Gate of God - ตอนที่ 811 การพบกัน
ไม่มีใครรู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไรแล้วก่อนที่ฝนจะหยุดตก ในที่สุดดวงอาทิตย์ก็รากฎขึ้นท่ามกลางท้องฟ้าที่เป็นสีแดง
แสงของมันส่องกระทบกับหยดน้ำบนร่มกระดาษ
จากนั้น…
ริมฝีปากบางๆเผยอออกราวกับนางกำลังอยากพูดอะไรบางอย่าง
แต่นางไม่ได้พูดอะไรออกมาชุดสีแดงของนางแนบติดกับชุดสีน้ำเงิน
ลมยังคงพัดอย่างต่อเนื่อง
แขนของนางคว้าจับไปที่ร่างตรงหน้าอย่างแน่นหนามันสั่นไหวราวกับนางกำลังหวาดกลัวมาก
ข้าอยู่นี่ เสียงเรียบๆถูกกล่าวออกมา ในเวลาเดียวกันแขนคู่หนึ่งก็เลื่อนไปโอบก่อนร่างในชุดสีแดง อื้มข้ารู้ นางตอบพร้อมกับกัดริมฝีปากแน่น
ปิงหยาง!
ผู้ที่เป็นองค์หญิงที่ทั้งอาณาจักรเซียต้องยอมให้นางนางโหดร้าย หัวแข็ง ไม่ยอมใคร…
อย่างไรก็ตามวันนี้นางกลับอยากกอดคนตรงหน้าให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้นางไม่สามารถทนได้ นางหวังแค่ว่าภาพตรงหน้าจะไม่ใช่ภาพลวงตา
นางยืนอยู่ในทะเลสาบมาเป็นครึ่งปีเพื่อรอเพียงเวลานี้
ช่วงที่เวลาที่ผ่านมาคังเยว่มาหานางหลายครั้ง
ปิงหยางไม่ชอบคังเยว่
อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่คังเยว่มานางจะมีความสุข เพราะเคังเยว่จะนำข่าวของ ฟาง เจิ้งจือ มาบอก
ถึงแม้ข่าวสุดท้ายที่นางได้รับคือฟาง เจิ้งจือ ได้ตายไปแล้วก็ตาม ข้าจะรอต่อไป! ปิง หยาง บอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไปนางพบว่ามันยากทั้งโดดเดี่ยวและเหงา..
แต่ตอนนี้เรื่องเหล่านั้นไม่สำคัญอีกต่อไปเพราะสิ่งที่ ปิง หยาง ต้องการคือกอกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าให้แน่นเท่านั้น
นี่เสื้อผ้าของเจ้าได้ซักบ้างหรือเปล่าเนี่ย?มันอยู่ในสภาพที่แย่มาก ข้าคิดว่าชีวิตข้ายังดีกว่าเจ้าตอนนี้เสียอีก! เสียงดังขึ้นอีกครั้งมันแฝงไปด้วยความเยาะเย้ยเล็กน้อย
เชอะ!เจ้าก็พูดได้! ในที่สุดนางก็เลิกกัดริมฝีปากและยิ้มออกมา
จากนั้นนางก็ค่อยๆคลายอ้อมแขนออกจากร่างตรงหน้าแต่ก่อนที่นางจะผละออกไป นางเอาหน้าไปถูที่หน้าอกของร่างตรงหน้าอย่างรุนแรง
หึ!ข้าอาบน้ำทุกวัน วันละห้าครั้งด้วยซ้ำ เจ้าทำแบบนั้นได้ไหม? ปิง หยาง มองร่างตรงหน้า เขาเป็นคนที่นางอยากเจอมาตลอดหกเดือน
ชื่อของเขาเรียบง่ายฟาง เจิ้งจือ
อย่างไรก็ตามชายชื่อนี้ทำให้ปิง หยาง รู้สึกว่าถ้านางอยู่กับเขา นางจะมีความสุขไปตลอดชีวิต
ห้าครั้งต่อวัน? ฟาง เจิ้งจือ มองไปยังชุดสีแดงของ ปิง หยาง ที่เต็มไปด้วยรอยขาด
นอกจากนี้ที่ใต้เท้าของนางยังมีน้ำแข็งเกาะอยู่เล็กน้อย
