Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1557-1558
ตอนที่ 1557 เล่นด้วยก็ได้ (3)
พวกศิษย์ใหม่ส่วนใหญ่ล้วนรู้ตัวตนของกู่ซินเยียนกันอยู่แล้วแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่วิหารมารโลหิต แต่พวกเขาก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามล่วงเกินกู่ซินเยียน ความแตกต่างระหว่าง “เด็กฝึก” กับลูกสาวของประมุขวิหาร ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถเทียบกันได้ ปกติเวลาพวกเขาเจอกู่ซินเยียน แม้ว่าจะไม่ได้ทำตัวเป็นสุนัขรับใช้อย่างพวกเด็กของวิหารมารโลหิต แต่อย่างน้อยก็ยังทักทายนางด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม บวกกับใบหน้าที่งดงามของกู่ซินเยียน ในบรรดาเด็กสาวที่เข้าใหม่ นางเป็นหนึ่งในคนที่งดงามที่สุด
สำหรับกู่ซินเยียนพวกศิษย์ใหม่ต่างรู้สึกอิจฉาและชื่นชมมากเท่านั้น
ตอนที่คนของวิหารมารโลหิตปกป้องจวินอู๋เสียกู่ซินเยียนก็ไม่เคยออกหน้าเลยสักครั้ง ทำให้ทุกคนยิ่งชื่นชมกู่ซินเยียนมากขึ้นเพราะคิดว่านางไม่ชอบจวินอู๋เหมือนพวกเขา แต่ตอนนี้……
จวินอู๋เสียพูดกับกู่ซินเยียนแค่สองประโยครวมทั้งหมดเจ็ดคำ กู่ซินเยียนก็ตามไปง่ายๆอย่างนั้นเนี่ยนะ?!
สถานการณ์นี้มันอะไรกัน?!
นั่นคือคุณหนูแห่งวิหารมารโลหิตเชียวนะ!
จวินอู๋พูดแค่สองประโยคบัดซบนั่นก็พานางไปได้แล้วงั้นหรือ?
ผู้เยาว์ทั้งหลายแทบจะลมปราณแตกซ่านบาดเจ็บภายในกันเลยทีเดียว
จวินอู๋เสียเดินออกจากหอพักอย่างรวดเร็วนางเดินไปยังจุดที่เงียบสงบในสำนักธาราเมฆ ยามตะวันตกดิน แสงอาทิตย์สาดส่องไปทั่วพื้นดิน ปกคลุมอาคารหอพักสีขาวที่ตั้งตระหง่านอยู่ในร่มเงาอันอบอุ่น ขณะที่ศิษย์หลายคนเพิ่งกลับมาหลังจากเสร็จสิ้นการฝึก
เมื่อสายตาของจวินอู๋เสียเห็นร่างสูงท่ามกลางกลุ่มผู้เยาว์นางก็ค่อยๆชะลอความเร็วลงขณะที่ยังคงเดินหน้าต่อไป
หลินเฮ่าอวี่เพิ่งกลับจากการฝึกเขาอยู่กับผู้เยาว์เลือดร้อนอีกหลายคน พวกเขามาจากสาขาหลักของวิหารมารโลหิตเช่นเดียวกับกู่ซินเยียน ปู่ของเขาเป็นผู้อาวุโสของวิหารมารโลหิต อาจกล่าวได้ว่าเขาเติบโตมาพร้อมกับกู่ซินเยียนตั้งแต่เด็กๆ การที่กู่ซินเยียนเป็นคุณหนูของวิหารมารโลหิตทำให้ผู้เยาว์คนอื่นๆกระตือรือร้นที่จะทำให้นางพอใจ และตัวตนของหลินเฮ่าอวี่ก็ทำให้ผู้เยาว์เหล่านั้นประจบประแจงเขาไม่หยุด
หลินเฮ่าอวี่มีรอยยิ้มเต็มใบหน้าขณะกำลังมีความสุขกับการประจบของคนอื่นแต่เมื่อเห็นจวินอู๋เสีย รอยยิ้มของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
เขารู้ดีว่าจวินอู๋เสียตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหนในช่วงนี้เนื่องจาก “การปกป้อง” จวินอู๋เสียของผู้เยาว์จากวิหารมารโลหิตที่ทำภายใต้คำสั่งของเขา เขาเข้าใจดีว่า “การปกป้อง” ทั้งหมดนั้นจะทำให้เกิดผลลัพธ์เช่นไรกับจวินอู๋เสีย
ชีวิตของจวินอู๋เสียต้องทนทุกข์ทรมานให้สาสม!
