Gate of God - ตอนที่ 924 เซียนกับพระเจ้า

　　 ห้าคน?ในหนึ่งชั่วโมง? ปีศาจที่แข็งแกร่งมองไปยังฟางเจิ้งจือจากนั้นก็มองไปยังสี่คนที่เหลือ นิ้วของเขาเคลื่อนไหวพร้อมนับในใจ หนึ่ง สอง สาม… และหันมองหยุนชิงวู  เจ้ายืนมาหนึ่งชั่วโมงแล้วหรือ? 

　　 ใช่ หยุนชิงวูหยักหน้าอีกครั้ง

　　 ฮึ่ม…ยอดเยี่ยม! เจ้ายังไม่ต้องคุกเข่าให้ข้า อย่างน้อยก็อีกหนึ่งชั่วโมง  ปีศาจที่แข็งแกร่งพยักหน้าเช่นกันและไม่คิดสงสัยในคำพูดของหยุนชิงวู

　　 เจ้าจะทนได้ถึงชั่วโมงหรือ? หยุนชิงวูถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

　　อย่างไรก็ตามท่าทีของคนอื่นๆรวมไปถึงมู่ฉิงเฟิงและโม่ฉานฉือได้เปลี่ยนเป็นความน่าเกลียดเมื่อได้ยินสิ่งที่นางพูด

　　’เจ้าจะทนได้ถึงชั่วโมงไหม?’

　　นี่เป็นประโยคที่เรียบง่ายแต่เมื่อหยุนชิงวูพูดในสถานการณ์เช่นนี้มันอดทำให้พวกเขาหงุดหงิดไม่ได้

　　หยุนชิงวูผู้ที่แทบจะไม่มีความสามารถอะไรเลยกลับไม่แสดงความด้อยของตนออกมาต่อเทพปีศาจเห็น เพียงแค่สองสามประโยคกลับเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามแม้แต่น้อย

　　ด้วยพรสวรรค์ขนาดนี้ไม่แปลกใจเลยที่นางคือผู้นำของทั้งสองเผ่าพันธุ์

　　 ฮ่าฮ่าฮ่า… หลังจากนั้นไม่นานเทพปีศาจก็เริ่มหัวเราะอีกครั้ง กลิ่นอายที่เยือนเย็นยังคงอยู่บนใบหน้าของเขา ในขณะเดียวกัน เขาค่อยๆยกมือขึ้นแสงที่เปล่งประกายส่องสว่างขึ้นในมือ จากนั้นกริชสีดำสนิทก็ปรากกฎขึ้นในมือของเขา

　　แต่กริชนี้แตกต่างไปจากกริชทั่วไป เพราะรูปร่างคล้ายทรงกระดูก

　　สีของกริชดำสนิททั้งด้ามไม่สามารถแยกได้ว่าส่วนไหนคือด้ามและส่วนไหนคือปลายกริช　　เทพปีศาจไม่ได้ตอบคำถามของหยุนชิงวู

　　ไม่ใช่เพราะเขาไม่มั่นใจแต่เพราะรู้ว่าตัวเขาจะมีเสน่ห์มากกว่าถ้าสุขุมเยือกเย็นเข้าไว้ ในฐานะเทพปีศาจเขาจะไร้เสน่ห์ดึงดูดได้อย่างไร?

　　 หนีเฒ่าโม่ มู่งฉิงเฟิงตะโกนเมื่อเห็นฉากตรงหน้า

　　 หนี?ข้าก็อยากทำแบบนั้น แต่ไม่รู้ว่าพวกเราจะมีโอกาสไหม? โม่ฉานฉือหัวเราะอย่างขมขื่น มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหนีรอดจากเทพปีศาจที่แข็งแกร่ง ไป่ฉือและเหล่าราชาอสูรจำนวนมากในสนามรบ

　　 ผู้นำศาลาผู้นำโม่ ผู้นำเฉียน พวกท่านไปหนีก่อน ข้าจะระวังตัว! เสียงของหยานหยิงดังขึ้นพร้อมกับแสงที่ส่องสว่างทั่วร่าง

