God-level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 1093

ตอนที่ 1093

ภายใต้ฟากฟ้ายามค่ำคืน ร่างสีดำได้เดินตัดผ่านถนนที่มีแสงส่องสว่าง แต่ทว่าร่างนั้นก็คล้ายจะกลมกลืนเข้ากับความมืด

เมื่อเลี้ยวตรงหัวมุม มันปรากฏร้านเพียงหนึ่งเดียวที่มีแสงไฟสาดส่องออกมา มันคือแสงไฟที่เล็ดรอดออกจากหน้าต่างอย่างขัดแย้งกับสภาพรอบด้านที่มืดมิดรกร้างผู้คน

แน่นอนแล้ว ร้านนี้เปิดเฉพาะเพียงเวลาค่ำคืน?

โรนาได้แวะเวียนมาตลอดช่วงกลางวัน แต่ที่ได้พบเห็นก็เพียงแต่ประตูที่ปิดสนิท

หลังเหตุการณ์ระเบิดที่บ้านพักอาศัยของชนชั้นสูงเมื่อคืนก่อน เขาก็ไม่ได้เร่งรีบออกไปจากเมืองแต่อย่างใด

โรนาคิดอยากได้เห็นว่าสำนักงานสร้างฝันจะสมกับชื่อเสียงที่มีหรือไม่ อีกทั้งเขายังมั่นใจในกำลังของตนเอง

และเขายังมีอีกความคาดหวัง หากร้านกาแฟแห่งนี้ถูกพบเจอ เช่นนั้นผู้คนที่ต้องพบเจอกับเถ้าแก่ที่เปรียบดังมารร้ายหรือปีศาจจะเป็นยังไง?

แน่นอนว่าประเด็นหลังนั้นเขาก็แค่คิดไปเรื่อย

สัญลักษณ์ที่ฝ่ามือ เขาได้ทดลองมันจนแน่ใจแล้ว แต่มันจะเกิดอะไรขึ้นหากเขาได้ดื่มกาแฟอีกสักแก้ว?

มือจับขยับหมวกเล็กน้อย โรนาก้าวเดินไปยังร้านกาแฟตรงหน้า

“เซ็นน่า?” เหยาซือหยานที่กำลังจะพูดกล่าว แต่แล้วทันใดนี้เองที่ประตูร้านพลันถูกผลักเปิดออก

โรนาอดไม่ได้ที่จะชะงักยามพบเห็นเหยาซือหยาน นางก็เป็นลูกค้าของที่ร้านแห่งนี้งั้นหรือ?

“ยินดีต้อนรับ” แม้เป็นต่างโลก เหยาซือหยานก็ยังพร้อมทำหน้าที่เป็นลูกจ้างร้านที่ดี

เป็นลูกจ้างร้านนี่เอง

โรนาที่ชะงัก เขาเริ่มครุ่นคิดว่าเมื่อครู่ตอนเข้ามาได้เห็นอะไร

คล้ายว่าความสัมพันธ์ระหว่างเถ้าแก่และลูกจ้างร้านจะดีเยี่ยม ดังนั้นอีกฝ่ายสมควรเป็นตัวตนอันชวนสะพรึงไม่ผิดแน่

ไม่ว่าจะทั้งจากเหยาซือหยานหรือลั่วฉวน โรนาไม่อาจรับรู้ถึงออร่าพลังเวทได้แม้แต่น้อย ราวกับทั้งสองเป็นคนธรรมดา

แต่เรื่องนี้มันผิดสังเกตอย่างเด่นชัดเกินไป มันน่าจะเป็นอะไรเกินกว่าที่เขาจะตระหนักรู้ถึงได้

“กาแฟสักถ้วยไหม?” ลั่วฉวนลุกขึ้นจากโซฟาพลางถาม

โรนาตัดสินใจเอ่ยถามราคาก่อน “จะว่าอะไรหรือไม่หากขอถามราคา?”