ที่สำคัญที่สุดคือข้อเท้าของนางถูกล่ามโซ่เอาไว้อยู่มันเชื่อมกับบ่อน้ำข้างหลังนาง
ใช่แล้วทุกวันข้าจะ… ปิง หยาง หยุดพูด เพราะนางรู้ว่าถ้าพูด่อไปรอยยิ้มของ ฟาง เจิ้งจือ ต้องหายไปแน่นอน
ตอนนี้ฟาง เจิ้งจือ เย็นชามาก มันเย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำในทะเลสาบเสียอีก ปิง หยาง ตัวสั่นเล็กน้อย
จากนั้นนางก็เห็นว่าฟาง เจิ้งจือ ก้มลงเขาคุกเข่าลงและเอามือแตะเท้าเปล่าของนาง
ร่างกายของปิง หยาง สั่นสะท้าน หน้าของนางขึ้นสี แต่นางไม่ได้ขยับหนี
จากนั้นมือทั้งสองข้างก็จับที่โซ่ที่ล่ามขาของนางอยู่
มันไม่มีทางเปิดได้มันทำมาจากเหล็กเย็นพันปี แม้แต่เซียนก็ทำอะไรกับมันไม่ได้! ปิง หยาง ส่ายหัว ใบหน้าของ ปิง หยาง เศร้าศร้อยเล็กน้อย ก่อนที่นางจะรีบยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว ใช่ ตอนนี้ข้าเป็นเซียนแล้ว ไม่เลวใช่ไหมล่ะ?
หลังจากปิง หยาง พูดเสร็จ นางก็รอคำตอบของ ฟาง เจิ้งจือ แต่ผ่านไปสักพักนางก็ยังไม่ได้ยินอะไร นางยิ้มอย่างเบิกบานและพูดว่า ต้องขอบคุณไข่มุกอสูร เจ้าเสียใจล่ะสิที่มอบมันให้ข้า? ฮ่าฮ่าฮ่า ตอนนี้ข้าแข็งแกร่งกว่าเจ้าแล้ว เจ้าเชื่อข้าไหม? แต่มันก็ยังไร้ประโยชน์…
ตูม! เสียงระเบิดดังขึ้นขัดจังหวะ ปิง หยาง รอยยิ้มของนางหายไปทันที จากนั้นปิง หยาง ก็รู้สึกว่ามือหนาได้ดึงนางเข้าไปกอด
ข้าไม่เสียใจเลยถ้าข้ามีโอกาสอีกครั้ง ข้าก็จะเลือกแบบเดิม เขากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
ร่างของปิง หยาง แข็งค้าง
ดวงตาอันสดใสของนางจับจ้องไปที่ฟาง เจิ้งจือ จากใบหน้าของเขา นางสามารถเข้าใจได้ทุกคำพูด
ปิงหยาง หยุดกัดลิ้มฝีปาก
เป็นเพราะน้ำตาสองสายไหลออกมาจากดวงตาของนางคราวนี้นางไมได้ต่อต้านอีกต่อไป
เจ้า…ทำไมเจ้าพึ่งมาตอนนี้!เจ้ามาเร็วกว่านี้ไม่ได้หรือไง? ข้า…ข้าคิดว่าเจ้าตายไปแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าตายและกลายเป็นยาไปแล้วสะอีก ทำไมเจ้าโง่อย่างนี้? ใช้ชีวิตแลกกับอีกชีวิตหนึ่ง ข้ารู้ว่าเจ้าต้องทำแบบนั้น แต่ข้าไม่อยากให้เจ้าตาย ข้าไม่อยากให้เจ้าตายจริงๆถ้าเจ้าตาย…ข้าจะไปที่เก้าขุนเขา ไปเอายาที่หลอมมาจากตัวของเจ้า ต่อให้ข้าจะต้องเสียทุกสิ่ง…
ใช่ตอนนี้ยาเม็ดนั้นก็อยู่ในมือเจ้าแล้วไง ตัวข้านี่ไง ฟาง เจิ้งจือ พูดพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่น
หยุดพูดเรื่องไร้สาระ!ข้าไม่ให้เจ้าพูดถึงเรื่องนั้นอีก
อืมงั้นข้าไม่พูดถึงมันแล้ว ข้าขอให้ของขวัญเจ้าได้ไหม?