　　ไม่ลังเลและไม่พูดมากนี่คือนิสัยของหยานหยิง เขาเป็นคนที่ไม่พูดอะไรมากมาย แต่ในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้เขาไม่เคยถอยหนี

　　มือของหยานหยิงเริ่มเคลื่อนไหวแสงยังคงส่องสว่างด้วยประสบการณ์ต่อสู้ที่มากมาย แม้เขาตั้งใจจะสกัดเทพปีศาจ แต่เขาก็ไม่โง่พอที่จะเข้าใกล้เกินไป

　　หากยังไม่เข้าใจคู่ต่อสู้มากพอการรักษาระยะห่างไว้จะปลอดภัยกว่า

　　ในขณะที่มือของหยานหยิงผสานกันอยู่บริเวณหน้าอกพลังอันแปลกประหลาดพุ่งไปหาเทพปีศาจ จากนั้นกลุ่มพลังที่มีรูปร่างเหมือนฝ่ามือทั้งสองข้างได้ปรากฎขึ้นรอบตัวเทพปีศาจ

　　เทพปีศาจเผยยิ้มออกมา

　　มันเป็นรอยยิ้มที่เยือกเย็นและแปลกประหลาดทำให้ผู้คนที่เห็นรู้สึกว่าได้เห็นเรื่องตลกที่สุดในโลก

　　แน่นอนว่าเขาไม่ได้เคลื่อนไหว

　　แม้ฝ่ามือทั้งสองข้างจะพุ่งเข้ามาใกล้หูของเขาจนผมปลิวเขาก็ไม่คิดที่จะเคลื่อนไหว

　　อย่างไรก็ตามไม่นานฝ่ามือทั้งสองก็หายไปแทบจะในทันทีราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

　　 ระดับพลังของคนธรรมดา? เทพปีศาจเอ่ยเบาๆ พร้อมกับยกมือซ้ายขึ้นและส่งพลังบางอย่างเข้าไปในชุดเกราะของตัวเอง แสงกระจายไปทั่วชุดเกราะของเขา

　　มันเป็นฉากที่แปลกมาก

　　อย่างไรก็ตามสำหรับโม่ฉานฉือและโม่ฉิงเฟิงพวกเขาไม่เข้าใจว่าเทพปีศาจใช้พลังอะไรเพื่อยับยั้งพลังฝ่ามือของหยานหยิง

　　ดูดกลืน?

　　ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่เขาพูดมันหมายความว่าอะไร?

　　ระดับพลังของคนธรรมดา?

　　หมายถึงระดับพลังของหยานหยิงหรือเปล่า?

　　ปีศาจอาวุโสต่างหันมองกันด้วยความตื่นเต้นแม้จะเห็นได้ชัดว่าเทพปีศาจทรงพลังมากแค่ไหน พวกเขาก็อดสงสัยไม่ได้กับความหมายที่เขาพูด　　เทพปีศาจปิง…หยานหยิงมีพลังอยู่ในระดับเซียนขั้นสูงสุด ในที่สุดปีศาจอาวุโสตนหนึ่งก็พูดขึ้นอย่างระมัดระวัง

　　 เซียนขั้นสูงสุด? เทพปีศาจมองด้วยความประหลาดใจเขามองไปที่หยานหยิงตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะพูดด้วยความเหยียดหยาม  มนุษย์ธรรมดาถูกเรียกว่าเซียน? งั้นข้าไม่สมควรถูกเรียกในนามของพระเจ้าเลยหรือ? 

　　 พระเจ้า?! เมื่อได้ยินเช่นนั้นท่าทีของทุกคนก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

　　ตั้งแต่สมัยโบราณผู้ที่ถูกเรียกว่าพระเจ้าได้รับการยกย่องและสรรเสริญจากผู้คน เป็นคนที่สามารถเคลื่อนย้ายภูเขาและเติมเต็มผืนทะเล

　　เทพปีศาจตรงหน้าสมควรได้รับนามนั้นหรือไม่?

