God-level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 1132

ตอนที่ 1132

เฮอร์แมนรับแก้ว กลับไปยังที่นั่ง และมองพิจารณามัน

รสชาติของมันน่าจะแตกต่างไปจากกลิ่นที่ได้รับตอนแรกเข้าร้าน สีน้ำตาลเข้มที่เห็น มันคือเครื่องดื่มธรรมดาที่ไร้ซึ่งพลังงานใดปรากฏ

แต่การกระทำของโรนาบ่งบอกว่าไม่ใช่ เขาถึงขึ้นยกผลึกหมอกสีดำจ่ายเป็นค่ากาแฟ ดังนั้นมันจะต้องมีความพิเศษคงอยู่

ด้วยความคิดอยากได้ทราบ เฮอร์แมนเป่าไปสองครั้งและยกขึ้นดื่ม สิ่งแรกที่เขารับรู้ได้คือความละมุนลิ้นและกลิ่นหอม หวาน โดยเฉพาะความหวานที่ถึงกับทำเขาต้องขมวดคิ้ว

อันที่จริงลั่วฉวนเผลอมือลั่นไปตอนทำกาแฟเมื่อครู่ ดังนั้นจึงใส่น้ำตาลมากเกินไปหน่อย เพราะเหตุนั้นกาแฟจึงหวานหยด

นอกจากความหวานและรสชาติที่ไม่คุ้นเคย เฮอร์แมนรับรู้ได้ ว่ารสชาติของมันค่อนข้างดี แม้ไม่อาจดีทัดเทียมชาหอมที่เขาชงด้วยตนเอง แต่รสชาติของมันไม่น่าใช่สาเหตุที่โรนาต้องแวะเวียนมาดูร้านบ่อยครั้ง

เขายกขึ้นดื่มอีกครั้งหนึ่ง แต่แล้วเพียงแก้วจรดริมฝีปาก การกระทำต้องหยุดชะงัก น้ำเสียงอันสับสนเผยปรากฏจากปาก เขาตระหนักทราบถึงความเปลี่ยนแปลงพิเศษในร่างกายตนเอง

การรับรู้พลังเวทรอบด้านแห่งฟ้าดินของเขาเฉียบคมมากขึ้น การรับรู้ความเป็นไปของพลังงานรอบด้านกระจ่างมากขึ้น เหมือนดังคนที่เคยดวงตาฝ้าฟางกลับคืนสู่ความกระจ่างชัดวัยหนุ่ม

“นี่มัน… เหลือเชื่อ” เฮอร์แมนก้มลงมอง สีหน้าท่าทีของเขาตอนนี้คือทึ่งจนเกินจะกล่าวอะไรออก เขาเพิ่งได้รับรู้ถึงความจริงอันน่าทึ่งของกาแฟ

อาการตอบสนองของโรนาสงบเสงี่ยมกว่า แม้สีหน้าแปรเปลี่ยนเล็กน้อย แต่เขาก็ละเมียดละไมรสชาติกาแฟอย่างเงียบงัน แม้ว่าจะหวานไปบ้างก็ตามที

กาแฟทั้งสองแก้วเป็นลั่วฉวนชงขึ้นพร้อมกัน ดังนั้นสรรพคุณและรสชาติจึงเหมือนกันโดยไม่มีข้อใดแตกต่าง

“เถ้าแก่ใส่สรรพคุณพิเศษอะไรไปกับกาแฟกัน?” เหยาซือหยานและลั่วฉวนสามารถพูดคุยต่อกันผ่านทางระบบของเกมได้ โดยที่ภายนอกนั้นจะยังเหมือนทำกิจธุระเดิมของตนอย่างไร้ซึ่งพิรุธใด

“ไม่ทราบ บางทีอาจเป็นการรับรู้เวทมนตร์ที่ดีขึ้น” ลั่วฉวนกลับไปนั่งที่โซฟาอีกครั้ง ยกแก้วกาแฟที่เหยาซือหยานชงให้ขึ้นดื่ม อุณหภูมิตอนนี้ยังคงดีใช้ได้อยู่

ลั่วฉวนสอบถามระบบไปเมื่อครู่ นั่นคือคำตอบที่เขาได้รับกลับมา และพิจารณาจากท่าทีของลูกค้าทั้งสอง เหมือนจะประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด

เวลาผ่านไปอย่างเงียบงัน แสงภายในร้านกาแฟยังคงสลัวเหมือนเช่นเคย คิเมร่าที่หลับตานอนอยู่ข้างกายเหยาซือหยาน ตอนนี้มันบิดตัวพลางหายใจเบาลงเป็นการเข้าสู่สภาวะหลับใหล

เฮอร์แมนดื่มกาแฟที่เหลือในแก้วจนหมดก่อนจะถอนหายใจเสียงเบา ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดโรนาต้องการมาเยือนร้านแห่งนี้ กับเครื่องดื่มที่ช่วยเสริมการรับรู้พลังเวทมนตร์ได้ เรื่องเช่นนี้เขาไม่เคยได้ยินได้ฟังที่ใดมาก่อน

แต่ราคา… สิ่งที่ต้องจ่ายแลกกับการรับรู้ทางพลังเวทที่ดีมากขึ้น มันสมควรเป็นราคาสูงเทียมฟ้า

เขาเกิดรู้สึกเคร่งเครียดขึ้นมา เงินเก็บที่เขารอมริบจากการเป็นนักสืบที่เซ็นน่าตลอดหลายปีกำลังจะต้องถูกนำมาใช้ เขาควรทราบแต่แรกว่าไม่ควรด่วนสรุปตัดสินใจ

“เป็นยังไงบ้าง?” ลั่วฉวนที่นั่งนิ่งกับโซฟาหันมาสอบถามโรนาที่เดินมา

“ดีเยี่ยม” แต่โรนาคล้ายลังเลไปครู่ก่อนจะกล่าวเสริม “เพียงแต่ครั้งนี้หวานไปบ้าง”

ลั่วฉวนพยักหน้ารับ เขาทราบตัวเองดี และสีหน้าไม่แปรเปลี่ยนแต่อย่างใด ทางด้านเหยาซือหยานที่นั่งด้านข้างคล้ายพยายามกลั้นหัวเราะ

“ให้ข้าจ่ายค่ากาแฟยังไงดี?” เฮอร์แมนเดินเข้ามาเอ่ยคำถาม ลั่วฉวนบอกกล่าวไปก่อนหน้านี้แล้วว่าราคาของกาแฟยังไม่มีการกำหนด แต่ในเมื่อเป็นของซื้อขาย เช่นนั้นมันก็มีราคาที่ต้องจ่าย

“จ่ายตามที่ใจบ่งบอกให้จ่าย” เสียงของลั่วฉวนกล่าวบอกราบเรียบ

เฮอร์แมนเผยยิ้มอับจน เขาตัดสินใจดูว่าโรนาจะจ่ายด้วยอะไรแล้วเขาค่อยพิจารณาตามทีหลัง

โรนาเตรียมไว้แต่แรกแล้ว ตอนนี้มือขวายื่นออก ตราสัญลักษณ์รูปเพชรปรากฏบนฝ่ามือพร้อมพลังเวทที่ไหลเวียน

เฮอร์แมนหรี่ดวงตา เขารับรู้ได้ว่าตราสัญลักษณ์ดังกล่าวมีความพิเศษ มันมีพลังงานอันชวนสะพรึงอัดแน่นไว้ภายใน

ด้วยพลังเวทเคลื่อนไหว มิติเหนือตราสัญลักษณ์เกิดความเปลี่ยนแปลง วัตถุสีดำปรากฏบนมือของโรนาจากความว่างเปล่า

เขาวางมันไว้บนโต๊ะพร้อมกล่าวอธิบายออกมา “สิ่งนี้ข้าได้รับมาโดยบังเอิญ เหมือนจะมีความสามารถในการตระหนักรู้ถึงอันตราย”

“เหมือนรูปสลัก” เหยาซือหยานมองก้อนวัตถุสีดำที่วางตรงหน้า

แขนขาของรูปสลักเผยท่าทางแปลกประหลาด ส่วนสูงน่าจะราวยี่สิบเซนติเมตร ส่วนหัวเป็นทรงกระบอกและไร้ใบหน้า เหมือนว่าจะเป็นการใช้ก้อนหินสีดำทั้งก้อนมาแกะสลัก