สิ่งที่ทำให้หลินเฮ่าอวี่พอใจยิ่งขึ้นก็คือนิสัยเย็นชาห่างเหินของจวินอู๋เสียผ่านมานานขนาดนี้ เด็กนั่นก็ยังไม่แสดงทีท่าอะไรเลย นั่นทำให้หลินเฮ่าอวี่มีเหตุผลมากขึ้นในการทรมานจวินอู๋เสีย โดยที่เขาไม่ต้องกังวลว่ากู่ซินเยียนจะตำหนิเขา
เมื่อเห็นสภาพของจวินอู๋เสียหลินเฮ่าอวี่ก็มีความสุขอย่างที่สุด
เป็นคนจากเผ่าจ้าววิญญาณเพียงคนเดียวแล้วยังไง?
ก็แค่ไอ้โง่ไม่มีสมองคนหนึ่งเขาใช้สมองแค่นิดเดียวก็เล่นงานมันถึงตายได้แล้ว!
แต่หลินเฮ่าอวี่ยิ้มได้ไม่นานเขาก็ยิ้มไม่ออกอีกต่อไป!
เพราะเขาเห็นกู่ซินเยียนเร่งฝีเท้าไล่ตามหลังจวินอู๋เสียดูเหมือนจวินอู๋เสียจะจงใจรอนาง เขายืนอยู่ที่นั่นครู่หนึ่งจนกู่ซินเยียนไล่ตามทัน ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันจนกระทั่งหายไปจากสายตาของเขา
ภายใต้ดวงอาทิตย์อัสดงที่งดงามภาพด้านหลังของเด็กหนุ่มและเด็กสาวเดินเคียงกัน เป็นเหมือนเหล็กร้อนๆที่นาบลงบนดวงตาของหลินเฮ่าอวี่
นั่นเป็นภาพที่เขาไม่อยากเห็นมากที่สุด!
“สมควรตาย”หลินเฮ่าอวี่สาปแช่งเสียงเบา
เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมจวินอู๋ที่ไม่สนใจกู่ซินเยียนเลยจนถึงเมื่อวาน จู่ๆวันนี้ก็มาเดินกับกู่ซินเยียน เขารู้ดีว่าตลอดการดำเนินตามแผนของเขา ความสัมพันธ์ระหว่างกู่ซินเยียนและจวินอู๋เสียไม่ได้คืบหน้าใดๆเลย
ตอนที่ 1558 ดาบนั้นคืนสนอง (1)
กู่ซินเยียนเดินตามจวินอู๋เสียไปอย่างไร้จุดหมายในสำนักธาราเมฆทั้งสองเดินไปสักพัก จวินอู๋เสียก็ไม่ได้เปิดปากพูดอะไรเลย ทำให้กู่ซินเยียนกระวนกระวายใจเล็กน้อย
ต้องบอกว่าการที่จวินอู๋เชิญนางออกมาแบบนี้ มันก็เกินความคาดหมายของนางแล้ว นางเห็นสถานการณ์ที่จวินอู๋ต้องเผชิญและรู้ว่าแผนของหลินเฮ่าอวี่ได้ผล แต่จวินอู๋ก็ไม่ได้แสดงความอ่อนแอออกมาเลยแม้แต่น้อย แม้แต่ตอนที่เขาโดนแกล้งทุกวัน จวินอู๋ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและไม่แยแสสิ่งใดเลย
ความเฉยเมยเย็นชาของจวินอู๋เสียทำให้กู่ซินเยียนผิดหวังอย่างมากนางยอมเงียบปล่อยให้หลินเฮ่าอวี่ก่อเรื่องวุ่นวายทั้งหมดนี้ จุดประสงค์ของนางก็คือการดึงจวินอู๋ให้มาเข้าร่วมกับวิหารมารโลหิต แต่นางก็ยังไม่เบรรลุผลอย่างที่คิดไว้
จนกระทั่งวันนี้……
กู่ซินเยียนมองด้านหลังอันเย็นชาของจวินอู๋เสียที่อาบแสงพระอาทิตย์ตกดินสีหน้าของนางค่อนข้างสับสน นางพยายามอย่างยิ่งที่จะคงรอยยิ้มสดใสเอาไว้
ในเรื่องหน้าตาจวินอู๋ก็แค่น่ามองเท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงว่าในวิหารมารโลหิตมีหนุ่มหล่ออยู่มากขนาดไหนเลย แค่ในสำนักธาราเมฆอย่างเดียว ก็มีเด็กหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาอยู่ไม่น้อย แต่ไม่รู้ทำไม กู่ซินเยียนจึงรู้สึกว่าจวินอู๋ที่อยู่ภายใต้แสงตะวันยามเย็นนั้นดูดีกว่าที่นางจำได้
“จวินอู๋เจ้าอยากพูดอะไรกับข้างั้นหรือ?” กู่ซินเยียนเก็บความคิดที่ลอยไปไกลกลับมา นางทนไม่ไหวจนต้องถามออกมาในที่สุด
นางอยากรู้มากว่าทำไมวันนี้จวินอู๋ถึงมาหานางเป็นเพราะเขาทนโดนคนพวกนั้นกลั่นแกล้งไม่ไหวแล้ว ก็เลยจะขอให้นางช่วยงั้นหรือ?
