God-level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 1081

ตอนที่ 1081
หยวนก่วย เหยาฮุยเฉิน และผู้อื่นตอนนี้กำลังยืนตรงหน้าโต๊ะกลาง
ร้านต้นตำรับ
ลั่วฉวนตระหนักพบเห็นหยวนก่วยที่กลับคืนอาการปกติแล้ว แต่เขา
ก็ยังไม่ทราบว่าสาเหตุเพราะความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย หรือเพราะ
ผลกระทบของดอกครามเยือกแข็งที่หมดลงกันแน่
ทั้งสองฝ่ายต่างก็มาเพื่อสอบถามเรื่องการเพาะปลูกดอกครามเยือก
แข็ง
เพราะเท่าที่ได้เห็น มันแทบไม่ต่างกับปาฏิหาริย์ เพียงหนึ่งวันก็
เพาะปลูกหยั่งรากมันไปได้ทั่วแล้ว
“ระบบ มีคำแนะนำอะไรหรือไม่?” ลั่วฉวนคร้านจะปฏิเสธออกไป
ดังนั้นตอนนี้จึงเรียกระบบมาสอบถาม
“มี ต้องการให้ดำเนินการส่งถ่ายความทรงจำหรือไม่?” ระบบตอบ
กลับมา
“ไม่เป็นไร” ลั่วฉวนยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับการที่ความทรงจำปรากฏ
อย่างกะทันหันสักเท่าใดนัก ต่อให้มันเหมือนดังใส่ข้อมูลลงในหน่วย
เก็บความจำ แต่เพียงนึกว่ามันจะเข้ามาในหัวตนเองก็ไม่ใช่แล้ว “ส่ง
เข้าโทรศัพท์วิเศษแทน”
เขาได้เห็นที่ไอคอนรูปโฟลเดอร์ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์วิเศษ
ตอนนี้จึงครุ่นคิดก่อนจะตั้งชื่อว่า “วิธีเพาะปลูกดอกครามเยือกแข็ง”
ด้วยความสามารถอันยิ่งใหญ่ของระบบ ลั่วฉวนเกิดนึกขึ้นมาว่า การ
ที่ระบบเรียกตนเองเป็นผู้จัดการร้านเมื่อนานมาแล้ว มันไม่ค่อย
สมเหตุสมผลเอาเสียเลย
“ส่งให้ทางโทรศัพท์วิเศษแล้ว” ลั่วฉวนกล่าวบอก
“โทรศัพท์วิเศษ? ยอดเยี่ยมแล้ว” เหยาฮุยเฉินประหลาดใจก่อนพยัก
หน้ารับ เขาไม่นึกว่าลั่วฉวนจะตกลงโดยง่ายเช่นนี้
หยวนก่วยและคณะผู้อาวุโสต่างตอบสนองไม่ต่างกัน แต่พอคิดอีกที
พวกเขาก็ได้พบ ว่านี่มันก็แค่เรื่องเล็กน้อยสำหรับเถ้าแก่ แบ่งปันไป
ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่
เหยาฮุยเฉินนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมาโดยทันที พบเห็นไอคอน
ใหม่ปรากฏบนหน้าจอ รวมถึงชื่อที่ชี้แจงบ่งบอกว่าคืออะไร
ด้วยความสงสัยและรีบร้อน เขากดเข้าไปรับชม รายการเต็มแน่น
ปรากฏท่วมท้นหน้าจอโดยทันที
เหยาฮุยเฉินขมวดคิ้วมุ่น ปิดหน้าจอโทรศัพท์วิเศษ ข้อสรุปที่เขาได้
คือตอนนี้อาจยังไม่เหมาะสมที่จะอ่านมันโดยละเอียด
เขากระทั่งรู้สึกว่าคู่มือแนะนำนี้ละเอียดจนเกินไป
แต่ว่ามันคือสิ่งที่เถ้าแก่ยินดีแบ่งปันข้อมูลให้ รับเอาไว้ก็มีแต่เรื่องดี
หลังกล่าวขอบคุณเรียบร้อย พวกเขาค่อยมุ่งไปยังพื้นที่ส่วนต่อขยาย
ของร้านเพราะอยากได้เห็นกับตา ว่าดอกครามเยือกแข็งที่ร้านต้น
ตำรับเพาะปลูกเอาไว้เป็นเช่นไร
ลูกค้าหลายคนภายในร้านต่างตระหนักพบเห็นเรื่องราวเมื่อครู่ ซึ่งลั่ว
ฉวนและคณะก็ไม่ได้ตั้งใจปิดบังบทสนทนาแต่อย่างใด ดังนั้น
เรื่องราวจึงแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว
“จ้าวสำนักหุบเขาโอสถและเถ้าแก่หยวนมีอะไรจึงไปสอบถามเถ้า
แก่กัน?”
