Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1659
ตอนที่ 1659 ยืมใช้ (2)
“จวิน……จวินอู๋……”ผู้เยาว์คนหนึ่งจำคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาได้ทันที!
ผู้เยาว์ตัวเล็กที่กำลังปลอบโยนม้าอยู่นั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นจวินอู๋ที่เข้าฝึกในสำนักธาราเมฆเหมือนพวกเขานั่นเอง!
ผู้เยาว์หลายคนที่นั่นบังเอิญเป็นศิษย์ที่เพิ่งถูกปล่อยตัวจากสำนักธาราเมฆและอยู่ในวิหารเงาจันทรามาได้ไม่นานนักดังนั้นพวกเขาย่อมจำจวินอู๋ผู้มี “ชื่อเสียงโด่งดัง” ได้!
“จวินอู๋……ทำไมเจ้าอยู่ที่นี่?”ผู้เยาว์พวกนั้นตกตะลึงที่จู่ๆก็เจอกับจวินอู๋เสีย สายตาของพวกเขามองไปรอบๆอย่างร้อนรนเพื่อดูว่ามีคนอื่นแอบซุ่มอยู่อีกหรือไม่ แต่เมื่อดูรอบตัวแล้ว พวกเขาก็ไม่พบใครอีก
ทำให้ผู้เยาว์พวกนั้นรู้สึกโล่งอกขึ้นมา
พวกเขาย่อมรู้ดีอยู่แล้วว่าจวินอู๋ได้เข้าสำนักธาราเมฆเพราะอะไรพวกเขารู้ว่าจวินอู๋มีพลังวิญญาณธรรมดาๆทั่วไปเท่านั้น ดังนั้นจวินอู๋สู้พวกเขาไม่ได้อยู่แล้ว แต่พวกเขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมจวินอู๋ถึงปรากฏตัวที่นี่ และเพื่อนของพวกเขาตายได้ยังไง?
ทุกคนไม่คิดว่าพลังอันน้อยนิดของจวินอู๋จะสามารถฆ่าเพื่อนของพวกเขาได้
จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นช้าๆและมองไปที่ผู้เยาว์พวกนั้นสายตาของนางสงบนิ่งและเยือกเย็นราวกับทะเลสาบน้ำแข็ง
“เขาตายได้ยังไง?”ผู้เยาว์คนหนึ่งขมวดคิ้วถามจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียเหลือบมองร่างที่อยู่บนพื้นแต่ไม่พูดอะไร
“ข้าถามเจ้าอยู่นะ!”ผู้เยาว์คนนั้นเริ่มหงุดหงิดเมื่อไม่ได้รับคำตอบ แต่เขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม ใครจะรู้ว่ามีกับดักอื่นๆอยู่อีกหรือไม่?
“ข้าว่าเจ้าหมอนี่มันผิดปกติเราไปกันก่อนเถอะ” ผู้เยาว์ที่ค่อนข้างขี้ขลาดพูดขึ้นอย่างกระสับกระส่าย
ถ้ามีเพียงจวินอู๋อยู่ที่นี่คนเดียวพวกเขาย่อมไม่กลัวอยู่แล้ว แต่พวกเขาไม่คิดว่าจวินอู๋มีความสามารถที่จะฆ่าเพื่อนของพวกเขาได้
จวินอู๋เป็นคนของวิหารหยกวิญญาณด้วยความที่วิหารหยกวิญญาณถูกสิบสองวิหารกดขี่ข่มเหงอยู่หลายปี ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะทำอะไรบ้าง? เป็นไปได้ว่าคนของวิหารหยกวิญญาณซ่อนตัวอยู่ในที่ที่พวกเขามองไม่เห็น รอคอยโอกาสเหมาะที่จะเข้าโจมตี
ผู้เยาว์เหล่านั้นรู้สึกหนาวเยือกอยู่ในใจและไม่กล้าอยู่ที่นั่นต่ออีกต่างลุกลี้ลุกลนจะปีนขึ้นรถม้าเพื่อเดินทางต่อไป
แต่ทันใดนั้นเองเสียงของจวินอู๋เสียก็ดังขึ้น
“เดี๋ยว”
พวกผู้เยาว์ตัวแข็งทื่อและพากันหันหน้าไปมองจวินอู๋เสียพวกเขามองไปรอบๆด้วยสายตาระแวงอย่างมาก กลัวว่าจะมีคนกระโดดออกมาลอบโจมตี
“ข้าบอกให้พวกเจ้าไปได้หรือไง?”เสียงเย็นชาของจวินอู๋เสียดังขึ้นกลางถนนกว้าง
“จวินอู๋!เจ้าหมายความว่ายังไง!?” ในใจของพวกผู้เยาว์เย็นวาบ พวกเขามองไปรอบๆอย่างประหม่า มีความรู้สึกว่าคนของวิหารหยกวิญญาณที่กำลังแอบซุ่มอยู่จะกระโจนออกมาเพื่อคร่าชีวิตพวกเขาได้ทุกเมื่อ
“จวินอู๋พวกเราไม่มีความแค้นต่อกัน ตอนอยู่ในสำนักธาราเมฆ พวกเราก็ไม่เคยหาเรื่องเจ้าเลย ทำไมเจ้าต้องทำเช่นนี้?”
ผู้เยาว์พวกนั้นล้วนมีสีหน้าน่าเกลียดใครจะรู้ว่าใครเป็นคนฆ่าเพื่อนของพวกเขา? แต่ตอนนั้นพวกเขารู้สึกได้แต่ความหวาดกลัว
“ลงมา”จวินอู๋เสียพูดอย่างเย็นชา
เหล่าผู้เยาว์รู้สึกอยากร้องไห้แต่พวกเขาไม่กล้าขัดขืนคำพูดของจวินอู๋เสีย ทำได้เพียงปีนลงมาจากรถม้าอย่างเชื่อฟัง แต่ไม่กล้าอยู่ห่างจากรถม้า พวกเขาเอาหลังแนบติดกับด้านข้างรถม้ากันทีละคน
“จวินอู๋ อย่างน้อยที่สุดพวกเราก็เข้าฝึกในสำนักธาราเมฆพร้อมกันนะ เจ้าจะ……จะเห็นแก่ความเป็นศิษย์ร่วมสำนัก ปล่อยพวกเราไปได้หรือไม่?” ผู้เยาว์คนหนึ่งอ้อนวอนขอความเมตตา ขาทั้งสองข้างสั่นระริก