Gate of God - ตอนที่ 807 ข้าขอได้ไหม?

　　 ถ้าข้าไม่เคยวางแผนที่จะหลบหนีล่ะ? 

　　 ไม่เคยวางแผนที่จะหลบหนี…  

　　เสียงของฟาง เจิ้งจือ ดังก้องไปทั่วเก้าขุนเขา ทุกคนมองไปที่ร่างใหญ่มหึมาของ ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

　　นั่นเป็นเพราะฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้หนีจริงๆ

　　 แค่ก…เจ้าคิดจะเป็นศัตรูกับเก้าขุนเขาและศาลาหยินหยางพร้อมๆกันหรือไงเจ้าไม่ไร้เดียงสาเกินไปหน่อยรึ?  หยิงยู่กระอักเลือดออกมาขณะมองไปยังผู้อาวุโสหกที่อยู่ใต้มือของ ฟาง เจิ้งจือ

　　เขาไม่อยากยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้า

　　 เหอะเหอะ..ข้าแค่คิดจะจัดการกับผู้อาวุโสหกเท่านั้น?แต่ดูเหมือนว่าเป็นท่านเองที่พยายามออกมาช่วยเขา ?  ฟาง เจิ้งจือ พูดออกมาอย่างเรียบเฉย　　 เจ้า.. หยิงยู่ขมวดคิ้ว เขากำหมัดแน่น

　　ในฐานะผู้นำเก้าขุนเขาเขาต้องคิดถึงหลายสิ่ง ปัญหาเร่งด่วนคือเขาควรช่วยผู้อาวุโสหกหรือไม่?

　　ถ้าเขาเลือกพลาดผลลัพธ์จะเกิดขึ้นกับทั้งเก้าขุนเขาและศาลาหยินหยาง

　　หากเขาไม่ช่วยจะมีใครเชื่อว่าเก้าขุนเขาไม่ได้ร่วมมือกับ ฟาง เจิ้งจือ ทำร้ายผู้อาวุโสหก และ ฟาง เจิ้งจือ จะเลิกแค้นเก้าขุนเขาหรือไม่ ไม่มีใครรู้? แต่เขาก็ต้องเลือก

　　 ท่านหยิงยู่! ผู้อาวุโสสี่รอการตัดสินใจของหยิงยู่

　　 ฟางเจิ้งจือ เจ้าคิดว่าพวกเราจะไม่กล้าโจมตีเจ้า เพราะเจ้าจับตัวผู้อาวุโสหกไว้งั้นหรือ? เจ้าคิดว่าเขาจะยอมเป็นตัวประกันของเจ้าหรือไงกัน? ผู้อาวุโสหกย่อมเลือกที่จะตายดีกว่าอยู่ในสถานะเช่นนี้!  หยิงยู่กัดฟันพูดออกมา

　　 โอ้?่ความคิดนี้ไม่เลว มันแสดงให้เห็นถึงความคิดของห้าสำนักในแดนศักดิ์สิทธิ์อย่างชัดเจน!  ฟาง เจิ้งจือ ยิ้มออกมา

　　ในห้าสำนักไม่มิตรแท้อย่างแท้จริง…

　　เมื่อผู้อาวุโสหกได้ยินสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขารู้อยู่แล้วว่าหยิงยู่ต้องการปล่อยให้เขาตาย

　　มันก็พอจะเข้าใจได้ด้วยสถานการณ์แบบนี้…

　　 ฟางเจิ้งจือ เจ้า…เจ้าไม่สามารถฆ่าข้าได้! ถ้าเจ้าฆ่าข้า…เจ้าจะไม่สามารถหนีได้อีกต่อไป!  เสียงของผู้อาวุโสหกเต็มไปด้วยความกังวล เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการตาย

　　 เอแต่เหมือนพวกเขาจะอยากให้ท่านตายนะ ข้าควรทำยังไงดี?  ฟาง เจิ้งจือ หันมองผู้อาวุโสหกอย่างสนใจ

　　 เจ้าจะฆ่าข้าไม่ได้…ไม่ได้… ผู้อาวุโสหกอยากจะพูดมากกว่านี้แต่เขาไม่มีแรงเหลือแล้ว

　　เพราะร่างของเขากำลังถูกทับอยู่ด้วยมือที่มีน้ำหนักเทียบเท่ากับภูเขาลูกใหญ่

　　เขาไม่เต็ม

　　เขาไม่ยอมตายต่อหน้าศิษย์เก้าขุนเขานับร้อย แต่เขาก็ยังถูกจับเป็นตัวประกัน และต้องตาย

　　ทำไม?