　　ไม่ว่าจะหยิ่งผยองแค่ไหนแต่สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าพลังของเทพปีศาจยิ่งใหญ่กว่าหยานหยิงมาก　　 พระเจ้า? ไป่ฉือหันมองเทพปีศาจที่แข็งแกร่งท่าทีของนางสงบลงมาก

　　นั่นไม่ใช่เพราะนางอยู่ฝ่ายเดียวกับเทพปีศาจแต่เพราะนางเข้าใจคำว่าพระเจ้าในสมับโบราณมากขึ้น

　　 ฮึ่มม…จากนี้ไปข้าควรจะถูกเรียกว่าพระเจ้า! เทพปีศาจไม่ได้สนใจท่าทีที่เปลี่ยนไปของทุกคนแม้แต่น้อยและหันมองหยานหยิง  เจ้ารู้ถึงความแตกต่างของ ‘พระเจ้า’ กับ ‘เซียน’ หรือไม่? 

　　 หยุดพูดไร้สาระ! หยานหยิงกำมือแน่นก่อนที่แสงจะส่องสว่างออกมาทั่วร่าง

　　เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการต่อสู้กับไป่ฉือหยานหยิงเกินขีดจำกัดตัวเองไปมากแล้ว

　　เขาผสานมืออีกครั้งฝ่ามือทั้งสองปรากฎขึ้นกลิ่นอายที่ทำให้อากาศเคลื่อนไหว

　　 ดูเหมือนจะไม่รู้ เทพปีศาจเผยยิ้มเมื่อเห็นฉากตรงหน้า　　ในขณะเดียวกันเขาก็ขยับมือขวาเล็กน้อย

　　ไม่มีกลิ่นอายหรือแรงกดดันมากเกินไปเขายกมือขึ้นราวกับโบกมือให้หยานหยิง

　　อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

　　ในทันทีที่เทพปีศาจยกมือขึ้นกริชดำก็หายไปในอากาศ

　　มันเกิดขึ้นอย่างฉับพลันและไม่สามารถคาดเดาได้

　　อย่างไรก็ตามฟางเจิ้งจือที่ยืนนิ่งก็เบิกตากว้าง

　　ในฐานะผู้ที่อยู่ในระดับจุติเขาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของอากาศ ยิ่งไปกว่านั้นมันเกิดขึ้นไม่ไกลจากเทพปีศาจ

　　 ความเร็ว?ไม่… มันไม่ใช่ความเร็ว! ฟางเจิ้งจือไม่รู้เหตุผลที่กริชดำถึงหายไปเพราะมันเร็วมาก

　　จากนั้นไม่นานกริชดำก็ปรากฎขึ้นไม่ไกลจากหยานหยิงมันห่างจากเขาไม่ถึงเจ็ดก้าว　　สีที่ดำสนิทราวกับน้ำหมึก!

　　จากนั้นก็หายไปในเวลาไม่กี่วินาที!

　　ฟุ่บ!ในตอนที่กริชดำหายไปมันเกิดเสียงเล็กน้อย จากนั้นก็ปรากฎขึ้นอีกในมือของเทพปีศาจ

　　บนกริชนั้นมีรอยสีแดงที่เห็นได้ชัดเลือดสีแดงค่อยๆไหลลงสู่ต้นไม้เทพเจ้า

　　ด้วยความรวดเร็วรอยสีแดงหายไปกริชกลับเป็นสีดำสนิทอีกครั้ง

　　ฉากที่แปลกประหลาดเกิดขึ้นเร็วมากมู่ฉิงเฟิงและโม่ฉานฉือที่มองจากด้านล่างต่างรู้สึกว่าพวกเขาถูกห้อมล้อมด้วยกลิ่นอายลึกลับ

　　พวกเขาไม่ได้ประหลาดใจกับฉาดที่เลือดหยดลงบนต้นไม้เทพเจ้าแต่เป็นเพราะพวกเขารู้ว่าเลือดนั้นเป็นของใคร

　　 หยานหยิง! 