จวินอู๋เสียหยุดเดินและหันหน้าเล็กน้อยเพื่อมองกู่ซินเยียน
“เจ้าอยู่สาขาภูติประจำตัวใช่ไหม?”จวินอู๋เสียถาม
กู่ซินเยียนชะงักไปนิดนึงไม่เข้าใจว่าทำไมจวินอู๋เสียถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา นางอึ้งอยู่พักหนึ่งก็พยักหน้า
“ใช่”
พลังวิญญาณของกู่ซินเยียนก็ไม่เลวแต่ในงานชุมนุมเทพยุทธ์นางเข้าร่วมการแข่งภูติประจำตัว ภูติประจำตัวของนางเป็นประเภทอาวุธ และเป็นชนิดหายากที่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ มันเป็นแส้ยาว แต่สามารถเปลี่ยนเป็นดาบคู่ในระหว่างการต่อสู้ซึ่งหายากมาก
ภูติอาวุธแปรผันพบเจอได้ยากมากในอาณาจักรกลางต่อให้กู่ซินเยียนไม่ใช่คุณหนูของวิหารมารโลหิต แค่ภูติประจำตัวของนางก็ทำให้นางมีค่ามากแล้ว นี่คือที่มาของความมั่นใจในตัวเองของนาง
แต่……
จวินอู๋ถามเรื่องนั้นทำไม?
นี่มันแตกต่างจากที่นางคิดเอาไว้
“เจ้าแสดงให้ข้าดูได้ไหม?”จวินอู๋เสียถามต่อ
แววตาของกู่ซินเยียนเต็มไปด้วยความสับสนไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆจวินอู๋เสียก็แสดงความสนใจภูติประจำตัวของนาง แต่เนื่องจากนางยังหวังว่าจะสามารถดึงจวินอู๋เสียเข้าสู่วิหารมารโลหิตได้ เรื่องเล็กน้อยอย่างการแสดงภูติประจำตัวให้ดูนั้นย่อมเป็นสิ่งที่นางไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว
กู่ซินเยียนเรียกภูติประจำตัวของนางออกมาอย่างรวดเร็วราวกับอยากแสดงให้จวินอู๋เสียเห็นพลังของภูติประจำตัวของนางทันใดนั้น แส้สีเงินยาวก็ปรากฏขึ้นที่มือของกู่ซินเยียน มันมีรูปทรงที่เป็นเอกลักษณ์ ไม่เหมือนแส้ทรงกลมอื่นๆ ความยาวของแส้เหมือนขอบใบมีด รูปร่างแบน ปลายสองด้านบางละเอียดเหมือนปีกจั๊กจั่น ไม่ต่างจากใบมีดของจริงเลย
แทนที่จะบอกว่ามันคือแส้จวินอู๋เสียรู้สึกว่ามันเหมือนดาบอ่อนที่ยาวเหลือเชื่อซะมากกว่า
“ใช้ให้ดูหน่อย”จวินอู๋เสียพูด
เป็นครั้งแรกที่กู่ซินเยียนเห็นคนเอ่ยปากขอนางอย่างเป็นธรรมชาติเช่นนี้แต่นางก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจเช่นกัน แส้สีเงินอันงดงามในมือนางสะบัดออกไป ทำให้เกิดเส้นแสงสีเงินแวววาวสายหนึ่ง ความอ่อนของแส้ยาวนั้นดีกว่าดาบอ่อนของจริงมาก