ของขวัญ?เยี่ยม! เจ้าจะให้อะไรข้า ถ้าเป็นของธรรมดาๆข้าไม่อยากได้นะ!
ข้าจะให้ชุดเจ้าตอนนี้ชุดที่เจ้าใส่อยู่ขาดไปหมดแล้ว! ฟาง เจิ้งจือ พูด พร้อมหยิบชุดสีแดงออกมา
มันเป็นชุดที่สดใสมากผ้าไหมสีแดงถูกปักลงบนเสื้ออย่างดงาม ตรงกลางถูกประดับด้วยไข่มุก
ว้าวชุด!เดี๋ยวนะ ทำไมเจ้าถึงมีมันได้ล่ะ? ปิง หยาง ดีใจมากแต่นางก็อดสงสัยไม่ได้
เรื่องเล็กน้อยเจ้าไม่ต้องไสนใจหรอกมาข้าช่วยเจ้าใส่เอง ฟาง เจิ้งจือ พูดพร้อมรอยยิ้ม เขาเตรียมจะช่วย ปิง หยาง เปลี่ยนชุด
หน้าด้าน! ปิง หยาง หลบทันที ใบหน้าของนางกลายเป็นสีแดงก่ำ น้ำตาบนใบหน้าของนางได้หายไปแล้ว หันหน้าไปทางอื่น ข้า…ข้าเปลี่ยนเองได้!
…
เมื่อพระอาทิตย์ตกดินในที่สุดร่างสีแดงและสีน้ำเงินก็นั่งลงข้างๆทะเลสาบ
ตอนที่เจ้ามาได้เจอใครบ้างไหม? ปิง หยาง มองท้องฟ้าขณะที่เอาหัวพิงไหล่ ฟาง เจิ้งจือ อยู่
อืมข้าเจอ ฟาง เจิ้งจือ ตอบกลับด้วยท่าทีสบายๆ
พวกเขาอยู่ที่ไหน?
ข้าจัดการพวกเขาหมดแล้ว ไม่แปลกเลยที่ตอนนี้จะเงียบมาก ปิง หยาง พยักหน้า
พระอาทิตย์ตกสวยจริงๆใกล้ค่ำแล้ว …
เจ้าเหนื่อยไหม?
พูดตรงๆก็นิดหน่อยข้ารีบเดินทางมาจากเก้าขุนเขาโดยไม่ได้หลับนอนแม้แต่น้อย!
น่าเศร้าข้าไม่มีห้องพักให้เจ้า…
นี่เป็นสถานที่ที่ดี!มีนกและดอกไม้ ที่สำคัญมันไม่ร้อน! ฟาง เจิ้งจือ ยืดแขนพร้อมหาวออกมา เขานอนพิงอยู่กับหินริมทะเลสาบ
ปิงหยาง นอนอยู่ข้างๆพร้อมกับกอดแขนข้างหนึ่งของเขาแน่น
ด้านนอกหอคอยหลิงหยุนไม่ได้รับการป้องกันอย่างแน่นหน้าเท่าใดนักไม่แปลกที่เจ้าจะเข้ามาได้ แต่ในหอคอยหลิงหยุนนั้นเป็นอีกเรื่องเลย ทุกๆเช้าจะมีคนมาเอาน้ำแข็งจากทะเลสาบนี้ เป็นไปได้ว่า… ปิง หยาง หยุดพูด
คังเยว่จะมาไหม? ฟาง เจิ้งจือ ถามออกมา
นางไม่ได้มาบ่อยมาก ปิง หยาง ส่ายหัว
ดูเหมือนว่าข้าจะต้องเข้าไปในหอคอยหลิงหยุน ฟาง เจิ้งจือ พูดพร้อมพยักหน้า
เจ้าต้องการเข้าไปข้างใน? ปิง หยาง พูดด้วยความแปลกใจ ก่อนที่นางจะรีบอธิบายออกมาทันที ถ้าเจ้าอยากเข้าไปข้างใน เจ้าควรเข้าไปตอนค่ำ มันจะง่ายกว่า แต่ก็ถือว่าอันตรายอยู่ดี เจ้าต้องเตรียมการให้ดี!
