Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1660
ตอนที่ 1660 ยืมใช้ (3)
จวินอู๋เสียมองกลุ่มผู้เยาว์ที่เกือบจะร้องไห้อยู่รอมร่อด้วยสายตาเย็นชาแล้วโยนขวดยาไปตรงเท้าของพวกเขา
“คนละหนึ่งเม็ด”
เหล่าผู้เยาว์ร้องคร่ำครวญอย่างน่าเวทนา
วิหารเงาจันทราตั้งใจจะไม่ไว้หน้าวิหารจิงหงเลยแม้แต่น้อยดังนั้นพวกเขาจึงส่งกลุ่มผู้เยาว์ที่พลังไม่ได้แข็งแกร่งอะไรนักและเพิ่งเข้าวิหารมาเมื่อเร็วๆนี้ไป ทุกคนเป็นเพียงวัยรุ่นและกำลังหวาดกลัวอย่างหนักจากฉากนองเลือดตรงหน้า พวกเขาจะสามารถตั้งสติคิดได้อย่างไร? เมื่อเห็นขวดยากลิ้งอยู่ที่เท้า พวกเขาก็คิดว่ามันเป็นยาพิษทันที จึงพากันร้องคร่ำครวญถึงสวรรค์ คิดว่าตัวเองต้องตายแน่แล้วคราวนี้
จวินอู๋เสียรู้สึกปวดหัวจากเสียงดังนั้นจึงขมวดคิ้วทันที
ทันใดนั้นเงาดำสองร่างก็กระโจนออกจากเงามืดและจัดการพวกผู้เยาว์ที่หมอบอยู่กับพื้นพลางร้องคร่ำครวญเสียงดังให้สลบทีละคน
เสียงโหวกเหวกโวยวายเงียบลงทันที
“ให้พวกเขากลืนยา”จวินอู๋เสียพูด
เย่ฉาและเย่กูหยิบขวดยาขึ้นมาและป้อนยาใส่ปากผู้เยาว์คนละหนึ่งเม็ดทันที
นี่ไม่ใช่ยาพิษแต่เป็นสิ่งที่จวินอู๋เสียปรุงขึ้นซึ่งจะทำให้ความทรงจำสับสนในช่วงเวลาสั้นๆ นางแค่ตั้งใจจะ “ยืม” รถม้าและของขวัญวันเกิดของวิหารเงาจันทรามาใช้เท่านั้น ไม่ได้อยากทำอะไรคนพวกนี้
แต่คนที่ลงมาจากรถม้าคนแรกนั้นทำสีหน้าดูถูกเหยียดหยามเมื่อเห็นจวินอู๋เสียเขาใช้คำพูดทิ่มแทงจวินอู๋เสียอย่างก้าวร้าว เย่กูจึงจัดการเชือดคอเขาทันทีโดยไม่รอให้จวินอู๋เสียพูดอะไรสักคำ
สุดท้ายมันก็ทำให้พวกผู้เยาว์ที่ลงมาทีหลังกลัวจนขี้ขึ้นสมอง
หลังจากที่จัดการผู้เยาว์พวกนั้นเรียบร้อยแล้วก็โยนพวกเขาไว้ในพุ่มไม้ข้างทาง จวินอู๋เสียที่ยืนอยู่หน้ารถม้าจ้องมองไปยังประตูที่ปิดสนิท
“เจ้าจะออกมาเองหรือจะให้ข้าลากตัวเจ้าออกมา?” เสียงของจวินอู๋เสียเย็นชาเล็กน้อย นางสัมผัสได้ว่ามีคนอยู่ในรถม้าอีกหนึ่งคน
ครู่ต่อมาเด็กหนุ่มหน้าขาวคนหนึ่งก็เดินออกมาจากรถม้าอย่างช้าๆ เขามีดวงตาที่ต่างจากคนปกติเล็กน้อย มันเป็นสีอำพันที่อ่อนมากและดูมีเสน่ห์มาก แต่ในดวงตากระจ่างใสคู่นั้นกลับไม่มีชีวิตชีวาเลย
สายตาของเด็กหนุ่มกวาดมองแอ่งเลือดบนพื้นอย่างเฉยเมยก่อนจะไปหยุดอยู่ที่จวินอู๋เสีย
“เจ้าอยากฆ่าคนจากวิหารเงาจันทรางั้นหรือ?”เด็กหนุ่มเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงสงสัย
จวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้มาจากสำนักธาราเมฆ ลมปราณของเขาแปลกประหลาดมาก ดูเหมือนอ่อนแอแต่แท้จริงแล้วแข็งแกร่งมาก ลมปราณที่สับสนเช่นนั้นทำให้จวินอู๋เสียรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่สามารถระบุได้ว่าแปลกที่ตรงไหน
“งั้นเจ้าจะฆ่าข้าได้ไหม?”
“………..”จวินอู๋เสียเบิกตากว้างเล็กน้อย นางจ้องมองเด็กหนุ่มที่เอ่ยคำพูดน่าตกใจออกมา
[เขาบอกว่า……ให้ฆ่าเขางั้นหรือ?]
จวินอู๋เสียเคยเห็นคนบ้ามาไม่น้อยแต่ไม่เคยเห็นคนบ้าแบบนี้ คนที่ไม่ขัดขืนหรือดิ้นรน แต่กลับร้องขอความตาย
“ถ้าเจ้าเป็นศัตรูของวิหารเงาจันทราก็ฆ่าข้าซะถ้าเจ้าไม่ฆ่าข้า วันหน้าข้าจะต้องตามฆ่าเจ้าอย่างแน่นอน” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงสงบไม่รีบร้อนราวกับกำลังพูดถึงสิ่งที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลย
พอสิ้นเสียงของเด็กหนุ่มร่างเย่กูก็ปรากฏตัวที่ด้านหลังของเด็กหนุ่มอย่างเงียบเชียบ มีดสั้นในมือของเขากดลงที่ท้ายทอยของเด็กหนุ่ม
เด็กหนุ่มรู้สึกถึงความเย็นเยียบที่หลังคอของเขาเขาหลับตาลงอย่างสงบราวกับกำลังรอคอยความตาย
[เขาจะไม่ขัดขืนจริงๆหรือ?]
จวินอู๋เสียหรี่ตาลงเล็กน้อยขณะมองดูเด็กหนุ่มความรู้สึกแปลกๆผุดขึ้นในใจ ทันใดนั้นก็เกิดความคาดเดาบางอย่างขึ้นมา