“เหมือนจะเป็นเรื่องการเพาะอะไรสักอย่าง… ใช่แล้ว เป็นดอกคราม
เยือกแข็ง ดอกไม้ที่เติบโตภายในโบราณสถานที่ตอนนี้ประดับใน
พื้นที่ส่วนต่อขยายของร้านไง”
“ดอกครามเยือกแข็งเพาะไปทำอะไรกัน?”
“นี่เจ้าโง่หรือว่าโง่ นั่นเป็นยาวิเศษที่ไม่เคยปรากฏในทวีปเทียนหลัน
มาก่อน กล่าวกันว่ารสชาติยังค่อนข้างดี”
“โอ้ โอ้ จริงหรือนี่…”
และหลังพูดคุยกันพักหนึ่ง เหล่าลูกค้าก็ละทิ้งความสนใจเก็บกัน
กลับไป
อย่างไรแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร และดอกครามเยือกแข็งก็
ไม่ใช่อะไรที่ผู้ฝึกตนทั่วไปจะหามาโดยง่ายและนำไปใช้ประโยชน์
ได้
หยวนก่วยมุ่งตรงไปยังหมู่บ้านซากุระ สั่งกาแฟแก้วหนึ่งและนั่งจิบ
พลางอ่านคู่มือแนะนำการเพาะโดยละเอียด
ซึ่งก็ต้องกล่าวว่าละเอียดเกินไป กล่าวกระทั่งเรื่องพื้นฐานของพื้นฐาน
นี่คือข้อสรุปที่หยวนก่วยได้รับหลังอ่านหน้าสารบัญ
หัวข้ออย่าง “ว่าด้วยรูปลักษณ์จำเพาะของพืช” “วิเคราะห์สภาพแวดล้อม
สำหรับการเจริญเติบโต” และ “ผลเสียของดอกครามเยือกแข็ง”
ทั้งหมดนี้คือหัวข้อใหญ่ที่จะมีหัวข้อย่อยอีกหลายสิบปรากฏ และ
หัวข้อย่อยเหล่านั้นก็ยังแบ่งแยกลงไปอีกทีหนึ่ง…
หลายนาทีผ่านพ้น หยวนก่วยปิดมันลง
เร่งรีบเพาะปลูกดอกครามเยือกแข็งไปก็ไม่ได้อะไร
อู๋เทียนเพิ่งมาถึงหมู่บ้านซากุระ ตอนนี้ตระหนักพบเห็นหยวนก่วยที่
นั่งลำพังอยู่มุมหนึ่ง หลังเลือกซื้อกาแฟเรียบร้อยเขาค่อยเดินมานั่งอีก
ฟากของโต๊ะ
“เล่นโกะไหม?”
“ดีเลย”
เมื่อเวลาทำการช่วงเช้าใกล้จบลง เหยาซือหยานและชิงหยวนต่างก็
เดินกลับออกจากพื้นที่ส่วนต่อขยายของร้านพลางหัวเราะพูดคุย
ระยะเวลาการใช้เครื่องเล่นเกมเสมือนจริงของลูกค้า แทบจะแบ่งได้
เป็นตลอดช่วงเช้าหรือตลอดช่วงบ่าย หากกล่าวว่าทำไมแบ่งง่ายเช่นนี้
ก็ต้องกล่าวถึงการที่ผู้ประพันธ์เรื่องราวนี้เกียจคร้านจะแบ่งแยกตั้ง
ข้อกำหนดมากมาย แม้ไม่ทราบว่าหนึ่งวันของที่นี่มียี่สิบสี่ชั่วโมงจริง
หรือไม่ แต่อย่างไรทางด้านความรู้สึกก็แตกต่างกันไม่มาก กล่าวถึง
เรื่องนี้ก็ต้องหยิบยกเรื่องของเก๋อหลัวออกมาพูดด้วย ที่นั่นเวลาอ้างอิง
ตามโลกปัจจุบัน นั่นก็เพราะผู้ประพันธ์เกียจคร้านจะสร้างความแตกต่าง
อีกเช่นกัน นับวันและเวลาไปตามปกติก็ง่ายดีอยู่แล้ว หรือจะบอกว่า
รากฐานเช่นความว่างเปล่าใช้ปฏิทินโลกในการนับปีก็ได้
“ครั้งนี้เหมือนสั้นไปหน่อย ยังไม่ค่อยจุใจเลย” ชิงหยวนบอกกล่าว
ความรู้สึกของวันที่สองที่ได้เล่นเกมออกมา นางกระทั่งสงสัย ว่าการ
ไปเยือนต่างโลกแค่วันละสี่ชั่วโมงจะทำให้พอใจได้อย่างไร
“ลูกค้าส่วนใหญ่ก็มักพูดเช่นเดียวกันนี้” เหยาซือหยานยิ้มตอบ “แต่
แม้ร้านของเถ้าแก่มีเครื่องเล่นเกมมากมาย หากปลดข้อจำกัดในการ
เล่น เกรงว่าจะเกิดการเล่นทั้งวันจนไม่อาจเวียนใช้งานกันจนครบ
ได้”
“พอเข้าใจได้” ชิงหยวนพยักหน้ารับพลางถอนหายใจ “กล่าวไปแล้ว
ได้ยินว่าการเลือกอาชีพของโหมดทั่วไปและระบบร้านค้ามีเปิดมาก็
นานพอตัวแล้ว ทำไมตอนนี้ยังอยู่กันแต่ที่ออรัน? ไม่ใช่เถ้าแก่กล่าว
หรือว่ามันคือโลกจริงอีกแห่งหนึ่ง? งั้นก็น่าจะมีเมืองหรือประเทศ
อื่นด้วยสิ?”