　　 ผู้อาวุโส! 

　　เกือบทันทีที่ความสนใจของผู้คนมุ่งไปหาหยานหยิงและเบิกตากว้าง

　　หยานหยิงก็มองดูตัวเองเช่นกัน

　　เขาก้มศีรษะลงมองรูเล็กๆบนหน้าอกที่มีเลือดไหลออกมา

　　มันเป็นการโจมตีที่เร็วมาก

　　เร็วมากเสียจนหยานหยิงไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อยเขาเพียงตระหนักถึงรูบนหน้าอกเมื่อเห็นกริชดำปรากฎขึ้นในมือของเทพปีศาจอีกครั้ง

　　 นี่คือ…พระเจ้า? สีหน้าของหยานหยิงเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เขาไม่เห็นการเคลื่อนที่ของกริชแม้แต่น้อย

　　ที่สำคัญไปกว่านั้นทั่วร่างกายมีโล่แสงคอยปกป้อง นั่นคือวิชาป้องกันที่แข็งแกร่งที่สุดของผู้ที่อยู่ในระดับเซียน

　　แต่ทว่า…

　　ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีความหมายต่อหน้าเทพปีศาจ

　　เขาไม่ได้ใช้วิชาหรือค่ายกลที่น่าตื่นตาเขาเพียงยกมือขึ้นและวางลงเท่านั้น

　　 ดูเหมือนว่าไม่ใช่แค่ไม่รู้ถึงความแตกต่างระหว่าง ‘พระเจ้า’ กับ ‘เซียน’ แต่ยังไม่รู้ด้วยว่าการต่อสู้ที่แท้จริงนั้นหมายความว่าอย่างไร หลังจากเทพปีศาจวางมือลง ก็หันมองไปยังประตูสีเขียวและประตูสีดำ ทีเปิดออกอย่างสมบูรณ์  มีแต่อสูรและปีศาจที่มีประสบการณ์ต่อสู้อย่างแท้จริงเท่านั้นที่จะเข้าใจว่าไม่จำเป็นต้องใช่วิชาที่ยิ่งใหญ่ เพียงแค่ด้วยวิธีธรรมดาๆเท่านั้น 

　　 เพียงแค่… 

　　 ฆ่า…งั้นเหรอ? 

　　ท่าทีของทุกคนกลายเป็นซีดขาวในที่สุดพวกเขาก็รู้ว่าปีศาจแบบไหนที่ออกมาจากประตูพระเจ้า!

　　 ผู้อาวุโสหยาง! 

　　 เฒ่าหยางเจ้าจะตายไม่ได้! 

　　ในฐานะผู้ที่มีพลังในระดับเซียนขั้นสูงสุดเขาควรจะอยู่บนจุดสูงสุดของโลกและมีความสามารถป้องกันตัวเองได้แม้จะต้องเผชิญกับจักรพรรดินีอสูร

　　แต่ตอนนี้..

　　มู่ฉิงเฟิงและโม่ฉานฉือตระหนักว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเทพปีศาจพวกเขาจะสูญเสียพลังป้องกันไปโดยสมบูรณ์

　　สถานการณ์เข้าขั้นวิกฤต

　　เขามีพลังมากเกินไป!

　　เมื่อต้องเผชิญกับจักรพรรดินีอสูรไป่ฉือพวกเขาต้องใช้ห้าคนเข้าต่อสู้

　　แต่ตอนนี้พลังใจได้หายไปอย่างสมบูรณ์เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเทพปีศาจ

　　พลังของเทพปีศาจ…

　　ไม่ใช่พลังธรรมดาความจริงแล้วมันเป็นพลังที่อันตรายเกินไป จิตสังหารที่แข็งแกร่งทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ท่ามกลางสนามรบสมัยโบราณและทำให้พวกเขาเสียพลังใจในการต่อสู้!

　　และนั่นคือความแตกต่างระหว่าง’เซียน’กับ ‘พระเจ้า’

　　……………………………………..