“แต่สะดวกจ่าย” ลั่วฉวนตอบรับ

เหยาซือหยานคิดอยากหัวเราะออกมา นี่จึงเป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นวิธีการขายสินค้าเช่นนี้

“งั้น… อืม” โรนาไม่อาจปฏิเสธก่อนจะหาที่นั่ง

ลั่วฉวนเดินไปยังเคาน์เตอร์เพื่อเริ่มทำกาแฟ

เหยาซือหยานตามไปรับชมด้วยความสงสัยว่าลั่วฉวนจะทำกาแฟเช่นไร แต่ไม่ช้านางก็ได้พบเห็นเครื่องไม้เครื่องมือแปลกประหลาด

“สักแก้วไหม” ลั่วฉวนหันกลับมาถามเหยาซือหยาน

“ยินดีแล้ว” เหยาซือหยานพยักหน้ารับด้วยความยินดี

ลั่วฉวนเริ่มปรับอุณหภูมิต้มกาแฟตามวิธีการเท่าที่รู้ ซึ่งกระบวนการทั้งหมดเป็นการทำมือไม่ได้ใช้พลังแห่งกฎรากฐานของโลก

ในเมื่อมีทั้งวัตถุดิบและเครื่องมือที่ระบบจัดหามาให้ ดังนั้นใช้เวลาเพียงไม่นานก็ทำสำเร็จออกมาได้

สิบนาทีผ่านไป กาแฟทั้งสามแก้วที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงจึงเสร็จเรียบร้อย

ลั่วฉวนวางกาแฟกับเคาน์เตอร์พลางกล่าว “กาแฟได้แล้ว”

โรนาที่ไม่ทราบว่าอดใจรอเพียงใด ตอนนี้ลุกขึ้นจากที่นั่งเดิมย้ายไปตรงหน้าเคาน์เตอร์ เขารับชมสามแก้วกาแฟตรงหน้าด้วยความสงสัย “กาแฟเหล่านี้…”

“เลือกสักแก้วหนึ่ง” ลั่วฉวนกล่าวบอก

จากเท่าที่เห็น แต่ละแก้วมันแตกต่างกันแทบสิ้นเชิง และมันจึงเป็นเรื่องยากที่จะทราบถึงความแตกต่างจากรูปลักษณ์ ความคิดโรนาเวลานี้ถึงกับต้องโลดแล่นอย่างรวดเร็ว

หลังต่อสู้ทางความคิดอยู่พักหนึ่ง เขาค่อยเลือกแก้วที่สีเข้มที่สุดซึ่งอยู่ตรงกลาง กล่าวขอบคุณ และกลับไปนั่งที่เดิมพร้อมแก้วกาแฟ

ส่วนอีกสองถ้วยที่เหลือเป็นของลั่วฉวนกับเหยาซือหยาน

“เถ้าแก่ เหตุใดลูกค้าคนนี้ดูแปลก?” เหยาซือหยานส่งเสียงลับถามกับลั่วฉวน นี่คือความสามารถที่ลูกค้าทุกคนซึ่งเข้ามาเล่นในเก๋อหลัวสามารถทำได้

“กาแฟที่ขายมีสรรพคุณพิเศษคงอยู่ เขาเคยได้รับประสบการณ์ครั้งแรกไปแล้ว” ลั่วฉวนอธิบายโดยย่อ “ไว้บอกเล่ารายละเอียดอีกครั้ง”

เหยาซือหยานตอบคำ “โอ้” ก่อนจะเริ่มลอบสังเกตโรนาไปพร้อมกับลั่วฉวน

โรนาวางแก้วกาแฟกับโต๊ะ ก่อนอื่นคือสำรวจถึงความแตกต่างจากแก้วก่อนหน้าที่เคยได้ทาน

สิ่งแรกคือสี มันแทบจะเป็นสีดำบริสุทธิ์เหมือนดังฟากฟ้ายามค่ำคืน

ด้านบนของแก้วยังคงมีฟองจำนวนหนึ่งลอยอยู่ มันระยิบระยับประหนึ่งแสงดาว

กลิ่นเอกลักษณ์หอมชวนให้ดม แต่ครั้งนี้เหมือนจะมีกลิ่นถอนธัญพืชแฝงมาด้วย ดังนั้นมันสมควรให้ผลลัพธ์ที่แตกต่างไปจากเดิม…

ลั่วฉวนไม่เข้าใจว่าแก้วกาแฟมีอะไรน่ารับชม ลูกค้าคนนี้ที่ราวกับเป็นชนชั้นสูงจับจ้องมันเกือบหนึ่งนาทีได้แล้ว