“เช่นนั้นข้าขอตัว” โรนาเดินไปทางประตู ผลักมัน และเดินกลับไป เหมือนว่าเขาไม่คิดรอเปิดโอกาสให้เฮอร์แมนตามตนเดินกลับ

เฮอร์แมนถอนหายใจอย่างอับจน “แม้ทราบและเตรียมใจมาแล้ว… ไม่เป็นไร มันถือเป็นราคาที่เหมาะสมแล้ว”

ไม้เท้าของเขาเปิดออกเผยซึ่งขวดขนาดเล็กที่มีของเหลวสีทองบรรจุ ขวดถูกวางกับโต๊ะพร้อมสีหน้าอันรวดร้าวของเขา

ของเหลวสีทองงดงามประหนึ่งอำพันธ์ มันสาดส่องประกายภายใต้แสงที่ส่องเข้าหาอย่างน่ารับชม

“ยาน้ำที่เป็นตัวกลางสื่อสารกับพลังเวท” เฮอร์แมนมองที่ขวดน้อยอีกครั้ง เขายังเผยท่าทีนนึกเสียดาย “เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”

ลูกค้าทั้งสองกลับกันไป โดยทิ้งของที่ไม่คุ้นตาสองสิ่งไว้ในร้าน

ลั่วฉวนหยิบขวดน้อยของเฮอร์แมนขึ้นมาเขย่าดู พบว่าของเหลวสีทองชวนน่ารับชม ทั้งยังมีพลังเวทพิเศษอัดแน่น

จากที่เขาเดินเที่ยวเล่นไปทั่วเซ็นน่าในช่วงกลางวัน ยาน้ำคือผลลัพธ์จากศาสตร์ของการเล่นแร่แปรธาตุ มันเป็นสิ่งหาได้ยากและมูลค่าสูงล้ำ อย่างไรแล้วจากสีหน้าของเฮอร์แมนเมื่อครู่ มันก็บ่งบอกได้ชัดเจนอยู่

ลั่วฉวนลองหยดมันออกมา หมอกสีขาวปรากฏ หยกของเหลวควบแน่นเกาะรวมกันไม่กระจาย ราวกับมันคงสภาพเช่นนี้เอาไว้ได้ด้วยพลังเวทที่อัดแน่นอยู่ภายใน

“กลิ่นที่ดี” เหยาซือหยานสูดดม

ส่วนทางด้านรูปสลัก… แม้ดูแปลกไปบ้าง แต่ก็ถือเป็นของสะสมวางตั้งประดับในร้านกาแฟได้ ส่วนว่ามันทำอะไรได้ เขาไม่คิดสนใจอยู่แล้ว

ลั่วฉวนเกิดรู้สึกนึกสนุกในการได้เก็บสะสมของพิเศษแปลกประหลาด ลูกค้าจะนำเอาวัตถุที่แตกต่างสารพัดเข้ามาจ่ายเป็นสิ่งตอบแทนสรรพคุณพิเศษของกาแฟ…

เหยาซือหยานละความสนใจจากยาน้ำที่เฮอร์แมนวางไว้ ตอนนี้มันกลายเป็นขวดประดับในชุดของสะสมของลั่วฉวนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หลังรออีกครู่หนึ่งจนแน่ใจว่าไม่น่ามีลูกค้ามาเพิ่ม เขาและเหยาซือหยานเดินออกจากร้านกาแฟ โดยมีเพียงคิเมร่าที่ทำหน้าที่เฝ้าร้าน

“เถ้าแก่ เหตุใดโลกแห่งนี้มีดวงจันทร์สองดวง?” เมื่อรับชมดวงจันทร์ทั้งสองบนฟากฟ้ายามค่ำคืน เหยาซือหยานเอ่ยคำถามต่อลั่วฉวน

“เป็นเรื่องของธรรมชาติ ซึ่งก็ไม่ได้แตกต่างจากดวงจันทร์หนึ่งเดียวของทวีปเทียนหลัน” ลั่วฉวนไม่ทราบว่าควรอธิบายเหยาซือหยานยังไง เหล่านี้คือเท่าที่เขาสามารถอธิบายได้แล้ว

“โอ้” เหยาซือหยานพยักหน้ารับโดยไม่ถามต่อ นางก็เพียงแต่ถามไปเรื่อยตามสิ่งที่เห็น