ชิงวู นั้นเย็นชาราวกับว่านางออกมาจากนรก

“เจ้าจะฆ่าตัวตายรึ? ย่อมได้! แต่แม้เจ้าจะตาย เจ้าจะไม่สามารถหยุดข้าจากสิ่งที่ข้าอยากจะทำได้ ข้าจะเปลื้องผ้าของเจ้า จากนั้นก็จะโชว์ให้พวกทหารได้เห็น ข้าจะ… หึหึ เจ้าเป็นนายน้อยของเหล่าปีศาจใช่ไหม?เจ้าไม่กลัว่าเรื่องนี้จะแพร่กระจายไปทั่วงั้นหรือ?”ฟาง เจิ้งจือ ไม่ค่อยแสดงท่าทีแบบนี้ต่อหน้าผู้หญิงเท่าไรนัก

พูดตรงๆ

เมื่อเขาเห็นท่าทีของ หยุน ชิงวู เขาอยากจะลองอธิบายเรื่องทั้งหมดใหนางฟัง

เขาต้องการบอกนางว่า เขากำลังอยู่ในความฝัน เขาไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินนางจริงๆ

แต่…

ใครจะเชื่อเขา

ยิ่งไปกว่านั้น ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกได้ถึงความตั้งใจของ หยุน ชิงวู

ดังนั้นเขาจึงต้องข่มนางว่าถึงแม้จะตายไปก็ไม่สามารถหยุดยั้งความอัปยศที่เขาจะมอบให้กับนางได้!

ฟาง เจิ้งจือ กำลังเดิมพัน

เขาเดิมพันว่า หยุน ชิงวู จไม่ฆ่าตัวตาย

ถ้า หยุน ชิงวู ฆ่าตัวตายจริงล่ะก็ เขาต้องถูกเหล่าปีศาจตามล่าอย่างแน่นอนอย่างไรก็ตาม ถ้าเขาปล่อย หยุน ชิงวูไว้ เขาก็ต้องตาย

การเดิมพัน…

นั่นเป็นทางเลือกเดียวของเขา

เขาเคยใช้วิธีนี้กับ ปิง หยาง มาก่อน ตอนนั้นแม้แต่ ปิง หยาง ยังยอมแพ้

อย่างไรก็ตาม หยุน ชิงวู …

นางแตกต่างออกไป นางไม่กลัวตาย

“เจ้า… ฟาง เจิ้งจือ! เจ้า…ต่อให้ข้าปล่อยเจ้าไปวันนี้ เจ้าคิดว่าเจ้าจะมีชีวิตรอดไปได้งั้นหรือ?” หยุน ชิงวู กัดปากจนเลือดไหลออกมา

นางลังเล เพราะนางเองก็เป็นสมาชิดของตระกูลหยุน ที่ควบคุมกฎของโลกปีศาจ นางสามารถตายได้ แต่นางไม่คิดจะทำให้ชื่อเสียงของตะกูลต้องด่างพร้อย

“ตั้งแต่ที่เจ้าสั่งให้ ไป่ ซิง โจมตีข้า เจ้ายังคิดจะให้ข้ามีชีวิตอยู่งั้นหรือ?” ฟาง เจิ้งจือ ถามสวนขึ้นมา

“ข้า… ” หยุน ชิงวู เงียบไป หากย้อนเวลากลับไปยังจุดเริ่มต้น ทุกอย่างเริ่มเพราะนางสั่งให้ ไป่ ซิง โจมตี ฟาง เจิ้งจือ

นอกจากนี้ นางรู้ว่าทำไม ไป่ ซิง ถึงล้มเหลว

เป็นเพราะว่า…

นางเองก็ล้มเหลวเช่นกัน

นางแทงออกไปด้านข้างและพลาดหัวใจของเขาไป นางไม่ควรจะพลาดด้วยระยะห่างเช่นนั้น แต่นางก็พลาด

หยุน ชิงวู ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ บางที่มือของนางกำลังสั่น หรือ ฟาง เจิ้งจือ มีกระจกป้องกันใจ

ไม่ว่ายังไง นางก็พลาดไปแล้ว

“ลองมาตกลงกันเป็นไง? สาบานว่าเจ้าจะไม่สั่งให้ปีศาจฆ่าข้าและปล่อยข้าไป เป็นยังไงล่ะ? นอกจากนี้เจ้าเป็นนายน้อยของเหล่าปีศาจ น่าจะมียาเม็ดเอาไว้รักษาอยู่บ้าง! ให้ข้ามาสักสองเม็ด! อย่างน้อยพวกเราก็เคยใช้เวลาร่วมกันมาก่อน!” ฟาง เจิ้งจือ ยื่นข้อเสนอของเขา

ตอนนี้ เวลาไม่ได้เข้าข้างเขาเท่าไร

“ยาเม็ดรักษา? ใช้เวลาร่วมกัน?”หยุน ชิงวู คิดว่านางรู้จัก ฟาง เจิ้งจือ ค่อนข้างดี อย่างไรก็ตามเมื่อพบกันอีกครั้ง นางกลับตามเขาไม่ทันแม้แต่น้อย

เขากำลังขู่นางอยู่เลยเมื่อสักครู่นี้ ถึงอย่างนั้น เขาก็พร้อมจะพูดคุยถึงข้อตกลง อย่างน้อยพวกเราก็เคยใช้เวลาร่วมกันมาบ้าง

ที่สำคัญที่สุดคือ เขาขอยาเม็ดจากศัตรู?

ยาเม็ด …

มันคืออะไร

“ใช่แล้ว ดูสิเลือดกำลังไหลออกมาจากแผลของข้านะ ข้าต้องหยุดมันเดี๋ยวนี้ หรือ… โอ้”ฟาง เจิ้งจือ เอามือออกจากหน้าอกของเขา

จากนั้นแววตาเขาก็แข็งค้าง

ไม่มีเลือดไหลออกจากแผลแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น รอยแผลขนาดใหญ่กลับถูกรักษาได้อย่างรวดเร็ว