Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 2249 สู้ให้ถึงที่สุด (16)

　　เมื่อนึกถึงตอนที่พวกเขาพบกันครั้งแรก นางก็เป็นเช่นนี้ อยู่ในสภาพย่ำแย่และอ่อนแอ ราวกับลมฝนเพียงเล็กน้อยก็ทำให้นางล้มหายตายจากได้ ในเวลานั้นเขาไม่เคยคิดเลยว่าเด็กสาวที่ใกล้ตายคนนี้จะเป็นคนที่โชคชะตาผูกพันกับเขา

　　ความเฉยเมยของนาง ความไร้เดียงสาของนาง รอยยิ้มของนาง ความเข้มแข็งของนาง ทั้งหมดนี้แวบเข้ามาในหัวของนาง ทุกๆภาพช่างสวยงาม เขาไม่สามารถลืมช่วงเวลาเหล่านั้นได้แม้แต่วินาทีเดียว

　　เขาได้เห็นการพัฒนาของนางด้วยตัวเอง จากคนที่เฉยเมยไร้หัวใจกลายเป็นคนที่ค่อยๆรู้จักความรักความโกรธและอารมณ์ต่างๆ จากที่ตึงเครียดกันในตอนแรก กลายเป็นอ้อมกอดอันอบอุ่นในภายหลัง

　　เขาจำอุณหภูมิร่างกายของนางได้

　　จำกลิ่นของนางได้　　จำสัมผัสเรียบลื่นของเส้นผมนางได้

　　จำจูบที่เขินอายแต่อ่อนโยนของนางได้

　　จำความสุขและความพอใจขณะที่มีนางอยู่ในอ้อมกอดได้

　　ดวงตาของจวินอู๋เหยากำลังยิ้ม ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อย

　　 ได้พบเจ้า ช่างดีจริงๆ 

　　เสียงเคร้งดังก้อง เขาเอาโซ่ตรึงวิญญาณที่เคยล่ามเขาไว้นับพันปีล่ามข้อมือของตัวเองอีกครั้ง

　　ครั้งนี้เขาเป็นคนเอาโซ่ล่ามด้วยตัวเอง

　　จวินอู๋เสียยืนนิ่งอยู่กับที่ เลือดหยดจากชุดของนางลงบนพื้น นางมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง แม้ว่าเขาจะอยู่ใกล้มาก แต่ก็ดูเหมือนห่างไกล

　　เขาอยู่ใกล้แค่นี้เอง

　　ทันใดนั้น ร่างของจวินอู๋เสียก็พุ่งเข้าใส่ลั่วชิงเฉิง　　ลั่วชิงเฉิงถูกกระตุ้นด้วยคำพูดของจวินอู๋เหยามานานแล้ว นางใกล้จะบ้าเต็มที เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันของจวินอู๋เสีย นางก็อดประหลาดใจไม่ได้

　　บาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น จวินอู๋เสียยังเคลื่อนไหวได้อย่างไร!

　　 รนหาที่ตาย!  ลั่วชิงเฉิงยิ้มเยาะ แล้วโจมตีอย่างรุนแรงเข้าใส่จวินอู๋เสียที่พุ่งเข้ามา

　　แต่ในตอนที่ลั่วชิงเฉิงโจมตีออกไปนั่นเอง จวินอู๋เหยาก็ปรากฏตัวขึ้นและกอดจวินอู๋เสียเอาไว้ ใช้หลังของตัวเองป้องกันการโจมตีของลั่วชิงเฉิง

　　เมื่อถูกล่ามด้วยโซ่ตรึงวิญญาณ เขาจึงไม่มีแม้แต่ความสามารถที่จะป้องกันได้ด้วยซ้ำ

　　จวินอู๋เสียที่ถูกปกป้องอยู่ในอ้อมแขนของจวินอู๋เหยาอ้าปากค้าง แม้ว่าเขาจะกอดนางแน่นมาก แต่มันก็อ่อนโยนมากเช่นกัน เลือดสดๆไหลลงมาตามคางของเขาและหยดลงบนหน้าผากของนาง มันอุ่นจนร้อนไปถึงหัวใจของนาง　　จวินอู๋เสียมองเขาด้วยความตกใจ มือสองข้างยันหน้าอกของจวินอู๋เหยาไว้ ในสมองว่างเปล่าไปหมด

　　 อย่าหุนหันพลันแล่น เป็นเด็กดีนะ  เสียงของจวินอู๋เหยาดังขึ้นที่ข้างหูจวินอู๋เสีย ทั้งอ่อนโยนและเอาใจ

　　เสี่ยวเสียเอ๋อร์ของเขายังไม่โตเลย นางต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปจนกว่าจะสิ้นอายุขัย

　　 อย่าไป……  จวินอู๋เสียจับเสื้อของจวินอู๋เหยาเอาไว้แน่น

　　จวินอู๋เหยาไม่พูด แค่ลูบผมของนางอย่างอ่อนโยน ในแววตาของเขากำลังข่มกลั้นความอาลัยอาวรณ์อย่างรุนแรง

　　 เย่เจว๋ ถ้าเจ้าไม่ตามข้ามาเดี๋ยวนี้ ข้าก็ไม่แน่ใจว่าข้าจะทำตามสัญญาได้รึเปล่า  ลั่วชิงเฉิงทนต่อไปไม่ไหวแล้ว นางพูดออกมาด้วยความโกรธ

　　ถ้าไม่ใช่เพราะคำขู่ของจวินอู๋เหยา นางฆ่าจวินอู๋เสียแน่! 　　จวินอู๋เหยายกมือขึ้นและค่อยๆแกะนิ้วของจวินอู๋เสียออกจากเสื้อของเขา

　　นี่เป็นวิธีเดียวที่เขาจะปกป้องเสี่ยวเสียเอ๋อร์ไว้ได้

　　 รอข้านะ  จวินอู๋เสียพูดด้วยเสียงมุ่งมั่น

　　 ได้ 

　　 ข้าจะไปช่วยท่านแน่ 

　　 อืม ข้าจะรอเจ้า 

　　จวินอู๋เสียปล่อยมือ แต่นางสั่นไปทั้งตัว ไม่รู้ว่านางต้องใช้พลังใจมากแค่ไหนในการข่มกลั้นความปรารถนาที่จะจับเขาไว้ให้แน่น

　　ลั่วชิงเฉิงสั่งให้คนพาจวินอู๋เหยาออกไปทันที นางมองไปจวินอู๋เสียอย่างเย็นชา และเมื่อนางจากไป นางก็ส่งสัญญาณให้คนชุดดำที่อยู่ด้านข้าง

　　ฆ่าให้หมด!

　　เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่นางจะปล่อยให้จวินอู๋เสียมีชีวิตรอด!