　　ผู้อาวุโสหกไม่เข้าใจจนกระทั่งวินาทีที่เขาตายเขาไม่รู้ว่าทำไม ฟาง เจิ้งจือ ถึงเลือกที่จะฆ่าเขา

　　สายตาของเขาค่อยๆพร่ามัวหัวใจของเขาค่อยๆแตกออกทีละน้อย เขาไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว…

　　 เห้อตอนนี้ข้าไม่มีตัวประกันแล้ว  ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่หยิงยู่และศิษย์นับร้อย ดวงตาของเขาสงบมากราวกับไม่เกิดอะไรขึ้น

　　คนที่อยู่รอบๆมองไปที่ร่างของผู้อาวุโสหกด้วยความหวาดกลัว

　　 เขาฆ่าจริงๆ! 

　　 เขาฆ่าผู้อาวุโสหก!  　　 ถ้าไม่มีตัวประกันเขาจะหนีได้ยังไง?! 

　　ไม่มีใครเชื่อว่าฟาง เจิ้งจือ จะหนีรอดได้ถ้าไม่มีตัวประกัน

　　แต่ฟาง เจิ้งจือ กลับเลือกที่จะฆ่าผู้อาวุโสหก

　　มีความเป็นไปได้เพียงทางเดียวเท่านั้นอย่างที่ ฟาง เจิ้งจือ พูด เขาไม่เคยคิดที่จะหนี

　　เขาหยิ่งผยองขนาดไหนกันตัวคนเดียวจะเอาชนะเก้าขุนเขา?!

　　 ความจริงแล้วเตาหลอมของพวกท่านดีมากเลยนะ สามารถใช้ทำยาและอาวุธได้ ทำไมไม่มอบมันให้ข้าล่ะ?  เสียงของ ฟาง เจิ้งจือ ดังขึ้นอีกครั้ง

　　 เจ้ากล้าดียังไง!หม้อหลอมสายธารเป็นสมบัติชั้นยอดของพวกเรา มันมีอายุนับพันปี…  ผู้อาวุโสทั้งสี่เริ่มโกรธ อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะพูดจบ พวกเขาก็ถูกขัดจังหวะ

　　 มันเรียกว่าอะไรนะ?อ้อๆ รู้สึกว่าจะหม้อหลอมสายธาร พวกท่านใช้มันเพื่อหลอมข้า? งั้นข้าเอาหม้อนั้นไปก่อนละกัน  ฟาง เจิ้งจือ พูดพร้อมเดินไปหาหม้อใบนั้น ก่อนจะเก็บมันเข้าไปในกลืนกินโลกทันที

　　 เจ้าอยากตายงั้นรึ? ผู้อาวุโสทั้งสี่รู้สึกโกรธแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

　　ต่อนหน้าศิษย์นับร้อยฟาง เจิ้งจือ กล้าเอาหม้อมหลอมสายธารไป มันไม่ใช่แค่การดูถูกเล็กน้อยเท่านั้นแล้ว

　　พวกเขาเคลื่อนไหวทันทีแม้หยิงยู่จะไม่ได้ออกคำสั่งอะไรก็ตาม ร่างของพวกเขาเปลี่ยนเป็นลำแสงและพุ่งไปหา ฟาง เจิ้งจือ

　　ฟางเจิ้งจือ มองไปที่หม้อหลอมเก้าใบที่เหลือ เขาไม่สนใจผู้อาวุโสทั้งสี่แม้แต่น้อย  แล้วพวกนี้ล่ะเรียกว่าอะไร? มีใครรูไหม? …ช่างมันเถอะข้าเก็บพวกมันไปก่อนละกัน รายละเอียดเล็กน้อยข้าไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้ว 

　　 ฟุบ! ฟาง เจิ้งจือ พูดพร้อมหยิบหม้อสีดำอีกใบขึ้นมา　　ตอนนี้ผู้อาวุโสทั้งสี่อยู่ด้านหลังเขาแล้วพวกเขาโจมตีไปที่หลังและที่ลำคอของ ฟาง เจิ้งจือ

　　 ข้าขอหม้ออีกใบได้ไหม? เสียงของ ฟาง เจิ้งจือ ดังขึ้นอีกครั้ง ทันใดนั้นเองร่างกายเขาก็หันไปด้านหลัง

　　กำปั้นของเขาซึ่งถูกคลุมด้วยเกราะสีดำและเปลวไฟสีดำกระแทกใส่ผู้อาวุโสทั้งสี่ทันที

　　มันเป็นการโจมตีที่ธรรมดามาก

　　อย่างไรก็ตามมันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทั้งสี่คนหยุดนิ่ง

　　ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อร่างของผู้อาวุโสทั้งสี่ถูกส่งกระเด็นไปไกลทันที

　　 ตูม! 

　　 ตูม! 

　　 … 

　　จากนั้นหลุมขนาดใหญ่สี่หลุมก็ปรากฎขึ้นบนพื้น　　ไม่มีใครอยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น

　　มันเป็นหมัดที่ธรรมดามากการหลบไม่ใช่เรื่องยากเลย

　　แต่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น

　　 นั่นคือเต๋าสวรรค์! 

　　 เขาควบคุมไม่ให้ผู้อาวุโสทั้งสี่เคลื่อนไหวได้! 