ข้าต้องการเข้าไปอย่างถูกต้อง
เข้าไปอย่างถูกต้อง?
อืมเจ้าคิดอย่างไร?
เป็นไปไม่ได้! สีหน้าของ ปิง หยาง เปลี่ยนไป จากนั้นนางก็กัดปากและพูดออกมา หอคอยหลิงหยุนไม่เหมือนสำนักอื่น มันดีกว่าที่พวกเราจะเข้าไปตอนกลางคืน พวกเราสามารถร่วมมือกันได้ คังเยว่ไม่มีทางต่อต้านตอนที่เราลักพาตัวนางได้แน่ จากนั้นพวกเราก็รีบหนีและเอานางไปทรมาร… ปิงหยาง! สีหน้าของ ฟาง เจิ้งจือ จริงจังขึ้นมาทันที
หือ?เจ้า…อยากจะฆ่านางงั้นหรือ? ปิง หยาง ผงะไปเล็กน้อยกับท่าทีของ ฟาง เจิ้งจือ
คังเยว่เป็นคนสำคัญของที่นี่ไหม? ฟางเจิ้งจือ ถามขึ้นมา
… ปิง หยาง เงียบ จากนั้นนางก็เริ่มหายใจถี่ขึ้น
เจ้าไม่อยากเจอแม่ของเจ้างั้นหรือ? ฟางเจิ้งจือ ถามอีกครั้ง
… ปิง หยาง ยังคงนิ่งเงียบ ความเจ็บปวดแสดงให้เห็นในตาของนาง
เจ้าไม่อยากรู้หรือว่าทำไมแม่ถึงทิ้งเจ้า?ทำไมนางถึงไปจากอาณาจักรเซี่ย? เจ้าไม่อยากรู้เรื่องเหล่านี้งั้นหรือ? ฟาง เจิ้งจือ ยังคงถามต่อไป
ข้า…
ปิงหยาง ที่ข้ารู้จักไม่ได้เป็นแบบนี้ ครึ่งปีที่แล้ว เจ้าจำสิ่งที่เจ้าพูดไม่ได้งั้นหรือ? ข้า…ข้าต้องการข้าอยากเจอท่านแม่ อย่างไรก็ตาม…มันก็ผ่านมาครึ่งปีแล้ว ข้าอยู่ที่นี่ตลอด แต่นางไม่เคยปรากฎตัวให้ข้าเห็นเลย ข้าคิดว่าข้าไม่ต้องการเจอนางอีกแล้ว แต่ข้า…
ดังนั้นเราต้องขึ้นไปบนหอคอยหลิงหยุนใช่ไหม? ฟาง เจิ้งจือ พูดอย่างจริงจัง
แต่…หอคอยหลิงหยุนมีการป้องกันแน่นหนามากข้ากลัว … ปิง หยาง พูด มือของนางสั่นเทา
เจ้ากลัวอะไร?
ข้ากลัวว่าถ้าเราขึ้นไปแล้วจะไม่สามารถกลับลงมาได้ข้าอาจจะไม่ได้เจอเจ้าอีก ข้า…ข้ารอมาครึ่งปีเพื่อเจอเจ้า ตอนนี้เจ้าก็อยู่ตรงนี้แล้ว ตราบใดที่เจ้าอยู่กับข้า ตอนที่พวกเราแข็งแกร่งพอแล้ว ค่อยมาที่นี่ใหม่…
……………………………………..