อุณหภูมิของกาแฟค่อนข้างร้อน เหยาซือหยานต้องเป่าอยู่หลายครั้งก่อนจะยกขึ้นดื่มได้

“อืม… รสชาติดี เถ้าแก่ทำกาแฟเก่งแล้ว” ลั่วฉวนได้ยินเสียงดังขึ้นในจิตของตน

“ก็แค่ทำไปเรื่อย ที่มันดีก็เพราะวัตถุดิบดี” ลั่วฉวนกล่าวตอบ

เหยาซือหยานยิ้มรับก่อนจะหยุดกล่าวชม จากนั้นจึงละเมียดละไมรสชาติของกาแฟ

หลังรับชมอยู่นาน โรนาสูดลมหายใจเข้าลึกราวกับต้องการทำให้จิตใจสงบลง

ถัดจากนั้นเขาจึงเผยท่าทีขึงขังราวกับผู้ศรัทธาซึ่งได้รับเครื่องรางจากเทพที่นับถือประทานมอบให้

สองมือยื่นไปคว้าหยิบแก้วกาแฟก่อนจะเริ่มยกขึ้นมาดื่ม

ลั่วฉวนไม่คิดพูดกล่าวอะไร อย่างไรแล้วที่นี่ก็เป็นต่างโลก ท่าทางการดื่มกาแฟก็เป็นเรื่องของตัวบุคคลด้วย

เหยาซือหยานตอนนี้ลืมตากว้างขึ้นเล็กน้อยเพื่อรับชม นางอยากได้เห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับโรนา

ความเจ็บปวด!

เป็นความเจ็บปวดที่ไขกระดูก!

ทั้งร่างกายเวลานี้ร้อนรุ่มประหนึ่งโดนอัคคีแผดเผา!

โรนารับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายในพริบตา สองมือตอนนี้จับแก้วกาแฟเอาไว้แน่น

แรงบีบนั้นมากพอที่จะป่นก้อนหินให้กลายเป็นผง ทว่ากับแก้วกาแฟโปร่งใสตรงหน้า มันไม่คล้ายเป็นอะไรแม้แต่น้อย

เขากัดฟันอย่างยากควบคุมตนเอง เส้นเลือดแดงและดำเริ่มปรากฏขึ้นบนผิวกายที่ซีดเผือด

ความเจ็บปวดทั้งหมดไหลเวียนไปรวมตัวกันที่ปลายนิ้วก่อนจะเลือนหาย

เล็บของเขาได้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงชาดและยาวมากขึ้น มันราวกับเป็นกรงเล็บของสัตว์ร้าย

“นี่คือ…”

โรนามองที่ความเปลี่ยนแปลงในฝ่ามือ สีหน้าของเขาคล้ายไม่คิดเชื่อ ราวกับว่าตนเองตอบสนองต่อความเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ไม่ถูก

เขาค่อยรับรู้ได้ตอนนี้ว่าความเปลี่ยนแปลงสามารถควบคุม เพียงแค่คิด เล็บซึ่งเคยยาวก็กลับคืนสภาพดังเดิม

จากนั้นเขาจึงเดินมาตรงเคาน์เตอร์และเตรียมที่จะจ่าย “ราคา” ของกาแฟแก้วเมื่อครู่

ก้อนปริซึมสีดำทรงหกเหลี่ยมถูกนำออกจากกระเป๋าเสื้อ สิ่งนี้เขาได้รับมาจากคฤหาสน์ของชนชั้นสูงที่ระเบิดเมื่อวาน โรนารู้สึกว่าสิ่งนี้จึงควรค่ากับมูลค่ากาแฟ

ลั่วฉวนพยักหน้ารับเล็กน้อย โรนาค่อยถอนหายใจโล่งอกออกมา เขาโค้งกายให้ จากนั้นจึงสวมหมวกและผลักประตูเพื่อออกไป

“เถ้าแก่ สิ่งนี้คืออะไรกัน?” เหยาซือหยานมองก้อนผลึกสีดำที่โรนาจ่ายมา นางหิบขึ้นสำรวจ พบว่ามันค่อนข้างเบา และภายในมีหมอกสีดำที่เคลื่อนไหวไปมา

“ไม่ทราบเช่นกัน” ลั่วฉวนส่ายศีรษะ ถัดจากนั้นจึงหยิบก้อนผลึกสีแดงจากชั้นวาง “ครั้งก่อนก็ให้นี่มา”

“เอ่อ… ของที่เถ้าแก่ไม่ทราบแม้แต่ชื่อแล้วรับมาทำไมกัน?” เหยาซือหยานงุนงง

“จะให้ดื่มกาแฟโดยเปล่าก็ไม่ได้จริงไหม?” ลั่วฉวนตอบรับอย่างไม่คิดอะไรมาก

เหยาซือหยาน : …