　　 ผู้อาวุโสทั้งสี่โกรธแค้นมากอย่างไรก็ตามนอกเหนือจากความโกรธ พวกเขาสัมผัสได้ว่ากำปั้นนั้นมีอะไรแปลกๆอยู่ เพราะร่างของพวกเขารู้สึกถูกตรึงเมื่อกำปั้นนั้นเข้ามาใกล้ จนทำให้พวกเขาไม่สามารถหลบได้

　　 อืมจริงๆแล้วพวกท่านควรขอบคุณข้านะ? ข้าเก็บหม้อหลอมไว้ในตัวข้า มันไม่มีทางเสียหายแน่นอน ใช่ไหมล่ะ? เอ๊ะ…หม้อใบนี้ก็ดูดีอยู่นะ อันนั้นก็ดี ถ้าข้าปลูกดอกไม้ข้างในมันต้องสวยมากแน่นอน?  หลังจาก ฟาง เจิ้งจือ ปัดผู้อาวุโสทั้งสี่กระเด็น เขาก็เดินไปดูหม้อหลอมต่อ　　ขณะที่พูดเขาก็เก็บหม้อไปอีกสองใบ

　　 ฆ่าฆ่าเขาเดี๋ยวนี้!  ในที่สุดหยิงยู่ก็เปิดปาก นี่เป็นเพราะเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ไม่มีใครในเก้าขุนเขาทนความอัปยศนี้ได้อีกต่อไป

　　 ตาย! 

　　 ตายซะ! 

　　เมื่อศิษย์ทุกคนได้ยินคำสั่งพวกเขาก็พุ่งออกไปทันที

　　อย่างไรก็ตามพวกเขากลับไปหยุดยืนอยู่บนก้อนหินไม่มีใครกล้าพุ่งไปข้างหน้ามากกว่านี้แม้แต่น้อย

　　 ดูที่นี่คงแออัดไปหน่อยแล้วมั้ง? ฟาง เจิ้งจือ มองไปศิษย์ที่ยืนล้อมเขาอยู่

　　ทันใดนั้นสัญลักษณ์ขนาดใหญ่ได้ปรากฎขึ้นบนท้องฟ้ามันใหญ่จนไม่น่าเชื่อ รอบๆสัญลกษณ์มีดวงไฟสีดำแปดลูกลอยอยู่

　　เต๋านรก!

　　มันคอบคลุมพื้นที่ทั้งหมดของปากปล่องภูเขาไฟลูกนี้!

　　 ตูม! 

　　 ตูม! 

　　 … 

　　ศิษย์ระดับต่ำถูกบดขยี้ลงกับพื้นทันทีเมื่อรวมกับแรกดึงดูดบนพื้น พวกเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แม้แต่น้อย

　　 อ้าก! 

　　 อ้ากกก!ช่วยด้วย! 

　　เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดดังก้องไปทั่ว

　　มีน้อยกว่าสิบคนที่สามารถยืนอยู่ได้

　　ในหมู่พวกเขาสี่คนอยู่ในระดับเซียน อีกหกคนอยู่ในระดับจุติขั้นสูงสุด

　　ความแตกต่างของระดับเซียนและจุตินั้นเหมือนความแตกต่างระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่

　　ตอนนี้…

　　ศิษย์เก้าขุนเขาสามารถสัมผัสได้ถึงความแตกต่างนี้อย่างชัดเจน　　พวกเขารู้เรื่องหนึ่งแม้พวกเขาทั้งหมดจะเป็นอัจฉริยะ แต่ใครก็ตามที่สามารถควบคุมเต๋าแห่งการจุติทั้งหกได้คือผู้ที่อยู่จุดสูงสุดของอัจฉริยะอย่างแท้จริง

　　ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจเหตุผลที่ ฟาง เจิ้งจือ ไม่หนี….เพราะเขาไม่จำเป็นต้องหนีเลยแม้แต่น้อย

　　 พวกเจ้ารู้จักหม้อนี้ไหม?อืม ข้าตั้งชื่อมันเองดีกว่า ข้าจะเรียกมันว่า ‘หม้อแห่งความเจริญรุ่งเรือง’ อันนั้นเป็น’หม้อแห่งความโชคดี’ เอ๊ะ…อันนี้มีลายดอกไม้ด้วย ข้าเรียกมันว่า’หม้อหลอมดอกไม้’ละกัน นอกจากนี้ข้าจะต้องหาใครที่ใจดี น่ารัก สามารถทำงานบ้านได้ ทำกับข้าว ที่สำคัญ…ต้องสวยกว่า ฉือ กูเหยียน! 

　　เสียงของฟาง เจิ้งจือ ดังขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่ฝั่งเก้าขุนเขาไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

　　 … 

　　ไม่มีใครพูดอะไรเลยพวกเขาแค่เบิกตากว้างมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ　　……………………………………..