เหยาซือหยานพบว่าคำถามของชิงหยวนเกินความคาดหมาย นางยิ้ม
รับก่อนจะตอบคำ “ก่อนหน้านี้พบเจอสัตว์อสูรและเหล่าผู้ติดเชื้อใน
ป่า คิดว่าระดับภัยคุกคามและความแข็งแกร่งของพวกมันเป็นเช่นไร?”
“แข็งแกร่งมาก” ชิงหยวนนึกย้อนถึงเหล่าสัตว์อสูรและผู้ติดเชื้อที่
แข็งแกร่งจนน่าทึ่ง และมันค่อนข้างแปลกที่ผู้ติดเชื้อมีสิ่งพิเศษที่
คล้ายพลังงานซึ่งถูกเรียกว่า “หายนะ” คงอยู่ “ข้าคิดว่าพวกผู้ติดเชื้อ
รับมือยากกว่าพวกสัตว์อสูรค่อนข้างมากเลยทีเดียว”
“ถูกต้อง” เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “ไม่ทราบเช่นกันว่าเพราะสาเหตุ
ใด หายนะคล้ายหดตัวลงไปมากในช่วงหลายวันที่ผ่านมา นั่นเป็น
ผลให้จำนวนของผู้ติดเชื้อลดน้อยลงไปด้วย สัตว์อสูรที่อยู่อาศัยใน
ป่ าต่างก็ได้รับอาณาเขตพื้นที่กลับคืนกันมา”
“หรือก็คือ สถานที่ซึ่งเดิมเป็นของเหล่าสัตว์อสูร ภายหลังมันถูกผู้ติด
เชื้อแย่งชิงไป?” ชิงหยวนทวนคำอย่างนึกทึ่ง
“ส่วนใหญ่อาจไม่ใช่ ที่ใช่ก็ส่วนน้อย จำนวนของผู้ติดเชื้อไม่ได้
มากมายชวนสะพรึงเช่นเจ้าคิด” เหยาซือหยานกล่าวตอบ “หากคิด
อยากสำรวจพื้นที่อื่น ก่อนอื่นคือต้องเดินทางข้ามผ่านแดนรกร้าง”
“นั่นจึงเป็นเรื่องยากสินะ” ชิงหยวนตระหนักทราบ
“ได้ยินมาว่าเมืองยาม็อกเต้อยู่ใกล้ออรันที่สุด แต่ไม่เคยได้ทราบว่ามี
ลูกค้าคนใดไปถึงแล้วหรือไม่” เหยาซือหยานครุ่นคิดถึงภารกิจที่
อานเหวยหยาและลูกค้าทำสำเร็จในช่วงเวลาที่ผ่านมา
ตอนนั้นอานเหวยหยาได้โพสต์ลงกระดานสนทนาจนกลายเป็น
เรื่องราวเล่าขานในหมู่ลูกค้า และตอนนั้นก็เป็นช่วงลั่วฉวนเดินทาง
ไปยังเกาะกลางทะเล ลูกค้าหลายคนต่างคิดว่าหลังจากเล่นเกมนี้มาก็
นานมันค่อยเปิดพื้นที่ใหม่ให้ไปสำรวจ พวกเขาคิดอยากไปได้เห็น
กับตากันทั้งสิ้น
แต่เรื่องราวที่คิดกับความเป็นจริงมักไม่อาจร่วมทางไปกันได้ จนกระทั่ง
ถึงตอนนี้ยังไม่มีลูกค้าคนใดออกพ้นจากหมู่บ้านมือใหม่เช่นออรัน
เลยสักคน ถือว่าเป็นเรื่องน่าเศร้าเรื่องหนึ่งก็ไม่ผิด